สังโยชน์ 10...ไม่ใช่การมานั่งละ นั่งตัด (ฉบับเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง)

เพื่อความเข้าใจอันถูกต้อง
ของเรื่องการตัดสังโยชน์ ​

สังโยขน์ มันไม่ใช่การมานั่งตัด นั่งละ
ไม่มีพระอริยชน ที่ไหนจะมานั่งละ นั่งตัดสังโยชน์ กันนะครับ
ไม่ได้มานั่งตัดอันนู้นที อันนี้ที แล้วบอกว่า ตนเองไม่มีสังโยชน์ 10
อันนี้เข้าใจผิดกันเยอะ....ต้องขออภัยไว้ด้วย
สังโยชน์ มันละไปเอง หลุดด้วยตัวเอง
จากการแจ้งเห็นจริง ในทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
ญาณจากวิปัสสนา เข้าหยั่งรู้ แล้วเกิดตัว
เกิดตัว ภาวนามยปัญญา (Insight wisdom) ฉายความมืดให้หายสิ้นไป
ปัญญา นี้ไม่ใช่ แปลว่า ตัวรู้มาก อย่างที่เข้าใจกัน
แต่ปัญญาตัวนี้เป็นตัวตัด
คลายจากการยึดเกาะ จาก ขันธ์ ไปเอง
สังโยชน์ นั้นจึงถูกละ
สังโยชน์ ไม่สามารถ หายได้ได้ จากปัญญาแห่งการพิจารณา หรือ การฟัง การวิเคราะห์
ต้องเป็น ญาณแห่งการรู้แจ้งเท่านั้น

และไม่ใช่ให้มานั่งนับนิ้ว นั่ง พิจรณาสำรวจตัวเองกันนะครับ
ว่าเอ่อ...เราละได้กี่ข้อแล้วหว่า
ละข้อนั้นได้แล้ว ละข้อนี้ได้แล้ว
อันนี้ ไม่มีที่ไหนสอนกันนะครับ
ทำแบบนู้นตัดอันนี้ได้
ทำแบบนั้นตัดข้อนี้ได้
แบบนี้ วิบัติครับ

แม้แต่ พระโสดาบัน ท่านเองยังไม่ทันรู้ตัวเลยว่า ท่านละได้แล้ว
มันเป็นการ หลุดออกโดยไม่รู้ตัว คลายออกจนแทบบบ ไม่รู้ตัวเลย
ไม่ใช่ไปนั่งเก๊กละ เก๊กฝืนกับตัวสังโยชน์ แบบปุถุชนทำไป
หากทำเช่นนี้ ไป สิ่งนี้ จะบัง ตัว สัมมาทิฏิฐิครับ
สัมมาทิฏฐิเกิดขั้นไม่ได้ หาก ยังถูกบังด้วย อุปาทาน

เหตุหลัก เหตุใหญ่ที่สุด ของการละ สังโยชน์ 3 ข้อแรก
องค์ แห่งการ บรรลุ โสดาบัน
มีเชื้อหลักที่สำคัญที่สุดคือ ทุกข์

ท่านจะเห็นทุกข์ ทุกข์แล้ว ทุกข์เล่า ท่านจะทุกข์สุด ๆ
ทุกข์ซ่ำซาก ทุกข์จน เบื่อจากทุกข? ทุกข์จนไม่มีที่ไป
จนอยากออก อยากหนีจากทุกสิ่ง
ตอนนั้น ยอมให้ไครก็ได้สอน อะไรก็ได้ทำหมด

จนจิตจนมุมด้วยทุกข์ แล้วจิตหลุดออก จากการถูกทลายสักกยทิฏฐิ
ภาวะถือตัว ถือตน ยึดใน ขันธ์
จึงคลายลง
จึงเกิดการละสังโยชน์
ข้อสักกายทิฏฐิ

