สภาวะจิตตก

ช่วงนี้ คนงดเจราจา เพียบ

 

อะไรกันครับ ผมก็เวียนแวะวนอยู่แถวนี้แหละ หุหุ ดูอยู่ใช่มั๊ย :555:

 

รู้ว่า เป็น ซาลาเเมนเดอร์ หุหุ

 

สาลาเเมนเดอร์ คืออะไรครับ

 

โฮะ โฮะ โฮะ จิ้งจกน้อย

 

ซาลาแมนเดอร์เป็นสัตว์เลื้อยคลานตัวเล็ก

อาศัยอยู่ในกองไฟและกินเปลวไฟเป็นอาหาร

ตัวสีขาวสะอาด แต่จะดูเป็นสีฟ้าหรือสีแดงเข้มขึ้น

อยู่กับความร้อนของไฟที่มันอยู่

ซาลาแมนเดอร์อยู่นอกกองไฟได้นานที่สุดหกชั่วโมง

ถ้าหมั่นป้อนพริกไทยอย่างสม่ำเสมอ

ซาลาแมนเดอร์จะมีชีวิตอยู่ได้นาน

ตราบเท่าที่กองไฟที่มันเกิดมายังลุกไหม้อยู่อย่างนั้น

เลือดซาลาแมนเดอร์ (แถมยังกินไฟ+พริกไทยเป็นอาหาร)

มีคุณสมบัติรักษาโรคและฟื้นฟูกำลังได้อย่างดีเยี่ยม

 

ไร้สาระ..
กระทู้ดีดีเสียหมด

 

จิตตก จิต เจ้บ อ๊ากกก

ฮา ๆๆ

http://palungjit.org/showthread.php?t=128369

 

จากเจ้าของกระทู้......กรุณาอย่าเเหล่ม

 

ผมว่า ไปโพสห้องคู่ขนานดีกว่า
ผมเข้ามา ต้องการสาระล้วนๆ
เจออย่างนี้ทุกกระทู้ก็แย่นะ

 

แหล่มอะไร ผมใช่เพื่อนเล่นคุณหรือไร
คุณอายุเท่าไรกันเชียว ทะลึ่งแล้ว

 

ไปละ

 

จิตตก นี้ เหมือนกับคิดไม่ตกป่าวคับ เมื่อเจอปัญหาน่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็เป็น จิตตก เหมือนกัน และก็มากด้วย และมันก็เป็นปัญกากับคนใกล้ตัวด้วย พยายามแล้วนะ ระงับ ดับ ไม่คิด ไม่ฟัง ไม่เห็น แต่ยังไง้ ยังไง มันก็ต้องเจออยู่ดี เฮ้ออ...

 

อย่าปรองดองกันครับ

 

กระทู้ จิตตก ซะแล้ว

 

ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอกยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อนเพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้วผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระอาจารย์นักวิปัสสนารูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน

พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบายเมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานาน เป็นแรมเดือนแต่ก็นั่นแหละกว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกันปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำวันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลงเห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่

ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่าท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา

ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปทีล้างไปบ่นไปประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้

โอ้ชีวิต!ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดีว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูงมีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้นผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมดมองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้ว ช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู

นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจกลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทินนับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่ออยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง

วันๆไม่เห็นท่านทอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอนการบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชาเสนอให้ ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัยรวมทั้งเสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้วไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูกอีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้น

พระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาสมีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้นและแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเองควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า

เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำหลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วยท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียนอ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ ...เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อนคันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหมเจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจหาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรก สิ้นดี คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คันแต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน

เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิด จากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก"

พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร สวดมนต์เย็นแล้วขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้นในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบแต่ในวุ่นวาย

นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดูยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจทั้งอายทั้งสมเพชตัวเองนับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนจากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเองเมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก
"อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อนขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"

โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชายแล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลาง นึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า หมาขี้เรื้อนของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ....

แล้วเราล่ะ....มีอาการคันกันบ้างไหม.....?????
ถ้าเรายังเป็นโรคอยู่ในใจไม่ว่าเราย้ายงาน ไปที่ไหน เราก็บ่น ว่าสถานที่เหล่านั้น สกปรก สิ้นดี<O</O

 

ถือ ไว้ดีๆ เก็บดีๆ จะได้ ไม่ตก เดี๋ยว เจ็บ

 

เขียนอะไรมาซะยาวเลย
มันร้อนใช่ไหม มันจี๊ดใช่ไหม
หลงแล้วใช่ไหม

 

กระทู้นี้ จิตตก กระทู้ข้างๆจิตเเตก

มาอีกแล้ว ท่านจอมยุทธ มาเกิดใหม่เป็น Jin4hongtae จอมจักรพรรดิ

 

ผมอยากจะบอกว่า คุยกันไร้สาระก็แบบนี้แหละ เคยบอกมาตั้งนาน
แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่กล้าว่าสันโดษ และ เพื่อนพ้องที่คุยไร้สาระ
เพราะว่า สันโดษ ช่วยผมในการ ต่อต้าน มหันตภัย ซันนามิ

ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย