ศูนย์รวมลูกหลานพญานาคศรีสัตตนาคราช

ปราญฯผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วด้วยค่ะคุณอมตะ

เล่าให้เพื่อนๆและญาติธรรมได้ฟังเพื่อเป็นอุทาหรณ์นะเจ้าคะ
ช่วงที่แย่ที่สุดในชีวิตปราญฯคือตอนที่ปราญฯป่วยหลายๆอย่างในเวลาเดียวกันแต่สิ่งที่เป้นประเด้นให้รู้สึกแย่มากๆคือ หมอนรองกระดูกสันหลังเคลื่อนทับเส้นประสาท ตอนนั้นปราญฯมีอาการขาซ้ายอ่อนแรงค่ะ อ่อนแรงในที่นี้คือเดินแล้วล้มเลยทีเดียว ตอนนั้นต้องดร็อปเรียน 1 ปี นอนโรงพยาบาล หมอจะให้ผ่าตัดแต่ด้วยวิชาชีพที่เรียนทำให้พอจะรู้ว่าเราหาทางออกด้วยวิธีอื่นได้และการผ่าตัดจะทำให้เกิดรอยโรคไปตลอดชีวิต เพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันก็ไม่มีใครมาเยี่ยม พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด มีเพียงคนๆนึงที่เทียวเฝ้าคอยดูแล ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ไม่อยากอยู่เพราะคิดว่าตัวเองจะต้องเป็นภาระและทำให้พ่อแม่ต้องเสียน้ำตา ตอนนั้นทำเรื่องบริจาคร่างกายให้โรงพยาบาล เขียนจดหมายถึงแม่และเลือกวิธีการแล้ว

เราเลือกมีดคัตเตอร์ค่ะ บอกให้เพื่อนหามาให้เพราะจะเอามาทำอะไรเล่นๆช่วงว่าง อาจเพราะวิบากเดิมของเราเคยทำเช่นนี้มาก่อนเลยคิดโง่ๆแบบนี้ได้ ตอนนั้นเพลงนี้เป็นเพลงที่ปราญฯร้องคนเดียวบ่อยมากๆ(ที่จริงโดยอายุก็ไม่น่าจะฟังเพลงแนวนี้นะ^-^) ตอนที่ตัดสินใจจ่อมีดลงที่แขนตัวเองแล้วกำลังจะกดมีดลงไปนั้น แว่บนึงของใจเราคิดว่า จะมีใครเสียใจไหมถ้าเราทำ ปราญฯเห็นตัวเองดีดออกมาจากตัวเองค่ะ แล้วเห็นภาพเลือดที่ไหลนองที่นอนแล้วภาพก็ตัดไปตอนที่แม่คลอดเราออกมา เลือดมันมากมายพอกัน ตอนนั้นจึงคิดว่า"เออหนอ ชีวิตนี้พ่อแม่คือผู้ให้มา แม่แลกชีวิตเรามาด้วยชีวิตท่านเอง แล้วเรามีสิทธิ์อะไรมาทำลายชีวิตอย่างนี้ น้ำตาแม่จะหลั่งไหลมากมายแค่ไหนกับการตัดสินใจของเรา" แล้วเราก็ดีดกลับเข้าไปในร่างนั้น มันเป็นเพียงชั่วแว่บเดียวที่ปราญฯไม่เคยลืมจริงๆ

เมื่อผ่านช่วงนั้นมา ปราญฯกล้าพูดได้เต็มปากว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวตายนั้นมันเป็นการตัดสินใจที่ชั่วแว่บเดียวเท่านั้น หากเราเห็นใครทำเช่นนั้นอย่าไปคิดตำหนิหรือประณามเขาเลย เพราะแค่เขาตัดสินใจผิดเขาก็โชคร้ายพออยู่แล้ว เมื่อเขากระทำแล้วเขาเปลี่ยนใจไม่ทัน บางทีเขาอาจไม่ได้อยากตายจริงๆก็ได้ อย่างคนกระโดดตึกหรือผูกคอตาย ช่วงเวลาก่อนจะตายมันช่างทรมานมากจริงๆ

ปราญฯขอให้การกระทำและความคิดโง่ๆของปราญฯเป็นอุทาหรณ์แก่ผู้อ่าน เพราะท่านอาจไม่ได้โชคดีเปลี่ยนใจทันในชั่วแว่บสุดท้ายเหมือนปราญฯก็ได้

