เด็กสาวหัวใจแกร่ง ทำงานพิเศษ 7 ที่ เลี้ยงพ่อพิการ แม่ฟั่นเฟือนและน้องที่เป็นโรคหัวใจ

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4><TBODY><TR><TD class=body vAlign=middle align=left>โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์</TD><TD class=date vAlign=middle align=left>2 กันยายน 2554 18:36 น</TD></TR></TBODY></TABLE>


เรื่องราวของเด็กสาวผู้ไม่ย่อท้อต่อชะตากรรม ทำงานพิเศษตั้งแต่อายุได้ 5 ขวบเพื่อหาเงินเลี้ยงพ่อพิการ แม่สติฟั่นเฟือน และน้องที่เป็นโรคหัวใจ เธอทำหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่เข้มแข็ง ฝ่าฟันจนน้องชายได้รับการผ่าตัดรักษา และแม้ในยามยากจนที่สุด เธอยังสละเงินเก็บกว่าครึ่งบริจาคให้กับผู้ที่เดือดร้อนกว่า เมื่อเรื่องราวของเธอเผยแพร่ออกไป ทำให้ผู้คนต่างยอมรับนับถือในพลังชีวิตที่แข็งแกร่งเกินวัยของเธอ





</TD></TR><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 align=center><TBODY><TR><TD vAlign=top align=center><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=400><TBODY><TR><TD vAlign=top width=400 align=center> </TD></TR><TR><TD class=Image vAlign=baseline align=left><CENTER>เหอผิง และ เหอจวิน น้องชายอันเป็นที่รัก</CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE>

</TD></TR><TR><TD height=5 vAlign=top align=center></TD></TR></TBODY></TABLE>เหอผิง กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 2 ภาควิชาภาษาต่างประเทศแห่งมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีหูหนาน เธอหัวเราะเก่ง ชอบเล่นกีฬา รักการร้องเพลง เป็นทั้งเด็กเรียนและเด็กกิจกรรมแถวหน้าของทางมหาวิทยาลัย ความสดใสมีชีวิตชีวาของเธอคงจะไม่แตกต่างจากหนุ่มสาววัยเดียวกัน ถ้าเพียงแต่ว่าเหอผิงจะไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่มีพ่อผู้พิการจากอุบัติเหตุ แม่ซึ่งเป็นโรคระบบประสาทบกพร่อง และน้องชายที่เป็นโรคหัวใจตั้งแต่กำเนิด

เหอผิง เกิดเมื่อปี 1991 เป็นชาวตำบลเฉิงถานเจียง เมืองหลิวหยัง มณฑลหูหนาน ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวยากจนเพียงไม่กี่ครอบครัวในเมืองที่ร่ำรวยจากการเป็นแหล่งผลิตพลุและประทัดส่งออกที่ขึ้นชื่อของประเทศจีน เหอหรงบิดาผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวประสบอุบัติเหตุจนไม่สามารถทำงานหนักจึงต้องไปเป็นคนงานในโรงงานทำพลุ มารดาป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาท
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป

เนื่องจากบิดามารดาร่างกายไม่แข็งแรง ต้องหมดเงินไปกับการรักษาพยาบาล ขณะที่รายได้ของครอบครัวไม่เพียงพอกับรายจ่าย เหอผิงที่เพิ่งจะรู้เดียงสาจึงหาทางหารายได้พิเศษด้วยการไปรับจ้างม้วนกระดาษห่อประทัดในโรงงานตั้งแต่อายุได้ 5 ขวบ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เหอ อิ่งชุน ผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษาอู๋เถียนที่เหอผิงเคยเรียน เล่าให้ฟังว่ายังจำได้ดีถึงเวลาเปิดภาคเรียนใหม่ทุกเทอม เด็กหญิงเหอผิงจะกำเงินยับย่นยู่ยี่เลอะสีแดงที่มาจากน้ำพักน้ำแรงในโรงงานประทัดมาจ่ายค่าเทอมเสมอๆ ส่วนผลการเรียนของเหอผิงอยู่ในเกณฑ์ดีมาก โดยเหอผิงเล่าว่าความรักเรียนและความกระหายในวิชาความรู้ของเธอมาจากความกลัวที่ว่า อาจมีวันใดวันหนึ่งที่เธอจะ "ไม่มีโอกาสได้เรียนอีกต่อไป"

