เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

บทร้อนแรงแฝงเศร้าซึ้งตรึงอารมณ์ เดินทางมาถึงห้วงส่งท้ายปี สมควรที่ตัวละครเอกจะต้องทำการแสดงฉากนี้
ให้ลุล่วงสมบูรณ์แบบ ด้วยเนื้อหาที่เชือดเฉือนใจเฉียบขาด

เชิญไปลุย "ตะนาวศรี" ส่งท้ายปีเก่ารับปีใหม่ให้สำราญ...รอการจิ้มการแก้ไขอักษรชั่วครู่ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===============

คุณนงโอบบ่าผม ดึงหุ่นยนต์ร่างโย่งกดหัวซบกับหน้าอก มือหนึ่งโอบร่างผมไว้ อีกมือตบท้ายทอยปลุกจิตวิญญาณผมคืนร่าง น้ำ 2-3 หยดหล่นแหมะสัมผัสกลางหัว ผมดึงตัวออกเงยหน้าขึ้นมอง...

ใบหน้าสาวงามก็แปดเปื้อนด้วยน้ำตา เธอกลั้นสะอื้นเอามือปาดน้ำตาทิ้ง นาทีแห่งความจริงแสนเจ็บปวด หยาดเหงื่อ หยดน้ำตา ขาดเพียง "เลือด" มันก็จะครบดังคำปรียบเปรยชนตาน้ำข้าว...

"บลัด สเว็ท แอนด์ เทียร์"...สิ่งสังเวยที่นำมนุษย์ไปสู่ความทุกข์ระทม ความสูญเสีย แม้หลายครั้ง ใช้สิ่งเหล่านี้รีดจากร่างแลกหมดตัว ก็ยังไม่สมหวัง!!!

"คุณชาติเคยพูดอะไรเรื่องของเรามั้ย ?"

เป็นคำถามโง่เขลาที่คาใจผมมานาน แต่ไม่เคยกล้าถามสาวงาม ในสภาวะใจหม่นมัว สมองมืดบอด มีดวงตาเท่านั้นที่กำลังเปิดออก มองเห็นความจริงที่เคยเสแสร้งทำมองไม่เห็น

"ทำท่าหลายครั้ง แต่เปลี่ยนใจ ไม่เคยถามเลยค่ะ"!

สาวงามตอบในนาทีที่ไม่ต้องปิดบังซ่อนเร้น...เป็นคำตอบเหนือคาดหมาย ลูกเศรษฐีปักษ์ใต้คนนี้ นอกจากซ่อนความแกร่งทรหดคาดไม่ถึง ยังเป็น 'สุภาพบุรุษอังกฤษ' เต็มตัว สมกับที่ผ่านการศึกษาจากแผ่นดินอาณานิคม

เรามองคนแค่เปลือกนอกไม่ได้ ต่อให้ 'เปลือก' นั้นห่อหุ้มด้วยสีสันลวงตาเหลวไหล แต่ภายใน "แก่นแท้" อาจตรงข้ามสิ้นเชิง

ผมลุกพรวดตัดสินใจ ทำคุณนงผงะอ้าปากค้าง กับท่าทีผลุนผลัน หุนหันพลันแล่น

"ไปนอนเถิดครับ เรื่องจบแล้ว...ผมรับทราบ เข้าใจดีทุกอย่าง"!!!

เป็นทีที่เธอแปลกใจบ้างกับการตัดสินใจเฉียบขาด แต่เธอกลับฉุดผมลงนั่งอีกหน...

"ละครชีวิต" ฉากนี้ยังไม่รูดม่าน...!

เธอปลดกระดุมกระเป๋าเสื้อเดินป่าที่ติดรัดกุม ล้วงบางอย่างออกมา ยื่นใหัผมดู

ผมงุนงง แต่จำได้ทันที สร้อยรัตนชาติล้ำค่า แม่นางจันทิมามอบให้ในโถงถัำมหัศจรรย์ หลังพ้นค่ำคืนแห่งพิศวาทบาดจิตอัศจรรย์ก่อนจากลา สักขีพยานรักข้ามภพชาตินานนับไม่ถ้วน!