กระบวนการนี้ ล้วนเกิดมาจาก ภาวนามยปัญญา
ที่รู้เห็นความจริงขิองทุกข์ ที่เกิดขึ้น
หากเปรียบ สภาวะดังกล่าวนี้ อาจเทียบ ตามขั้นของวิปัสสนาญาณ 16 ได้ ก็คือ การข้าม นิพพิทาญาณ มาถึง จุดของ มุญจิตุกัมมยตาญาณ ก็ได้

ภาวะโสดาบัน จึงบังเกิด

ส่วน สังโยชน์ ข้อที่เหลือ
หลังจากพระโสดาบัน ข้าม ผ่านความทุกข์ ในช่วงนั้นมาแล้ว
ความทุกข์ ของท่านจะหลุดออก ไปอย่างมหาศาล
ปัญญา อันนึง ที่ มีเฉพาะ ในพระโสดาบัน (ปุถุชนไม่มี)

คือการรู้เห็น วิถี การเกิดขึ้นของกิเลส
การเกิดขึ้นตัวอยู่และดับไป อย่างชัดแจ้ง
เห็นไตรลักษณ์ ชัดแจ้ง มากขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ
เห็นทุกๆ สิ่ง เป็น ความไม่เที่ยง เป็นความทนได้ยาก เป็นความไร้ตัวไร้ตนไปจนหมด
จิตของโสดาบัน ท่านจะพบการ อนุโลม และ ปฏิโลมของญาณ ทั้ง 3 มุญจิตุกัมมยตาญาณ - ปาฏิสังขาญาณ และ สังขารุเปกขาญาณ
เมื่อจิตท่านเข้าสู่สภาวะแห่ง สังขารุเปกขาญาณได้อย่างแจ้งแล้ว
นี่คือการเริ่มทยานออก ออกจาก ไตรลักษณ์ คือ การถูก บีบออก จากไตรลักษณ์
อารมณ์ ออกจากวิปัสสนาญาณ เรียกสิ่งนี้ว่า วุฏฐาคามินีวิปัสสนาญาณ
จนเข้าสู่ โคตรภูญาณแห่งนิพพานจึงบังเกิดขึ้น
และเข้าสู่ความเป็น อริยชน ขั้น ต่อ ๆ ไป ตามลำดับ
ตามเหตุปัจจัยแห่ง อินทรีย์ ของท่าน
จนหลุดออกจากสังโยชน์ ทั้ง 10

อนึ่ง เรื่องของสังโยชน์ และเรื่องของพระโสดาบัน หรือ พระอริยะชน อาตมาภาพ ด้วย ความเคารพ ขอชี้แจง ให้ประจักษ์ในที่แห่งนี้ไปเลยว่า
ไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชน จะสามารถจับมานั่งคิด นั่งวิเคราะห์ ปรุงแต่ง และ นั้งสาธายาย หาเหตุ หาผล กันแบบนี้ได้เลย
มันไม่ใช่ปัญญาระดับที่ปุถุชนจะเข้าใจ
หากเอาปัญญาระดับปุถุชนมานั่ง ปรุงแต่งเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาเอง
สิ่งนี้ไม่ต่างจากการ บิดเบือน
และสร้างให้พระศาสนา สูญหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่...ไม่ได้หมายว่าปุถุชนจะเขียนไม่ได้ หรือ อธิบายกันไม่ได้เลย
หากปุถุชนจะอธิบายเรื่องเหล่านี้ ควร อิงเรื่องของปริยัติ มาเป็นหลักเข้าไว้
จะได้ไม่ผิดเพี้ยนกัน

นี้แล คือเรื่องของสังโยชน์ 10
ขออภัยหากล่วงเกิน
โปรดจงอโหสิ
หากมีเวลาจะเข้ามาเพิ่มเติมให้อีก​

 

