ออกจากสมาธิกระทันหันเพราะกลัว

คือว่าเรานั่งสมาธิแล้วเริมเข้าสู่ความสงบ (ประมาณว่าโลกนี้ว่าง ๆ ค่ะ) แต่ไม่รู้ทำไมเกิดนึกกลัวขึ้นมา อยากออกจากสมาธิ มีคนแนะนำว่าต้องค่อย ๆ ถอยออกจากสมาธิ แต่เราทำไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมออกค่ะ ไม่รู้ทำไง เลยลืมตาเสียเลย เท่านั้นเองใจก็เกิดสั่นขึ้นมาทันที รู้สึกวิงเวียนบอกไม่ถูก วันนั้นทั้งวันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กว่าจะปกติก็ช่วงเย็นแล้ว

เราเลยอยากถามว่า ทำอย่างไรไม่ให้กลัวเวลาเจอสถานเการณ์แบบนี้ และจะออกจากสมาธิด้วยวิธีไหนดีคะ ผู้รู้ช่วยตอบทีค่ะ ขอบคุณค่ะ:'(

 

เอ ไม่รู้แหะ

ผมรู้แต่ว่า พระพุทธองค์ตรัสบอกว่า ผู้ที่หมดความกลัว มีแต่ พระอรหันต์

นอกนั้น ถือว่ายังปฏิบัติเพราะความกลัว อาศัยความกลัว ทั้งหมด

* * * *

สังเกตุดีๆนะครับ ต้องอาศัยความกลัว แต่ ทำอย่างไรหละ ให้มันครอบ
งำเราก็คงไม่ใช่ ให้มันชักจูงเราเพื่อประกอบสิ่งต่างๆ ก็ไม่ใช่ เอ....ปุถุชน
และ พระเสขะ แม้พระอนาคามี ก็ยังต้อง อาศัย กลัว มาอบรมจิต นี้ทำอย่างไร

ใช่ไหมที่ เขาพูดกันทั่วไปว่า อาศัยระลึก อาศัยตามรู้ตามดูห่างๆ อย่าไปคว้า
มาเป็นเรา หรือเราเป็น เรามี

 

นี่ถ้าเข้าใจนะ จะ ปัดโถ่ ความกลัว นี่มัน เพื่อนกันชัดๆ

อย่างเช่น คนที่เก่งอภิญญา นี่ เพราะเขาเจริญ กายคตาสติ

กายคตาสติคืออะไร ท่านอุปมา เหมือนเราเดินถือหม้อน้ำมันร้อน
เดินเข้าไปในตลอดที่คนพลุกพล่าน แล้ว มีเพชรฆาติ เงื้อดาบรอ
ฟันคอให้ขาด หากทำน้ำมันหกแม้แต่หยดเดียว

เห็นมะ คนเก่งๆ เขาเอาความ กลัว มาช่วยยืนข้างๆ ข้างหลังด้วยนะ
เงื้อดาบด้วยนะ

นู้นแหละ จะเลิกใช้ก็ตอน สิ้นอาสวะทั้งหมด ฝึกสำเร้จ ไม่มีกิจอื่นให้ศึกษาอีก

นี่ยังไม่รวมตอนเดินเข้าตลาดตอนมืดๆ หรือ เดินเข้าถ้ำมืดๆนะ

ถ้าเคยรองเข้าที่มืดๆเนี่ยะ ไอ้เพชรฆาติ ที่ยืนห่างๆ ไม่ใช่เราเนี่ยะ บางที
มันก็กลัวตัวมันเองจะเดินหัวขะมำเหมือนกัน ดังนั้น บางครั้งมันก็ช่วย
บอกเราว่า เดินทางซ้ายสิ ทางขวาสิ มันจะได้รอดไปด้วย สิ้นหน้าที่
ไปด้วย เรียกว่า มันก็รำคาญเราเหมือนกัน เอาแต่ตัวสั่น นี่เดินมาเป็น
เพื่อนต่างหาก จะมานั่งกลัวกันอยู่ได้

 

กายคตาสติคืออะไร ท่านอุปมา เหมือนเราเดินถือหม้อน้ำมันร้อน
เดินเข้าไปในตลอดที่คนพลุกพล่าน แล้ว มีเพชรฆาติ เงื้อดาบรอ
ฟันคอให้ขาด หากทำน้ำมันหกแม้แต่หยดเดียว