ประกายทับทิมแดงก่ำดังโลหิตพิราบที่กรีดสังเวยเจ้าแม่กาลี แม้มอมแมมเพราะขาดการรักษาขัดสีฉวีวรรณะที่ดี แต่มันยังสะท้อนแสงจากกองไฟด้านหลังเรา น้ำงามล้อระริกกับแสงไฟ ความงามบริสุทธิ์เลอโฉมรัตนชาติเส้นนี้ ชวนพิศชวนผาดไม่เบื่อ

ยังไม่ทันเอื้อนเอ่ย สาวงามชิงพูดขึ้นก่อน...

"สร้อยเส้นนี้มีราคาไม่น้อย นงจะขายแล้วส่งเงินมาให้นะคะ"

ไม่มีความหมายอื่น นอกจากดวงใจปรารถนาดี อยากเห็นผมมีทุนรอนตั้งตัวเริ่มต้นชีวิต หลุดพ้นวิถีกรรมกรอาบเหงื่อต่างน้ำ หนีชีวิตพรานไพรเสี่ยงตายกับมหันตภัยเขี้ยวเล็บรอบตัว

แต่เรื่องง่าย ๆ กล้วย ๆ อย่างนี้ หาใช่วิสัยจอมทรนงหรือไอ้เณรเดนตายจองหองเยี่ยงผม

"เจ้าแม่ให้เป็นของขวัญคุณนง ไม่ได้ให้ผม ผมรับไม่ได้หรอกครับ"

ผมพูดอย่างจริงจังจากใจจริง จ้องตาเธอเขม็ง ประกายตาคู่งามโศกเชื่อมหล่อรื้นด้วยน้ำตา เต็มตื้นด้วยความหมายหลากหลาย ยากอ่านออก...

ผมคิดแค่ชั่ววิฯ แล้วหล่นคำพูดอีกประโยค...

"เก็บไว้ให้ลูกเราก็ได้"!!!

