ร่วมแลกเปลี่ยนเคล็ดลับในการประคองศีล 5 กันคะ่

บรรทัดแรกนี่ ไม่รู้ มาอ่านตอนมีรถแดงๆ ที่ลุงพยาธิเอามาใช้เป็น profile pic. แล้วหมูไหม้บอกภาพมีลิขสิทธิ์

อ่านตอนรู้อยู่กับลมตลอด > แล้วฟังธรรม อ.ประเสริฐ >จิตหน่วงเอาคำพูดแนวๆ อนัตตาที่อ.ประเสริฐพูดมา >แล้วเกิดมรรคจิต > หลังจากนั้นก้ออยู่กับลม กระจายผัสสะเป็นบางครั้ง สรุปก้อคือดูคิดในจิตผ่านลมเข้าออกนั่นแหล่ะ

ถ้าเป็นพวกวิปัสสนา ก้อขั้น2 ต้องย้ายจากอายตนะมาที่ผู้รู้ ดูคิดในจิตเลย เพราะจิตมีอุเบกขาเกิด มีกำลังแล้ว

แต่คือสงสัยว่า จะเกือบสิบปี จิตไม่มีการพัฒนาอะไรต่อเลยหรอ จริงๆ เป็นไปแทบไม่ได้เลย ..ไม่ต้องถึงขั้นอนุสัยหรอก ..ละอุปทานออกเล็กๆ น้อยมันก้อต้องมีมั่ง ปกติจิตที่ฝึกตลอด เปลี่ยนอารมณ์แทบจะทุกวีคเลยนะ

 

จริงๆเเล้ว "ความเป็นเรา" หรือ "ตัวตน" มันต้องมีอยู่เเน่นอนครับในนักปฏิบัติ เพราะถ้าหากบอกว่าไม่มี"เรา" เเล้ว หรือสิ้นความเป็น"เรา" ไปเเล้ว ผมก็ยินดีด้วย เพราะนั่นคุณคงจบกิจในอริยสัจเเล้วครับ..

ความเป็น"เรา" มี.. เเต่"เรา" ไม่มี

ลองสังเกตุตัวเองดูกันนะครับ ว่าเวลาดูเกิดดับเนี่ย เห็นอย่างไรกัน ระหว่าง
.. เห็นว่า"เราดูอารมณ์เกิดดับ"
กับ.. เห็นว่า"จิตผู้รู้ดูอารมณ์เกิดดับ"

ถ้าเห็นอย่างเเรก คุณกำลังสร้างตัวตนขึ้นมา ยึดตัวจิตผู้รู้ว่าเป็นเราครับ

ถ้าเห็นอย่างสอง คุณกำลังสร้างตัวตนขึ้นมาเช่นกัน คือสร้างเราไปเห็นจิตผู้รู้อีกทีนึง หรือเรียกสร้างรู้ในรู้ขึ้นมาอีกที โดยไม่รู้ตัวครับ

เพราะฉะนั้นจิตจึงจำเป็นต้องมีเครื่องอยู่คือวิหารธรรม เมื่อจิตมีตั้งมั่นเป็นกลาง จิตจะกลับมาอยู่กับวิหารธรรม ไม่ว่าจะเป็นลมหายใจ หรืออะไรก็ตาม เเละจะเห็นเพียง สิ่งที่เกิดดับที่มันเเทรกเข้ามา ซึ่งไม่ใช่ทั้งการเข้าไปเป็นผู้รู้ หรือเข้าไปเห็นผู้รู้ครับ
เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่การเข้าไปยึดผู้รู้ หรือเข้าไปสร้างผู้รู้ขึ้นมาเช่นกัน

 

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

ปัญญาเข้าไม่ถึงจึงไม่เห็นว่าเรามี
ผู้บอกว่าเราไม่มีก็ไม่ผิด
เพียงแต่ยังเห็นไม่ถูกเท่านั้นเอง

ผู้เห็นทั้งธรรมเห็นทั้งเรา
จึงจะสามารถบอกได้ว่าเรามี

ผู้ไม่เห็นเราแล้วบอกว่าเราไม่มี
ก็เป็นเรื่องปกติเป็นเรื่องธรรมดา

 

คุณแนนเอง....คงยังไม่รู้ว่า....
ว่าเผลอ...ก่ออุปทานในรู้...ยังไง


งั้นถามคุณแนนครับ
เวลาที่โกรธ....คุณแนนทำยังไงครับ?

 

ไม่มีความจำเป็นต้องเห็นเรา
การพ้นทุกข์หลุดพ้น
คือการละสังโยชน์
ให้ได้ทั้งสิบข้อก็เพียงพอแล้ว

 

ผู้รู้สร้างยังไงพี่ก้อไม่รู้นะ แต่เห็นหมูไหม้แกบอกเราไปสร้าง ก้อไม่รุ้สร้างยังไง ลป ลพ ที่ท่านนิพพานจริงๆ เวลาสอนท่านก้อใช้คำนี้ ก้อไม่เห็นซีเรียสอะไร ที่พูดผู้รู้คือ เอาไว้สื่อสารให้เข้าใจกันรู้เรื่อง

แล้วถ้าจิตแยกรูปนามได้ หรือถ้าเข้าใจคำนี้กัน มันก้อจบตั้งแต่ตรงนี้แระ

ส่วนพวกรู้เฉยๆ รู้ผ่านๆ เอาคำ ลพ.เทียน ละกันท่านบอกมันไม่ก่อโรค มันพาไปพ้นทุกข์ได้

ไอ้คำว่า เรา เรา เรา อะไรเนี่ยะ คือไว้สื่อสาร มันก้อเหมือนการแทนตัว เทอว์ ฉัน ไรงี้ ถ้ามองทางนี้มันก้อจบ พอไปคิดเยอะ คิดแยะ เรื่องมันเลยยาว

พวกจิตมีที่พัก ถ้าเอาจริงๆ มันก้อมีการยึดนั่นแหล่ะ ก้อยึดที่พักไว้ จะรู้หรือไม่รู้ พี่ว่ามันก้อยึดแหล่ะ แต่คนไปสร้างที่พักคงไม่รู้


แต่ที่สงสัยคือ ฝึกกันเทพขนาดนี้ทำไมจิตไม่พัฒนาต่อ กลายเป็นพวกไม่มีที่พัก ทำได้ดีกว่าอีก

 

https://pantip.com/topic/31174253

รถแดงคันนี้ไหมครับ...พูดถึง...ก็คิดถึง....
....รูปไม่ได้มีลิขสิทธ์อะไรหรอกครับ
แต่วันนั้น...แซวคุณเอกวีร์ไปงั้น
ที่แอบเอารูปมา

ออเจ้าไม่เห็นหรอ....ไม่เคยพูดเรื่องฌาน
จะแค่ช่วงก่อนหน้านี้บอร์ดเงียบ...
เห็นเค้าคุยเรื่องสมาธิ....ก็แจมกับเค้าหน่อย...
...เพราะเคยผ่านมา

ส่วนเรื่องกระจายผัสสะ....
นี่ล่ะมรรคที่ผมใช้ตอนนี้....
และคิดว่าดีที่สุดสำหรับผม....
ใช้รู้ลมหายใจน้อยมาก....
...แต่อานาปานสติ...เป็นสิ่งที่ผมผ่านมา
แต่ที่ไม่พูดเรื่องกระจายผัสสะ
....รับรองคนอ่าน...ยิ่งงง
เพราะเวลากระจายผัสสะจริง....
....ใช้ความตั้งมั่นจิต....ถึงเห็นว่ามันแค่ผัสสะ
ถ้าไม่ตั้งมั่น....มันจะรวบการเห็นผัสสะนั้น

ส่วนที่สงสัยว่าเกือบสิบปี...ไม่ก้าวหน้าเลย
ก็ตอบไปแล้วเพราะอะไร....ที่คุยกับน้องชมพุ
มันไม่เกี่ยวว่าคนที่เห็นมรรคตลอดสาย
จะเพียร...หรือไม่เพียรยังไง
ปัญญา...กับความเพียร....
.....มันคนละเรื่องครับ

 

ผู้รู้.ผู้รู้ ผู้ไม่รู้.ผู้ไม่รู้

พอผู้ไม่รู้.รู้แล้ว.มันก็ผู้เดียวกันนั่นแหล่ะ

จิตอวิชชา จิตวิชชา
ก็จิตอันเดียวกันอีกนั่นแหล่ะ

สิ่งที่เรายังไม่รู้ก็เป็นอวิชชา
สิ่งที่เรารู้แล้วก็เป็นวิชชา

เมื่อก่อนไม่รู้ แต่พอรู้แล้ว
ความไม่รู้ก็หายไป

 

บางทีพี่ก็อยากจะรู้นะ...
ว่าจะมีคนพิจารณาตาม
....แล้วเห็นมรรคได้ไหม?
หรือจะมีแค่....
...คนที่เท่าพี่..หรือเหนือกว่าพี่เท่านั้น
ที่จะเห็นมรรคที่อธิบายไปได้...