เรื่องแบบนี้ เป็น ความคิดเฉพาะบุคคล

ตัวท่านเอง ควรปฏิบัติ ให้คุณธรรมก้าวหน้า ดีกว่า

อย่าไปสนใจ เรื่องนอกตัวเลย

ผลญาณ มีก็รู้ได้ มรรคญาณ มีก็รู้ได้ จะว่า ไม่รู้เลยก็ไม่ได้

เพราะผลญาณ อัน ดับ สักกายทิฎฐิ วิจิกิจฉา และ สีลพตรปรามาส อันทำให้ จิตไม่กำเริบ

ในสังโยชน์นั้น ก็มีอยู่ จะละแล้วไม่รู้ได้อย่างไร

อันนี้ ท่านก็ ลองพิจารณาดูก่อน

 

เรื่องของ ปุถุชน มาถกกัน เรื่องสังโยชน์ ผมว่าดีเสียอีก ที่พุทธศาสนิกชน

ใส่ใจ และ สนใจ ในเรื่องลึกซึ้ง แห่งพุทธศาสนา

แต่ ว่าเรื่องการจะทำลาย พระศาสนา คือ ผู้ที่ ตั้งตนเป็นผู้รู้ แล้วบิดเบือน

คนที่ เขายังไม่รู้ แล้วเขาถกกัน ก็ไม่ได้เรียกว่า ทำลาย

แต่ คนที่ ไ่ม่รู้แล้วบอกว่า รู้ แล้วไปสอนคนอื่นเพิ่ม นี่แหละทำลาย

 

ขออภัย ท่านด้วย
พระโสดาบัน ท่านแทบจะไม่รู้สึกตัวเลย ด้วยซ้ำว่า
สังโยชน์ของท่านได้หายไปแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่ นอกเหนือปัญญาของปุถุชนที่จะนำมาพิจารณา

สิ่งนี้นอกตัว แต่ตามข้อชี้แจง นี้เพื่อความเข้าใจอันถูกต้อง
อาตมาไม่ได้ต้องการนิพพานในชาตินี้
อาตมาต้องการโพธิญาณ
การแสวงหาทำกิจเรื่องนอกตัวจึง ไม่ใช่เรื่องแปลก

ส่วนกิจภายในนั้น อาตมาทำถึงพร้อมด้วยตนเองแล้ว

ขออนุโมทนา ความคิดเห็นของท่าน

 

อนุโมทนา ด้วย ท่าน

ท่านปราถนา โพธิญาณ แล้ว ท่านทราบตลอดถึง มรรคญาณ และ ผลญาณแล้วหรือ

ท่านถึง แสดงตน สงเคราะห์วิปัสสนาญาณ ทุกขั้น

ถ้า ท่านถึงพร้อมแล้ว ก็อนุโมทนาด้วย

แต่ว่า ให้มันเรียบๆ หน่อย และ คงที่ จะดีกว่า เป็นแบบผีพุ่งใต้ แว็บมาแล้วหายไป

แบบนั้น อย่าเรียกว่า สงเคราะห์ แต่เรียกว่า อวดตัวมากกว่า

 

ก็นี่แหล่ะ เหตุผลหลัก แห่งการล้างบาง ที่เค้าเตรียม ชำระล้าง
อัตตาตัวตน ปุถุชน ที่ ช่างคิด ช่างวิเคราะห์ และเผยแพร่สิ่งผิด

เหตุนึงเลย ที่ พระไตรปิฎก ที่มาถึงเราในทุกวันนี้ ไม่ใช่ ของแท้ ดั้งเดิมที่บริสุทธิ จริง
เพราะปุถุชนนี่แหล่ะ ที่ เข้าไปทำสังคยนา ตั้ง แต่ครั้งที่ 5 เป็นต้นมา
นี่ไง เหตุไง ผล ของมันคือ ศาสนา ถูกบิดเบือนมาขนาดนี้


ปัญญาเหล่านี้ มาจาก ภาวนามยปัญญา การรู้แจ้งเห็นจริง
ไม่ใช่ สุตตา หรือจินตา ที่ได้ฟัง ได้เรียน ได้อ่าน แล้วมานั่งวิเคราะห์ ไปนู่น ไปนี่