(((ยังมีต่อ)))
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

(ต่อ)..."เหล็กไหลฯ"
~~~~~~~~~~~~

โพล่งไปแล้ว อยากยกเกือกตบปากตัวเองยิ่งนัก!

ปฏิกิริยาสาวงามกลับเหนือคาดหมาย เธอตะลึงงัน จัองตาโตประสานผมชั่วครู่ แล้วโผเข้ากอดใบหน้าซุกกลางหว่างอก ร้องไหัโฮ สะอื้นฮัก ๆ น้ำตาไหลพราก ร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ...

เธอร่ำไห้เหมือนที่พูดกันว่า..."น้ำตาไม่รู้มาจากไหน ไหลเป็นสายน้ำ"!?

ผมมือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดเลยว่า อานุภาพวาจาประโยคนี้ จะส่งคลื่นสั่นสะเทือนอารมณ์ให้เธอ ราวกับโดนกระสุนไอ้ปืนโตทะลวง

ต้องปล่อยเธอหลั่งน้ำตากับอกจนสาแก่ใจ ได้แต่ยกมือไม้เก้งก้างโอบกอด ตบหลังเบา ๆ ปลอบประโลม...

"เข้มแข็งสิคนดี คุณนงเข้มแข็งเสมอ เก่งกว่าผมอีก"

เธอเอากำปั้นทุบหน้าอกผมเบา ๆ 2-3 ครั้ง สะอื้นฮักครั้งสุดท้าย ยกมือปาดหน้าป้ายน้ำตาทิ้ง ผละออกจากอกผม นั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา ก่อนตัดสินใจเอ่ยประโยค...

"คุณชาติเป็นหมัน"!!!

ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาอีกหน ค่ำคืนนี้ ชีวิตจิตใจผมโดนสายฟ้าฟาดหลายหน ทั้งสายฟ้าหฤหรรษ์ ฟ้าทารุณสุดโหดร้าย จนถึงฟ้าผ่าลงท้ายทอยมึนงงเหนือคาดหมาย ใครกันหนออุตริเขียนทฤษฏีไว้ว่า...

"ฟ้าไม่ผ่าซ้ำที่เดิม"!

ผมสิโดนที่เดิมกลางหว่างใจ หว่างสมอง จิตวิญญาณสะท้านสะเทือนหลายคราเหลือจะรับไหว

"แล้ว..แล้วมันจะเป็นไง ถ้าคุณนงท้อง"?..

น่าเป็นคำถามโง่ ๆ อีกครั้ง แต่เธอดูไม่ถือสา...วิญญาณแม่เสือสาวใจเด็ดคืนร่าง เธอเงยหน้ามองผมเด็ดเดี่ยว พูดเด็ดขาด...

"มีเวลาอีกหลายเดือน ถึงตอนนั้นค่อยบอก ถ้าคุณชาติรับไม่ได้ นงค่อยตัดสินใจอีกที"

"แต่ลูกเรา ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจหรือครับ?"

คุณนงเอื้อมมือปิดปากผม ส่ายหน้า

"อย่าพูดในสิ่งเป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้พ้น "เรา" ไปแล้ว หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล ให้นงแก้ไขเอง นงยังไม่บอกว่าท้อง แต่โอกาสมันมีเท่านั้น"

เหตุผลของเธอยากปฏิเสธ เรื่องโลกาวินาศอาจไม่เกิด หรือบังเกิดขึ้นมา ผมก็คงไม่มีปัญญาถ่อไปรับรู้ วิถีชีวิตที่พรหมขีดเส้นลิขิตให้เราแยกกันไกลโพ้น แผ่นดินตะวันออกกับตะวันตก แค่คิดระยะห่าง ก็เสมือนอยู่คนละดวงดาว

ผมถอนหายใจยาว ๆ สงบสติอารมณ์ เอามือคลำหน้าอกซ้ายหาองค์ปู่ ใจหายที่คลำไม่เจอ ก่อนนึกขึ้นได้ว่า เอาท่านคล้องคอไอ้น้องรักไว้

นึกถึงความพลั้งเผลอ ผิดพลาดต่อคำเตือนองค์ปู่กับหลวงปู่ลึกลับ ซึ่งบัดนี้ปุถุชนคนธรรมดาอย่างผม ได้เดินก้าวข้ามเส้นบางเฉียบแห่งราคะตัณหาด้วยความประมาทขาดสติยั้งคิด ชีวิตนี้คงยากที่จะได้สัมผัสเจอองค์ปู่อีก

