ทำบุญหวังผล ติดชาญ ติดญาณ ติดสมาธิ ไปสวรรค์ ไม่ยึดติดไปนิพพาน จริงไหม

ครูบาอาจารย์ท่านเมตตาว่า

ทำบุญหวังผล ยึดติดชาญ ยึดติดญาณ ยึดติดสมาธิ หรือยึดติดทุกรูปแบบ ไปสวรรค์
ทำบุญไม่หวังผล ไม่ติดชาญ ไม่ติดญาณ ไม่ติดสมาธิ หรือไม่ยึดติดทุกรูปแบบ ไปนิพพาน

จริงหรือไม่ ผู้รู้เมตตาชี้แนะครับ

 

ดีก็ไม่เอา ชั่วก็ไม่เอา กลางก็ไม่เอา
ดี ติดบุญ ไปสวรรค์
ชั่ว ติดบาป ไปนรก
กลาง ติดฌานไปพรหม

ไม่ติดไม่เอาอะไรเลย
ไปนิพพาน

 

ขอร่วมแสดงความคิดเห็น เรื่องยึดติด หรือไม่ยึดนะครับ

ความรู้สึกส่วนตัวนะครับ ในเรื่องยึด หรือ ปล่อยวาง
ตามที่ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวไว้ ถูกต้องแล้วครับ
อยู่ที่เราตั้งเป้าหมายสูงสุด คืออะไร หากเราตั้งเป้าหมาย คือตั้งจิตไว้ คือพระนิพพาน
พระนิพพานจะไปได้ต้องปฏิบัติวิปัสสนา ชำระจิต จนเกิดปัญญาญาณ ตามลำดับ
เมื่อเกิดวิปัสสนาญาณแล้ว เราจะคลายความยึดมั่นถือมั่นในความเป็นตัวเราของเราโดยอัตโนมัติ
จิตจึงจะไม่ติดในสวรรค์ ในบุญ ในฌานที่ได้ ทุกอย่างเป็นเพียงเครื่องอาศัย และสิ่งสนับสนุน
ให้เราได้ไปสู่เป้าหมายสูงสุด แต่ในเมื่อยังไม่พบพระนิพพาน ยังไม่หมดกิเลส ยังเวียนว่าย
ตายเกิด สวรรค์ก็หวังไว้ก่อน เป็นที่พักพิงระหว่างเดินทาง เป็นความรู้สึกส่วนตัวนะครับ <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>

 

เราทุกคน ก็ต่างหาทางพ้นทุกข์ทั้งสิ้น และ ที่สุดก็คือ พระนิพพาน
แต่ว่า การจะไปถึงนิพพาน มันก็ต้องเดินทางไป ทางเดินก็คือ สุคติ
การพัฒนาจิตใจไปจนถึงนิพพานได้ ก็ต้องเกาะราวบุญไป อยู่ดีๆ ไปโผล่นิพพานเลยไม่มี

แต่ทีนี้ คนที่เอาแต่เกาะราวบุญเสียอย่างเดียว ก็จะยึดติดกับการเกาะราวบุญ เกาะสมาธิ จนไม่สามารถขยับจิตใจตนเองไปสู่ ทัสนะ ของความหลุดพ้นได้

ส่วนคนที่เกาะแต่ทัสนะของความหลุดพ้น ตะพรึดตะพรือ ก็ไม่สามารถจะเดินก้าวต่อไปได้ เพราะว่า ตนเองไปติดกับความหลุดพ้น ทีนี้จะทำบุญ ทำสมาธิ ก็คิดไปว่าเป็นการเพิ่มภาระให้จิต

ทั้งสองอย่าง ยังไม่ลงสู่ทางสายกลาง

การลงสู่ทางสายกลาง จะต้อง อาศัยทั้งสองอย่างนั้นแหละ แต่ตามสถานการณ์ โดยต้องดูว่า เวลาที่เราเริ่มไม่สงบ ปัญญากลายเป็นนิวรน์ เราก็ต้องทำความสงบ ทำสมาธิ หรือไม่ก็ถือศีล ทำบุญสุนทาน ล้วนแล้วแต่เป็นการส่งเสริม ให้จิตนี้วิ่งไปสู่พระนิพพานได้
และ เมื่อจิตสงบดีแล้ว ก็ต้องเจริญ มหาสติ ใช้ปัญญาพิจารณาตามความจริง ว่าเรามีกิเลสอะไรเกิดกับตน

ให้เจริญทั้งสองด้าน ด้วยความไม่ประมาทว่า อย่างใดอย่างหนึ่งเป็นหลักถาวร แต่ให้ใช้สติคัดเลือกที่เหมาะสมกับ สภาพจิตใจของตนเอง ซึ่งเราต้องหมั่นเจริญ จิตตานุปัสสนา ให้เห็นว่า จิตของเรา มีอาการอย่างไร

 

สาธุ สาธุ
-ทำบุญ เมตตา เจริญชาญ เจริญญาณ ฯลฯ ที่เป็นทางธรรม ไม่ผิด แต่ผิดที่เข้าไปยึด เข้าไปยึดก็ใช้เวลานานหากทิ้งไม่ทัน ก็ไปเสวยกุศลผลบุญ ถ้าทิ้งทันก็ได้นิพพาน และ ไปนิพพานในที่สุด

