นิทาน เรื่อง "พญานาค"

"คำถามประจำวัน ใครคือ วรางคนาง ครับ

เธอจะมีจิตใจ เป็นบุญ กุศลครับ"

ขอเดาว่าคุณ Jernnrej ค่ะ...ถ้าผิดก็ขออภัยนะคะ
วันนี้ก็ดึกแล้ว...ขอให้ทุกคนฝันดีนะคะ...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

 

สวัสดียามเช้าค่ะคุณปลากระป๋อง...

 

สวัสดีค่ะคุณ Kee_Key

เมื่อคืนฝันดีมั้ยค่ะ

 

ไม่แน่ใจค่ะ...ตื่นมาจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว...

เพิ่งสังเกตว่าหน้านี้เลขสวย หน้า666

 

สวัสดีค่ะสาวๆ หนุ่มๆ ยังไม่ตื่นกันเหรอคะ
สายมากแล้วนะ...มัวทำอะไรกันอยู่

วันนี้ไม่มีเรื่องเล่าค่ะ จำความไม่ได้ก็เลยไม่รู้จะเล่าอะไรนิ
มารออ่านหนอ...ของใครก็ได้ทั้งนั้น

 

วันนี้มาเปิดคอนเสิร์ทคาราบาว กันดีกว่านะ
ไม่รู้นิทานจะมาตอนไหน???? พี่แอ๊ด เชิญค่ะ

เบื้องบนเป็นแผ่นฟ้ากว้าง เบื้องล่างเป็นธารน้ำใส
ตัวฉันมีกาน้ำหนึ่งใบ กับกองฟืนที่วางอยู่เรียงราย

อยู่มาปีแล้วปีเล่า วันเก่าๆได้ผ่านเลยไป
คืบคลานเข้าสู่วันใหม่ ลมหายใจยังอบอุ่นในทรวง

ฉันไม่เคยคิดอื่นใด ที่ยาวไกลเกินสุดขอบฟ้า
เราพบกันใต้ดวงตะวันรอน ยามเธอนอนฉันจะกล่อมนิทรา

เราพบกันและพากันก้าวไป ไปเก็บไม้เก็บฟืนมาต้มกา
พอน้ำเดือดเรามาแบ่งกันกิน ฟืนหมดเราช่วยกันเก็บฟืน

บางคนว่าฉันเป็นคนบ้า บางคนว่าสติไม่ค่อยดี
บางคนว่าฉันเป็นเช่นนี้ เพราะผิดหวัง ดังสิ่งที่ตั้งใจ

******************

เหมือนชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน...วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน

เหมือนชีวิตผันผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงา...ตัวเป็นของเราใจของใคร
มีชีวิตเพื่อสู้คืนวันอันโหดร้าย คืนที่ตัวกับใจไม่ตรงกัน

คืนนั้นคืนไหน ใจแพ้ตัว....คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์....อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน....คืนและวันฝันไปไกลลิบโลก
ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก....พออับโชคตกลงกลางทะเลใจ

ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย....ใจในร่างกายกลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ...หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข
คืนนั้นคืนไหน ใจแพ้ตัว....คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์....อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน....คืนและวันฝันไปไกลลิบโลก
ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก....พออับโชคตกลงกลางทะเลใจ

ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย....ใจในร่างกายกลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ....หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ....หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข

 

ตะวันสาดแสงแรงกล้าเบื้องบน เอื้ออาทรทุกแห่งทุกหน
แก่งแย่งแข่งขัน ห้ำหั่นเฉือดเชือน ไม่มีเพื่อนมีมิตรจริงใจ
ชีวิตไม่พ้น ดิ้นรนก็แค่นั้น อยากจะขึ้นอย่างนั้นให้นานๆ
ตะวันชิงพลบ ชิงตกจากฟ้า ลาจากหายไป....

คำว่า "ตะวันชิงพลบ" หมายถึงอะไรคะ

ความเห็นที่ 1 : พลบ หมายถึงเวลาใกล้ค่ำ เย็น ตามคำก็น่าจะหมายถึงเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตก

ความเห็นที่ 2 : ตะวันที่ตกก่อนเวลาอันควร ตามความหมายก็น่าจะหมายถึง คนที่รีบทำ รีบก้าวไปถึงจุดหมายด้วยวิธีลัด ซึ่งไม่น่าจะใช้วิธีที่ดี ถูกต้องด้วยสิ อันนี้เดาเอานะคะ จากที่ฟังเพลงและอ่านนิยายเรื่อง ตะวันชิงพลบ

ใครมีความเห็นอย่างไรบ้างคะ????

