นาฬิกาปลุกที่ไร้ตัวตน

อย่างที่เล่าไปในคราวก่อนว่าหลังจากที่ร้านอาหารมีอันต้องปิดกิจการไป ผมก็ย้ายตามแม่มาเช่าบ้านอยู่ย่านฝั่งธน ในขณะที่พ่อต้องไปทำงานเรือประมง เพื่อหาเงินมาส่งเสียลูกๆ วัยกำลังกินกำลังเรียน

อะไรประหยัดได้ตอนนั้นก็ประหยัดกันสุดๆ

โทรทัศน์ วิทยุนี่ถือว่าเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย ดังนั้นบ้านเราจึงเงียบมาก ตกเย็นถ้าไม่เล่นกระต่ายขาเดียวกับเด็กคนอื่นแถวบ้าน ก็ต้องแอบไปเกาะหน้าต่างร้านกาแฟกลางซอยเพื่อเสพสื่อ ดูละครจะได้มีเรื่องไปคุยกับเพื่อนที่โรงเรียนตอนเช้า

แต่ตอนหลังทนยุงกัดไม่ไหว แถมแม่ก็สั่งห้ามพวกเราไปดูโทรทัศน์ที่ไหนอีกเด็ดขาด

ผมก็เลยต้องยอมรับภาวะที่ใช้ชีวิตแบบไม่มีสื่อไปโดยปริยาย

โชคยังดีหน่อยที่มีเพื่อนรวย ตอนหลังเห็นเค้าคุยกันเรื่อง “รถไฟตนตรี” เราก็โง่ไปถามเขาว่า
“อะไรเหรอ รถไฟดนตรี มันคือขบวนรถไฟที่บรรทุกวงดนตรีหรือเปล่า”

คำตอบที่ได้คือวิทยุเล็กๆ ขนาดพอๆ กับมือถือสมัยนี้ 1 เครื่อง พร้อมคำสั่งจากเพื่อนผู้ร่ำรวยว่า
“เอาไปซ่อมเอง แล้วเปิดสถานีรถไฟดนตรีฟังซะ จะได้หายโง่”

ตอนนั้นไม่ได้ดีใจที่ได้วิทยุมาครอบครองเลยแม้แต่น้อย เพราะนอกจากมันจะเสียเปิดมามีแต่เสียวครืดคราดๆ ตลอดเวลา ก็ยังจะเรื่องซ่อมวิทยุ ที่ทำเป็นซะที่ไหน

แต่สถานการณ์ย่อมก่อให้เกิดวีรบุรุษ

เพราะความอยากรู้ว่า รถไฟดนตรีคืออะไร เพราะความสนใจในเรื่องอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ผมแกะวิทยุเครื่องนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ใช่ไขควงเล็กๆ หมุนนั่น หมุนนี่ไปอย่างคนไร้ความรู้ จู่ๆ วิทยุก็เกิดทำงานได้ขึ้นมาซะงั้น
ตั้งแต่นั้นมาผมเลยมีวิทยุเครื่องแรกที่ได้มาจากความฟลุ๊คของตัวเองเอาไว้ฟังรถไฟดนตรี

อีกสิ่งที่ขายหายไปจากชีวิตคนเมืองคือนาฬิกาปลุกครับ

สมัยนั้นนาฬิกาปลุกแบบที่ Made in China ราคามิตรภาพยังไม่มี จะมีก็พวกราคาเป็น 100 ขึ้นไป ซึ่งแน่นอนว่า เพราะภาวะข้าวสารที่ไม่ค่อยพอจะกรอกหม้อ เลยทำให้นาฬิกาปลุกกลายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยไปในสายตาแม่

แต่ปัญหาของผมคือ บ้านผมอยู่ฝั่งธน ตรงชายแดนที่ติดกับพระประแดง แต่โรงเรียนผมอยู่กลางเมือง ซึ่งถึงแม้การเดินทางจะมีได้หลายเส้นทาง ผมก็ต้องเลือก Scenario ที่ประหยัดสุด
สมัยนั้นยังไม่มีทางด่วนขั้นใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นผมจึงไม่มีโอกาสเลือกมากนัก ต้องตื่นแต่เช้า เพื่อขึ้นรถเมล์ที่แน่นแสนแน่น แล้วก็ยืนไปหลับไปจนถึงปลายทาง เพราะใช้เวลากว่าจะถึงโรงเรียนชั่วโมงกว่าๆ

ถึงขนาดนั้นก็มีบ่อยๆ ที่ผมไปโรงเรียนสาย จนต้องถูกอาจารย์ผู้ปกครองลงโทษด้วยการวิดพื้นบ้าง Scott Jump บ้าง (ไม่รู้ใครตั้งชื่อ) ซึ่งเรื่องนี้ผมถือว่าเป็นการออกกำลังกายเลยไม่ได้ซีเรียสมากนัก