แบบนี้ ยิ่งที่ ให้ เกิดความคิดเห็นอันแตกแยก อีกไม่รู้เท่าไหร่ หาจุดจบไม่ได้
สุดท้ายเลย คือ ผู้ที่จะเข้าถึงธรรม รุ่นต่อ ๆ ไป หาที่พึ่งที่แท้จริงไม่ได้เลย

ก็เพราะนี่หล่ะ ปัญญา วิเคราะห์ พิจารณา ที่ปุถุชนพาทำกัน

พุทธ ไม่ใช่แค่ศาสตร์ แห่ง เหตุ และผล
แต่พุทธ ยิ่งกว่า เหตุและผล และนอกเหนื้อจากเหตุและผล

นี่แหล่ะ เหตุหนึ่ง ที่ปุถุชนไม่มีวันเข้าใจ ความเป็นจริง ของโสดาบัน ของพระพุทธเจ้า (พุทธวิสัย)

มันเกินกว่าความรู้ที่ปุถถชน จะรับได้

แม้แต่การโปรด สัตว์ในระดับของสาวกภูมิ ท่านยังต้องใช้ ความรู้ในกรอบ ที่ สาวกภูมิรับได้เลย พระองค์ ถึงได้ตีกรอบ ใบไม้ 1 กำมือ คือ 84000 พระธรรมขันธ์ นี่ไง

 

ท่านเอาเวลา ไปเผยแพร่ธรรมะ คัดกรอง ธรรมที่ถูกต้อง

และ มอง ปุถุชน ว่าคือผู้ไม่รู้ ที่ฝึกสอนได้ จะดีกว่า มองว่า คนทั้งหลายกำลังทำลายศาสนา

โพธิญาณ ห่าอะไร ไม่ได้มี เมตตาจิตเลย มองแต่ ในแง่ลบ

 

อาตมาเขียน คำชี้แจงชัดเจนนะ กลับไปอ่านดูได้
แล้วอาตมา บอกไว้ว่า ตั้งแต่พื้นฐาน จนถึง วุฏฐาคามีนี วิปัสสนาญาณ ไม้ได้สอนถึง มรรคญาณนะ คงเข้าใจผิด
นี่คือความรู้ เท่าที่อาตมาสอนได้
กลับไปอ่านหน่อยนะ อุบาสก

และไม่ได้มาเพื่ออวดตัว

ขออภัยหากเข้าใจผิด

อโหสิ.

 

ไม่เป็นไร หรอกขอรับ ไม่ต้องขอโทษหรอก

กระผม ไม่ได้คิดจะเอาผิดอะไรใคร

ก็ พูดไป ตามความคิด ความนึก แบบ คนทั่วไป

 

อาตมาบอกชัดเจนมาก
นะ ว่า ปุถุชน สอนได้ แต่ควรอิงหลักปริยัติ

เพื่อไม่ให้ผิดไปจากกรอบ

เหตุที่จำโดนบิดเบือน ก็เพราะ
นำสิ่งที่ตนไม่รู้จริง ด้วยปัญญาแห่งการรู้แจ้ง
ไปอธิบาย ลักษณะ แห่ง พุทธะ แห่ง พระอริยเจ้า และ ธรรม ในเรื่องการปฏิบัติสังโยชน์

แบบนี้ เรียกว่ามองแง่ลบรึเปล่า อุบาสก

พุทธธรรม อาตมาไม่ได้เป็นเจ้าของเลย ไม่ได้หวง ไม่ได้ห้าม
พุทธธรรมเป็นหนึ่งเดียว
และเป็นของสรรพสัตว์ทั้งสังสารวัฏ
ไม่ใช่แค่ของชาวพุทธ หรือ ของใคร ทั้งนั้ง
พระพุทธองค์ ทรงตรัสรู้สิ่งนี้เพื่อเป็นแนวทางให้ สรรพสัตว์ทั้งหมด

แค่นี้แหล่ะ
หากจะสนทนากันต่อกรุณา สงบจิต สงบใจ
ทุเลาโทสะลงนิดนึง
ไม่อยากไห้เกิดกรรมต่อกัน

