ที่สุดของความไม่รู้ นั่นก็คือความไม่รู้ ว่าตัวเองไม่รู้

ถ้าได้ให้เวลากับตัวเองอย่างแท้จริง แล้วจะเริ่มรู้ ว่าตัวเองไม่รู้
และเมื่อตัวเองเริ่มรู้ ว่าตัวเองไม่รู้ ก็จะเริ่มแสวงหาทางเพื่อที่จะขจัดความไม่รู้
เพื่อไปสู่ที่สุดของความรู้

 

เป็นประโยคบอกเล่า หรือประโยคคำถามครับ งง??

 

ประโยคคำตอบ

 

สนใจแต่ความรู้กับความไม่รู้ ทำไมไม่มองดูความสงสัยของคุณเอง ไม่ได้ชวนหาข้อโต้เถียงนะ คุณต้องอย่าถูกสมองตัวเองหลอกสิครับ
ออกมาให้ได้

 

การรู้ กับการเข้าใจ หรือ บอกว่า รู้ความคิด ยังไงมันก็เป็นคนละเรื่องกัน

 

<DD>ในยุคสมัยที่ผู้คนทั้งโลกกำลังกล่าวขวัญและตอกย้ำกันถึงความสำคัญของความรู้ (Knowledge) หากมีการพูดถึงความไม่รู้ (Ignorance) ผู้คนส่วนมากรับกันไม่ได้เลยทีเดียว เพราะทุกคนอยากให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองเป็นผู้ที่รอบรู้ ไม่เชื่อก็ขอให้สังเกตดูดีๆ เถิด ไม่ว่าจะเป็นวงสนทนาอย่างไม่เป็นทางการหรือในวงประชุมทางวิชาการ หรือแม้แต่การโต้ตอบกันในรัฐสภา เราจะเห็นว่าทุกคนต้องการแสดงให้ผู้อื่นรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้รู้ดี มีการโต้แย้งกัน เพื่อเอาชนะคะคานกันด้วย 'ความรู้' ที่อ้างว่าตนเองมีมากกว่าคนอื่นๆ </DD>

<DD>ปรากฏการณ์นี้น่าสนใจมากทีเดียว ผมคิดว่าในเกือบทุกสังคมมีระบบคุณค่าที่ยกย่องผู้ที่มี ความรู้ มากกว่าผู้ที่มีความไม่รู้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระบบคุณค่านี้มีรากเหง้ามาจากไหน แต่สำหรับสังคมไทย รากฐานน่าจะมาจากพระพุทธศาสนา ถ้าไม่ทั้งหมดก็บางส่วน

<DD>เพราะในทางพุทธศาสนานั้น 'ความไม่รู้' เรียกว่า อวิชชา แปลเป็นภาษาอังกฤษว่า Ignorance เหมือนกัน ความไม่รู้ หรือ อวิชชา ในทางพุทธศาสนาได้จัดไว้ในกลุ่มเดียวกับ โทสะ (Anger) และ โลภะ (Greed) ซึ่งทั้งสามสิ่งนี้ ทางพุทธศาสนาเชื่อว่าเป็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์และต้องพยายามขจัดให้หมดสิ้นไป ถ้าต้องการเป็นมนุษย์ที่ประเสริฐ ถ้าภายในตัวเรามีทั้งสามสิ่งนี้อยู่อย่างแน่นหนา โอกาสที่จะพัฒนาตนเองให้หลุดพ้นจากทุกข์นั้นอย่าพึงหมาย พุทธศาสนาจึงให้ความสำคัญกับการขจัด ความไม่รู้ หรือ อวิชชา และ<DD> <DD>เครื่องมือในการขจัด ความไม่รู้ ก็คือ สิกขา หรือ การศึกษา นั่นเอง<DD> <DD> เพราะฉะนั้นผมจึงคิดเอาว่าอิทธิพลหรือรากเหง้าของฐานคิดเรื่องการยกย่อง 'ผู้มีความรู้' และรังเกียจ 'ผู้มีความไม่รู้' น่าจะมาจากพุทธศาสนา