เมื่ออายุได้ 12 ปี เหอจวิน น้องชายผู้เป็นโรคหัวใจก็ถือกำเนิดขึ้นมาในครอบครัว ทว่าความยากลำบากในชีวิตของเหอผิง ดูเหมือนว่าเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น เดือนมีนาคม ปี 2008 เหอหรงผู้พ่อเกิดมีเลือดออกในสมอง ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล 2 ครั้ง ใช้ค่าใช้จ่ายนับหมื่นหยวน เหอผิงจึงต้องลาหยุดเรียนชั่วคราวเพื่อไปเที่ยวขอรับบริจาคเงินค่ารักษาพ่อ จากบ้านญาติ โรงงานพลุ และองค์กรการกุศลของรัฐในท้องถิ่น จนกระทั่งได้เงินมารักษาพ่อสำเร็จ แต่อาการเลือดออกในสมองทำลายขาสองข้างของเหอหรงจนไม่สามารถเดินได้ปกติอีกต่อไป เหอหรงเล่าว่าวันที่ต้องออกจากโรงพยาบาล เขากลายเป็นคนทุพลภาพไม่สามารถทำงานหาเลี้ยงครอบครัวได้ จึงได้แต่ร้องไห้และจับมือบุตรสาวเอาไว้ แต่กลับเป็นเหอผิงบุตรสาวที่เข้มแข็งกว่า กล่าวปลอบใจพ่อว่า "เมื่อยังมีชีวิตก็ยังมีความหวัง ขอเพียงพ่อยังอยู่กับหนู เราจะข้ามผ่านมันไปด้วยกัน"




</TD></TR><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 align=right><TBODY><TR><TD width=5></TD><TD vAlign=top align=center><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=280><TBODY><TR><TD vAlign=top width=280 align=center> </TD></TR><TR><TD class=Image vAlign=baseline align=left><CENTER>บิดา-มารดาของ เหอผิง ต่างก็ร่างกายไม่สมประกอบ แต่ในความโชคร้ายยังแฝงไว้ด้วยความโชคดีที่มีลูกสาวที่ชื่อ เหอผิง คนนี้</CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD height=5 vAlign=top align=center></TD></TR></TBODY></TABLE>เหอผิงเล่าว่า ครั้งที่ 2 ที่บิดาต้องนอนโรงพยาบาล พ่อได้เรียกเธอมาข้างเตียงและกล่าวเชิงสั่งเสียว่า "ถ้าหนูเป็นลูกพ่อจริง ต้องหาทางรักษาโรคหัวใจให้น้อง" คำๆ นี้ราวกับสลักเอาไว้ในใจของเธอ โชคเข้าข้าง เมื่อวันหนึ่ง มีข่าวว่าองค์กรการกุศลระดับมณฑลร่วมมือกับโรงพยาบาลเซียงหย่าจัดโครงการผ่าตัดโรคหัวใจแต่กำเนิดฟรี 100 คน เหอผิงจึงพยายามทุกวิถีทาง เดินทางออกจากหมู่บ้านเพียงลำพังครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อขอให้น้องชายเข้าร่วมโครงการดังกล่าว สุดท้ายความพยายามของเธอก็ส่งผล น้องของเธอได้เข้าร่วมโครงการรับการผ่าตัดในที่สุดและการผ่าตัดก็ประสบผลสำเร็จอย่างดี