เราทั้งสอง เข้ามาในเว็บนี้
ด้วยจิตกุศล
และกลับออกไปด้วยจิตกุศล

จะดีกว่า

และให้เกียรติ เว็บ และผู้สรางเว็บไซต์ จะดีกว่า

 

อวดตัว ไม่เป็นไร นะท่าน ไม่ผิด

ถ้าหากว่า ท่านมีคุณธรรมจริง ดังที่ พระศาสดา ตรัสรู้แล้ว เดินไปประกาศว่า เราตรัสรู้แล้ว แก่ปัีญจวัคคีย์

แต่ ทีนี้ ก็มีเรื่องที่ท่านจะต้องตระหนักด้วยเหมือนกันว่า

ท่านกำลังหลงอยู่หรือเปล่า เพราะปรากฎว่า มี พระที่หลง มากมาย คิดว่าตนเองถึงภูมิ แต่ปรากฎว่า หลงไป โดนอวิชชา ครอบไปหมด

ก็ไปสอนโยม ด้วยความที่ โยม ศรัทธา ผ้่าเหลือง ก็เลยเชื่อหมดใจ

แล้ว ก็พากันไปในทางผิดๆ

 

อ้าว แล้ว ท่านจะไป มีจิตอกุศล ทำห่าอะไรหละท่าน

หรือว่า ท่านยังไม่ผ่าน วิปัสสนาญาณ มองเห็นการเกิดดับ ของ สังขาร

จึุงได้ เหมาเอาตัวหนังสือ สร้างภาพในหัวตัวเอง แล้วเผลอ ก่อจิตอกุศล

 

กาลามสูตรน่ะโยม พอไหวมั๊ย
โลกจะไม่แคบด้วย

อาตมาไม่ได้บอกนะว่า มีคุณธรรม เท่าองค์พระศาสดา
ไม่มีส่วนไหนเลยนะ

แล้วก็ไม่ได้ ประกาศตนเลยว่า
ข้าพเจ้าเป็นพระอรหันต์
หรือว่า ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย...
อันนี้ไม่มีนะ

แล้วความรู้ที่ลงไว้นั้น บอกชัดเจน ว่ามีความรู้ ถ่ายทอดให้ผู้ที่สนใจได้ ถึงแค่
วุฏฐาคามินิวิปัสสนาญาณ

เท่านั้น..แล
กลับไปอ่านดู

หรือหากไม่เข้าใจ คำว่า
วุฏฐาคามินีวิปัสสนาญาณ
ก็ลองค้นดู
หาใน กูเกิ้ลได้ไม่ยากนะ

โลกจะกว้างขึ้นเยอะเลย
อุบาสก


​

 

ภาษา ก็คือสิ้งที่ที่เค้าใช่เรียกแทน
แทนสิ่งนั้น แทนสิ่งนี้
อันนี้ เค้า จำแนก ไว่ว่า คำนาม
คำที่ใช้เรียกแทน...

แล้วอาตมาไม่ได้ปฏิเสธ นะว่า ไม่เอาหนังสือ

กรุณาสุภาพ นิดนึง

ลูกหลานจะไม่ดูถูก

จะเอารูปครูบาอาจารย์
มาเป็น ภาพแทนตนทั้งที
จะได้ไม่เสื่อมเสียไปถึง

สาธุการ
พักผ่อนกันก่อนนะ
คืนนี้

 

ท่าน มีจิตกุศล ก็ทำไปเถิด

แต่ ถ้าท่านมีจิตอกุศล แฝงอยู่แล้วมองไม่เห็น ต้องระวัง

กระผม ก็ไม่อยากจะปรุงแต่งหรอกว่า ใครเป็นพระ ใครเป็นโยม

เอาเป็นว่า อ่านข้อความ แล้ว คิดอะไร พอมีเหตุผลไหม ก็พูดเท่านั้น

ก็ขอตัว ก่อน ยินดีได้สนทนาด้วย นะครับ

 

