ตัวรู้กับตัวคิด

ผู้ใดเห็นความยึดมากกกทุกข์มากก(ท่านย่อมเรียกว่ารู้)
ย่อมไม่พยายามแบกเพิ่ม(ท่านว่าใครใช้รู้และคิดทำให้มันหนักขึ้นๆเป็นเหตุให้ทุกข์มาก)
ผู้นั้นย่อมหาทางวางมันลง(ท่านย่อมเรียกว่าใช้รู้และใช้คิดให้เกิดประโยชน์เป็นใช้ให้มันเบาลงๆ)
วางได้ก็เบาลงๆวางได้หมดคงสบ๊ายยสบาย(ท่านว่าคงไม่ต้องใช้แล้วทั้งรู้และคิด)

 

เป็นห่วงนะคะ กลัวจะเมาจิต เมาอาการจิต
เรา ก็คือ เรา
จิต ก็คือ จิต
ถ้าวันไหนไม่มีเรา จิตก็เป็นอิสระ พ้นจากแรงดึงดูดของอวิชชาเพราะไม่มีเรา ก็ได้ ใครจะรู้
หรืออาจจะเป็นอย่างอื่นก็ได้ ก็ยังไม่รู้ เดาไปก่อนก็คงไม่รู้อยู่ดี เพราะมันเป็น คิด ไม่ใช่ รู้

 

เราเป็นเพียงสมมุติที่ใช้เรียก จิตเท่านั้น แต่ไม่ใช่จิตที่รู้อารมณ์นะ
หลวงปู่เทศก์ ท่านเรียกว่า ใจ ครูบาอาจารย์ผมท่านก็เรียก ใจ
คุณขวัญน่าจะเห็นสภาวะนี้แล้วนะ
ถ้าจะเปลี่ยนคำพูดสมมุติให้เข้าใจง่ายๆประสาผู้ปฏิบัติเน้นทางจิตแบบผมคือ เขาก็คิดของเขาเอง ทำเอง เกิดเอง รู้เอง ดับเอง...นั่นแหละเราก็ดูเขาไปแล้วกัน แล้วก็แยกให้เห็นว่า เขาไม่ใช่เรา ก็ดูไปแบบนี้ เอาอะไรมาก
ยิ่งเอามากยิ่งฟุ้งมาก ๆเรื่องเปล่าๆ ใช้ขันติมากๆแล้วกัน อย่าใช้ขันแตก หุ หุ หุ

 

เรา รู้
เรา คิด

ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไร
รู้แต่ว่า
เวลาที่เรารู้อยู่ เราก็ไม่ได้คิด
เวลาที่เราคิดอยู่ เราก็ไม่ได้รู้
เราผลุบๆโผล่ เดี๋ยวก็รู้ เดี๋ยวก็คิด(ไม่รู้) สลับไปๆมาๆ
เวลาที่เรารู้ เราจะเห็นเขา เหมือนดูหนัง
เวลาที่เราไม่รู้ ก็ไม่มีเราแต่สงสัยจะรวมอยู่กับเขาไปซะละมั้ง (เราเผลอสติ ขาดสติ)
รู้แค่นี้ เรียกว่า คิดมากไปไหม

 

ขอบคุณที่เป็นห่วง กลัวเรา(จิต)จะเมาจิตสังขารเมาอาการของจิต

เราก็คือจิตผู้ปฏิบัติ เพราะเรา(จิต)ปฏิบัติทางจิต

ถ้าวันไหนเรา(จิต)เห็นว่า ขันธ์ ๕ ไม่ใช่เรา(จิต)
จิตก็เป็นอิสระ พ้นจากการครอบงำของอวิชชา
เพราะเรารู้อยู่ เห็นอยู่ว่า ขันธ์ ๕ ไม่ใช่เรา เราไม่ใช่ขันธ์ ๕

เราคือจิตผู้ปฏิบัติต้องรู้ต้องเห็นตลอดสายของการปฏิบัติ

(smile)

 

ถึงคุณพี่ธรรมะสวณัง

รับทราบค่ะ

 

เพราะเรามี จึงมีทุกข์ ใครทุกข์ ก็เราทุกข์ไง แต่เพราะเรามันไม่จริง ทุกข์จึงไม่จริง

จึงเรียกว่าเรามีแต่ไม่จริง เราจึงไม่มี มีใครเข้าใจบ้างไหมหนอ

 

อยากรู้จัง คนที่ไม่คิดเลยจะเป็นอย่างไงนะ
ทำไมกลัวความคิดกันจัง
พูดจริง ๆ นะนี่
ฟุ้งกับคิดมันต่างกันนะ ....