ป.ล.รูปถ่ายปราญฯตรงข้างมุ้ง ปราญฯเองก็หลอนค่ะ เห็นรูปนี้ทีไร หลอนทุกทีเหมือนกัน:boo:

 

รูปที่พี่มี หลวงไม่เคยเห็นหรอก เจงๆ นะ


<input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="if(typeof(jsCall)=='function'){jsCall();}else{setTimeout('jsCall()',500);}" id="jsProxy" type="hidden">

 

ส่งรูปด้วยตุ้ม ขอดูหน่อย 555

 

มีหลายๆคนเริ่มไม่สบาย ทั้งในและนอกเว็บ

ข้าพเจ้าเองก็เพิ่งหาย มึนๆมาตั้งแต่วันแม่

สัปดาห์ที่แล้วนอนปวดกล้ามเนื้อ ปวดกระดูก กล้ามเนื้อมีกี่มัดมันปวดหมด แต่ก็ต้องไปออกไปข้างนอกตามปกติ

นึกสนุกว่า เออ ดี ได้ดูเวทนาจริงๆจังอีกซักหนวุ้ย....

พอไข้ลด ก็ไอจนคอแทบหลุด จมูกตันและแห้งจนหายใจจะไม่ออก

มีคืนนึงคนในบ้านไม่อยู่กันหมด สวดมนต์ในใจพร้อมตั้งใจว่า ถ้าพ้นคืนนี้ไปไม่ดีขึ้นก็อย่าตื่นมาอีกเลย เพราะขันธ์ห้านี้เป็นทุกข์ยิ่งนัก ฯลฯ ตามประสาคนงอมเพราะพิษไข้

ปรากฏเช้าวันต่อมา ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ กลายเป็นแค่หวัดธรรมดา ไอ มีน้ำมูก ก็ใช้ผ้าปิดปากต่อ กลัวคนในบ้านติดจากเรา


เอามาเล่าให้ฟังเพราะเห็นพี่ครูไม่สบาย รักษาสุขภาพด้วยทุกท่าน ไปล่ะ

 

พี่ครู ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมนะ ดูๆเหมือนเป็นเยอะ ช่วงนี้พี่ไม่สบายบ่อยๆ ยังไงรักษาสุขภาพด้วยนะ

 

ฮ่าๆๆ มีคนอยากดูแล้ว 1

รูปนี้ไม่ฮาหรอก
แต่เห็นแล้ว อ่ะโห แค่นั้นแหละ


<input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="if(typeof(jsCall)=='function'){jsCall();}else{setTimeout('jsCall()',500);}" id="jsProxy" type="hidden">

 

ปล อ่านข้อความคุณปราญแล้ว.....


เราเองก็เคยมีช่วงเวลาคล้ายๆแบบนี้ในชีวิตแฮะ อร๊าย~~~ตอนนั้นเป็นเด็กโง่ เรียกร้องความสนใจ


แต่ตอนนี้เราต่างคนต่างโตขึ้นตามกาลเวลา ถ้าไม่มีแผลเป็นในวันนั้นพวกเราคงไม่แกร่งขึ้นอย่างนี้หรอก ใช่ป่าว

ไปจริงๆล่ะ

 

ส่งเมล์ด้วยตุ้ม 555 thammadagirl@hotmail.com จะรอดู ก๊ากก ขำรอ

 

พี่ครู ไม่ค่อยสันทัดเรื่องไสยศาสตร์จริงๆ ที่ป่วยๆตอนนี้ คิดว่าคงเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงทำให้คนในบ้านเป็นหวัดแล้วพี่ครูคงติดหวัดมาหน่ะ แต่เป็นอาการแรกเริ่ม ทำให้หายใจไม่ค่อยสะดวก ถ้าเป็นไสยศาสตร์ ไสยศาสตร์จะเข้าตัวได้ง่ายๆเหรอ หลวงปู่ท่านคงไม่ปล่อยให้ใครมาทำไรได้ง่ายๆ ดังนั้น จึงคิดว่าไม่น่าใช่ไสยศาสตร์ จากใครหมันไส้แน่ๆ
หรือเพราะเจ้ากรรมนายเวร ที่พี่ครูไปดูอดีตให้แต่ละท่าน อิอิ อันนี้ก็อาจจะเป็นไปได้ทีเดียว
แต่สุดท้าย คิดว่าเป็นบททดสอบเรื่องมรณานุสติมากกว่า ให้เห็นโทษของการมีขันธ์ห้า
ทรมานใช่ย่อยนะ หายใจไม่ค่อยออกนี่ ฝึกไว้ เรื่องมีอยู่ว่า เดี๊ยวนี้พอได้ยินข่าวเช่นตกถล่มที่ม.บูรพา แล้วเหมือนเราไปเกี่ยวคือ รู้สึกถึงความทรมานของผู้ประสบเหตุ อย่างงั้นซะ ได้ คือรู้ว่าเขาทรมาน หายใจไม่ค่อยออก