สุภาพ ไปทำไมหละท่าน

อย่าไปดัดจริตมันมาก ไม่ดีหรอก

เคยฟังแต่ โยมพูดดีด้วย กราบด้วย

รับไม่ได้หรือท่าน

ส่วนครูบาอาจารย์ นั้น ไปไม่ถึงตัวท่านหรอก

มันเฉพาะบุคคล อย่าเป็นห่วงเลย

 

อาตมาภาพ ไม่ใช่พระอรหันต์
สาธุการ เจริญพร
ขอความสวัสดี ความเจริญในธรรม จงมีแก่ท่าน

 

เอาไว้ค่อยคุยกันใหม่นะขอรับ

วันนี้ขอตัวก่อน

ตามธรรมดา จะสอนคนอื่น ก็ต้องยอมให้คนอื่นพิสูจน์

เอาไว้ ว่างๆ ผมจะมาพิสูจน์ ท่าน แต่ก็ไม่ใช่ลองภูมิหรอก

แต่เป็นการสนทนาธรรม อันก่อให้เกิด ความรู้

ขออภัย ถ้าใช้คำไม่สุภาพ

 

นี้แล คือเรื่องของสังโยชน์ 10

 

pra_TopSecret

​

สังโยขน์ มันไม่ใช่การมานั่งตัด นั่งละ ไม่มีพระอริยชน ที่ไหนจะมานั่งละ นั่งตัดสังโยชน์ กันนะครับ
ขอทีละข้อ นะ พระคุณเจ้า พระอริยชน นี่ผมไม่ทราบ นะ ว่าคืออะไร แต่คำว่า พระอริยบุคคล หรือ พระอริยสงฆ์ ก็จัดว่าเป็นพระอริยเจ้า ตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป คำสอนขององค์สมเด็จ ฯ ที่ให้สอนเรื่อง สังโยชน์ ว่า ให้เพียรละสังโยชน์ คือ เครื่องร้อยรัด ทั้งในเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย อันนี้ ผิดใช่ไหม ครับ

ไม่ได้มานั่งตัดอันนู้นที อันนี้ที แล้วบอกว่า ตนเองไม่มีสังโยชน์ 10 อันนี้เข้าใจผิดกันเยอะ....ต้องขออภัยไว้ด้วย สังโยชน์ มันละไปเอง หลุดด้วยตัวเอง
จากการแจ้งเห็นจริง ในทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ญาณจากวิปัสสนา เข้าหยั่งรู้ แล้วเกิดตัว

อ้าว พระคุณเจ้า เสร็จกัน ที่พูด น่ะ ถูกแล้ว การปลูกต้นข้าว ใครเค้ากินต้นข้าว ล่ะ เค้ากินเมล็ดข้าว มันอันเดียวกัน นะ การปฏิบัติใน อริยสัจน์ ๔ หรือ กฏของไตรลักษณ์ ก็เพื่อละสังโยชน์ พระคุณเจ้า อธิบายผิด นะ

เกิดตัว ภาวนามยปัญญา (Insight wisdom) ฉายความมืดให้หายสิ้นไป ปัญญา นี้ไม่ใช่ แปลว่า ตัวรู้มาก อย่างที่เข้าใจกัน แต่ปัญญาตัวนี้เป็นตัวตัด
คลายจากการยึดเกาะ จาก ขันธ์ ไปเอง สังโยชน์ นั้นจึงถูกละ
สังโยชน์ ไม่สามารถ หายได้ได้ จากปัญญาแห่งการพิจารณา หรือ การฟัง การวิเคราะห์ต้องเป็น ญาณแห่งการรู้แจ้งเท่านั้น

พระคุณเจ้า อธิบาย อย่างนี้ จะงง นะ ต้องยกเอาวิปัสนาญาณ ๙ ขององค์สมเด็จ ฯ มาอธิบาย แต่นักปฏิบัติ ส่วนใหญ่ ก็รู้กันหมด นะครับ