 

จากแรงบันดาลใจของคนอื่นค่ะ อ่านแล้วชอบก็เลยเอามาฝาก

เรื่องของน้ำค้าง

น้ำค้าง เกิดจากไอน้ำหรือความชื้นในอากาศที่จับตัวกันกลายเป็นหยดน้ำแล้วตกลงมาสู่พื้น น้ำค้างจะเกิดในเวลากลางคืน เพราะเป็นช่วงที่มีอุณหภูมิของอากาศในขณะนั้นต่ำ เมื่อถึงเวลากลางวันน้ำค้างที่หยดอยู่บนยอดหญ้า เมื่อได้รับแสงอาทิตย์ก็จะระเหยไปหมด ปริมาณความชื้นในอากาศ เราเรียกว่า ความชื้นสัมพัทธ์ ถ้าในอากาศที่มีความชื้นมากจะทำให้เรารู้สึกร้อนและเหนียวตัว แต่เมื่ออากาศหนาวมากน้ำค้างจะแข็งตัวเราเรียกว่า จุดน้ำค้างแข็ง จุดนี้ส่วนมากจะเกิดขึ้นในช่วงเริ่มฤดูใบไม้ร่วงเพราะอุณหภูมิในช่วงกลางวันและกลางคืนแตกต่างกันมาก

ค่ำคืน......น้ำค้างพร่างพรม
เธอห่มฉันด้วยน้ำคำ
หยาดหยดน้ำค้างคืนค่ำ
มิอาจทำให้ฉันหนาวกาย

อุ่นไอ......ในความฝันร่วม
เธอสวมกอดฉันมิคลาย
คำสัญญามากมาย
สร้างฝันรุ้งพราย ดั่งปรารถนา

รุ่งเช้า....เฉิดฉันงามพันรังสี
ความหวังที่มีแค่เอื้อมมือคว้า
น้ำคำ.....กลางน้ำค้างพร่างฟ้า
ดุจสัญญาบอกรักจักนิรันดร

ยามสาย.....แสงทองทาบทา
น้ำค้างกลางคืนพร่างหล้า ก็ลาลับพรากจากจร
น้ำคำ.....ที่เธอพร่ำอ้อน ก็พลันร้าวรอนลับหาย ไร้รอยสัญญา

คืนนี้....น้ำค้างยังคงพร่างพรม
เธอห่มฉันด้วยน้ำตา
หนาวเหน็บเจ็บปวดเจียนบ้า
รอยน้ำคำกลางน้ำค้างสร้างแผลในใจ
น้ำคำกลางน้ำค้างสร้างแผลในใจ

 

1 คนเกิดได้หลายภพไม๊คะ...แบบว่าเกิดวันพระเหมือนกัน

 

ฟังเพลงทะเลใจแล้ว รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเอง ผ่านอะไรมาเยอะ

แก่มากมาย....

สวัสดีทุกท่าน ทุกนามค่ะ

เมื่อคืนฝันถึงพ่อค่ะ เป็นฝันที่ค่อนข้างดี เพราะปกติมักจะฝันเห็นพ่อซูบผอม เหมือนตอนที่กำลังป่วย แต่เมื่อคืน พ่อมาปกติมาก คุยกันไม่กี่ประโยค แล้วเราก็ตื่นค่ะ จำไม่ค่อยได้ว่าคุยกันว่าอะไรค่ะ (สาธุ เพราะสวดมนต์ ทำสมาธิทุกคืนหรือเปล่านะ)

มาดักรอฟังความฝันและนิทานเช่นเคยจ้า catt7

 

ไม่ใช่ jernnrej แน่นอนคะ (คอนเฟิร์มมมมมมมมม) ^^
เพราะนอกจากไม่ได้เกิดวันพระแล้ว จิตยังอกุศลอีกด้วย (แก้ไม่หายสักกะที)

 

ในช่วงที่รอท่านประธาน เอานิทานคั่นเวลาไปอ่านสักเรื่อง

ที่บ้านผมจะมีเครื่องรางที่เป็นปิรามิดจำลองอยู่หลายก้อน ขนาดวางบนฝ่ามือได้

วางไว้ในห้องพระ แต่พวกเราไม่รู้กัน เพราะคนที่เอามาวางไว้ไม่ได้บอก

วันที่เกิดเหตุ สักประมาณ 10 ปีก่อน ผมกับน้องชายนั่งสมาธิกันในห้องพระ

พอจิตเริ่มนิ่ง ผมมองเห็นเหมือนกับพายุทอร์นาโดสีดำ ปลายแหลมชี้มาทางผม

หมุนเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และมีแรงดึงจิตเราอย่างรุนแรง ไม่มีเวลาให้คิดเลยมันเร็วมาก

