การละตัวตนนี้ทำยังไงดี

การทำอะไรแต่ละอย่างเราทำเพื่อสนองความมีตัวตนของเราทั้งนั้นเลย แม้การพิมพ์ตัวหนังสือเพื่อพูดคุยนี้ ก็ยังเห็นความเป็นตัวตนของเราเลย เราทำดีก็ยังทำเพื่อหวังผล หลายครั้งสังเกตุตัวเองว่าสิ่งที่ทำยังทำเพื่อผลสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่เลย เราคงต้องเรียนรู้อีกเยอะ เพื่อละวางความมีตัวตนของเรา เพื่อนๆพี่ๆมีวิธีในการละวางตัวตนอย่างไรช่วยแนะนำด้วยนะ

 

ก็ปุถุชนนี่ครับ ความมีตัวตนมีอยู่
นายหลวงบอกไว้ให้พอเพียงก็เพียงพอแล้วสําหรับปุถุชน

ไม่ใช่ว่าไม่ยึดถืออะไรก็ไม่เอา
ปล่อยวางตัวตนไม่ใช่ว่าต้องแก้ผ้าเดิน ไม่ใช่ว่าไม่กิน ไม่ใช่ว่าไม่นอน ไม่ใช่ว่าเจ็บป่วยไม่รักษานี่ ครับ แบบนี้เค้าเรียกตึง

ทางสายกลางมันมีอยู่ กินก็ให้ชีวิตตั้งอยู่ได้ เจ็บป่วยต้องรักษาอาภรณ์ต้องสวมใส่กันยุง กันแดด กัน ฝน กันอุจาต เจ็บไข้ต้องรักษา ที่นอนก็ต้องปลอดภัย ไม่สกปรก

ไม่เช่นนั้นก็คงให้พระพระไว้ผมรุงรังไม่ต้องตัดผมให้ยุ่งยาก แก้ผ้าและงดบิณบาตร แล้วครับ

 

ถ้าเปิดใจรับฟังธรรมะเพื่อการละตัวตน ในอีกมุมมองหนึ่งที่ต่างจากที่เคยได้ยินมา ได้นะ
ลองฟังธรรมะเพื่อการละตัวตน ไม่ต้อง ไม่ตั้ง จากเว็บร่มโพธิ์ธรรม

<style type="text/css"> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } --> </style> “ไม่เนื่องด้วยวิถี[FONT=Times New Roman, serif].. [/FONT]ไม่เนื่องด้วยวิธีการ[FONT=Times New Roman, serif].. [/FONT]นิพพานอยู่แล้ว”
“[FONT=Times New Roman, serif]Free your mind, and Nirvana is there.”[/FONT]
หลวงพ่อโพธิ์ศรีสุริยะ เขมรโต
http://www.rombodhidharma.com/

ปล. เราก็ใช้วิธี ไม่ต้อง ไม่ตั้ง มีแต่ไม่เอา ลด ละ เลิก กิเลสในใจ ไม่เอามันไปเรื่อยๆถ้ามีสติระลึกรู้ได้ทัน
ถ้าเผลอไปก็มีสติรู้ตัวให้ไวจะได้ตัดออกจากวงจรเผลอสติให้ไว ตั้งเป็นปณิธานไว้ในใจ ว่าถ้าเผลอขอให้รู้ตัวให้ไว

 

..มีสติ.. ครับผม ^o^

 

การละตัวตนก็คือการไม่ละตัวตน
เพียงแต่ทำความเข้าใจการเกิดขึ้นของตัวตนตั้งแต่ต้นจนเป็นตัวตนที่ชัดเจนดิ้นไม่หลุด
การคิดทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นเพื่อสังคมอย่างจริงใจไม่มีตัวตนของเราเข้าไปเกี่ยวข้องก็จะช่วยให้เราไม่ต้องใส่ใจในตัวตนของเรานัก ความเป็นตัวตนของเราก็จะค่อยๆจางลงเอง
สุดท้ายไม่มีใครถูกไม่มีใครผิด ทุกสิ่งมีเหตุแห่งการเกิดมีผลของเหตุ มีการตั้งอยู่ แล้วก็มีการดับไปเป็นอนัตตา ใยยังต้องไปยึดถืออยู่อีกเล่าเจ้าตัวตนที่ว่านี่

 

แนะนำให้ลองไปอ่านศึกษาจากที่นี่ครับ
ธรรมะเพื่อการละวางอัตตาตัวตน
มีให้อ่านมากมาย

 

การฝึกสติปัฎฐาน4 ก็เพื่อการล๊ะอัตตาตัวตนนี่แหละ รู้มันลงไปที่กายที่ใจ
เมื่อรู้แจ้งว่ากายนี้ใจนี้มันเป็นทุกข์ล้วนๆ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เมื่อเรา
ตามรู้กายรู้ใจจนเห็นแจ้งแล้วก็จะคลายความยึดถือกายยึดถือใจนี้ว่าเป็นของเรา
หรือก็คือการล๊ะอัตตาตัวตนนี่เอง...