ปี 2009 เหอผิงสอบติดภาควิชาภาษาต่างประเทศแห่งมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีหูหนาน เมื่อต้องไปศึกษาต่อ สิ่งที่เธอกังวลใจมากที่สุดยามห่างจากบ้านคือน้องชาย กลัวว่าน้องจะป่วย กลัวน้องเกิดอุบัติเหตุ กล้วน้องทานอาหารไม่ได้ กลัวน้องไม่โต ครั้งหนึ่งเหอผิงเล่าว่า เมื่อเธอกลับมาเยี่ยมบ้าน พบว่าน้องชายใบหน้าซีดเหลืองผิดปกติ เหอผิงจึงพาน้องชายไปหาหมอที่โรงพยาบาล ผลการตรวจพบว่าปริมาณสารตะกั่วในเลือดของน้องมากเกินไป ต่อมาค่อยทราบว่าช่วงที่เธอไม่อยู่จึงไม่มีคนไปตักน้ำสะอาดในบ่อที่อยู่ไกลออกไป 300 เมตรมาไว้ใช้ในบ้าน มารดาของเธอใช้น้ำในบึงข้างบ้านมาทำอาหาร ซึ่งอาจปนเปื้อนสารตะกั่วจากโรงงานพลุและประทัด ทำให้สารพิษสะสมในร่างกาย นอกจากนี้อาการป่วยของบิดามารดาก็ส่งผลกระทบต่อจิตใจเด็กน้อยที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้จนกลายเป็นเด็กซึมเศร้า

พี่สาวคนนี้จะดูแลน้องเอง！

เมื่อความคิดนี้ผ่านเข้ามา เด็กสาวที่กล้าคิดกล้าทำอย่างเหอผิงตัดสินใจทันที เธอไปขอร้องผู้อำนวยการโรงเรียนประถมในสังกัดมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ให้รับน้องเธอเข้าเรียน และพาน้องชายมาอาศัยอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ข้างโรงเรียนด้วยกัน 2 คนพี่น้อง ซึ่งเจ้าของห้องเช่าเมตตาคิดค่าเช่าเพียงครึ่งหนึ่ง จากนั้นเธอจึงดูแลเรื่องสุขภาพของน้องอย่างใกล้ชิด เธอมักจะอดเพื่อให้น้องอิ่มเสมอ เพราะเธอตั้งปนิธานเอาไว้ว่าต้องให้น้องได้กินปลาทุกวัน และได้กินผลไม้กับนมอย่างน้อยวันเว้นวัน เพื่อให้เด็กน้อยเติบโตอย่างแข็งแรง
　
ปัจจุบันเหอผิงทำงานพิเศษรวม 7 ที่ ทั้งงานสอนพิเศษเด็กตามบ้าน รับจ้างทำความสะอาดตึกเรียนตอนพักกลางวัน และเป็นเด็กเสิร์ฟ ตารางชีวิตประจำวันของเธอถูกจัดไว้อย่างแน่นเอี้ยด ตั้งแต่หกโมงเช้าถึงตีหนึ่ง ซึ่งความทุ่มเทของเหอผิงก็ไม่เสียเปล่า เพราะน้องชายของเธอค่อยๆ แข็งแรงขึ้น ร่าเริงขึ้น และเรียนดีขึ้นอย่างผิดหูผิดตา แม้ว่าสองพี่น้องจะไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมบ้านเพราะเหอผิงต้องทำงานพิเศษรวมทั้งเสียดายค่าเดินทาง แต่เธอก็ส่งเงินไปให้ทางบ้านทุกเดือนเพื่อให้พ่อแม่ได้ในชีวิตประจำวันและใช้ไปหาหมอ เมื่อถึงเทศกาลพิเศษเช่น ตรุษจีน เธอก็ไม่ลืมที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้พ่อ แม่ และน้องเสมอๆ ส่วนของตัวเธอเองนั้น เท่าที่จำความได้ไม่เคยมีเสื้อผ้าใหม่ เพราะทั้งหมดเป็นของเก่าที่ได้รับบริจาคมา




</TD></TR><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 align=left><TBODY><TR><TD vAlign=top align=center><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=280><TBODY><TR><TD vAlign=top width=280 align=center> </TD></TR><TR><TD class=Image vAlign=baseline align=left><CENTER>เหอผิง ผู้เป็นทั้งพี่สาว และแม่จำเป็น เธอหวังว่าน้องชายของเธอจะเติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ</CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD width=5></TD></TR><TR><TD height=5 vAlign=top align=center></TD></TR></TBODY></TABLE>คนจนผู้ยิ่งใหญ่

