สับสนๆ ไม่รู้จะใช้คำภาวนาอะไรดี เยอะแยะไปหมด ช่วยด้วย

หึๆ
ลองปฏิบัติเอาเองละกัน และผมเห็นด้วยกับคุณ telwada ครับ

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้<O</O​

​

 

ผมเคยภาวนา พุท-โธ ครูอาจารย์-อรหันต์ ส่วนใหญ่ บอกพุทโธ วันหนึ่งพุทโธที่ผมเคยภาวนาหายไป ตามหาที่ใหนก็ไม่เจอ มันหมดกัน สูญสลาย กลายเป็นอะไร ที่ไม่สามารถเรียกได้ว่า อะไร แต่รู้ว่า อันเดียวกัน ....เอ๊ะ....อันนี้...มัน...ไม่สุข...ไม่ทุกข์....ถามอะไร...มันตอบได้หมด.....ไม่ถูก..ไม่ผิด.......มาช่วยกันตามหาพุทโธให้ผมที......
มันหายไป......แต่ไม่สุขนะ....ไม่เศร้านะ.....อยากรู้ใหม..มันหายไปใหน....ช่วยผมที.....ช่วยผม...ก็คือ....ช่วยตัวเองนั่นแหละ....ช่วยด้วย................

 

องค์ภาวนาจะใช้บทใดก็ได้ตามแต่ถนัด จุดประสงค์เพื่อให้จิตมีหลักยึด เปรียบเหมือนสายเชือกหรือสายสะดึง ที่ผูกไว้กลับหลักยึดครับ สุดท้ายแล้วก็คือทางเดียวกันคือความสงบครับ สาธุๆ ๆ ๆ

 

ผมใช้ "ยุบหนอ พองหนอ" กับ "พุทโธ" ครับ

 

ทำไม จะนั่งสมาธิ หรือ อ่านหนังสือ ผมก็ง่วงนอนเลยอะครับ ต้องทำไง

 

ส่วนตัวภาวนาพุทโธค่ะ

ถ้าเลือกไม่ถูกก็ลองภาวนาวันละแบบเลย แล้วดูว่าอะไรที่เหมาะกับเรา ทำให้เราสงบมีสมาธิจิตใจสบายที่สุด

อนุโมทนากับทุกท่านนะคะ ^-^

 

พักผ่อนให้เพียงพอ + ความตั้งใจมากๆค่ะ

^-^

 

ธรรมะสวัสดี..
จะเลือกใช้"...."อะไรก็ได้...หากว่าถูกกับจริตของคุณ
ขอเพียงร้ลมร้กาย..จุดหมายก็ไปท่เดียวกัน

 

จับลมอย่างเดียว ก็ได้ครับ ไม่ต้องบริกรรมเลย เพราะ ถึงจุดที่คำบริกรรมหายไปแล้ว

เราเกิดสงสัยว่าคำบริกรรมหายไปไหน แล้วกลับมาที่คำบริกรรมอีก จะเหมือนกับวิ่งวน

กลับมาที่เดิม

 

ผมเคยลองมาหลายวิธี แต่สุดท้ายแล้วเลือกวิธีที่ถนัดที่สุด คือการนับลูกประคำ แล้วภาวนา พุทธัง สระนัง คัดฉามิ พุทธัง สาระนัง คัดฉามิ ไปเรื่อยๆในแต่ละเม็ด ช้าๆ จะกี่รอบก็ได้ ลองดูได้ครับ work สุดๆ

 

ขอขมาพระรัตนตรัย พ่อแม่ครูบาอาจารย์ก่อนปฏิบัติธรรมทุกครั้ง
การปฏิบัติจะดีขึ้น ก้าวหน้าเร็วขึ้นครับ เพราะไม่มีกรรมมาขวางมาก

ขออนุโมทนาครับ

 

ปฏิบัติแบบไม่มีตัวผู้ปฏิบัติ

อย่ามีตัณหาในการปฏิบัติ

อย่าอยากได้อะไรจากการปฏิบัติ

ไม่ว่า กิเลสหรือธรรม เหมือนกัน คือ ยึดไม่ได้ เป็นอนัตตา

 

อนุโมทนาค่ะ..
ตัวเองใช้คำภาวนา "พุทโธ" ค่ะ
แต่ตอนนอนจะเอามือวางที่ท้องแล้ว ภาวนาตามอาการท้องพอง-ยุบ
ก็จะภาวนาพองหนอ-ยุบหนอค่ะ

 

คำบริกรรมเปรียบเหมือนป้ายบอกทาง พอถึงที่หมาย เราก็ต้องทิ้งป้าย เพื่อเดินต่อไป
คำบริกรรมเป็นอุบายที่จะรวมจิตให้สงบเท่านั้น พอจิตเริ่มสงบแล้ว คำบริกรรมก็หมดหน้าที่

ดังนั้น เลือกใช้คำบริกรรมใดก็ได้ อย่างหนึ่ง เท่านั้น หรือ จะไม่ใช้เลยก็ได้ค่ะ ^_^

จากนั้นให้รู้อยู่ที่ฐานลมกระทบค่ะ ลมหายใจเข้าก็รู้ ลมหายใจออกก็รู้
ลมหายใจเข้าสั้นก็รู้ ลมหายใจออกสั้นก็รู้
ลมหายใจเข้ายาวก็รู้ ลมหายใจออกยาวก็รู้...
ต้องระลึกรู้อยู่ที่ฐานลมกระทบตลอดเวลา......
พอจิตแลบออกจากฐาน ก็ดึงกลับ แลบออกก็ดึงกลับ
ถ้าประคองจิตให้อยู่ที่ฐานได้สำเร็จ ปีติ สุข จะเกิดตามมาค่ะ ^_^