อาจใช้เวลาอีกหลายชั่วโคตร หลายชาติ กว่าจักสั่งสมพละแห่งศีล พลังตบะบารมีเพียงพอต่อการเดินทางกลับไปเป็นลูกศิษย์ตัวน้อยดังเดิม!?!

สมองส่วนหน้าทำงาน ผิด-ถูก-ชั่ว-ดี ถูกแยกแยะโดยพลัน...สายน้ำที่โบราณว่าหั่นไม่ขาดยังโดนสะบั้นได้ด้วยเขื่อน ฝาย ทำนบ ที่มนุษย์เจ้าปัญญาสร้าง...

สายใยสวาทนั้นเล่า หั่นได้เสมอ เมื่อ 'กาลเวลา' ผู้กลืนกินทุกสรรพสิ่งทำงาน!

นิยายน้ำเน่าสิบสตางค์ขวัญใจแม่ค้าที่เคยอ่าน มักให้นิยามความรักบทเจ็บปวดไม่สมหวังว่า...

"ความรักคือการให้ การให้ที่สูงสุดคือ "ให้" โดยไม่หวังผลตอบแทนกลับคืน"

หนุ่มวัยกระทิงเปลี่ยวอย่างผม อ่านแล้วทนไม่ไหว ได้แต่นึกขำก๊ากหัวร่อนินทาคนเขียนซะไม่มีดี ใครในโลกนี้มันจะบ้าปัญญานิ่มสติไม่สมประกอบ ให้อยู่ข้างเดียว อย่างน้อยมันต้อง "ได้กลับ" บ้าง ถึงจะไม่สมน้ำสมเนื้อ ก็อย่าขาดทุนป่นปี้

กระทั่งลิขิตสวรรค์หรือนรกยากคาดเดา บันดาลให้ตกระกำลำบากกับสาวงามกลางดงเถื่อนหฤโหด หลายครั้งที่ผมยอม 'สละชีวิต" ไม่คิดถึงตัวเอง คิดแต่จะให้เธอรอดพ้นเท่านั้น

ผมหารู้ตัวไม่ นั่นคือการ "ให้" ขั้นสูงสุด ผู้ยอมตายได้เพื่อคนรัก และความรัก!!!

มาถึงขั้นนี้ ผมต้องขอคารวะนิยายน้ำเน่านั้น ความรักที่แท้ นอกจากบทที่ได้มาแล้ว บทที่สูญเสียก็คือ การเสียสละ..การให้ ไม่ต้องคำนึงถึงรสชาติความเจ็บปวด

การให้ครั้งนี้ เชื่อว่าผมกับเธอ เสียสละเจ็บปวดรวดร้าวพอกัน!

ผมยืนขึ้นอีกครั้ง แต่หนนี้ช้า ๆ ก้มประคองร่างสาวงามขึ้นมาอย่างอ่อนโยนโอบกอดเธอหลวม ๆ ครั้งสุดท้าย กระซิบข้างหู สูดกลิ่นผมเรือนกายเหมือนสั่งลา

"พักผ่อนเถอะครับ ผมเข้าใจคุณนงทุกอย่าง ทำตามทุกเรื่อง ไปดูแลคุณชาติดี ๆ"

เธอกอดตอบจูบกลางแผ่นอกผม จูบสุดท้ายคลายอ้อมแขนแล้วหันหลัง เงาร่างแน่งน้อยทอดสั้น ๆ ไปด้านหน้าจากแสงไฟสาดไล่หลัง เต็นท์น้อยเบื้องหน้าเดินไม่ถึง10 ก้าว แต่ละก้าวนำวิถีชีวิตเราห่างจากกันดั่งอยู่คนละฟากฟ้า!

พรุ่งนี้เมื่อตะวันดวงเดิมจับขอบฟ้า ถ้าไอ้ลายเกเรยังอยู่พ้นคืนนี้ ผมจะเฝ้ามันเอง จนกว่าด่าวดิ้นกันไปข้าง !

ผมพร้อมแล้วที่จะปลดปล่อยตัวเองให้พ้นอาถรรพ์ "ตะนาวศรี" นำจิตวิญญาณกลับคืนบางกอก ไปสู่ร่มกาสาวพัตร์ ตามที่ให้สัญญากับ "เจ้าหนี้ชีวิต" มากราย!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

ขอบพระคุณพี่วันด้วยครับ สำหรับเรื่องเล่าฯ และเรื่องราวต่าง ๆจากพระเครื่องและพระอริยเจ้าที่ได้ถ่ายทอดให้ได้รับรู้ซึ่งจะหาอ่านจากที่อื่นไม่ได้ จะคอยตืดตามอ่านต่อไป ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อนติดๆ
ความรัก ความใคร่
อดีดอย่างไร
ปัจจุบันยังดำเนิน
บทเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา

 

ขออนุญาตพี่วันแจ้งข่าวการมรภาพของพระพิมล สุธมฺมทิวากโร หรือหลวงพ่อบัว วัดชลธีพฤกษาราม ต.ปากตะโก อ.ทุ่งตะโก จ.ชุมพร ท่านได้มรณภาพอย่างสงบ เมื่อคืนวันที่ ๓๐ ธันวาคม ๒๕๖๔