 

ผมไม่ได้ฝึกเทพอะไรเลยครับ
ผมนี่เบสิคมากๆ เเละไม่มีอะไรซับซ้อนเลย

เดินตามมรรคตรงๆ ไม่มีอะไรพิเศษหรือเเตกต่างไปจากคำสอนพระพุทธเจ้าเลยครับ

เเล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้มีความเพียรมากหรอกครับ จะเพียรมากสุดๆก็ตอนเห็นธรรมช่วงเเรกๆ ที่จะรีบเร่งความเพียรไปให้ถึงทาง

อีกอย่างในตำราก็มีให้เห็นนี่ครับ คนที่ได้โสดาบัน เเล้วก็เป็นโสดาบันอยู่อย่างนั้นตั้งนาน ไม่ได้บรรลุไปขึ้นอื่นๆ

 

กลุ่มที่เห็นเราได้
จะตอบได้ว่า
สิ่งที่เข้านิพพานคืออะไร
แต่ที่แน่ๆไม่ใช่แบกเอาจิตเข้านิพพาน

 

ถามน้องวินชมพู
เดินตามมรรคนี่ใครเดินหรือ
อย่าบอกนะว่าไม่มี

 

ผมถามกลับนะครับ

ว่าพี่ที่พิมคุยกับผมอยู่นี่ ใครพิมหรอครับ
เเล้วความคิดที่ถ่ายทอดออกมาผ่านตัวหนังสือ เป็นความคิดของใครครับ?

ถ้าพี่ตอบตัวเองได้ พี่ก็ได้คำตอบที่ถามผมเหมือนกันครับ

ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวคุยเเล้วยาว 555 ไว้เดี๋ยวเเวะมาใหม่

 

ไม่ยาวหรอกครับท่านชมพูวิน
ถามก่อนก็ต้องตอบทีหลังครับ
ท่านวินชมพูอย่าพึ่งด่วนจากไป
รีบตอบมาก่อนไวไว
ละอองไฟกำลังรอฟังคำตอบอยู่ครับ

 

แนนเคยบอกไปแล้วนะคะ ว่าแค่กำหนดรู้อารมณ์ที่มันกระเพื่อมขึ้นมา รู้ทันมัน พอเจตสิกโทสะมันพลิกเป็นเจตสิกสติทำงานแทน โทสะมันก้อระงับไป ทันบ้างไม่ทันบ้าง ก็ไม่ได้คาดหวังอะไร แค่รู้สิ่งที่ไหวๆตรงนี้ อย่างที่เคยกล่าวหลายหน ว่าบางครั้งมันไม่ทันแสดงอารมณ์หรอก แต่รู้ว่ามีอกุศลแว๊บขึ้นที่จิต มันก็ระงับลงทันที

บางครั้งเห็นโทสะฟองใหญ่ขึ้นๆเหมือนลูกโป่งอัดลม แล้วแตกโป๊ะ แฟบแบบทันที จากนั้นจิตมันก็อุเบกขายาวเป็นวันก็มี

 

นั่นน่ะสิคะ ทำไมดูกังวล กับผู้รู้กันจัง
ภาวนามา ไม่เคยสนใจอะไรในตัวผู้รู้เลยนะ จิตมันจำแต่สภาวะที่จิตเข้าไปเห็น เข้าไปรู้ มากกว่า

 

คุณเข้าใจผิดละ การที่เราทะลุเข้าไปเห็นการแยกรูปนามเนี่ย มันต้องผ่านจิตตั้งมั่นนะคะ ไม่ใช่ดีดนิ้ว เห็นได้เลยซะที่ไหน ไม่งั้นมันไม่แสดงตัวให้เห็นหรอก