กรกฎาคม ปี 2008 เหอผิงบังเอิญเจอข่าวเล็กๆ ในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น เกี่ยวกับเด็กนักเรียนมัธยมฐานะยากจนที่ขอรับบริจาคเงินกว่าแสนหยวนเพื่อให้มารดาของเขาได้เข้ารับการผ่าตัด เหอผิงอยากช่วย เพราะเธอรู้รสชาติของความลำบากนั้นดีเพราะบิดาของเธอก็ได้รับการผ่าตัดเพราะเงินบริจาค เธอจึงตัดสินใจบริจาคเงิน 1600 หยวน จากเงินเก็บราว 3000 หยวนที่เธอทำงานมาทั้งชีวิต ให้เด็กชายคนนั้น เมื่อเด็กชายทราบว่าพี่สาวผู้ใจดีที่บริจาคเงินให้เขาในครั้งนี้อาจจะเป็นคนที่มีฐานะยากจนกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ จึงตื้นตันในมากและขอบคุณเหอผิงผ่านทางหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นฉบับนั้น

เมื่อย้อนรำลึกถึงเหตุการณ์ดงกล่าว เหอผิง บอกว่าแม้ว่าเธอจะจนเงินทอง แต่ไม่ได้จนสติปัญญา ในยามที่เธอลำบากก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นเช่นกัน "ฉันต้องการที่จะตอบแทน ขณะเดียวกันก็เป็นการให้กำลังใจตัวเองด้วยว่า ฉันไม่ใช่คนที่เอาแต่ยื่นมือรับเงินของคนอื่น ขอเพียงทุกคนมีความรักและเมตตา สังคมก็จะสวยงามกว่านี้อีกมาก"

เป็นดั่งทานตะวันกลางแสงอาทิตย์

เหอผิง เป็นเด็กร่าเริง ยิ้มเก่ง จนคนภายนอกนึกภาพไม่ออกว่าเธอเป็นคนเดียวกับเด็กสาวที่แบกภาระของครอบครัวเอาไว้มากมาย ในด้านการเรียน เหอผิงอยู่ในระดับแนวหน้า เคยได้รับรางวัลชนะเลิศการพูดทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัย นอกจากนี้เธอยังเป็นนักร้อง นักโต้วาที และพิธีกร ของมหาวิทยาลัย ในห้องเช่าเล็กๆ ของเธอจึงประดับไปด้วยประกาศนีบัตรใบแล้วใบเล่า และด้วยความสามารถที่โดดเด่นรอบด้านทำให้เธอเพิ่งได้เป็นตัวแทนจำหน่ายบัตรเงินสดสำหรับใช้จ่ายในมหาวิทยาลัยให้นักศึกษา ซึ่งค่าตอบแทนมากกว่าการเป็นครูสอนพิเศษตามบ้านหลายช่วงตัว

"วันเวลาที่ยากลำบากที่สุดของฉันผ่านไปแล้ว ฉันมั่นใจว่าทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น" เหอผิงกล่าวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมตามนิสัยของเธอ

สำหรับหลายคนอุปสรรคอาจทำให้ท้อแท้ แต่สำหรับบางคนขวางหนามกลับเป็นแรงผลักดันให้ฮึดสู้ต่อไป ที่หัวนอนในห้องเช่าเล็กๆ ของเหอผิงแปะรูปดอกทานตะวันเอาไว้ เพราะเธอชอบดอกทานตะวัน แม้ว่าจะเป็นดอกไม้พื้นๆ ที่ขึ้นตามท้องทุ่ง แต่ทานตะวันหันหน้าเข้าหาแสงสว่างจากดวงอาทิตย์เสมอ เช่นเดียวกับ เหอผิง เด็กสาวที่เต็มเปี่ยมด้วยพลังชีวิต ไม่เคยย่อท้อต่อชะตากรรมที่โถมซัดเข้ามา แต่กลับเปลี่ยนทุกบาดแผลมาเป็นพลัง ให้หัวใจดวงน้อยแกร่งพอที่จะนำพานาวาชีวิตฝ่าคลื่นลมไปถึงฝั่งฝันจนได้ในสักวัน




</TD></TR><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>ชมคลิปเรื่องราวชีวิตของ เหอผิง จากเว็บไซต์ youku

