เพิ่งตกงานเลยอยากบวชชีพรามหณ์ จะไปที่ไหนดีช่วยบอกแนะนำหน่อยนะคะ

เพิ่งตกงานวันนี้ แต่ในใจอยากหาเวลาไปฝึกสมาธิมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส

ช่วงนี้น่าจะดีนะคะที่จะได้สงบจิตใจบ้าง ปกติจะสวดมนต์อยู่กับบ้านประจำอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีคะ สัก 7 วันน่าจะดี ใครมีที่ไหนดีๆช่วยบอกหน่อยนะคะ

 

วัดเขาวง ถ้ำนารายณ์ จ. สระบุรี ครับ

ไปอยู่ถือศีล 8 ที่นั่นดูครับ...

ขอโมทนาด้วยครับ

 

หนูไปบวชมาที่นี่ดีนะค่ะ วัตรทรงธรรมกัลยาณี อยู่นครปฐมนะค่ะ ภิกษุณีธัมมนันทา (หลวงแม่) สอนสิ่งดีๆให้หนูเยอะมากค่ะ
สนใจสอบถามเส้นทาง ไปวัตรทรงธรรมกัลยาณีได้ที่ โทรศัพท์ ๐-๓๔๒๕-๘๒๗๐, ๐-๓๔๓๘-๔๓๑๕
ขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ สาธุ สาธุ

 

ขอบคุณคะแล้วจะโทรไปนะคะ เอแล้วถ้าจาไปบวชที่สิงห์บุรี (หลวงพ่อจรัญ)ดีไม๊คะ มีใครเคยไปมาบ้างไม๊

 

สนับสนุนให้บวชชีพรามหณ์ครับ เพราะต้นทุนชีวิตของเราจริงๆแล้ว ไม่มีอะไร ปล่อยว่างจากงานที่ตก แล้วไปอยู่ที่วัดก็ดีครับ วัดหลวงพ่อจรัญ ที่สิงห์บุรีก็ดีครับ

 

ขอบคุณคะ คุณขุนท้าว...

วางปล่อยจริงๆคะแต่แปลกไม่ทุกข์นะคะ อาจเป็นเพราะว่าสามารถปล่อยว่างได้บ้างบางส่วน ตลอด1ปีที่ผ่านมาของชีวิตทำให้ได้คิดหลายอย่างคะ อาจเป็นเพราะมีความทุกข์ถาโถมเข้ามาจนทำให้ไม่รู้สึกเศร้า เสียใจและจมปลักอย่างถึงที่สุดแล้วสุดท้าย ความทุกข์เหล่านั้นมันก้อสอนให้เรารู้ และค้นพบสัจธรรมของชีวิตจริงๆ

อยากบอกว่าผ่านหลายสิ่งมาได้ด้วยธรรมะของพระพุทธองค์ จริงๆถ้าไม่มี ไม่รู้ ไม่ได้อ่าน และได้ศึกษาธรรมะบ้างส่วนของท่าน สงสัยว่าคงคิดและจมปรักอยู่กับทุกข์หาทางออกไม่เจอแน่ๆ

 

1ปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าจะบรรยายเป็นตัวหนังสือให้ได้รู้สึกถึงความขมขื่นของความทุกข์ได้อย่างไรนะคะ และไม่รู้ว่าผ่านสิ่งร้ายๆเหล่านั้นมาเพราะบุญเก่ายังพอมีหรืออย่างไรไม่ทราบ
เริ่ม จากการรู้ว่าสามีที่อยู่ด้วยกับมาจนมีลูกด้วยกัน 2 คน นอกใจไปมีคนอื่น จนต้องหย่าขาดจากกัน และต้องรับผิดชอบดูแลเลี้ยงดูลูกเพียงคนเดียว กว่าจะผ่านจุดที่ทำให้เศร้าจนบางครั้งคิดจะหนีให้พ้นๆไปจากโลกนี้

ป่วยด้วยโรคปวดหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ หายใจไม่ออก เวลานอนไม่ได้นอน กินอะไรได้ไม่ เข้าออก โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น คุนหมอ3 แห่งไม่สามารถรักษษให้หายกรือแม้แต่ทุเลาลงได้ แต่ด้วยยังโชคดีอยูที่ป่วยอยู่เพียงเดือนกว่าๆ ก็เจอหมอเก่งที่ทานยา และฝังเข็มจนหาย

