ปกิณณกะธรรม

ตอบไม่มีตรงคำถาม ...แต่ก้อขอบคุณมาก

 

ใส่รางน้ำโซ่ด้วยครับสวยสไตล์เซน55

 

ใช้โซ่จริงทำกะได้

 

ไม้มันแก้ไม่ได้
ธรรมชาติวัสดุ

 

เป็นวิดวะก้อดีอย่างงี้เนอะ รู้ข้อดีข้อเสีย รู้ราคา

 

จริงๆทำ120000กะได้สงสารเพื่อนร่วมอาชีพ
เดียวเจ้เขี้ยว55
กะเทียบราคาตามกลไกลตลาดละครับ
ช่วงนี้น่่าจะถูกที่ดินอสังหา

 

เสียงสัตว์ ๘ ชนิด



ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรงปรารภเสียงแสดงความแร้นแค้นอันน่าสพึงกลัวที่พระเจ้าโกศลได้สดับในเวลาเที่ยงคืน ได้ตรัสอดีตนิทานมาสธก ว่า...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นฤๅษีบำเพ็ญพรตอยู่ในป่าหิมพานต์ ต่อมาปีหนึ่งได้เข้าไปพำนักอยู่ในสวนหลวงของพระเจ้าพรหมทัต ผู้ปกครองเมืองพาราณสี โดยที่ระราชาไม่ทรงทราบได้ ในคืนหนึ่ง เวลาเที่ยงคืนขณะที่พระราชากำลังบรรทมอยู่นั้นได้สดับเสียบ ๘ เสียงติดต่อกันไม่ขาดสาย คือ
๑. เสียงนกกระยางตัวหนึ่งในสวนหลวงร้อง
๒. แม่กาอาศัยอยู่ที่เสาระเนียดโรงช้างร้อง
๓. แมลงภู่ที่ช่อฟ้าเรือนหลวงร้อง
๔. นกดุเหว่าที่เลี้ยงไวในเรือนหลวงร้อง
๕. เนื้อที่เลี้ยงไว้ในเรือนหลวงร้อง
๖. ลิงที่เลี้ยงไว้ในเรือนหลวงร้อง
๗. กินนร (อมนุษย์ในเทพนิยายท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนล่างเป็นนก) ร้อง
๘. พระปัจเจกพุทธเจ้าได้เปล่งเสียงอุทานขึ้น

พระองค์เมื่อสดับเสียงเหล่านี้แล้วตกพระทัยสะดุ้งกลัว ในวันรุ่งขึ้งจึงรับสั่งให้พราหมณ์โหรหลวงเข้าเฝ้าสอบถามถึงเภทภัยพวกโหรหลวงดูฤกษ์แล้วถวายบังคมว่า "อันตรายจักมีแก่พระองค์พระเจ้าข้า" แล้วแนะนำให้ทำการบูชายัญสัตว์อย่างละ ๔ ตัวพระราชาทรงอนุญาตให้ทำตามนั้น

สมัยนั้น มีชายหนุ่มลูกศิษย์ของหัวหน้าพราหมณ์บูชายัญคนหนึ่งเป็นผู้มีปัญญาฉลาดเฉลียว จึงเข้าไปหาอาจารย์พร้อมอ้อนวอนว่า "อาจารย์ การบูชายัญด้วยสัตว์ ขอท่านอย่าได้ทำเลนนะท่านอาจารย์" อาจารย์ตอบว่า "เจ้าช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ถ้าเราไม่ทำการบูชาแล้วเราจะมีอาหารที่ดี ๆ รับประทานได้อย่างไร"
ชายหนุ่ม "อาจารย์ ขอท่านอย่าเห็นแก่ปากแก่ท้องแล้วไปตกนรกเลยนะ" พวกพราหมณ์ได้ฟังเช่นนั้นแล้วก็โกรธหาว่าเขาขัดลาภ