เวลาประมาณ ๒๐.๔๕ น. ที่โรงพยาบาลชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ ด้วยโรคเลือดออกในช่องท้อง และปอดอักเสบเป็นหนอง (ไม่ได้เสียชีวิตจากโควิด)





วันนี้เวลา ๑๕.๐๐ น. ได้ทำพิธีรดน้ำศพ ที่วัดชลธีพฤกษาราม

ขออภัยทุกท่านที่ขัดจังหวะความสนุก เนื่องจากวันนี้เป็นวันสิ้นปี มีแต่งานเฉลิมฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ แต่ความตายไม่เลือกเวลาครับ

จึงขอแจ้งข่าวมายังผู้ที่เคยได้ไปทำบุญหรือถวายสังฆทานกับหลวงพ่อบัวได้ทราบมา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ

 

ก่อนหน้านี้ประมาณสองปีที่ผ่านมา หลวงพ่อบัวท่านอาพาธด้วยโรคปอด (ไม่ใช่โควิด) หมอให้ท่านงด
รับแขก และเข้ารับการรักษาจนอาการท่านเริ่มดีขึ้น แต่ยังไม่รับแขก และท่านมามีอาการไม่ดีอีกครั้งตอนที่หลานท่านมารับไปฉีดวัคซีนป้องกันโควิด(อาการข้างเคียงจากวัคซีน) แล้วก็ดีขึ้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเมือประมาณเดือนที่แล้ว
หลานของคนที่คอยดูแลหลวงพ่อ ได้ติดโควิด คนที่ดูและหลวงพ่ออยู่จึงต้องถูกกักตัว ช่วงนั้นผมกับน้องบอย(น้องที่ทำงาน แต่อยู่คนละแผนก) ได้ไปติดตั้งกล้องวงจรปิดให้กับหลวงพ่อ(มีผู้ออกเงินให้ผมซื้ออุปกรณ์ให้ในราคาช่าง ส่วนค่าแรงเราติดกันฟรี) จุดประสงค์เพื่อไว้ให้คนที่จะมาถวายสังฆทานได้ถวายในศาลาหน้าจอทีวี ส่วนหลวงพ่อก็จะให้ท่านนั่งรับอยู่ภายในห้องพักของท่าน โดยมีจอทีวีให้สามารถมองเห็นและได้ยินเสียงกันได้ทั้ง ๒ ฝั่ง โดยที่ท่านไม่ต้องออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงเชื้อโควิด

มีอยู่วันหนึ่งผมและน้องบอยได้เข้าไปติดกล้องวงจรปิดกันต่อ(เราจะไปทำให้ได้เฉพาะในวันอาทิตย์) ช่วงเวลานั้นคนที่ดูแลหลวงพ่อถูกกักตัวอยู่ จึงไม่มีใครสรงน้ำให้หลวงพ่อ น้องบอยจึงรับหน้าที่นี้แทน หลังจากนั้นก็ติดกล้องกันต่อจนห้าโมงเย็น

ผมและน้องบอยได้เดินทางกลับชุมพรด้วยรถของน้องบอย ผมใส่แมสแต่น้องบอยไม่ใส่ ผมได้เตือนแต่เขาบอกว่า ถ้ามีกัน ๒ คน คนนึงใส่แล้ว อีกคนนึงไม่ต้องใส่ก็ได้ (คิดในใจว่า งั้นก็ตามใจเมิงละกัน เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ไปและกลับ)

เวลาผ่านไปจนกระทั้งถึงวันเสาร์น้องบอยก็โทรมาบอกผมว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องไปติดกล้องแล้วนะ เนื่องจากคนที่เคยดูแลหลวงพ่อนั้นผลตรวจออกมาว่าติดเชื้อโควิด เจ้าหนี้ที่จึงได้มาตรวจหลวงพ่อ ก็พบว่าหลวงพ่อท่านก็ติดโควิดด้วยเหมือนกัน

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง น้องบอยก็โทรมาหาผมอีกครั้ง บอกว่าไปตรวจมาแล้ว ผลคือติดเชื้อโควิดด้วยเหมือนกัน(อ้าว..เฮ้ย กรู) เจ้าหนัาที่โรงพยาบาลบอกให้กลับบ้านไปก่อน ตอนหกโมงเย็นจะส่งรถเข้าไปรับที่บ้าน