<DD>อย่างไรก็ดี ผมคิดว่า ความไม่รู้ ก็ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจแต่อย่างใด ความไม่รู้ เป็นเรื่องปกติของทุกคน และยากที่จะขจัดให้หมดสิ้นไปได้

<DD>ผมคิดถึงตัวเองว่าอันที่จริงก็เล่าเรียนและผ่านโลกมามากพอสมควร แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีสิ่งที่ไม่รู้อีกมากมายมหาศาล ฉะนั้น ใครจะกล่าวว่าผมเป็นคนที่มี ความไม่รู้ ผมก็ยอมรับได้ ไม่คับข้องใจอะไร <DD>แต่ที่ออกจะแปลกใจมาก

 

ผมไม่รู้ ผมโง่ครับ

 

ความรู้มีหลายแบบ หลายระดับ แต่ละระดับจะมีความไม่รู้แทรกอยู่ เมื่อความไม่รู้ถูกกำจัดในแต่ละระดับ ความรู้จะถูกยกระดับสูงขึ้น คนที่เข้าใจจะยกระดับความรู้ในตนให้สูงขึ้นได้จนถึงระดับสูงสุดคือรู้แจ้ง (ในทางพุทธศาสนามีวิธีทำให้ถึงระดับนี้ได้ แต่ทางวิทยาศาสตร์ไม่รู้ทำได้รึเปล่าเพราะมันจะทำลายตัวเองก่อนที่จะสำเร็จ)
ถ้าพูดถึงความรู้ตามตำรา ถ้าเรารู้จริง เข้าใจจริงในเรื่องนั้นๆ เราย่อมสามารถทำให้ความรู้นั้นขยายต่อไป ถ้าเราไม่สามารถขยายต่อไปน่าจะมาจากเราไม่ได้เข้าใจมันจริงๆ เราเพียงแต่จำได้และใช้ประโยชน์จากความรู้เท่านั้น ไม่มีการคิดค้นเพื่อต่อยอด
ยกตัวอย่างอัลเบริต์ ไอน์สไตน์ คิดค้นหาทฤษฎีสัมพัทธภาพ(The Theory of Relativity)หลังจากค้นพบเขายังไม่หยุด เขารู้ว่าความรู้นี้มันไม่ใช่ที่สุดมีเรื่องที่ไม่รู้ต้องต่อยอดทำให้รู้อีกคือ ไอน์สไตน์ได้พยายามคิดค้นหาทฤษฎีเอกภาพ The Unified Theory หรือ ทฤษฎีสรรพสิ่ง The Theory of Everything แต่ไม่สำเร็จตายซะก่อน นี้คือพวกคิดค้น อีกฝ่ายเอาความรู้นี้ไปประยุกต์ใช้งานจะใช้ได้เท่าที่ทฤษฎีสัมพัทธภาพเป็นจริงพอถึงจุดที่ทฤษฎีนี้ตอบไม่ได้ก็ถึงทางตันอีก รออัจฉริยะคนใหม่มาคิดต่อ
สิ่งที่ตั้งใจจะสื่อกับคุณคือ มนุษย์มีหลายจำพวกคือพวกรู้เพื่อใช้งาน , รู้เพื่อรู้เฉยๆ, รู้เพื่อเป็นพื้นฐานในการคิดค้นต่อไป รู้ตัวว่าต้องการกำจัดอวิชชา ดิฉันเองรวมถึงผู้คนในเว็บนี้บางคน รู้เป้าหมายของตัวเอง เป็นความรู้แบบหนึ่งเรียกว่ารู้ตัว รู้ว่าไม่รู้อะไร รู้ว่ารู้ที่รู้คืออะไร รู้ว่าวิธีใดจะกำจัดความไม่รู้ ซึ่งไม่จำเป็นต้องคิดเหมือนคุณหรือคนอื่นๆในโลก เพราะสิ่งที่ดิฉันต้องการรู้นั้นเป็นเป้าหมายส่วนตัว เพียงแต่อาจมีผิดไปบ้างที่คิดไปว่าถ้ามีคนอื่นคิดแบบเดียวกับดิฉันน่าจะเป็นการดีก็เลยเกิดการชวนเชื่อแสดงความเชื่อบางประการออกไป อันนี้มีทั้งข้อดี(ได้เพื่อนอุดมการณ์เดียวกัน)และข้อเสีย(เกิดการอยากเอาชนะทางความคิด ความเชื่อ)