ผมจึงลืมตาออกจากสมาธิทันที พอลืมตาขึ้นมาหันไปมองน้องยังนั่งสมาธิอยู่

พอน้องออกจากสมาธิก็เลยถามว่ามีอะไรเกิดขึ้นไหม น้องก็เล่าว่ามีพายุหมุนสีดำมาดูดจิต

ไป เค้าออกไม่ทันเลยโดนดูดไป โดนพาไปดูปิรามิด ไปดูข้างใน ไปเที่ยวปิรามิดต่างๆ

พอญาติคนที่เอาปิรามิดมาวางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เค้าหัวเราะใหญ่เลย

ส่วนผมก็เสียดายถ้ารู้ว่าจะพาไปเที่ยว ก้คงจะไปกับเค้า เสียดายจริงๆ

 

เราก็เดาอ่ะนะ...แต่อย่าถล่มตัวขนาดนั้นเลยค่ะ...อย่างน้อยคุณเจินก็ต้องสนใจธรรมะไม่มากก็น้อยถึงได้เข้ามาอยู่ในเวบนี้เนอะ ^^

 

จริงๆเริ่มมาจากชอบอ่านหนังสือมากกว่าค่ะ ได้อ่านหนังสือเล่มหนาๆที่เป็นเรื่องของพระองค์หนึ่งที่บวชไม่สึกค่ะ (แต่จำไม่ได้ว่าพระในหนังสือเล่มนั้นชื่อว่าอะไร) พระท่านนั้นท่องเที่ยวหรือธุดงค์ไม่แน่ใจ ไปในที่ต่างๆ หิมพานต์บ้าง สถานที่ต่างๆบ้าง เลยชอบอ่าน"นิทาน"และอ่านมาตลอดๆ ยิ่งเรื่องของพญานาคยิ่งชอบ รู้สึกและสงสัยว่ามีอยู่จริงๆรึเปล่า

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 15 คน ( เป็นสมาชิก 10 คน และ บุคคลทั่วไป 5 คน )
nouk, ปลากะป๋อง, ฤๅ, Kee_Key, น้าป้อม, Aunny_Trakarn, นิวัตร์, fahmui, jernnrej

วันนี้สงบเรียบร้อยกันดีมากเลยนะคะ
ตั้งใจให้ดีๆ นะ เรื่องของคุณ hastin น่าสนใจมากค่ะ
ถ้าเป็นเราก็คงไม่ไปหรอก เล่นมาเป็นทอร์นาโดแบบนั้น
กลัวไม่ได้กลับ ตายไม่กลัวนิ แต่กลัวถูกขัง...ขังจิต อิอิ
อิสระภาพที่หามานาน หายวับไปกับตาเลย ไม่เอาดีกว่า
**************
ใครๆ เค้าก็อยากอยู่สวรรค์กันทั้งนั้นนะ
แต่แปลก...ที่เราไม่ยักกะอยากอยู่สวรรค์
มีแต่งานเยอะแยะไปหมด มีแต่หน้าที่....

 

เป็นเราคงชอบใจ เพราะอยากเห็นทอร์นาโดจริงๆกับตา สักครั้งในชีวิตมานานแล้วค่ะ ตอนเด็ก พ่อเอาเรื่องทวิสเตอร์มาให้ดู และชอบมากมาตั้งแต่นั้น

อยากเรียนเกี่ยวกับทางด้านนี้ แต่ดั๊นนน มาอีกทางได้ไงไม่รู้ อิอิ...