พี่ชายเสียชีวิต ในวันพักร้อนทำให้เป็นวันพักร้อนที่แสนจะเศร้าและทุกข์ทรมานที่สุดใน 7 วัน เพราะเป็นน้องสาวคนเดียวที่ดูแลใกล้ชิด และต้องอยู่และเห็นพี่ชายเสียชีวิตไปต่อหน้าต่อตา ในรถพยาบาล สติแทบแตก เพราะเป็นคนนั่งรถพาพี่ชายจากโรงพยาบาลต่างจังหวัดเข้ากรุงเทพฯ และรถต้องจอดกลางทางแล้วพยาบาลเรียกให้ลงมาดู ทุกคนช่วยกันปั้มหัวใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ดิฉันจำได้ว่าดิฉันเรียกชื่อพี่ชายดิฉันดังมาก ถ้าใครผ่านไปและได้ยินเสียงผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ข้างทางข้างรถพยาบาลก้อเป็นดิฉันนี่เองหล่ะคะ

 

พอมาถึงวันนี้วันที่ดิฉันต้องออกจากงานเพราะบริษัทต้องปิดกิจการลงดิฉันกับรู้สึกเฉยๆ ไม่เป็นทุกข์มากมายอะไรนัก และคิดว่าทุกอย่างในโลกล้วนมีที่มาที่ไป เพียงแต่เราไม่รู้ หรือไม่สามารถจดจำสิ่งต่างในอดีตชาติที่ผ่านมาว่าเราได้ทำดี ชั่ว บาปบุญอย่างไร มากน้อยเพียงใด เท่านั้นเอง

ถ้าถามถึงวันนี้หลังจากที่ได้อ่านหนังสือธรรมะ อ่านหนังสือดีอย่างหนังสือทุกๆเล่มของคุณดังตฤน ทำให้เข้าชีวิต ไม่เศร้า ไม่หดหู่ อาจเป็นบ้างบางครั้งแต่พอมีสติก็พยายามทำใจและยอมรับกับทุกๆสิ่งที่ผ่านเข้ามาคะ

 

ถ้าในทุกๆวันของชีวิตมีแต่ความทุกข์จะอยู่อย่างไรให้ทุกน้อยที่สุดหรือ

 

ไม่ทุกข์เลย สิ่งที่ดิฉันทำได้ในตอนนี้คือยอมรับ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมจำนน ยังคงต้องอยู่ อย่างเข้าใจและที่ต้องการบวชเพราะอยากได้อาจารย์ดีๆ ช่วยชี้แนะ และบอกสิ่งๆดีที่เราเองยังไม่รู้อีกมากเกี่ยวกับชีวิต และหนทางของความพ้นทุกข์ เพื่อที่จะมีชีวิตที่อยู่อย่างมีความสุข หรือทุกข์น้อยที่สุด

 

นี่แหล่ะครับทุกข์แท้ ๆๆ แต่ที่จริงต้องยอมรับกันก่อนว่า ความทุกข์มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่เราเกิดกันนั่นแหล่ะ ออกมาจากท้องแม่ก็ร้องแว้แล้ว ตอนนั้นมันก็คงเจ็บปวด ปวดแสบปวดร้อน กับสภาพอากาศที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน แต่มันก็เด็กเกินจะมาบอกว่าโอยเจ็บ โอยแสบ สักพักก็หิวอีกแล้ว ร้องเอาอีกแล้ว สักพักก็ง่วงนอนแล้ว พอโตมาหน่อย ก็เจอกับอาการเดิมๆ แต่เริ่มบอกเป็นพูดเป็น แม่ครับ ผมหิว แม่คะหนูปวด แม่คะหนูร้อน พ่อครับ ผมง่วง โตกันอีกทีก็มีครอบครัวซะแล้ว มีสัมพันธ์กันวันแรกก็เจ็บอีกแล้ว น้ำตาแทบเล็ด แต่ก็แปลก เจ็บขนาดนั้นก็ยังยอมเจ็บ ก็เพราะไอ่ตัวรักมันทำให้ต้องเจ็บ ก็เจ็บกันไปสักพัก แต่อีกฝ่ายไม่ยักกะเจ็บ(เอาเปรียบมั๊ยหนอ) หรือเพราะว่าธรรมชาติสร้างสรรค์(คงคิดในใจว่าแล้วทำไมไม่สร้างให้ฉันเป็นผู้ชายจะได้ไม่เจ็บ) เจ็บไปเจ็บมาลืมเจ็บมาเจอเจ็บอีกทีแสนสาหัส มีลูกซะแล้ว ปวดก็ปวด หนักก็หนัก อึดอัดก็อึดอัด จะนั่งอึ หรือก็ลำบาก จะเดินจะไปไหนก็อึดอัด ทนเจ็บกันจนวันลูกจะออก ทีนี้เจ็บสุด ๆ พอออกมาได้โล่งได้สักพัก ฝ่ายที่ไม่เจ็บจับเสกมาอีกคนอีกแล้ว (ก็ทนเนอะ) วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ตามเรื่องตามราว คนที่ว่ารักชักทำใจออกห่าง จากแต่ก่อนเจ็บกาย เริ่มมาเจ็บในใจซะอีกแล้ว มันหวิว ๆ เหมือนใจจะขาดเป็นริ้ว ๆ ไงไม่รู้เนอะ วัน ๆ ตั้งแต่เกิดก็เจอแต่ทุกข์ ทุกข์ตั้งแต่เกิด แล้วจะไปสนใจอะไรกับมันอีก ก็มันทุกข์กันอยู่ทุกวันนี่แหล่ะ ไม่อยากทุกข์ก็ไม่ต้องมาเกิดกันอีกก็หมดเรื่อง ไม่เห็นยาก แต่ทำยาก(เอ๊ะยังไง) อันนี้เจ็บเพราะอยู่กันมาจนมีลูกสองคนแล้วแต่ลองคิดไปถึงพระพุทธองค์สิครับ ท่านเจ็บตั้งแต่วันที่พระชายาประสูตร พระโอรสพระองค์แรก ในวัยที่พระชายาก็ยังสาวสวยอยู่ ท่านเดินออกจากวังจากลูกจากเมียจากพ่อจากแม่จากสมบัติ จากยศ จากทุกสิ่งทุกอย่างไปเพื่อไปหาตัวทุกข์ แล้วก็นำมาบอกสัตว์โลกอย่างเราๆ ท่าน ๆ นี่แหล่ะว่าหน้าตามันเป็นยังไง ทำไงถึงจะหนีมันพ้น ท่านเจ็บกว่าเราเยอะมากนัก
ผมแนะนำให้ไปวัดท่าซุงครับ อยู่ได้ตามกำหนดของคุณพี่พอดี ถ้าจะไปโทรมาถามผมก็ได้ครับ ผมชื่อยอด 09-669-3422