 

ไม่รู้ซิว่าคิดมากไปหรือเปล่า นอกจากเจ้าของคิดเองถึงรู้
แต่ก็เห็นแล้ว รู้แล้วไง เหลือแต่ละนั่นแหละ
ละได้เมื่อไหร่สบายเมื่อนั้น
นี่ก็ละได้แค่บางเวลาที่มีสติ เหมือนกัน
แต่ละได้บ้างก็ยังดีกว่าละไม่ได้เลย
พิมพ์ไปก็ยึดดีอีกแล้วเห็นไหม ...เขาถึงไม่ให้พูด หุ หุ หุ

 

อยากรู้จัง คนที่ไม่คิดเลยจะเป็นอย่างไงนะ
ทำไมกลัวความคิดกันจัง

คนไม่คิดเลย ก็คนปัญญาอ่อน หรือสมองกระทบกระเทือน น่ะซิ
หลับมันยังคิดเลย (ฝัน) ธรรมชาติมันก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ
แต่จะคิดเอา...หรือไม่เอาล่ะ..

 

อืม มันก็แค่นี้แหละ ปัญญาอ่อน ปัญญากล้า
เอ..พระอรหันต์ท่านยังคิดอีกไหมนะ
คิด & พิจารณา

 

ถ้าเป็นคนที่ภาวนาอยู่
คนที่ไม่คิด ก็จะมีสติ รู้ ทันความทุกข์ ได้ตลอดเวลา ไง
รู้ การทำงานของขันธ์5 ไม่ได้ร่วมทางคิดไปกับขันธ์5 ไง

แต่ใครจะมี สติ สมาธิ ตั้งมั่น รู้ได้ตลอดเวลา ไม่มีเผลอคิดเลย ล่ะ

 

สาธุจ้า .....

 

พระอรหันต์ท่านยังมีชีวิตอยู่ท่านก็ทำได้ทุกอย่างตามปกติของมนุษย์
เพียงแต่ท่านไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลายทั้งปวง คิดก็เป็นเรื่องของเขาคิด ท่านไม่ได้คิดนี่...เวลามีอารมณ์ต่างๆกระทบสติที่แกร่งกล้าก็ดีดออกไป
ถ้าจำไม่ผิดเคยอ่านเจอหลวงตาบอกว่า พระอรหันต์ก็เป็นคนเหมือนกัน ...
ผิดถูกขอขมาต่อพระรัตนตรัยด้วยครับ

 

แต่ใครจะมี สติ สมาธิ ตั้งมั่น รู้ได้ตลอดเวลา ไม่มีเผลอคิดเลย ล่ะ<!-- google_ad_section_end -->

ก็พระอรหันต์ไง

 

จะไปรู้ทันทุกข์ทำไม ไม่เข้าใจเลย ถ้าทำได้หรือทำตามที่พระพุทธเจ้าสอนจริงต้องรู้ทันในสิ่งที่ทำให้เป็นทุกข์สิ ไม่งั้นก็ต้องจมอยู่กับทุกข์อยู่ร่ำไปนะสิ ก็ไม่รู้นะเพราะคำว่ารู้ทันด้วยสตินั้น สำหรับผมต้องเห็นสิ่งที่เป็นเหตุทั้งหลายเท่านั้น ที่เหลือเรียกเกิดแล้วจึงมีสติรู้ เลยเรียกกันว่า เพียงตามรู้เท่านั้น ส่วนของท่านอื่นที่พิจารณาได้คงเห็นได้ประมาณนี้เช่นกันใช่ไหมครับ

 

มันก็ตามรู้ทั้งนั้นแหละครับ แต่รู้ได้เร็วหรือช้าก็ขึ้นกับสติและอารมณ์ที่มากระทบ
ถ้ารู้เท่าทันจริงๆก็มีแต่พระอริยะเท่านั้นครับ
ตามขั้นตอนก็ต้องรู้จักทุกข์ก่อน แล้วถึงรู้เหตุแห่งทุกข์
พระพุทธเจ้าท่านจึงทรงสอนอริยสัจ 4 ว่าข้อ 1 คือ ทุกข์ 2 คือสมุทัย
แต่ก็แล้วแต่เราจะปฏิบัติครับ มันก็ผสมอยู่ด้วยกันในขันธ์ 5 นั่นแหละ
แล้วแต่เราจะเห็นตัวไหนก่อน เท่านั้นเอง
อย่าไปละทุกข์อย่างเดียวแล้วกัน เดี๋ยวจะยึดสุขไว้จนไปไหนไม่ได้
ขออนุโมทนาครับ