เท่าที่นึกออกตอนนี้ไม่รวมพวกอวดรู้นะ พวกอวดรู้อยู่ในกลุ่มไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าไม่รู้
รู้ไว้เฉยๆ (รู้ว่ารู้ แล้ววางไว้ รู้ว่าไม่รู้ แล้ววางไว้)
รู้แล้วบอกต่อ ไม่รู้ก็บอกต่อ ได้แก่พวกเผยแพร่ความรู้ ถ่ายทอดความรู้
รู้แล้วคิดต่อ ไม่รู้ก็คิดต่อ ได้แก่พวกช่างคิด จินตนาการสูง
รู้หนทางการไปสู่ความรู้ ได้แก่พวกช่างคิดที่ฉลาด+โชคดี ถ้ามีความเพียรร่วมมีโอกาสประสบความสำเร็จ

ตัวคุณเองนอกจากความรู้ที่จำมา ความเข้าใจจากความรู้ที่คนอื่นคิดไว้ คุณมีความรู้นอกเหนือจากนี้ไหม มีความรู้ที่ผุดขึ้นมาไหม เช่นเห็นปัญหาที่ยังไม่ใครแก้ได้แล้วความรู้มันผุดขึ้นมา แก้สมการคณิตศาสตร์ที่ยังไม่มีใครแก้ได้ สิ่งที่ดิฉันและผู้คนในเว็บนี้กำลังทำอยู่คือการพัฒนาความคิดจิตใจให้ถึงขั้นใช้งานปัญญาที่เกิดจากจิตแท้ ไม่ใช่ปัญญาจากสมองที่จำได้คิดได้เท่าที่มี ระบบการศึกษาในปัจจุบันสอนให้เด็กท่องจำเพื่อใช้ตอบปัญหาพอเด็กสมองจำไม่ดีก็โทษเด็กว่าโง่ แต่การศึกษาที่ผู้ปกครองต้องการคือทำให้เด็กโง่เรียนได้ดี เด็กฉลาดเรียนได้ดียิ่งขึ้นคุณรู้ไหมมีวิธีแบบนี้ในโลกด้วยตัวอย่างได้แก่ รร.ของดร.อาจอง และรร.แนววิถีพุทธ


"ผมยอมรับว่าผมเป็นคนมีความไม่รู้ และยินดีจะเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น และยังยืนยันว่าจะเป็นผู้ที่มีความไม่รู้อยู่ตลอดไป"
คุณจะเรียนรู้จากความรู้ของคนอื่นไปจนตายหรือ

คนที่เรียนจบ ป.4 ที่คิดค้นปรับปรุงการทำสวนไร่นาให้ดีกว่าคนรุ่นก่อน กับคนที่จบปริญญาหลายใบสอนความรู้ของคนอื่นไปจนตายไม่คิดค้นพัฒนาด้วยตนเอง ใครมีความรู้ที่ถือว่าเป็นประโยชน์ต่อโลกมากกว่ากัน

 

ถามว่า ถ้าถามในเรื่องที่คุณไม่รู้ คุณ ก็จะไม่รู้ใช่ไหม

ดังนั้น มันต่าง กับ การที่คุณบอกว่า รู้จริง คือ การ เข้า ใจ ว่ารู้

 