และไม่ใช่ให้มานั่งนับนิ้ว นั่ง พิจรณาสำรวจตัวเองกันนะครับ ว่าเอ่อ...เราละได้กี่ข้อแล้วหว่า ละข้อนั้นได้แล้ว ละข้อนี้ได้แล้วอันนี้ ไม่มีที่ไหนสอนกันนะครับ ทำแบบนู้นตัดอันนี้ได้ ทำแบบนั้นตัดข้อนี้ได้ แบบนี้ วิบัติครับ

ผมคิดว่า ไม่มีนักปฏิบัติ ท่านใหน ทำอย่างที่ พระคุณเจ้า เข้าใจ นะ

แม้แต่ พระโสดาบัน ท่านเองยังไม่ทันรู้ตัวเลยว่า ท่านละได้แล้ว มันเป็นการ หลุดออกโดยไม่รู้ตัว คลายออกจนแทบบบ ไม่รู้ตัวเลย ไม่ใช่ไปนั่งเก๊กละ เก๊กฝืนกับตัวสังโยชน์ แบบปุถุชนทำไป หากทำเช่นนี้ ไป สิ่งนี้ จะบัง ตัว สัมมาทิฏิฐิครับ สัมมาทิฏฐิเกิดขั้นไม่ได้ หาก ยังถูกบังด้วย อุปาทาน

คนอิ่ม คนหิว หรือ กระหาย จะรู้ได้ด้วย ตัวเอง นะ คนอื่นไม่สามารถ ล่วงรู้ได้ การพยากรณ์ องค์สมเด็จ ฯ เท่านั้น นะ ที่จะพยากรณ์ ได้

เหตุหลัก เหตุใหญ่ที่สุด ของการละ สังโยชน์ 3 ข้อแรก องค์ แห่งการ บรรลุ โสดาบัน มีเชื้อหลักที่สำคัญที่สุดคือ ทุกข์

พระคุณเจ้า ลองเปิดดู คำสอน นะ พระโสดาบัน จัดว่าเป็น อธิศิลสิกขา คือมีศิลบริสุทธิ์ และละสังโยชน์ ได้ ๓ เชื้อสำคัญคือศิล นะ

ท่านจะเห็นทุกข์ ทุกข์แล้ว ทุกข์เล่า ท่านจะทุกข์สุด ๆ ทุกข์ซ่ำซาก ทุกข์จน เบื่อจากทุกข? ทุกข์จนไม่มีที่ไป จนอยากออก อยากหนีจากทุกสิ่ง ตอนนั้น ยอมให้ไครก็ได้สอน อะไรก็ได้ทำหมด

พระคุณเจ้า ควรเอา ทุกข์ ๑๐ ประการ มาอธิบาย จะได้อยู่ในหลัก ของพุทธพจน์

จนจิตจนมุมด้วยทุกข์ แล้วจิตหลุดออก จากการถูกทลายสักกยทิฏฐิ
ภาวะถือตัว ถือตน ยึดใน ขันธ์จึงคลายลง จึงเกิดการละสังโยชน์
ข้อสักกายทิฏฐิ
กระบวนการนี้ ล้วนเกิดมาจาก ภาวนามยปัญญา
ที่รู้เห็นความจริงขิองทุกข์ ที่เกิดขึ้น
หากเปรียบ สภาวะดังกล่าวนี้ อาจเทียบ ตามขั้นของวิปัสสนาญาณ 16 ได้ ก็คือ การข้าม นิพพิทาญาณ มาถึง จุดของ มุญจิตุกัมมยตาญาณ ก็ได้
ภาวะโสดาบัน จึงบังเกิด