 

โห พี่ครู อย่างนี้อย่าไปรู้อย่าไปเห็นจะดีไหมอ่ะ พอรู้แล้ว ความรู้สึกมานี่จะไม่ไหวเอานะจ๊ะ เดี๋ยวก็มีภัยพิบัติที่โน่นที่นี่ พี่ครูเล่นไปรับแบบนี้มันจะไม่ไหวตัวเราอะนะ

ช่วงนี้เพชรปวดหัวเยอะมา3-4 วันแล้ว ใช้ได้เลย หึหึ วันนี้ก็ปวด แต่มันยังลุกไหว ก็ไม่ว่ากัน

 

อาการนี้ยอมรับว่าทรมานจริงๆค่ะ
ครั้งนึงปราญฯเคยเป็น(ที่จริงหลายครั้ง แต่ครั้งที่ทรมานที่สุดและจำได้แม่นคือครั้งนี้)ปราญฯ เคยหายใจไม่ได้ค่ะ เหมือนหน้าอกถูกทับด้วยของหนัก ทุกครั้งที่สูดลมหายใจเข้าจะเจ็บมากจนเราสูดลมไม่ได้ แล้วก็ด้วยความใจแข็งค่ะเลยเดินขึ้นบ้านไปนอนในที่นอน ก่อนขึ้นไปสั่งพ่อกับแม่ว่า "ไม่ต้องขึ้นไปปลุกนะคะ"ยอมรับว่าตอนนั้นคิดว่าคงแย่แน่ แล้วไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเห็น ก็ไปนอนบนที่นอนค่ะ เหมือนคนกำลังจะตายจริงๆนะ มือกับเท้ามันเย็นไปหมด หัวชาๆเหมือนอยากหลับ แต่ก็หายใจไม่ได้ ตอนนั้นคิดในใจว่า ถ้าจะต้องตายก็คือต้องตาย ลูกขอมอบกายถวายชีวิตนี้ให้พระพุทธองค์ แล้วปราญฯก็นอนดูตัวเองที่หายใจไม่ได้ เห็นเลยว่าลมหายใจมันสั้นลงเรื่อยๆ จากปรกติที่เราจะหายใจได้ถึงลิ้นปีเหมือนที่เคยฝึกดูลม แต่เราหายใจไม่ได้เลย ลมหายใจค่อยๆสั้นขึ้นจนสุดท้ายเหลือแค่ช่องคอ(นึกภาพตามออกไหมว่าตรงไหน)ถ้าคนเคยฝึกสายหลวงปู่สดก็แค่ตรงฐาน 3 แล้วลมก็ค่อยๆเบาจนหยุดไป น่าแปลกที่ตอนลมหายใจหยุด อาการเหนื่อยของเรามันก็หาย อาการเจ็บแน่นในอกมันก็หาย อาการทุรนทุรายมันก็หาย ไม่มีลมผ่านทางรูจมูกแต่เหมือนลมผ่านเข้าออกทางรูขุมขน ตอนนั้นเองที่จิตขาน"อ้อ ความตายเป็นเช่นนี้เอง" ก็อยู่อย่างนั้นสักพักหนึ่งค่ะ จากนั้นก็พิจารณาอะไรไปเรื่อย(ขออนุญาตไม่เล่าตรงนี้)

ลมหยุด ไฟดับ น้ำแห้ง ดินสลาย

ตอนนี้พี่ครูเป็นอย่างไรบ้างคะ อาการดีขึ้นหรือยังคะ
น้องๆเป็นห่วงพี่ครูนะคะ
บุญกุศลใดที่พวกเราได้สร้างและกระทำมา ขออุทิศบุญกุศลเหล่านั้นให้แก่เจ้ากรรมนายเวรของพระยาเดโชชัยมือศึกทั้งหมดทั้งมวล

กรรมอันใดที่ได้ล่วงเกินแก่พวกท่าน ด้วยที่ตั้งใจก็ดีไม่ตั้งใจก็ดี ระลึกได้ก็ดีระลึกไม่ได้ก็ดี เราได้สำนึกในบาปกรรมนั้นแล้ว ขอจงโปรดอโหสิกรรมต่อกันด้วยเถิด