ชายหนุ่มกลัวมีอันตรายแก่ตนเองจึงขอตัวเข้าเมืองไปแสวงหานักบวชเพื่อจะให้ไปห้ามพระราชาไม่ให้กระทำการบูชายัญ ได้แวะเข้าไปหาฤๅษี ในสวนหลวงนั้น ด้วยมั่นใจว่าจะเป็นผู้ที่พระราชาให้ความเคารพนับถือ เรียนให้ฤๅษีทราบว่า "พระคุณเจ้า ท่านไม่คิดจะสงเคราะห์ชีวิตสัตว์บ้างหรือ พระราชามีรับสั่งให้ฆ่าสัตว์บูชายัญในวันนี้ ท่านช่วยปลดเปลื้องความทุกข์แก่สัตว์น้อยใหญ่จะไม่สมควรอยู่หรือ" พระฤๅษีตอบว่า"ก็ถูกต้องล่ะพ่อหนุ่ม แต่ว่าพระราชาไม่รู้จักเรา และเราก็ไม่รู้จักพระราชาเช่นเดียวกัน"
ชายหนุ่ม "ว่าแต่ว่า พระคุณเจ้ารู้ผลของเสียงที่พระราชาทรงสดับหรือไม่"
พระฤๅษี "ใช่เรารู้"
ชายหนุ่ม "เมื่อรู้ทำไมไม่กราบทูลพระราชาล่ะ"
พระฤๅษี "พ่อหนุ่ม ถ้าพระราชาทรงเสด็จมาที่นี้ เราก็จะกราบทูลให้ทรงทราบ"
ชายหนุ่ึ่มรีบเข้าไปกราบทูลพระราชาให้ทรงทราบว่ามีฤๅษีตนหนึ่งมาพำนักอยู่ที่สวนหลวง ทราบเสียงที่พระองค์ทรงสดับว่า มีผลเป็นอย่างไร พระราชาทรงเสด็จไปสวนหลวงโดยเร็วไว ไหว้ฤๅษีแล้วถามถึงเสียงเหล่านั้น พระฤๅษีกราบทูลให้ทรงทราบว่า "มหาบพิตร.. จะไม่มีอันตรายอะไรแก่พระองค์เลย เพราะได้สดับเสียงเหล่านั้น นกกระยางตัวหนึ่งที่สวนหลวงไม่ได้เหยื่อ หิวอาหารจึงร้องขึ้นเป็นเสียงแรก ถ้าพระองค์จะเมตตาต่อมัน ก็จงชำระสวนให้สะอาดแล้วปล่อยน้ำให้เต็มสระเถิด " พระราชารับสั่งให้อำมาตย์คนหนึ่งไปกระทำตามนั้น
พระฤๅษีทูลต่อว่า "แม่กาตัวหนึ่งที่เสาพะเนียดโรงช้างโศกเศร้าคิดถึงลูกน้อย ๒ ตัวที่ตายไป จึงร้องเป็นเสียงที่ ๒ สาเหตุเพราะนายคราญช้างชื่อพันธุระที่ตาบอดข้างหนึ่ง เวลาขี่ช้างออกจากโรงมักจะเอาขอตีถูกแม่กาบ้างลูกกาบ้าง รื้อรังมันบ้าง แม่กาได้รับความลำบากจึงร้องขอให้ตาของนายคราญช้างนั้นบอดทั้ง ๒ ข้าง ถ้าพระองค์จะเมตตาต่อมัน จงเรียกนายพันธุระมาให้เลิกทำพฤติกรรมนั้นเสียเถิด"
พระราชารับสั่งให้หาตัวนายพันธุระมาเข้าเฝ้า ทรงปริภาษแล้วไล่ออกไป ทรงตั้งคนอื่นเป็นนายควาญช้างแทน