ชอบบทความตรงนี้มาก ขอบคุณคุณนิวรณ์มากค่ะ

 

พึงกำหนดรู้ ตามที่มันเป็น มิใช่ให้มันตามที่เราต้องการ

ทำอย่างไรไม่ให้กลัว

 

เมื่อไม่เคยพบเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
สุดท้ายไม่มีอะไรใช่มั้ยครับ
ตอนหัดนั่งสมาธิใหม่ ๆ ผมก็เป็น
ไม่ต้องกลัวครับ

 

มีเพื่อนแลัว กลัวเหมือนกันเลย แต่ก็จะพยายาม คืบหน้ายังไง ส่งข้อความบอกกันบ้างนะคะ

 

เวลากลัวตัวเองจะระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ไว้ที่ใจ หรือนึกภาพพระพุทธรูปไว้ที่ศรีษะของเรา ให้ท่านปกป้องคุ้มครองเราค่ะ แล้วความกลัวจะหายไปเอง เพราะเราตั้งใจจะทำความดีแล้วก็แผ่เมตตาไปไม่มีประมาณ เท่านี้ค่ะ

 

กลัวเพราะว่าไม่เคยชิน กับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นมาใหม่ จิตใจยังไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้พบเจอ

การปรุงแต่งของจิตใจ ย่อมมีเกิดขึ้นได้เสมอ เว้นเสียแต่คุณจะแยก กาย ใจ จิต ออกจากกันได้

การที่คุณวิงเวียนเช่นนั้น รู้สึกใจสั่นอยู่ตลอด นั่นเป็นผลมาจากความกลัวที่ฝังอยู่

จนความกลัวนั้นจางลงไป จึงกลับเป็นปกติ ไม่แปลกที่คุณจะกลัว เพราะการกลัวตายมีอยู่ทุกคนครับ

สาธุครับ

 

ทุกวันนี้ไม่ค่อยได้นั่งสมาธิแล้ว แต่จะสวดมนต์ภาวนาแล้วก็ทำจิตนิ่ง ๆ สักพักแล้วแผ่เมตตา แบบนี้ดีกว่ามั้ยคะ

 

ควรที่จะนั่งปฎิบัติกรรมฐานต่อไปครับ เมื่อคุณปฎิบัติกรรมฐานบ่อยครั้งขึ้น

ความกลัวที่คุณมีนั้นจะลดน้อยลง ด้วยความเคยชินที่เกิดขึ้นมาแทนที่ครับ

การปฎิบัติกกรมฐาน เป็นสิ่งที่ดีครับ ควรที่จะเจริญในการปฎิบัติให้มากยิ่งขึ้นครับ

สาธุครับ

 

ขอตอบนะครับ.....
1.เมื่อคุณมีสมาธิ จิตสงบ..มันจะเกิดฌาน..คือฌาน 1234 เมื่อมีฌานแล้วจึงจะเกิดปัญญาคือตัวรู้.
2.ในขณที่คุณนั่งภาวนานั้น จิตนิ่งอยู่กับคำภาวนา นั้นฌาน 1 เกิดที่จิต ..และฌาน 2 3 4 ตามมา(ลองไปหาอ่านเรื่องการทำฌาน 4 )
3. เมื่อจิตคุณดิง จากขนิกสมาธิสู่อัปนาสมาธิ ระหว่างนั้น คุณจะนิ่งหรือเวิ้งว้างและกลัว...เลยออกจากสมาธิ(หลายคนเกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วกลัวที่จะนั่งสมาธิทำให้เสียโอกาศ น่าเสียดายจริง)
4.ขณะที่จิตดิ่งนั้นคุณกลัวเลยลืมตาออกมาเฉย...และมีอาการมึนๆเบลอๆเฉยๆไม่สนใจใคร....อย่างนั้นเรียกว่าฌานค้าง..แต่ต้องอาสัยเวลาสักพักจิตคุณก้อจะกลับเป็นปกติครับ(ทุกอย่างไม่เทียง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป)