 

ข้อธรรมที่ได้ ...
คนเรามีทุกข์กันมากมาย มีร่างกายนี่น่ากลัวมาก ต้องเจอความทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้จากร่างกาย ทำไมมัวแต่ไปแย่งชิง ไปทำร้ายคนอื่น ทำไมมัวแต่ทำมาหากินกอบโกยเข้ามาไม่รู้จักจบสิ้น เพราะสุดท้ายเราก็ต้องตาย ไม่ได้ใช้ในสิ่งที่เราพยายามไคว่คว้ากัน
ตอนนี้ สิ่งที่เราต้องทำ คือการช่วยคนอื่นให้เขามีสติ ระลึกถึงมรณานุสติ และต้องช่วยให้ทุกคนหลุดพ้นจากการทนทุกข์ทรมานจากการมีขันธ์ห้า ด้วยการไม่ต้องมาเกิดเป็นมนุษย์อีก

 

เคยสังเกตไหมว่า เวลาที่บางคนโดนอะไรสักเรื่อง ก็มักจะสะเทือนไปถึงอีกหลายๆคน ที่เกี่ยวเนื่องกัน

 

ท่านแม่ศรี ท่านจึงอยากให้ลูกไปนิพพาน เพราะท่านไม่อยากเห็นลูกต้องมาทรมานกับการเกิด และหน้าที่ ที่ลูกแบกรับไว้ ไปอ่านที่ท่านจิตโต รับสื่อมาจากท่านแม่

 

พี่ครูมาพูดให้สงสัย ว่าเวลาใครโดนอะไร จะสะเทือนไปถึงผู้ที่เกี่ยวเนื่อง พี่ครูหมายถึงคนในครอบครัว หรือว่าเพื่อนๆกันแบบกลุ่มเราล่ะจ๊ะ เพราะพวกเราก็ล้วนเกี่ยวเนื่องกัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

ชื่อวัดสารนาถธรรมารามครับ อยู่ตรงสี่แยกอำเภอเมืองแกลงเลยครับ เกือบติด ถ.สุขุมวิท(เข้าไปหน่อยเดียว)ถ้ามาจากระยองจะอยู่ด้านซ้าย เลยสี่แยกไฟแดงแรก ไปหน่อยเดียว ถ้าเข้าสี่แยกแรกเลยก็เข้าได้แต่จะเป็นด้านข้างวัดซึ่งมีเมรุอยู่ ทีแรกผมก็ผ่าน แต่ไม่รู้จัก ขับรถวนหาตั้งนาน ต้องถามคนแถวนั้นจึงถึงบางอ้อ อยู่ก่อนจะถึงแยกที่จะเลี้ยวซ้ายไปชลบุรี(บ้านบึง) ถ้ามาจากทางชลบุรี โดยใช้เส้นบ้านบึง-แกลง จะอยู่ด้านขวา ต้องไปยูเทิร์นกลับรถครับ ก็ค่อนข้างหาง่ายครับ ที่วัดกำลังสร้างซุ้มประตูด้านข้างวัดใหม่ เนื่องจากของเดิมเก่าแล้วทางเข้าก็เล็ก รถใหญ่เข้าไม่ได้ติดหลังคา

 

อิอิอิ

รูปคนหล่อ ที่บอกว่าจะขยับตัวให้โลกสะเทือนน่ะ

ผึ้ง(หลวง)น้อยโชว์ นั่นก็อยากเห็นมาก
แต่เจ้าตัวคงไม่ยอมเผาตัวเองเป็นแน่แท้..


<input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="if(typeof(jsCall)=='function'){jsCall();}else{setTimeout('jsCall()',500);}" id="jsProxy" type="hidden">

 

อยากดูค่ะพี่ตุ้ม อิอิ
เอางี้จิ วางไว้ 30 นาทีแล้วลบออก เจ้าตัวคงไม่ทันได้มาดูหรอกเพราะช่วงนี้งานยุ่ง

 

ปราญ แล้วถ้าพี่ลงรูปหล่อๆ เค้า

แล้ววันอาทิตย์ที่จะไปเลี้ยงพระ เค้าจะยันพี่ตกรถ มั้ยอ่ะ

อิอิอิ (ยั่วเข้าไปเรา คนดูรูปหายหมดแล้ว)