<EMBED height=400 type=application/x-shockwave-flash align=middle width=480 src=http://player.youku.com/player.php/Type/Folder/Fid/11968722/Ob/1/Pt/0/sid/XMjk5OTQ5NDQ0/v.swf mode="transparent" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="always" quality="high"></EMBED>




</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=middle align=center></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=center><SCRIPT language=JavaScript src="/JavaScript/AC_RunActiveContent.js"></SCRIPT>China - Manager Online - </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

รักเธอ...เหอผิง

 

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ พระธนนท์ ธฺมมสาโร
" ไม่จำเป็นต้องบินเท่าใครเขา บินเท่าที่เราจะก้าวไหว
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใค<WBR>ร ขอแค่ไปให้ถึงซึ่งปลายทาง...คือพระนิพพาน




</TD></TR></TBODY></TABLE>
อนุโมทนาสาธุเจ้าของกระทู้ คิดดี พูดดี ทำดีมากๆ
ฝากบทกลอนที่ให้ข้อคิดดีเเสติเตือนใจดีมากๆมากครับ
นกน้อย ทำรังเเต่พอตัว
พระจิรวัฒน์ ญาณวโร<!-- google_ad_section_end -->
__________________

 

นี่แหละคนเก่ง หัวใจแกร่ง;aa8

 

เอาคลิปยูทูปลงไงอ่ะครับ สอนหน่อย

 

ลองดูตามนี้นะ


http://palungjit.org/threads/วิธีเอาvdoของyoutube-มาลงในเว็บ.259374/

 

พูดได้คำเดียว "สุดยอด";ปรบมือ
Wonder woman จริงๆ... นับถือ...นับถือ

 

สุดยอดมากเลยครับ คิดว่าตัวเองแย่แล้ว แต่ยังมีอีกหลายคนที่แย่กว่าเราอีก
ขอให้ทุกคนที่กำลังมีปัญหาหรือหมดกำลังใจ ดูน้องคนนี้ไว้นะครับแล้ว ขอให้สู้ต่อไป ให้พบทางสว่างทุกๆท่านครับ

 

เก่งจังเลย.....เป็นคนดีมากค่ะ..อ่านแล้ว...มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย

 

สุดยอดมาก น่าชื่นชม

 

ซึ้งมากๆครับ ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เอามาลงให้ชมกันครับ

 

เก่งมาก เรามีพร้อมทุกอย่างแต่กลับท้อแท้ แต่เรื่องของเธอทำให้มีกำลังใจมากขึ้น
ขอบคุณมากนะ

 

ข่าวดีดี อย่างนี้น่าจะลง นสพ. หน้า 1 ......สู้ต่อไปนะ สวรรค์มีตา ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

 

อ่านแล้วขนลุก...ปลื้มมาก ๆ กับความคิดของเด็กคนนี้ น่าจะได้รับการเผยแพร่ให้มากกว่านี้ เพื่อเป็นแบบอย่าง.....

 

สู้ต่อไปนะครับคุณเหอผิงเป็นกำลังใจให้ครับ

 

เป็น กำลังใจให้ นะครับ +++

 

อ่านแล้ว ตื้นตันยังไงบอกไม่ถูก นำ้ตามันคลอเลย แล้วเรามั่วทำอะไรอยู่เนี้ยะ เอาแต่โทษโชคชะตา

 

อุปสรรคทุกอย่าง แพ้ความพยายาม สู้ต่อไปนะ "เหอผิง" ในที่สุดความแข็งแกร่ง และความเป็นยอดหญิงกตัญญูต่อพ่อแม่ จะทำให้เธอประสพความสำเร็จในชีวิต มากยิ่งกว่าบางคนที่เกิดมาแล้วพ่อแม่รวยล้นฟ้าอย่างแน่นอน...สุดยอดจริงๆครับ

 

ขอนำมาให้ชมอีกตัวอย่างร่วมด้วยค่ะ

กตัญญูเฝ้าดูแลแม่ป่วยอัมพาตกว่า 12 ปี<!-- google_ad_section_end -->


เรื่องราวของ "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" เด็กสาวชาวจีนวัย 20 ปี ที่กำลังถูกกล่าวขานในโลกไซเบอร์ หลังจากเพื่อน ๆ ร่วมชั้นเรียนในวิทยาลัยหลินเฝิน มณฑลซานซี ยกย่องให้เธอเป็น "เด็กสาวที่สวยที่สุดในหลินเฝิน" ซึ่งฉายานี้ไม่ใช่ได้มาเพราะความที่เธอเป็นเด็กสาวที่มีหน้าตาสะสวย น่ารักเพียงเท่านั้น หากแต่จิตใจของเธอยังงดงามดุจนางฟ้า