 

ขอเป็นกำลังใจให้คุณบัวหลวงนะคะ
ขอให้ผ่านพ้นวิกฤตในใจและพบกับความสุขที่แท้จริง
เมื่อเช้านี้ได้มีโอกาสฟังเทศน์จากพระที่น่าเคารพบูชาองค์หนึ่ง
ซาบซึ้งใจมากค่ะ อิ่มบุญเป็นที่สุด ทำให้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป
ขอแบ่งบุญนี้ให้คุณบัวหลวงและทุกท่านให้ผ่านกองทุกข์นี้ให้ได้นะคะ

 

เป็นกำลังใจให้ครับ


ไอ้เรื่องทุกข์ๆ เนี่ย ....... คนสมัยนี้นิยมเป็นกัน

มันบ่นจนไม่ไหวแล้วนั่นแหละครับ เขาเรียกว่าทุกข์มาก


แต่นี่แสดงว่ามีบุญเกื้อหนุนครับ หาที่บวช..... ผมว่า ไปวัดหลวงพ่อจรัญไหม อิอิ.. กรรมฐานแก้กรรม

 

เรื่องวัดนี่หาไปเลยครับ...

สบายมาก... ถ้าไม่สบายค่อยเปลี่ยนวัดครับ อิอิ

 

เป็นกำลังใจให้...จริงๆนะคะ ขอให้พ้นทุกข์เร็วๆ อนุโมทนาด้วยคนนะคะสำหรับที่จะไปบวช

คนเรามีทุกข์กันทุกคน มากน้อยแล้วแต่บุญกรรมที่ทำมา

ปีที่แล้ว ก้อยก็ทุกข์มาก เรียกว่าแสนสาหัสที่สุดเหมือนกัน แต่ปีนี้อะไรๆก็ดีขึ้นตามลำดับ ... ธรรมะช่วยได้เยอะอ่ะ ก้อยว่า...

 

เป็นความคิดที่วิเศษมากครับเห็นด้วยอย่างยิ่ง

 

ขอให้คุณบัวหลวงพ้นทุกข์ในเร็ววันครับ

 

ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ

 

สู้ๆ นะครับ

 

พูดถึงเรื่องความทุกข์แล้ว ใครๆก็ไม่อยากได้ ถึงแม้นจะสลัดให้พ้นไปไกลๆตัวเท่าไหร่ มันก็ยังตามเกาะติดอยู่ตลอด วิธีเดียวที่จะแก้ไขได้คือ ทำใจ แล้วปล่อยวาง "ตะถะตาเช่นนั้นเอง" คนเราเกิดมาถ้านึกย้อนกับไปในวัยเยาว์ จริงๆแล้วเราไม่มีต้นทุนชีวิตอะไรเลย เราเป็นศูยน์ (0) เกิดมาก็ตัวเปล่ากันทั้งนั้น แล้วค่อยมาสร้างกันตอนหลัง พอสร้างได้ มั่งมีศรีสุข แล้วก็เกาะยึดติดมันไว้เสียแน่นหนา ปล่อยไม่ได้คลายไม่เป็น จึงกลายเป็นทุกข์อยู่ร่ำไป บอกคุณได้ ผมก็เป็นเหมือนกันฮิๆๆ เอาเป็นว่า ปล่อยวาง แล้วจะสบายใจแค่นั้นเองครับ (bb-flower