 

*** พระพุทธเจ้ามีตัวตน ย้อนไปหลายภพหลายชาติ ****

ตัวตนเป็นสิ่งไม่ตาย ไม่สูญสลาย
เราทุกคนมีหน้าที่นำตนเองให้หลุดพ้นโลก ไม่ต้องกลับมาเกิดมีกายใหม่

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอว่า ให้ดูที่ ความชอบใจ และ ไม่ชอบใจ

ดูเป็นแล้ว จะมานั่งอยาก ละอัตตาอยู่ทำไม ทำไม่ได้หลอก

ทำยังกับคนดู "ชอบใจ ไม่ชอบใจ" ไม่เป็นไปได้...




เอาอย่างนี้สิ ลองกลับไปทำวิธีที่เคยทำได้มาก่อน

วิธีนั้นคือ

เลิกอ่านตัวหนังสือจนเป็นตัวหนังสือซะ!!!

 

<STYLE type=text/css> <!-- @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } --> </STYLE>“ไม่เนื่องด้วยวิถี[FONT=Times New Roman, serif].. [/FONT]ไม่เนื่องด้วยวิธีการ[FONT=Times New Roman, serif].. [/FONT]นิพพานอยู่แล้ว”
คมมากครับ อ่านแล้วนึกถึงคําว่าสีลัพตปรามาส เลย

 

ผมคิดว่าถ้าพรุ่งนี้จะต้องตายแล้ว............ วันนี้เราจะทำอะไรก็รีบทำซะ ให้มันดีที่สุด
เกียรติยศ ศักดิ์ศรี ทรัพย์สมบัติ ของกู เป็นเพียงสิ่งสมมุติ ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้สักอย่าง พยายามคิดเห็นสิ่งต่าง ๆ ไม่ใช่ของเรา แม้กายเราก็มาอาศัยอยู่ชั่วคราวเท่านั้น.

 

ก่อนอื่นต้องเลิกเข้ามาเล่นเน็ตอย่างถาวรครับ ทำได้มั้ยล่ะ ไม่ได้หรอก งั้นเลิกคิดเถอะครับ

 

การะละวางตัวตนเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมพยายามทำอยู่นะ
เพราะคิดว่า หากเราละวางตัวตนได้ เราก็จะตัดเพศและกิเลสได้
เพราะมีตัวตน จึงมีอะไรตามมามากมายอีกหลายอย่าง
เพราะมีตัวตน จึงมีของเขา ของเรา มีความต้องการ
การขวนขวายให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ ได้บ้างไม่ได้บ้าง
ทำให้เกิดโลภ โกรธ หลง (และนำมาซึ่งความทุกข์)
การละวางตัวตนสำหรับผม ผมคิดว่าคือการตัด
การตัดตัวตนของเราไปเรื่อยๆ ตัดไปเป็นขั้นๆ
การได้เข้ามาเวปนี้ ได้อ่านพุทธศาสนาและคำสอนของเกจิหลายๆท่าน
ทำให้ผมได้รู้ว่า การละวางตัวตน คือ การตัดทุกข์ไปเป็นขั้นๆ
เมื่อเราไม่ได้มาในสิ่งที่เราต้องการ(โชคลาภ ความรัก) เรามีความทุกข์
เมื่อเราสูญเสียในสิ่งที่เป็นของๆเรา(พ่อแม่ คนรัก ทรัพย์สิน) เรามีความทุกข์
แม้แต่การเสียสูญสลายถดถอยในกายเราเอง(เจ็บ ป่วย) ก็ทำให้เรามีความทุกข์
แม้เราจะตัดทุกข์ในสิ่งที่เราไม่ได้มา เราก็ยังมีทุกข์จากการรักษาของๆเรา
แม้เราจะตัดทุกข์จากของๆเราเอง เราก็ยังมีทุกข์จากตนเอง(เจ็บป่วย แก่ ตาย)
เมื่อไม่มีเรา ก็ไม่มีของๆเรา ไม่มีของๆเขา สุดท้ายก็ไม่มีทุกข์
ตัดไปครับ ตัดไปเรื่อยๆเป็นชั้นๆ
พยายามคิดว่า แท้จริงแล้วเราก็อาจจะเป็นแค่เหมือนจุดกลมๆที่ลอยได้อยู่
ในรูปภาพถ่ายตามงานบุญหรือภาพถ่ายวิญญาณนั่นแหละครับ
เรามีสติปัญญาและจิตวิญญาณแค่นั้นแหละที่เป็นของๆเรา(^-^)

 

ขอเข้ามาอนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยที่ช่วยให้ปัญญา หลายครั้งที่มีความทุกข์แล้วก็เข้ามาที่นี้มีความสุขและสบายใจมากๆ ขอบคุณมากๆเลย

 