นั่นก็เพราะตั้งแต่วัยเด็ก "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" ต้องทำหน้าที่ดูแล "หลิวฟางอิง" แม่บุญธรรมที่ป่วยเป็นอัมพาตมาเพียงลำพังตั้งแต่เธออายุได้เพียง 8 ขวบ จนถึงวันนี้ เวลาล่วงเลยผ่านมาถึง 12 ปี เธอก็ยังทำหน้าที่ของลูกได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้ว่า "หลิวฟางอิง" จะเป็นเพียงแม่บุญธรรมเท่านั้น แต่ในความคิดของ "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" แล้ว "หลิวฟางอิง" เปรียบเสมือนแม่แท้ ๆ ที่คอยเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธออายุได้เพียง 5 ขวบ หลังจากพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต ทำให้แม่แท้ ๆ ต้องส่งเธอให้มาอยู่กับครอบครัวของ "หลิวฟางอิง" ก่อนที่แม่จะเสียชีวิตตามพ่อไป

หลังจาก "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" เข้ามาอยู่ในความดูแลของแม่บุญธรรมได้เพียงสามปี แม่บุญธรรมก็ป่วยหนักจนเดินไม่ได้ ทำให้พ่อบุญธรรมตัดสินใจทิ้งครอบครัวไป ตั้งแต่นั้นมา "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" ต้องอยู่กับแม่บุญธรรมที่ป่วยหนักเพียง 2 คน และเธอต้องลงมือทำเองทุกอย่าง

โดยกิจวัตรทุก ๆ วันตลอด 12 ปีของ "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" เธอจะตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้า ลุกขึ้นมาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้แม่บุญธรรม ป้อนอาหารเช้าให้แม่ เสร็จแล้วจึงได้เดินทางไปโรงเรียน จากนั้นพอช่วงพักกลางวัน "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" จะไม่ได้อยู่เล่นสนุกกับเพื่อน ๆ แต่เธอจะรีบวิ่งกลับมาที่บ้านเพื่อหุงหาอาหารเที่ยงให้แม่ รวมทั้งช่วยอาบน้ำให้แม่ เปลี่ยนผ้าปูที่นอน และซักผ้า เมื่อเสร็จงานแล้วเธอจะรีบกลับไปเรียนหนังสือต่อในช่วงบ่าย

จนกระทั่งโรงเรียนเลิก "เมิ่งเพ่ยเจี๋ย" ก็จะกลับมาทำอาหารเย็นและทำงานบ้านทุก ๆ อย่าง กว่างานบ้านจะเสร็จก็ราว ๆ 3 ทุ่ม หลังจากนั้นเด็กสาวถึงจะได้มีเวลานั่งทำการบ้านของตัวเอง และแม้ว่างานจะรัดตัว แต่ทุก ๆ วันเด็กสาวก็จะหาเวลาช่วยแม่ทำกายภาพบำบัด โดยการซิทอัพ 240 ครั้ง ยืดขา 200 ครั้ง และนวดขาให้อีก 15 นาที ซึ่งเด็กสาวทำเช่นนี้มาตลอดสิบกว่าปีอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง

<EMBED height=345 type=application/x-shockwave-flash width=560 src=http://www.youtube.com/v/lHrwHdQedcE?version=3&hl=th_TH allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always"></EMBED>

ref:: อ่านเพิ่มเติมhttp://www.musicza.com/webboard2/data/board.html?0.21294;6780.1


<!-- google_ad_section_end -->

 

ขอขอบคุณ สิ่งๆดีที่นำมาเตือนวัยรุ่นไทยอย่างผมที่ทุกวันนี้สบายมากจน ลืมความรู้สึกที่ต้องตอบแทนบุพการีและมีความมานะขยัน ขอบคุณครับ