วันรุ่งขึ้นก็โทรคุยกัน น้องบอยบอกว่าจมูกไม่ได้กลิ่น ลิ้นไม่ได้รับรส แต่ผมยังได้อยู่ น้องบอยบอกว่าหมอให้กินยากำจัดปรสิต ยี่ห้อเดียวกับที่เขาให้หมากินเพื่อกำจัดเห็บหมัดอะไรประมาณนั้น(ฟังยี่ห้อจากที่น้องเขาบอกมา) หลังจากนั้นก็ให้กินฟ้าทะลายโจร แต่ในช่วงวันเสาร์ก่อนถึงเวลาที่รถโรงพยาบาลจะมารับตอนหกโมงเย็น น้องบอยได้ดึ่มน้ำกระชายไปบ้างและเหลือเก็บไปที่โรงพยาบาลอีกด้วย รวมทั้งได้ต้มเครื่องสมุนไพรในครัวดมไปพลาง ๆ อีกทั้งยังได้แอบขนเข้าไปในโรงพยาบาลอีกด้วย น้องบอยได้บอกให้ผมไปตรวจดูเองด้วย เพราะน้องเขาลืมแจ้งเขาไปตอนสืบสวนโรคว่าผมเสี่ยงสูงด้วย(อ้าว..เฮ้ย เมิง)

ระหว่างที่รักษาอยู่ในโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่จะใช้วิธีคุยสอบถามอาการผ่านอินเตอร์คอมนะครับ ไม่มีใครเข้ามาในห้องแล้วก็จะออกไปนอกห้องก็ไม่ได้ อาหารและยาเขาจะเอามาวางไว้ให้ที่หน้าห้อง จมูกไม่ได้กลิ่นอยู่ประมาณสองวันถ้าผมจำไม่ผิด แล้วหลังจากนั้นประมาณสิบวันน้องบอยก็ได้ออกจากโรงพยาบาล

ส่วนหลวงพ่อบัวท่านก็ได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลหลังสวน จนกระทั่งหายจากเชื้อโควิด มีอาการดีขึ้นมาก แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันเนื่องจากปอดที่เคยมีปัญหามาก่อน แล้วมาเจอโควิดซ้ำ ทำให้อาการเก่าเริ่มกำเริบหนักขึ้นอีก จึงได้ขอแพทย์ให้ย้ายหลวงพ่อท่านมารักษาต่อที่โรงพยาบาลชุมพรเขตรอุดมศักด์ แต่ท่านมาได้แค่เพียงวันเดียวท่านก็ได้จากไป

 

ปีเก่ากำลังจะจากไป ปีใหม่กำลังจะมาถึงแล้ว

ขออาราธนาคุณพระรัตนตรัย อันมีสมเด็จพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจกะพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์
พระธรรม พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย เทพเจ้าทั้งหลาย ตลอดบุญกุศลที่ผมได้ทำมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบันนี้

จงดลบันดาลให้ทุกท่าน ประสบแต่ความสุข ความสำเร็จ ทั้งทางโลกและทางธรรม
แคล้วคลาดจากโรครุนแรงมาก รุนแรงน้อย และอุบัติเหตุทุกชนิด ตลอดเวลาและตลอดไป

สวัสดีปีใหม่ 2565 ครับ

 

กราบสวัสดีปีใหม่ คุณอาวันวิ และสมาชิกทุกท่าน ขอพลังแห่งความดี เป็นกำลังหนุนนำให้ชนะอุปสรรคทั้งปวง...

 

สวัสดีปีใหม่พี่วันและเพื่อนสมาชิกทุกท่านครับ

ขออำนาจคุณพระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย โปรดดลบันดาลให้พี่วันและครอบครัว รวมทั้งเพื่อนสมาชิกทุกท่านให้มีความคล่องตัวในด้านทรัพย์สินเงินทองยิ่งกว่าทุกปีที่ผ่านมา ภัยอันตรายทั้งหลายที่จะพึงมี ขอจงพินาศไปด้วยพระพุทธานุภาพ พระธรรมานุภาพ พระสังฆานุภาพ รวมทั้งเทวานุภาพ โปรดช่วยกำจัดภัยนั้นให้พินาศสลายตัวไป

ผลบุญใด ๆ ที่พวกเราทุกท่านได้ร่วมกระทำกันมาแล้ว ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เป็นพลังแห่งความดี ดึงดูดแต่สิ่งดี ๆ มิตรที่ดี เรื่องดี ๆ ลาภสักการะ โชคลาภจากทุกทาง จงไหลมาเทมาสู่ทุกท่าน ให้มีแต่ความสมบูรณ์พูนสุข สุขภาพแข็งถ้วนทั่วกันทุกท่านด้วยเทอญ.

 