5.พระพุทธเจ้าตรัสว่า...หากมีผู้เดินตามมรรคทั้งแปด..โลกนี้ก้อจะไม่ว่างจากพระอรหันต์(ในมรรค 8 มีสัมมาสมาธิ ในสมาธิมีฌาณ 4 ดังนั้นจะเป็นพระอรหันต์ได้ต้องมี ฌาน 4 จะมีแค่ ฌาน 1หรือ 2หรือ 3ไม่ได้ เพราะมรรค 8 ไม่ครบ เมือมรรค ทั้งแปดไม่ครบ ก็ไม่ตรงตามที่พระองค์สอน ก็ไปนิพานไม่ได้ เพราะพระองค์ตรัจว่าต้องมีมรรค 8 ครบสมบูรณ์ มรรค 8 ย่อแล้วก้อ เหลือ ศิล สมาธิ ปัญญา ครับ หากใครมาบอก ว่าไม่ต้องมีครบ ก็ไปนิพานได้ ...ก็แค่นิพานดิบ ..สุดท้ายคงไปหิมพาน)
วิธีการแก้ไข..
1 ให้ศึกษาก่อนว่าลักษณฌาน แต่ละระดับเป็นอย่างไร...เช่นบางคนนั่งสมาธิแล้วรู้สึกตัว ใหญ่ขึ้น โตขึ้น หรือ ใจสั่น..ระรัว เนื้อตัวกระตุก นี่คือลักษณะฌาน 2 ครับ หากบางคนไม่รู้ ก็จะกลัว และหากไปถามเจอคนไม่รู้...เขาก้อจะบอกอย่าทำเดียวบ้า.หรือบอกว่าเจ้านั้นเจ้านีจะมาอยูด้วย.แบบนี้แย่เลย ...สรุปศึกษาลักษณฌาน 4 ว่ามีอย่างไร สมาธิแต่ละระดับ ..จะเกิดอาการอย่างใร...จะเห็น..อะไรบ้าง ในกรณที่มีทิพจัขุ..
2. หากคุณนั่งอีก เวลาออก ฌาน ก็นึกงถอย ออกมา โดยกำหนดจิดถอย จาก ฌาน4 มาฌาน 3 มา ฌาน2 มาฌาน 1 พอถึงฌานหนึงก็นึกที่จิต ว่า ออกพร้อมสบัดหน้า นิดแล้วลืมตา เท่านี้จิต คุณจะปรอดโปรงครับ...ระหว่างที่ถอยมาที่ฌาน 2 นั้้นตัวคุณอาจสั่นหรือโยก อย่ากลัว นั้นคืออาการฌาน 2(ต้องศึกษาครับ)..
เวลาทำสมาธิเข้าฌานก็เข้าไปตามสเต็บคือ ฌาน 1234 (ต้องเรียนจากผู้รู้ครับ) เหมือนกับการเดินขึ้นบันใด ต้องก้าวที่ละขั้น 1 2 3 4เวลาลงก็ที่ละขัน 4 3 2 1 ครับ เอาไว้เก่งจนชำนาญ คุณสามารถโดข้ามจากฌาน 1 ไป ฌาน 2 หรือ สี ได้ แต่ต้องทำประจำชำนาญจนเป็นนวสี
ผมหวังว่าที่ตอบมาคุณคงเข้าใจนะครับขอให้เจริญในธรรม...
เพราะการทำสมาธิจะได้บุญสูงสุด...เพราะสามารถส่งคุณถึงพระนิพานได้....
(kiss)(kiss)(kiss)

 

เหมือนกับที่หลายคนแนะนำสมาธิจำเป็นต้องทำเพราะเป็นบุญครับ
พระพุทธเจ้าสอนว่า
1.ทำทาน100ครั้งบุญไม่เท่ารักษาศิล 5 หนึ่งครั้ง(ทำทานกับคนทั่วไปไม่มีศิล)
2. รักษาศิล 5 หนึ่งร้อยครั้ง บุญไ่ม่เท่า นั่งสมาธิ หนึ่งครั้ง...
คุณลองคิดดูนะครับ...อย่าพลาดโอกาศดีๆเพราะกว่าจะเกิดเป็นคนนั้นยากนักหนา....
สาธุครับ

 

ผมขอแนะนำท่านเจ้าของกระทู้ว่า ก่อนนั่งควรสมาทานศีล สวดมนต์บทอิติปิโส พาหุงฯ มหากาฯ แล้วขอขมาพระรัตนตรัย จากนั้นให้สมาทานพระกรรมฐาน(ฟังคำสมาทานได้จากหลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุงครับ)

ตรงคำสมาทานพระกรรมฐานนั้น จะมีการมอบกายถวายชีวิตแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรงจุดนี้แหละจะเป็นเสมือนกำแพงแก้วขจัดความกลัวและอันตรายต่างๆได้....ลองดูนะครับ