 

ใช้การรับรู้ลมหายใจ จะสบายและง่าย กว่าครับ ไม่ต้องคิดมากด้วยว่าจะภาวนาด้วยคำไหนดี ขออนุญาติแนะนำคุณ ธรรมะสวนัง ครับ
จับลมสบายเห็นเป็นตลอดสายแล้ว ลองจับภาพพระพุทธรูป ให้ทรงอารมณ์ขณะที่จับภาพว่าพระพุทธรูปองค์นี้ คือ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ให้ท่านทรงอยู่กับเราทุกขณะลมหายใจ ต่อจากนี้ อาจจะได้เจออะไรดีๆ เองครับ

 

การเรียนวิชาแผนที่ ครูฝึกก็สอนวิธีอ่านแผนที่ วางทิศทางให้ถูกต้อง อ่านพิกัดด้วยตัวเลขในห้องเรียน 3 วันคิดว่าเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ออกฝึกภาคสนาม มีการเดินในภูมิประเทศกลางวันและกลางคืน ครูฝึกก็ให้โจทย์แล้วทุกคนแยกย้ายกันไปฝึก ต่างคนก็เรียนมาพร้อมกัน คนสอนก็คนเดียวกัน พออ่านโจทย์เสร็จ....โอ้ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่โจทย์ของครูฝึกซะแล้ว ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองถูก สรุปไม่ได้ว่าจะเอาอย่างไรดี ออกเดินทางไม่ถึงที่หมายสักที ผล....สอบไม่ผ่านทั้งทีม แต่มีบางคนที่เก่งสามารถพาลูกทีมเข้าที่หมายได้ทันเวลา ขณะกำลังฝึกเดินทางแต่ละคนก็ตั้งใจฝึก ครูฝึกที่ติดตามไปด้วยพอเห็นเราหลงทางแทนที่จะช่วย แอบหนีเข้าที่หมายคนเดียว เข้าที่หมายไม่ทันต้องปรับตก เก่งไม่จริง หรือต่างคนต่างเก่ง ต้องเหนื่อยมากเป็นธรรมดา เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ต้องเข้าใจให้ถูกต้อง มีความสามารถจริงจึงเป็นครูสอน-แนะนำ คนอื่นได้ ไม่ใช่รู้ทฤษฎี มาสอนกันมันก็พากันหลงทางกู่ไม่กลับ เหมือนเดินแผนที่นั้นเอง.

 

ขอบคุณคุณ nuttadet ที่แนะนำนะคะ

การจับภาพพระพุทธรูปเป็นอารมณ์ ทำให้จิตเที่ยวเก่ง
เราพิจารณาลมหายใจที่จุดลมกระทบเป็นอารมณ์ เป็นฐานที่ตั้งของสติ จะได้ไม่ออกไปเที่ยวค่ะ ^_^

 

จะใช้อะไรก็แล้วแต่ใจถนัด ทีนี้มาอธิบายความหมายของคำภาวนาก่อน
พุทโธ เป็นพุทธานุสติ ก็คือระลึกถึงพระพุทธเจ้า ภาวนาเป็นนามของพระพุทธเจ้า ลองถามตัวเองดูสิว่าชอบความหมายไหม แต่ถ้าใช้พุทธานุสติ จิตก็จะเป็นสมาธิได้เร็ว เพราะอาศัยบารมีในการเอ่ยนามพระพุทธเจ้าและระลึกถึงพระพทธเจ้า

ยุบหนอพองหนอ เรียกว่าเป็นเวทนานุสติ คือ จิตอยู่กับอาการทางกาย ท้องยุบท้องพอง หรือ ตอนเดินจงกรม ก็ภาวนาว่า เดินหนอ เดินหนอ ...หากคิอฟุงซ่านก็ภาวนาว่า คิดหนอ คิดหนอ หากง่วงก็ภาวนาว่า ง่วงหนอ ง่วงหนอ คือเอาจิตไปกำหนดกับอาการทางกาย มีสติรู้ว่าตอนนี้ ตัวเราเป็นอย่างไร จิตเราเป็นอย่างไร ถามตัวเองว่าชอบอย่างนี้ไหม ถ้าชอบก็ปฏิบัติตามนี้

นับตัวเลข ก็เป็นสมาธิได้เหมือนกัน อันนี้ไม่ขออธิบายนะ

ที่จริงแล้วตามความคิดเรา สมาธินั้นสำคัญที่การเจริญ อาณาปานสติ คือกำหนดรู้หายใจเข้าออก ไม่ต้องภาวนา แค่รู้ว่าตอนนี้หายใจเข้า ตอนนี้หายใจออก ก็เป็นสมาธิได้เหมือนกัน อีกทั้งทำง่ายไม่ยุ่งยากด้วย ทีนี้หากตอนไหนอยากภาวนาก็ภาวนาตาม คำภาวนาที่ชอบ หากตอนไหนไม่อยากภาวนา ก็กำหนดรู้ลมหายใจเฉยๆ เห็นไหม น่าจะง่ายกว่าเอาจิตไปสับสนว่าอย่างไหนถูก อย่างไหนผิด....เพราะเมื่อก่อนเราก็เป็นนะ สับสนว่าควรใช้คำภาวนาอะไร ตอนนี้ไม่สับสนแล้ว อยากใช้คำว่าอะไรก็ใช้ แค่รู้ว่าตอนนี้หายใจเข้า ตอนนี้หายใจออกก็พอ...

 

อ๋อ แบบนี้แสดงว่าเคยจับภาพพระพุทธรูปแล้วแน่ๆ เลย
เอ ออกไปเที่ยวเก่งๆ นี่สงสัยจังว่านิมิตมาเยอะแน่ๆ เลยแล้วตามไปดู (||)