วันที่ ๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันเสาร์ แรม ๑๓ ค่ำ เดือน ๑ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

ฟังนาทีที่ ๑๐:๔๒ น.

 

สวัสดีปีใหม่ครับพี่วันและทุกๆท่าน

 

สวัสดีปีใหม่ 2565..ครับคุณอา. Wanwi ..และสมาชิกทุกๆท่านครับ

 

สวัสดีปีใหม่ครับคุณอาวัน และเพื่อนสมาชิกทุกท่าน ปีเสือ 2565 นี้ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย ครูบาอาจารย์ที่ทุกท่านเคารพนับถือ โปรดอำนวยอวยพรให้คุณอาวัน และเพื่อนสมาชิกทุกท่านมีแต่ความสุขความเจริญ สุขภาพแข็งแรงเหมือนเสือ เงินทองไหลมาเทมาใช้ไม่ขาดมือเหมือนเสือนอนกิน มีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิต ตลอดปีคร้าบ

 

ขออาราธนาบารมีคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกที่ทุกท่านเคารพนับถือ โปรดดลบันดาลให้คุณอา wanwi และสมาชิกทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทอง คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา ปราศจากความทุกข์และโรคภัยไข้เจ็บทั้งปวงค่ะ

 

เข้ามานั่งแท่น...เอ้ย นั่งหน้าจอ 1 มกราคม 2565 รับศักราชใหม่ กับ 'ทักค้างปี' น้องเดฯ(ว่าไปโน่น ทั้งที่เพิ่งเมื่อวาน-ฮ่า)

หนึ่งปีที ทักกันหน แสดงว่าความรักสม่ำเสมอไม่เคยลืมเลือนหรือจืดจางร้างกันไป ขอบคุณการติดตามทุกจังหวะย่างก้าว ให้ปีเสือ(ไม่ดุ)นี้ เป็นปีที่ดีมากๆของน้องเดฯตลอดทั้งปีครับ

 

เรื่องรักใคร่หนุ่มสาวอันที่จริง มันก็คู่กับโลกแหละน้องบานชื่น เป็นสามัญปกติโลก ที่เราเองก็ผ่านมาอาจมากกว่าหนึ่งหนด้วยซ้ำ และเป็นเรื่องราวที่เขียนได้ยันโลกแตกก็ไม่จบ

ไม่เชื่อ ดู "เพลงรัก" สิ ในโลกนี้มีเพลงชนิดไหนที่ถูกแต่งขึ้นมากกว่าเพลงรัก ทั่วทั้งโลกจากอดีตยันปัจจุบันน่าจะมีมากกว่า "ร้อยล้านเพลง" และยาวไปอีกในอนาคต เพลงรักก็จะมีมากเกิน "ล้านล้านเพลง" วนเวียนภาษรักภาษาเดียว เปลี่ยนแต่นักร้องกับท่วงทำนองไปเรื่อยเท่านั้น

ดังนั้น เรื่องหนุ่ม-สาวในเรื่องเล่าฯ เป็นเพียงอรรถรสให้ลิ้มอีกแง่มุม สุขคลุกเศร้า รักแล้วพลัดพราก เซ็กส์เสื่อม...เอ้ย เคล้าโลกีย์ สามัญ จิ้บ จิ้บ น้องเอ้ย

 

เป็นการส่งท้ายปีที่ให้รำลึกถึง"มรณานุสติ" อีกไม่กี่ชั่วโมงหลวงพ่อก็จะข้ามเข้าปีใหม่ แต่ท่านคงรำคาญสังขาร ถือโอกาสละไปดีกว่าพร้อมกับวันส่งท้ายปีเสียเลย

กราบ "หลวงพ่อบัว-พระดีศรีชุมพร" เป็นหนึ่งอริยะที่กราบไหว้ได้สนิทใจ

 

อ่านเรื่องที่ร่ายก็ไม่ได้ติดใจอะไร แต่"ทึ่ง"ตรงที่นั่งรถกับคนติดโควิดมากใช้ได้ แต่เราใส่หน้ากาก ทำให้รอดพ้นเป็นเหยื่อโคบ้า

หนึ่งตัวอย่างที่พิสูจน์ชัด ไม่ต้องอาศัยเอาสถิติที่ไหนมาวัด ใส่"หน้ากาก" ปลอดภัยที่สุดเหนือกว่าวัคซีน ขอเพียงอย่าประมาท อย่าลืม เท่านั้น

อนุโมทนากับเรื่องราวหลวงพ่อครับ