ไม่ได้ถามให้พิจารณา ลองอ่านช้าๆแล้วพิจารณา
ถ้าไม่โกหกตัวเอง คงได้คำตอบ

 

ถามเหมือนเดิม ถ้าถามในคำถามที่คุณไม่รู้ คุณจะตอบได้ไหม

แค่ถาม ไม่ได้ก็ตอบไม่ได้

 

ผมเข้าใจแล้ว ที่คุณพูด แต่แค่ถาม

 

ตอนนี้ถ้าเรื่องที่ไม่รู้ ตอนนี้เรารู้ว่าไม่รู้
ในอนาคตถ้าเราฝึกสติ ฝึกจิต จนปัญญารู้แจ้งเกิดขึ้นเรื่องที่เราไม่รู้ เราจะรู้ (อันนี้ไม่ได้คิดขึ้นมาเองเป็นความเชื่อที่เกิดจากเห็นว่ามีผู้ปฏิบัติแล้วได้ผล)

เราเชื่อว่าความรู้จริงมีอยู่ เราเชื่อว่าวิธีปฏิบัติเพื่อนำไปสู่การรู้จริงมีอยู่ (เหมือนที่คุณเชื่อว่าตำราที่คุณใช้สอนมันถูกหรือคุณเชื่อว่าไม่ถูก เพราะยังไม่ได้พิสูจน์รู้มาแล้วบอกต่อ) ต่อเมื่อเราพิสูจน์มันหรือเราปฏิบัติตามวิธีที่ถูกต้องจนรู้เกิดขึ้นเราจะรู้ว่าความเชื่อนั้นจริงหรือไม่จริง คำตอบมันมาเอง จะรู้เอง

เรารู้ว่าความรู้จริงที่เราแสวงหา ถ้ามันเกิดกับเรา เราจะรู้ว่ารู้ ถ้ายังไม่เกิดกับเรา เราจะรู้ว่ายังไม่รู้ การตรวจสอบนี้มีข้อสอบและเฉลยไว้แล้วเพื่อเป็นแผนที่ การปฏิบัติแต่ละขั้นถ้าได้ผลจะมีผลให้เห็น ถ้าไม่ได้ผลก็ไม่มีผลให้เห็น

เราเชื่อว่าการฝึกสมาธิ ช่วยให้เด็กของเราเรียนได้ดีขึ้น
การปฏิบัติจริง มีบางโรงเรียนสอนให้เด็กทำสมาธิก่อนเริ่มเรียนทำให้ผลการเรียนดีขึ้น เด็กที่ความจำไม่ดีก็จำได้มากขึ้น เด็กที่ไม่เข้าใจบทเรียนก็เข้าใจมากขึ้น เด็กมีศักยภาพมากขึ้น

 

ตกลง รู้หรือ ไม่รู้


แล้วคำตอบ หรือ ผลลัพธ์ คือจุดสิ้นสุด

คือรู้จริงไหม

 

คือ ถามว่า คุณคิดยังไง

 

กระทู้บอกใหก้แสดงความเห็น

 

เรื่องที่ไม่รู้ ก็บอกไม่รู้

 

ไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไร

แล้วถ้าเราไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไร จะทำอย่างไรดีคะ

 

ถ้าเริ่มรู้สึกได้ว่าเราไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไร
แสดงว่าใกล้จะรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรแล้วมั้งคะ

ขอให้โชคดีนะคะ
ถ้ามีโกรธเกิด แล้วรู้ตัวว่ามีโกรธ
ถ้ามีโลภเกิด แล้วรู้ตัวว่ามีโลภ
ถ้ามีหลงเกิด แล้วรู้ตัวว่ามีหลง
ถ้ารู้สึกตัวได้ระดับนี้ ก็ใกล้จะรู้ ละมั้งคะ
มีสติรู้ตัว ก็คงไม่หลง ละมั้งคะ