-นิพพานไม่จำเป็นต้องได้ชาญ ได้ญาณ ทิ้งไ้ด้ทุกเวลา ทิ้งการรวมจิต ไม่ยึดต้องภาวนาแล้วว่าง เมื่อทิ้งความสว่างโล่ง ธรรมชาติแห่งธรรม หรือธรรมโดยธรรมเอง สติมหาสัมชัญญะ ไปเอง

-ลัทธิ หน่วยงาน ที่ทำงานด้านศาสนา ไ้ด้ยินก็เฉยไป เพราะบางหน่วยงาน เป็นการทำงานแบบเฉพาะกิจ และก็จะมีหน่วยงานเสริม เพราะหน่วยงานหลักทำงานไม่ทัน เป็นเรื่องของการนำเหล่าสรรพสัตว์เข้าสู่นิพพาน ไม่ต้องว่า ไม่ต้องเพ่งโทษ เดี๋ยวรู้ความจริงทีหลัง ขอขมากันเหนื่อย จักรวาลนี้ ทุกจิตญาณ เล่นตามบท มีผู้กำกับ และผู้เขียนบทเป็นผู้กำหนด ไม่มีอะไรชีวิต ทำดีๆไป ไม่ต้องยึด ดีหรือไม่ดี ก็จบเรื่องของเรา ที่เหลือเป็นเรื่องคนอื่นต่อไป

 

คุณขันธ์กล่าวโดยชอบแล้ว
ถ้ายึดโวหารก็ได้แค่เอามาคุยเล่นกัน แต่ถ้ายึดการปฏิบัติจะไม่มีคำถามแบบนี้หรอก มันจะแจ่มแจ้งในการกระทำทั้งทานศีลภาวนาที่สอดคล้องต้องกันโดยอัตโนัติ

 

สาธุ สาธุ
-นิพพาน ไม่ใช่การบำเพ็ญ แค่เป็นการคลายจากการบำเพ็ญ การบำเพ็ญคือการความจิต จนสูงสุดคือว่าง แต่นิพพาน ว่างเหมือนกัน เหมือนกันโดยคำพูด แต่เป็นการคลายจิต จึงไม่ขึ้นอยู่กับว่าจะต้องบำเพ็ญแบบไหน นานเท่าไหร่ อย่างไร ขึ้นอยู่ว่าเข้าใจหรือไม่เท่านั้นเอง ว่าการรวมจิต กับการคลายจิต มันคนละเรื่องกัน

-การคลายจิต เมื่อคลาย ก็จะมีธรรมโดยธรรม อยู่แล้วมารองรับ มิต้องกลัวจะไม่มีฤทธิ์ แต่จะไม่พูดถึงฤทธิ์ เพราะไม่ใช่วิถีทาง พุทธองค์ทรงไม่สรรญเสริญ

-การจะต้องบำเพ็ญให้ได้ ให้ถึง ให้มี นั่นคือตัญหา ก่อตัวแล้ว การก่อตัวด้วยกำลังของตัวเอง ก็ต้องใช้กำลังของตัวเองที่เหนือกว่าตัดอีก ถ้าก่อตัวมานาน ก็ต้องตัดกันนาน ถ้าก่อตัวมายาก ก็ตัองตัดกันยาก นั่นคือผลเสียของการเจริญด้วยกำลัง แต่ถ้าใช้ปัญญาพิจารณาตามครูบาอาจารย์แล้วก็ได้ปัญญาใหม่ แล้วอาศัยกำลังของปัญญาใหม่ฆ่าปัญญาเก่า จะเร็วกว่าวิปัสนา

-อย่าลืม อรหันต์ซ้าย ขวา แห่งพุทธองค์พระสมณโคดม ด้านหนึ่งมีฤทธิ์(อาศัยฤทธิ์ ตัดก็เหนื่อยหน่อยแต่คิดว่าติดฤทธิ์กันมากกว่า) อีกด้านมีปัญญา(อาศัยปัญญาตัดปัญญา เร็ว เหมาะกับสถาณการณ์ปัจจุบัน)

-การยึดหลงยึดมาซะนาน กว่าจะสลัดยึดออกได้ทั้งหมด ก็เอาการเหมือนกัน

-ทางเดินมีหลายสายมีสั้น มียาว มีย่อ แต่สุดท้ายจบที่เดียวกัน คือ ว่าง(นิพพาน-ไม่ยึดติด) มิใช่ว่างโดยบำเพ็ญภาวนา

 

ขอตอบว่าจริงจ๊าาาาาาาาาาาาา

 

จริง ครับ แปลกจัง คำถามนี้ ไม่น่าเกิดขึ้นนะ ต้องถามเจ้า ของกระทู้ว่า คำว่ายึดติด
กับไม่ติด สองนัย นี้ท่านอนุมาล ความหมายว่าอย่างไรครับ ^^

 

ยึดติดแล้ว จะไปนิพพานได้หรือ