มีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับการนั่งสมาธิอ่ะครับ (มือใหม่)

สวัสดีครับ คือผมสงสัยว่า เวลาที่ผมสวดมนต์หรือนั่งสมาธิ จะเกิดอาการหาวและมีน้ำตาไหลบ้างเป็นบางครั้ง จนสงสัยว่า มันเกิดจากอะไร เพราะในบางครั้ง เวลาก่อนหน้าที่ผมจะสวดมนต์และนั่งสมาธิก็ไม่ได้มีอาการง่วงมาก่อนเลย เป็นเพราะผมเกิดอาการง่วงเฉยๆ หรือสมาธิการสวดมนต์ช่วยขจัดความง่วงให้ หรือว่าเป็นเพราะอะไรครับ และมีวิธีไหนที่จะสามารถขจัดความง่วงนอนได้ครับ
ขอบคุณครับ

 

อาการหาวเกิดจากที่ร่างกายขาดพลังงานครับ อาจจะเป็นเพราะว่า energy ที่มีอยู่ถูกเผาผลานไป หรืออาจจะไม่เพียงพอ ร่างกายจึงจำเป็นต้องสร้างเสริมพลังงานขึ้นใหม่
การหาวมีส่วนทำให้ร่างกายได้หอบเอาอากาศเข้าไปแทนนั่นคือการหาวจะทำให้ออกซิเจนที่มีอยู่อากาศเข้าปวดได้เต็มที่ครับ

ส่วนน้ำตาไหลก็สืบเนื่องจากหาวนี่เองบางครั้งอาจจะทำให้คัดจมูกได้แต่ก็แค่เวลาเพียงไม่นานก็หาย ในบางกรณีน้ำตาไหลโดยที่ไม่ได้เกิดจากการหาวจะมีอาการสังเกตุได้ดังนี้ คือหากน้ำตาไหลโดยที่ไม่คัดจมูก ไม่ได้คิดเรื่องที่สะเทือนใจ ไม่มีฝุ่นเข้าตา
คือนั่งอยู่ดีๆน้ำตาไหลออกมาเอง อาจจะเป็นอาการที่เรียกกันว่า "ปีติ" ซึ่งบ่งบอกได้ถึงขั้นณานสมาธิ

อย่างไรก็ดีในทางธรรมะแล้ว อาการเหล่านี้เป็นเพียงข้อสังเกตุ มิใช่แก่นแท้ของพระธรรมคำสอน ฉนั้นก็ควรจะวางเฉยในการเหล่านั้น เป็นเพียงแค่สิ่งทีถูกรู้เท่านั้นเอง..

อาจจะมีคำตอบตามมาอีกมากมาย ขอให้ใช้วิจารณญาญในการอ่านด้วยนะครับ
ตลอดจนความคิดเห็นของผมที่กล่าวไปแล้วด้วย

อนุโมทนาครับ

 

ความง่วงเหงาหาวนอนเป็นนิวรณ์ตัวหนึ่งที่มากางกั้นความดีที่บุคคลจะกระทำ
ต้องฝืนใจใช้ขันติข่มใจให้เข้มแข็งเอาชนะกิเลสตัวนี้
ทำไปเถิดครับ ง่วงก็ทำไม่ง่วงก็ทำ เดี๋ยวก็หายง่วงเอง อย่ายอมแพ้ก่อนแค่นั้นเอง
ขออนุโมทนา

 

อาการลังเลสงสัย เป็นนิวรณ์
อาการง่วงเหงาหาวนอนเป็นนิวรณ์

การขจัดความง่วงก็ล้างหน้าอาบน้ำให้สดชื่น จัดสถานที่ให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก แสงไฟก็ช่วยได้นิดหน่อย วิธีที่ดีก็ลองพิจารณาตัวเองอาจจะทานอาหารเยอะลองลดดู หรือกาแฟสักถ้วย ตามความเหมาะสม

 

มันเป็นสัมผัสที่ได้รับเมื่อเวลาเทวดาทั้งหลายได้ยินในธรรมที่ท่านสาธยายแล้วเอ่ยปากสาธุขึ้น ลองอธิฐานจิตให้เทวดาฟังอยู่สงบๆดู อาการจะหายไป