ตามสเต็ปที่ทุกคนพยายามชี้แจงเลยเรื่องสติ เมื่อมีสติต่อเนื่องจนตั้งมั่น จุดนัดพบของนักภาวนาจะปรากฏ(ขอยืมศัพย์คุณปราบนะคะ) หรือจุดที่จิตมันดำเนินไปเองจะแสดงตัว จังหว่ะนี้ ผู้รู้จะเป็นอะไรยังไงหน้าตาแบบไหน จิตมันไม่ได้สนหรอก โน่น มันไปรู้แต่รูปกายกับรูปเจตสิก เพราะ 2 สิ่งนี้มันกลายเป็นเหมือนวัตถุนึงที่ถูกจิตแลเห็นอยู่ มันก็นั่งดูแบบนั้นแบบไม่คลาดสายตา

ส่วนแนนจะไปถึงฝั่งเมื่อไหร่ยังไง แนนตอบแทนจิตตัวเองไม่ได้ หน้าที่แนนทำได้เพียงพาเขาเรียนรู้ความจิงกายใจจนกว่าจะทะลุปรุโปร่ง

 

เราพูดเรื่องเดียวกัน คนแยกรูปนามได้ก้ออาการเดียวกับหมูไหม้ เขามีจิตตั้งมั่น มีจิตอุเบกขา และนี่คือมรรค8 .. คนเห็นขั้นนี้ ทำไม่ได้ทุกคน (แต่ไม่เกินความสามารถถ้าขยัน ก้อเห็นได้)

การที่จิตแยกรูปนามออกได้ คือมี "ญาณเห็น" ถ้าไม่มีญาณ เห็นแบบนี้ไม่ได้

ปัญญากับความเพียรคนละตัว แต่ความเพียรนำไปสู่ปัญญา

ถ้าจะบอกว่าทำเรื่อยๆ แบบไม่มีตัณหา ตอบว่า เรามีความปรารถนาได้ แต่เราต้องออกเดินทางไปสู่สิ่งที่ปรารถนานั้น ไม่งั้นศาสนาพุทธจะเป็นเรื่องการอ้อนวอนร้องขอไป ..เพราะตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

และเป็นไปไม่ได้ ที่จิตจะไม่พัฒนาต่อ ถึงจะทำเรื่อยๆ สบายๆ อารมณ์จิตก้อเปลี่ยนตลอด ขออิงลำดับญาณ ญาณ9 หรือ 16 ก้อได้ จิตที่เปลี่ยนอารมณ์ จะมีอารมณ์ของลำดับญาณนั้นปรากฎขึ้น และเข้มแข็งขึ้นตามความขยัน และละอุปทานความหลงในรูปนามออกตลอด คือสมุทเฉทน้อยๆ แบบลืมตาใช้ชีวิตประจำวันปรากฎ ไม่ต้องรอเห็นโดยสภาวะใดสภาวะนึงพาไปแบบจังๆ

ฉะนั้น การที่จิตหมูไหม้ ไม่มีการพัฒนาต่อ หลังจากวันนั้น เกือบสิบปี ก้อต้องพินาว่า มุขเดิมที่ใช้ มันไม่ได้ผลแล้วนะคะ

 

คนได้โสดา ถ้าในตำนานพวกนั้น เขาอาจมีความปรารถนาอะไรบางอย่าง อย่างนางวิสาขา ..พอท่านทำความปรารถนานั้นสำเร็จ ท่านก้อนิพพานอย่างรวดเร็ว ...โสดาถึงมีความเป็นปุถุชนสูง แต่จิตที่ไม่มีการพัฒนาขึ้น เพราะอินทรีย์ความขยันอ่อน (แต่ก้อยังทำ ) แทบไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้เลย โดยปกติ แม้ขยันเล็กๆ น้อยๆ อุปทานความหลงในรูปนาม ก้อคลายออกตลอด

 

โห คุณแนน อย่าใช้คำว่านั่งดูอยู่ เด่วเขาว่าไปก่อผู้รู้อีก ..จะใช้คำสมมุติต้องระวัง... ใช้คำผิดชีวิตเปลี่ยน

เขาไม่เข้าใจการแยกของรูปนาม ..แต่ก้อเรื่องเดียวกับมรรค8 เป๊ะ แบบเขาคุยอยู่นั่นแหล่ะ