ปัญหาจริงๆ คือวันสอบนี่สิครับ ถ้าไปสายเมื่อไหร่ อดสอบวิชานั้น

ในเมื่อที่บ้านยากจน นาฬิกาปลุกซักเรือนยังไม่มีปัญญาซื้อ ผมเลยต้องพึ่งพาสิ่งที่มองไม่เห็นนั่นก็คือหิ้งพระที่บ้านนั่นเอง

โดยช่วงสอบ หลังจากที่แม่ผมสวดมนตร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมจะจุดธูป 9 ดอก แล้วอธิษฐานว่า
“พี่กุมารจ๋า ช่วยปลุกผมตอนตี 5 ด้วย เดี๋ยวไปสอบไม่ทัน”

จากนั้นผมก็ไปอยู่ที่อื่นของบ้าน เพราะควันธูปนั้นมันเกินรับได้จริงๆ หายใจหายคอแทบไม่ได้

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ วันไหนจุดธูปอธิษฐาน วันรุ่งขึ้นตื่นตรงเวลาเป๊ะ โดยไม่ต้องมีใครปลุก

จนกระทั่งความเหนื่อยล้าลุกลามติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ผมก็เริ่มงอแง

มาตรการขั้นที่ 1
พอสอบวันหลังๆ มันก็ล้า ไม่อยากตื่น มีวันนึงรู้สึกตัวแล้วล่ะ แต่ยังคงนอนต่อไป ปรากฏว่าเพียงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อผมข้างๆ หู
เพียงเท่านี้ หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยครับ รีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนทันที

มาตรการขั้นที่ 2
ปรากฏว่ามาตรการนี้ใช้ได้ผลไม่กี่ครั้ง ตอนหลังเริ่มชิน แถมผมมีการตอบเสียงกระซิบไปด้วยว่า
“ขออีกหน่อยน่าพี่กุมาร กำลังนอนสบายเลย”
เพียงครู่เดียว เสียงตะโกนเรียกชื่อผมดังลั่นบ้านเลย
ที่น่าแปลกคือ พอผมตื่นขึ้นมาคนอื่นยังนอนหลับสนิทกันทุกคน จนจะออกจากบ้านก็ถามแม่ว่าเมื่อเช้าได้ยินเสียงใครมาตะโกนเรียกชื่อผมที่หน้าบ้านหรือเปล่า
แม่บอก “ไม่ได้ยิน”

มาตรการขั้นที่ 3
2 มาตรการผ่านไป ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลไม่กี่ครั้ง พอมีสอบหน้าหนาว ซึ่งที่บ้านสมัยนั้นอยู่ในสวน เวลาหนาวทีนี่ไม่อยากลุกจากที่นอนเลย
คราวนี้ไม่ว่าจะกระซิบ หรือตะโกนหน้าบ้าน ผมไม่สนแล้วครับ ก็คนมันง่วงนี่นา
ปรากฏว่ามีมือลึกลับมาดึงขาตรงบริเวณข้อเท้าครับ
ได้ผลทันที หายง่วงอีกครั้ง เพราะตกใจมากกว่า อยู่ดีๆ มีใครไม่รู้มาดึงขา

มาตรการขั้นที่ 4
ถึงวันนี้ผมก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่า คนอะไรมันจะหน้าด้านขนาดนั้น
หลังๆ การกระตุกขานั้นไม่ได้ผล พอรู้สึกว่ามีมือลึกลับมาดึงข้อเท้า ผมก็จะเอาเท้าอีกข้างปัดออกไป (เห็นมะ หน้าด้านขนาดไหน) แถมยังพูดอีกว่า
“พี่กุมาร ขอนอนต่ออีกหน่อย”
สนุกเลยครับทีนี้
ปรากฏว่ามือลึกลับมือนั้น ลากผมลงมาจากที่นอน ต้องมากองกับพื้นทันที
โชคดีที่ผมนอนบนฟูกเตี้ยๆ เลยได้แต่รอยถลอกปอกเปิกเล็กๆ แต่ไม่มีอาการปูดโน

คืนนั้นผมเลยต้องจุดธูปบอกพี่กุมาร
“ต่อไปนี้พี่กุมารปลุกผมเบาๆ ก็พอนะครับ รับรองว่าจะไม่งอแงอีกแล้ว”

แล้วผมก็ทำตามที่จุดธูปบอกทุกครั้ง ไม่โยเย ไม่งอแงอีก
พี่กุมารก็ปลุกผมแบบนุ่มนวลทุกครั้งหลังจากนั้น

 

ขอบคุณที่นำมาเล่าให้ฟังค่ะ

 

ชอบนะ แต่ขอใช้นาฬิกาปลุกดีกว่า

 

ติดตามอ่านตลอดนะตั้งแต่เรืองที่ต่อยกะผีแล้วละ สนุกดีคะ ว่างๆก็แวะมาเล่าอีกนะคะ ขอบคุณคะ

 

ชอบค่ะ อ่านทวนด้วย เอามาให้อ่านอีกนะคะ

 

เข้าท่าดีครับ...!!!
สนุกและน่าติดตาม...ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง ครับ

 

:boo:ก็ดีนะคะพี่กุมารปลุก แต่ว่าขอตื่นเองดีกว่า