ไม่ได้เกี่ยวด้วยเล้ยยย แต่โม้ไปเรื่อยเปื่อยค่ะ

 

กลาดิโอลัส ดอกไม้แห่งคำมั่นสัญญา

ดอกกลาดิโอลัสเป็นดอกไม้ประจำเดือนสิงหาคม ชาวโรมันถือว่าเป็นสัญลักษณ์
ของนักสู้ในสังเวียนที่เรียกว่า พวกกลาเดียเตอร์หรือ gladiatorsในภาษาอังกฤษ
นักสู้แบบนี้เป็นแบบเดียวกับที่เราดูหนังเรื่องกลาเดียเตอร์นั่นเอง ดอกไม้ชนิดนี้เป็น
ดอกไม้โบราญชนิดหนึ่งค่ะ ชาวยุโรบที่อาศัยอยู่แถบทะเลเมดิเตอร์เรเนียนใช้
ดอกไม้ชนิดนี้เพื่อเป็นยารักษาโรคแต่ตอนนั้นใช้ดอกกลาดิโอลัสจากอาฟริกาเหนือ
ซึ่งอยู่ไกล้ทวีปยุโรบมาก ชาวอังกฤษใช้โคนต้นทำเป็นเครื่องประคบรักษาโรค
โคนต้นส่วนนี้เรียกว่าcorms สามารถนำไปทำให้แห้งแล้วป่นเป็นผงแป้งผสมกับนมแพะ
เพื่อรักษาอาการที่เรียกว่า symptom of colic หรืออาการจุกเสียดหรือแน่นเฟ้อ
รัษาอาการท้องผูก รักษาอาการปวดท้องของสตรีที่มีรอบเดือน โรคหวัดทั่วไป

Brandi's Gladiolus นักวาดรูปชื่อดัง บลันดิก็วาดรูปดอกแกลดิโอลัสเหมือนกัน

ดอกกลาดิโอลัสนี้ ยังมีความหมายว่า " ความสง่างามหรือ Splendid Beauty "
เป็นที่น่าหลงไหล มีบุคลิกเข้มแข็งสมกับที่แปลว่าดาบจริงๆและยังเป็นสัญลักษณ์ของ ความทรงจำหรือความคิดถึงที่ไม่ลืมเลือน(โรแมนติกจังค่ะ)/

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 18 คน ( เป็นสมาชิก 12 คน และ บุคคลทั่วไป 4 คน )

nouk, ข้าวงอก, jernnrej, alline, wanjai99, น้าป้อม, Aunny_Trakarn, Kee_Key, ปลากะป๋อง, oracle_Park, momoru


เงียบแท้น้ออออ วันนี้

ไม่มีใคร มีอะไรมาโม้ให้ฟังเลยเหรอจ้า

ปล. มีพี่นุ๊กโม้อยู่คนเดียวอีกแล้ว เดี๋ยวเซ็ง งอนไปก่อน แย่เลย อิอิcatt7

 

เมื่อวานเห็นมีพูดกันถึงเรื่องกลิ่น…วันนี้เราก็เลยมีเรื่องกลิ่นที่เราเคยได้กลิ่นตอนเด็กๆมาเล่าคั่นเวลารอท่านประธานมาเล่านิทานให้ฟังนะคะ...แต่ออกแนวฮาๆนะเมื่อสมัยเด็กๆเราต้องเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนถึงทุ่มนึงบ้าง สามทุ่มบ้าง แล้วอยู่มาวันนึงขณะนั่งเรียนพิเศษอยู่ เราก็ได้กลิ่นของกิน....แล้วพอกลับบ้านเราก็จะเห็นกับข้าวที่แม่เราเตรียมไว้ให้อย่างเดียวกับที่เราได้กลิ่นตั้งอยู่บนโต๊ะ....ตอนแรกนึกว่าเรื่องบังเอิญ...พอเริ่มได้กลิ่นหลายวันเข้าก็บอกแม่เรื่องที่เรารู้ว่าข้าวเย็นคืออะไรก่อนที่เราจะกลับถึงบ้าน...เราก็เลยเริ่มบอกแม่ทุกวันว่าเราได้กลิ่นอาหารอะไรในระหว่างทางกลับบ้าน แล้วมันก็แม่นจริงอะไรจริง....แต่เราก็ได้กลิ่นอยู่แค่ประมาณหนึ่งเดือน แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้กลิ่นอีกเลย....เอามาเล่าขำๆนะคะ...คั่นเวลารอท่านประธานเล่านิทาน...ครั้งต่อไปขอเป็นนิยายได้มั้ยอ่ะ...จะได้อ่านยาวๆ...อิอิ

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 22 คน ( เป็นสมาชิก 14 คน และ บุคคลทั่วไป 8 คน )
nouk, fahmui, jernnrej, Kee_Key, เพชร2545, นิวัตร์, ปลากะป๋อง, Aunny_Trakarn, wanjai99, yui_61, ข้าวงอก, น้าป้อม

เข้าแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งมาเลยค่ะ นิทานคนละเรื่อง...ให้ว่องเลยนะ