ความไม่อยากมีตัวตนเพราะอยากหนีไปจากทุกข์เป็นวิภวตัณหา ซึ่งนับว่าเป็นประโยชน์เหมือนกัน
อย่างไรก็ตามเป็นแบบนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์
ถ้าเราเข้าใจสัจจธรรมว่า ตัวตน(รูปและนาม) เป็นธรรมชาติที่ต้องตกอยู่ใต้กฏไตรลักษณ์
มันแปรปรวน ไม่เที่ยง ไม่อยู่ในอำนาจ
เราจะอยู่กับมันอย่างรู้เท่าทันมัน
ไม่หลงไปว่า เราทุกข์
ที่แท้ความทุกข์มันก็เป็นธรรมดาโลกอยู่อย่างนั้น
เพียงแต่เราหลงคิดไปว่าเรามีอยู่ เราที่มีอยู่เพราะความเห็นผิดนั้นจึงเป็นผู้ไปรับทุกข์เต็มๆ
ในทางโลกสมมุติเราละตนไม่ได้หรอกครับ
เพราะต้องอาศัยรูปและนามนี้ดำรงชีวิตอยู่จนกรรมมาตัดรอนหรือสิ้นอายุขัย
แต่เราสามารถมีญาณทัศนะที่ถูกต้องได้ว่า เราประกอบด้วยรูปและนาม รูปและนามไม่ใช่ตัวตน
รู้แบบนี้ตัวตนก็ทำอะไรไม่ได้
เหมือนมายากลที่ถูกเปิดเผยแล้ว
พอรู้ทันมันก็เบา สบาย ไม่เหมือนวิภวตัณหามันทุกข์ ดิ้นรนอยากหลีกหนีออกไป

 

การละตัวตนเกิดได้เองอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องเพ่ง ต้อง กำ ต้องยึด ว่าฉันจะเพียรละตัวตนให้ได้..นั่นเป็นเรื่องของความคิด การละต้องละโดยจิต...

เพียงปฏิบัติตามคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ เรื่องการเจริญสติและปฏิบัติสมาธิ..วันหนึ่งเมื่อกำลังแห่งกุศลถึงพร้อม การละในตัวตนจะเกิดขึ้นเอง...

ที่สำคัญ ทาน ศีล ภาวนา ต้องหมั่นกระทำไว้ เพื่อเป็นกำลังสนับสนุน เพราะเรื่องอย่างนี้ เก่งอย่างเดียว ไม่สำเร็จ มันต้องเก่ง+เฮง..กำลังบุญของเรานี่แหละที่จะเป็นเครื่องสนับสนุนให้การละอัตตาเกิดขึ้นได้ เราเรียกส่วนนี้ว่า "เฮง"

ถ้าหากขณะนี้ ยังละอัตตาไม่ได้ ก็ไม่ต้องเสียใจ เป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชน แต่ตระหนักได้เช่นนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว..ขอให้เพียรเจริญสติและสมาธิต่อไป วันหนึ่งเมื่อการละมันจะเกิดขึ้น ก็ไม่มีอะไรห้ามได้

 

๑. ละนิสัย ละความเชื่อ ไม่เอาดีไม่เอาชั่ว
๒. ปาก กาย ใจ ตรงกัน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ให้มองสิ่งที่เราทำในชีวิตประจำวันเหมือนการนั่งมองดูเมฆครับ
เมฆที่เห็นอยู่บนท้องฟ้ารูปร่างมันไม่แน่นอน

เดี๋ยวก็กลายเป็นบ้าน
เดี๋ยวก็กลายเป็นภูเขา
เดี๋ยวก็กลายเป็นเครื่องบิน

เมฆมันไม่ต้านลม ลมพัดไปทางไหนเมฆมันก็ลอยไปทางนั้น
รูปร่างของมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามธรรมชาติของมัน
บางคนก็มองว่าเหมือนบ้านบ้าง เหมือนภูเขาบ้าง
เหมือนเครื่องบินบ้าง เมฆมันไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร เพราะ

ถึงเขาจะมองว่าเป็นบ้าน เมฆก็ไม่ได้เป็นบ้านอย่างที่เขาว่า
ถึงเขาจะมองว่าเป็นภูเขา เมฆก็ไม่ได้เป็นภูเขาอย่างที่เขาว่า
ถึงเขาจะมองว่าเป็นเครื่องบิน เมฆก็ไม่ได้เป็นเครื่องบินอย่างที่เขาว่า

ใครจะมองเรายังไงก็เรื่องของเขา แค่เราทำไปตามเหตุปัจจัยต่างๆ
ที่เข้ามากระทบ และ ไม่ทำตนให้เป็นที่เดือดร้อนแก่ผู้อื่นครับ
วันดีคืนดีก็ทำฝนโร่ยปรายให้ความชุ่มชื่นกับคนที่ยังร้อนเสียหน่อย

 

ไม่ต้องทำอะไรเลยครับ ถึงเวลาก็รู้เอง