 

นิวรณ์ ครับ เจอนิวรณ์เครื่องกั้นความดี

 

ตนเองไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ว่าคืออะไร แต่ก็เกิดขึ้นบ่อย ๆ ตอนเริ่มสวดมนต์และนั่งสมาธิใหม่ ๆ แต่ตอนนี้ก็หายไปแล้วค่ะ หายไปเอง
มีผู้รู้แนะนำว่าให้นั่งต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องไปหลงกะอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเห็นอดีต เห็นครูบาอาจารย์ นั่งสมาธิให้เห็นใจตนเอง เพราะสมาธิเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนกว่าการเห็น

 

ตั้งใจ กำหนดให้สติตื่นตัวเป็นปกติเหมือนตอนที่ยังไม่นั่งสมาธิ ถ้าหลับตาแล้วมันจะสงบนิ่งและพาลจะหาเรื่องหลับ ก็จงลืมตานั่งกำหนดใจฝึกสมาธิแบบลืมตาก็ได้ ถ้าใช้การฝึกแบบอานาปานะสติ ไม่น่าจะยาก ............... ใช้สติระลึกรู้สึก เมื่อลมหายใจเข้า (กำหนดได้ถึงความรู้สึก) ท่อง พุท หายใจออกใช้สติ ระลึกรู้สึก ได้ว่าลมหายใจออก ท่อง โธ .......เท่านี้ มันก็ตื่นแล้ว ไม่มีทางหลับได้หรอก ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน นอนให้สบาย ตาแจ้งค่อยฝึก

ถ้าเราปล่อยใจให้อารมณ์มันเคลิ้มไปกับความสงบ สบาย เดี๋ยวเดียว มันก็หลับนะซี กำหนดอารมณ์ที่ รู้ ตื่น เบิกบาน ......หัวใจเลยนะครับ.

 

จะหลับเเต่ก็ไม่หลับนี่หน่าไม่เห็นเป็นไรเลย ยังทำต่อไปได้

คิดว่าง่วงถือเป็นฟุ้งซ่าน(เปล่าไม่รู้) อย่าไปสนใจมัน เเค่เรายังภาวนาได้

ก็ทำต่อไป เเละก็อาหารมื้อเย็นอย่ากินเยอะมากเดวมันจะง่วงง่าย


ผมเองก็ยังไม่ถึงไหนเเนะนำได้เเค่นี้อ่านะ พูดมากเดวตัวเองล่มทุกทีไม่รู้เป็นไร

 

ขอบพระคุณมากครับ ที่มาช่วยกันตอบข้อสงสัยของผม
ที่จริงแล้ว ผมสวดมานานแล้วเหมือนกัน และก็หาวได้ทุกที....
แต่ก็จะพยายามต่อไปครับ!!

 

อาจจะเหนื่อยงาน พอสวดมนต์ นั่งสมาธิใจสงบใจสบาย
ก็ผ่อนคลาย ในความสบายนั้นจึงง่วง

ง่วงก็พัก พอกายพร้อมก็ฝึกต่อ
พักอย่างไร เดินจงกรมบ้าง ทำอย่างอื่นบ้างอะไรก็ได้
ที่จิตสงบไม่เศร้าหมอง และร่างกายไม่เหนื่อยเกินไป
ถ้าง่วงปกติของร่างกายก็นอนหลับพักเสียก่อนครับ

 

ลองเปลี่ยนมาบริกรรม แล้วดูใจตัวเอง
หรือบริกรรมให้มีสติจดจ่ออยู่ที่องค์บริกรรม ดูสิ
ทำไปซักพักหนึ่ง พอมีสติแก่กล้าขึ้น แล้วค่อยลองกลับไปนั่งสมาธิแบบเดิม
ที่นิวรณ์มันกำเริบ เพราะสติอ่อนกำลัง ก็ลองฝึกเจริญสติซักพัก เปลี่ยนอิริยาบทสักหน่อย
พอไปลองนั่งสมาธิดูใหม่ จะเห็นความแตกต่าง เหมือนเป็นคนละคน