อ้าว งงเลย นี่ย้อนต้น นี่นา พระคุณเจ้า ต้องมีแนวทางอธิบาย นะ

ส่วน สังโยชน์ ข้อที่เหลือ หลังจากพระโสดาบัน ข้าม ผ่านความทุกข์ ในช่วงนั้นมาแล้ว ความทุกข์ ของท่านจะหลุดออก ไปอย่างมหาศาล
ปัญญา อันนึง ที่ มีเฉพาะ ในพระโสดาบัน (ปุถุชนไม่มี) คือการรู้เห็น วิถี การเกิดขึ้นของกิเลส การเกิดขึ้นตัวอยู่และดับไป อย่างชัดแจ้ง เห็นไตรลักษณ์ ชัดแจ้ง มากขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ เห็นทุกๆ สิ่ง เป็น ความไม่เที่ยง เป็นความทนได้ยาก เป็นความไร้ตัวไร้ตนไปจนหมด

พระคุณเจ้า เล่น เอาอารมณ์ พระอรหันต์ มาเทียบ แล้ว จะรอดไหม เนี่ย

จิตของโสดาบัน ท่านจะพบการ อนุโลม และ ปฏิโลมของญาณ ทั้ง 3 มุญจิตุกัมมยตาญาณ - ปาฏิสังขาญาณ และ สังขารุเปกขาญาณ
เมื่อจิตท่านเข้าสู่สภาวะแห่ง สังขารุเปกขาญาณได้อย่างแจ้งแล้ว
นี่คือการเริ่มทยานออก ออกจาก ไตรลักษณ์ คือ การถูก บีบออก จากไตรลักษณ์
อารมณ์ ออกจากวิปัสสนาญาณ เรียกสิ่งนี้ว่า วุฏฐาคามินีวิปัสสนาญาณ
จนเข้าสู่ โคตรภูญาณแห่งนิพพานจึงบังเกิดขึ้น
และเข้าสู่ความเป็น อริยชน ขั้น ต่อ ๆ ไป ตามลำดับ
ตามเหตุปัจจัยแห่ง อินทรีย์ ของท่าน
จนหลุดออกจากสังโยชน์ ทั้ง 10

อนึ่ง เรื่องของสังโยชน์ และเรื่องของพระโสดาบัน หรือ พระอริยะชน อาตมาภาพ ด้วย ความเคารพ ขอชี้แจง ให้ประจักษ์ในที่แห่งนี้ไปเลยว่า
ไม่ใช่สิ่งที่ปุถุชน จะสามารถจับมานั่งคิด นั่งวิเคราะห์ ปรุงแต่ง และ นั้งสาธายาย หาเหตุ หาผล กันแบบนี้ได้เลย
มันไม่ใช่ปัญญาระดับที่ปุถุชนจะเข้าใจ
หากเอาปัญญาระดับปุถุชนมานั่ง ปรุงแต่งเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาเอง
สิ่งนี้ไม่ต่างจากการ บิดเบือน
และสร้างให้พระศาสนา สูญหายไปอย่างรวดเร็ว

เอ พระคุณเจ้า ไปเจอ ตรงใหน มา วางลิงค์ ให้โยม หน่อยซิ จะได้รู้ว่า พระคุณเจ้า พูดด้วยเหตุ ด้วยผล

แต่...ไม่ได้หมายว่าปุถุชนจะเขียนไม่ได้ หรือ อธิบายกันไม่ได้เลย หากปุถุชนจะอธิบายเรื่องเหล่านี้ ควร อิงเรื่องของปริยัติ มาเป็นหลักเข้าไว้ จะได้ไม่ผิดเพี้ยนกัน

ตรงนี้แหละ ที่พระคุณเจ้า ควรอิง ปริยัติ เพราะที่ผ่านมา ยังไม่มีอิง เลย

นี้แล คือเรื่องของสังโยชน์ 10 ขออภัยหากล่วงเกิน โปรดจงอโหสิ หากมีเวลาจะเข้ามาเพิ่มเติมให้อีก

สุดท้าย นี้ ขอคำถาม เล็ก ๆ สำหรับคนฝึกใหม่ กับพระคุณเจ้า หน่อยนะ ครับ ว่าฌาณ ๑ และฌาณ ๒ ต่างกันอย่างไร การเคลื่อนของจิต ในแต่ละ ฌาณ เคลื่อนตอนใหน อย่างไร​