 

อาการคล้ายกันเลยค่ะ เล่นเอากลัวไปเลยละ สวดมนต์ก่อนก็แล้วกำพระไว้ก็แล้วยิ่งพอแผ่เมตตามากๆยิ่งกลัวหนักเข้าไปอีกเพราะมีอะไรแปลกๆ ตอนหลังเนี่ยสวดมนต์อย่างเดียวสั้นๆสวดนานก็ไม่ได้เพราะเหมือนจะเข้าสมาธิอ่ะ เข้ามาอ่านเลยได้ความรู้จากผู้ใจดีที่เข้ามาตอบไปด้วย แต่ไม่รู้จะทำได้เปล่า ขอบคุณทุกท่านค่ะ

 

ไม่ได้เข้ามาอ่านกระทู้ตั้งนาน ขอบคุณสำหรับคำตอบจากทุกคนค่ะ
ปัจจุบันเราก็สวดมนต์อยู่เป็นประจำ นึกอยากลองนั่งสมาธิดูอีกครั้ง ก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมั้ง ที่ไหนได้ค่ะ นั่จับลมหายใจพักเดียว มาอีกแล้วค่ะ โลกว่างอีกแล้ว คราวนี้เร็วมาก เราก็กลัวสิคะ ปกติมันไม่เร็วขนาดนี้ ก็เหมือนเดิมค่ะ ออกทันที

แม้แต่หลับตาจะนอน แล้วดูลมหายใจ ก็เป็นเหมือนกัน ตอนนี้เลยรู้ว่า ถ้าเอาชนะความกลัวไม่ได้ เราก็ติดอยู่แค่นี้เท่านั้นเอง

ใครที่เป็นเหมือนเรา ก็พยามเอาชนะความกลัวให้ได้นะคะ เราก็จะสู้กับมันต่อไปอ่ะนะ

สุดท้ายเราก็ได้รู้ว่า สิ่งใดที่เราอยากได้มาก ๆ สิ่งนั้นจะยิ่งอยู่ห่างออกไป
สิ่งใดที่เราไม่อยากได้ มันจะมาหาเราโดยไม่ต้องร้องขอเลยค่ะ

 

ปัญหานี้แก้ได้ด้วยการสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง เราต้องคิดว่ามันไม่มีอะไร เราไม่กลัว ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้ ถ้าไม่สามารถคิดได้อย่างนี้จริง ๆ ให้อาศัยคาถาต่าง ๆ เป็นอุบาย เราเชื่อในคาถาไหน ? ลองเอามาถ่องตอนที่เกิดอาการกลัว มันก็จะช่วยเรียกความมั่นใจ เรียกกำลังใจของเรากลับมาได้

แค่ความมืด ความว่างเปล่า มันมีอะไรน่ากลัวที่ไหนกัน จริงไหมละ

 

ถ้ามันจะเป็นอีก ลองตั้งสติ จ่อกับมันเลยว่าฉันจะไม่เป็น ลืมตาทำสมาธิไปก็ได้ แล้วเปรียบเทียบดู ถามตัวเองซิว่าถ้าลืมตา กับหลับตามันแตกต่างกันอย่างไร
เอาสติกำกับ ให้จิตสงบลง ความกลัวจะไม่ปรากฎ
จิตมันมีทางไปภวังค์ มันจึงมีอาการอย่างที่พูดมา

 

เวลานั่งสมาธิ แล้วมีอาการหลากหลาย ให้เราตังสติดีๆ อย่าเอาใจเคลิบเคลิ้มไป
ทำใจให้เหมือน ตอนลืมตา แต่ว่านิ่งสงบ
ถ้านั่งแล้ว เกิดอาการแปลกๆ แสดงว่าจิตเริ่มจะไปในทางอื่น
เราลืมตาอยู่ตรงหน้า จิตสว่างตรงหน้า รู้สึกตัวตรงหน้า ธรรมดาลืมตาก็ไม่มีอะไร พอหลับตาแว็บเดียวมันเป๋ไป นั่นก็เป็นเพราะสติไม่จ่อตรงหน้า

 

แล้วกรณีสายตาสั้น ควรใส่แว่นนั่งสมาธิรึเปล่าครับ

เผื่อเห็นอะไรๆแล้วไม่แปลก เห็นอะไรๆไม่ชัดแจ้งน่ะครับ