 

ครับเมื่อเห็นทุกข์ได้ก็ควรเห็นสุขได้เมื่อละทุกข์ได้ก็ควรละสุขได้ เพราะสุขและทุกข์นั้นเป็นของคู่กัน ครับก็คงจะเป็นอย่างนั้นถ้าคิดว่าเป็นสิ่งที่พระอริยะเจ้าอริยะบุคคลทำได้เท่านั้นก็สุดแล้วแต่ แต่ผมก็เชื่อว่าก่อนที่พระอริยะเจ้าอริยะบุคคลจะเป็นเช่นนั้น ก็เคยเป็นปุถุชน ก็คงเป็นเช่นท่านว่าละครับ ก็คือ เห็นอริยะสัจทั้ง ๔ แต่ปุถุชนยังทำไม่ได้เพราะองค์ประกอบหลายๆอย่างยังไม่ครบ ใช่ไหมครับ

 

รู้เข้าไปให้ถึงปรมัตถ์ที่เรียกว่ายึดว่าปล่อย ว่าอัตตาในทุกอย่างที่เกิดขึ้นณ.ปัจจุบัน ว่าอนัตตาในทุกอย่างที่ปรากฏ ไม่ใช่แค่รู้อารมณ์

แต่จะเรียกว่ารู้ได้ต้องรู้จักกับอารมณ์เป็นก่อนว่านามเป็นอย่างไรรูปเป็นอย่างไร อัตตาที่มีอยู่ต่อหน้าในปัจจุบันเป็นเช่นไร อนัตตาเป็นเช่นไร ฉะนั้นที่เรียกว่ารู้แบบวิปัสสนาน่ะยากมากถ้าไม่มีกำลังของสมาธิมาหนุน หรือรู้จักกับอารมณ์และขันธ์มาอย่างชำนาญ

รู้จักกับสิ่งที่ยึดที่ปล่อยมีสภาวะเป็นอย่างไร สิ่งที่ไปรู้ยึดปล่อยอารมณ์เป็นอย่างไร
หยั่งลงถึงปัจจุบันด้วยกำลังของสมาธิ ควบคุมการทำงานด้วยสติ ปล่อยวางด้วยปัญญา ท่านเรียกว่าพิจารณาสังขาร

ครูบาอาจารย์ท่านถึงสอนให้ทำสมาธิเป็นบาทฐานเป็นหลักใจไว้เพื่อให้มีกำลังตั้งมั่น พร้อมด้วยสติ จึงเป็นเหตุให้เกิดปัญญา เมื่อจิตฟุ้งซ่านกลับมาทำความสงบใหม่แล้วพิจารณาไปมา

การพิจารณาสังขารจึงไม่ง่ายอย่างที่คิดว่ารู้กัน ทั้งการพิจารณาธาตุและสังขารนั้นก็ต้องมีหลักของใจ ไม่งั้นก็จะทำได้แค่หลงในสังขารโดยที่หาทางวางสิ่งที่ยึดมั่นลงไม่เปน ปัญญาก็ไม่เกิด

ถ้าใครคิดว่ารู้คือแค่การเข้าไปรู้อารมณ์นั้นต้องลองกับไปพิจารณาด้วยโยณิโสมนสิการ อันนั้นยังไม่ก้าวเข้าสู่วิปัสนาเพื่อให้เกิดปัญญาเพื่อความปล่อยวาง

ที่กล่าวคือการพิจารณาสังขาร มิใช่พิจารณาธาตุขันธ์ตามที่กระผมเข้าใจ
สิ่งที่แนะนำไม่ใช่ธรรมะมีผิดมีถูก เป็นทิฐิความเห็นโปรดพิจารณาด้วยปัญญา
ยินดีรับคำชี้แนะ

 

ส่วนความคิด
ท่านไม่ได้ห้ามไม่ให้คิด แต่ท่านไม่ให้คิดให้เป็นกิเลส
ให้ใช้ความคิดให้เป็น คิดให้เป็นมรรค ให้คิดให้เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คิดเป็นธาตุเป็นขันธ์ ไม่ใช่ตัวไม่ใชตน ก็เพื่อปล่อยวางความยึดมั่นในขันธ์ทั้ง5 และทิฐิทั้งหลาย

แต่ท่านก็ไม่ได้ให้ยึดมั่นถือมั่นในความคิดและทิฐินั้น