พระฤๅษีทูลต่อว่า "แมลงภู่ตัวหนึ่งที่ช่อฟ้ามหาปราสาทกัดกินกระพี้ไม้หมดแล้วไม่อาจจะกัดกินแก่นไม้ได้ เมื่อไม่ได้อาหารและบินออกไปที่อื่นไม่ได้ จึงร้องออกไปเป็นเสียงที่ ๓ ถ้าพระองค์จะทรงเมตตาต่อมันจงให้คนนำมันออกจากช่อฟ้านั้นเถิด" พระราชารับสั่งให้ทหารคนหนึ่งไปนำแมลงภู่ออกจากช่อฟ้าแล้วปล่อยไป
พระฤๅษีทูลต่อว่า "นกดุเหว่าตัวหนึ่งคิดถึงป่าที่ตนเคยอยู่อาศัยว่า 'เมื่อไรหนอเราจึงจะพ้นกรงนี้ ได้ไปสู่ป่าที่ร่มเย็นของเรา' จึงร้องขึ้นไปเป็นเสียงที่ ๔ ถ้าพระองค์จะทรงเมตตามัน จงปล่อยมันเถิด" พระราชารับสั่งให้นายพรานคนหนึ่งนำมันไปปล่อยที่ของมันตามเดิม
พระฤๅษีทูลต่อว่า "เนื้อตัวหนึ่งในเรือนหลวงที่พระองค์เลี้ยงไว้ มันเป็นพญาเนื้อ เมื่อคิดถึงนางเนื้อของตนจึงร้องขึ้นเป็นเสียงที่ ๕ ถ้าพระองค์จะทรงเมตตาก็ปล่อยมันไปเถิด" พระราชารับสั่งให้นำมันไปปล่อยที่เดิม
พระฤๅษีทูลต่อว่า "มีลิงตัวหนึ่งที่ถูกเลี้ยงไว้ในเรือนหลวงมีความกำหนัดต้องการผสมพันธุ์กับฝูงลิงในป่า ดิ้นรนอยากจะไปจึงร้องขึ้นเป็นเสียงที่ ๖ ขอพระองค์ทรงปล่อยมันไปเถิด" พระราชารับสั่งให้ทำตามนั้น
พระฤๅษีทูลต่อว่า "มีกินนรตัวหนึ่งที่ถูกเลี้ยงไว้ในเรือนหลวงคิดถึงนางกินรี ดิ้นรนเพราะอำนาจกิเลส จึงร้องขึ้นเป็นเสียงที่ ๗ ขอพระองค์ทรงปล่อยมันไปเถิด" พระราชารับสั่งให้ทำตามนั้น
พระฤๅษีทูลต่อว่า "มหาบพิตร เสียง ๘ เป็นเสียงอุทานของพระปัจเจกพุทธเจ้าองค์หนึ่งที่อายุสังขารจะสิ้นลง จึงเหาะมาจากภูเขายังถิ่นมนุษย์จึงได้ปรินิพพานที่โคนไม้รังในสวนหลวงของพระองค์ เวลามาถึงยอดปราสาทของพระองค์ได้เปล่งเสียงอุทานขึ้น ขอเชิญพระองค์เสด็จไปปลงศพท่านด้วยเถิด" ทูลจบก็นำพาพระราชาไปยังที่นั้น พระราชาพร้อมหมู่พลได้กำการบูชาศพพระปัจเจกพุทธเจ้าด้วยดอกไม้ของหอม สั่งให้งดการบูชายัญ ให้ตีกลองประกาศห้ามฆ่าสัตว์ในเมือง ให้เล่นมหรสพและทำการสักการะศพของพระปัจเจกพุทธเจ้าตลอด ๗ วัน พระฤๅษีได้แสดงธรรมแก่พระราชาไม่ให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาทแล้วก็กลับเข้าป่าหิมพานต์ตามเดิม





นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ปัญหาทุกปัญหามีทางออกและมีวิธีแก้ที่ถูกต้องถ้าได้รับคำแนะนำที่ถูกต้อง

 

ภาพนี้ดูสวยดี และ ดูเป็นปริศนาแนวทางปฏิบัติด้วย..

ขอบคุณภาพ จากยูทูป..

 

เหมือนพระอาทิตย์ทรงกลดเลยหลวงพี่

 

ภาพพระอาทิตย์ทรงกลดนั่นแหละ..

แต่ดูอีกที เหมือนศีรษะที่มีแสงตรงหน้าผาก..

ภาพนี้เหมือนจะบอกอะไร เป็นนัยๆ..

พอดีว่าสองวันมานี้ อาตมากำลังฝึกอะไรทำนองนี้อยู่ด้วย..

พอเห็นภาพนี้ในยูทูป ก็ร้อง "อ๋อ" ถึงบางอ้อในทันที..

 

จุดแรกเลยที่พวกเราจะต้องฝึกตัวเองให้ดีนะ
ระวังอย่าขาดสติ
พยายามรู้สึกตัวเรื่อยๆ ต้องซ้อม
ถ้าไม่ซ้อมเนี่ยมันพร้อมที่จะขาดสติเสมอแหละ

เพราะฉะนั้นเวลาเราอยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำนะ
นั่งหายใจไป เพราะเราหายใจอยู่แล้ว
แต่ว่าเราหายใจแล้วเราลืม
เราไม่รู้ว่าร่างกายหายใจ ต่อไปนี้นะนั่งอยู่
หายใจออกรู้สึกตัว หายใจเข้ารู้สึกตัว
รู้ไปสบายๆ รู้ด้วยจิตใจที่สบายๆ จิตใจที่ปลอดโปร่ง
หรือไม่ชอบหายใจ จะเคลื่อนไหวก็ได้
บางคนเคลื่อนไหว ท่านี้ๆอะไรก็ได้นะ
แต่ว่า “จุดสำคัญอยู่ที่รู้สึกตัว ไม่ใช่อยู่ที่กระบวนท่า”

เวลาที่เรารู้สึกตัวอย่างแท้จริง
ใจมันจะเบาเรียกว่ามี “ลหุตา” ใจจะเบาๆ
ใจจะนุ่มนวลเรียกว่า “มุทุตา” อ่อนโยนนุ่มนวล
ใจจะคล่องแคล่วว่องไว ไม่ซึมทื่อนะ
ถ้าซึมๆทื่อๆเนี่ยไม่ใช่จิตที่รู้สึกตัวที่แท้จริง
จิตมันคล่องแคล่วว่องไวเรียก “ปาคุญญตา” คล่องแคล่ว
จิตควรแก่การงานเรียก “กัมมัญญัตตา”
เป็นจิตที่ไม่ขี้เกียจขี้คร้าน คอยขยันรู้สภาวะที่เกิดขึ้น

หรือถ้าเก่งกว่านั้นนะ
ขยันรู้ไตรลักษณ์ของสภาวะที่เกิดขึ้น
๒ อันนี้ไม่เหมือนกัน

ถ้าคอยรู้สภาวะไปเรื่อยๆ
เป็นสมถะนะ เป็นสมถะที่ดี

ถ้าเห็นไตรลักษณ์ของสภาวะเนี่ย
เป็นวิปัสสนา เป็นอีกขั้นหนึ่ง

ของเราอย่างต่ำที่สุดรู้สภาวะให้ได้
รูปนี้คือ ร่างกายนี้หายใจออก...รู้สึก
ร่างกายนี้หายใจเข้า...รู้สึก คอยรู้สึกเรื่อยๆ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช


วิธีทำสมาธิ ขณะจิตฟุ้งซ่าน

 

รู้แล้วได้อะไรทำให้ใจคลืนเคร็ง
รู้แล้วเป็นกันเองใจบรรเลงทุกวัน55

 

ไม่ชอบ ลพ.ป. อ่ะดิ... อิคนบาป
..เดวจะลงคลิป ลพ.ป.อีกเยอะๆ

 

ถ้าฟุ้งซ่านสนใจแดนซ์ซักเพลงมัย

 

ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ไม่จำเป็นเพราะดูธรรมในธรรมอยู่
กำลังน้อยดูอย่างเดียว
เราต้องชนะใจตัวเองเพื่อเอากำลังไปทำงาน

 

แค่อยากบอกสิ่งควรชนะคือใจตัวเอง
ถ้าจะชนะคนอื่นควรใช่วิธีถูกต้องชอบธรรม
คนพาลคือคนอ่อนแอใช้วิธการไม่ถูกต้องชอบธรรมในการเอาชนะ

 

ปัจจุบันนี้ ศาสนิกชนผู้สนใจในการปฏิบัติฝ่ายวิปัสสนามีความงวยงงสงสัยอย่างยิ่งในแนวทางปฏิบัติ โดยเฉพาะผู้เริ่มต้นสนใจเนื่องจากคณาจารย์ฝ่ายวิปัสสนาแนะแนวปฏิบัติไม่ตรงกัน ยิ่งกว่านั้นแทนที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจโดยความเป็นธรรม ก็กลับทำเหมือนไม่อยากจะยอมรับคณาจารย์อื่น สำนักอื่น ว่าเป็นของถูกต้องหรือถึงขั้นดูหมิ่นสำนักอื่นไปแล้วก็เคยมีไม่น้อย ฯ

ดังนั้น เมื่อมีผู้สงสัยทำนองนี้มากและเรียนถามหลวงปู่อยู่บ่อย ๆ จึงได้ยินหลวงปู่อธิบายให้ฟังอยู่เสมอว่า

"การเริ่มต้นปฏิบัติวิปัสสนาภาวนานั้น จะเริ่มต้นโดยวิธีไหนก็ได้ เพราะผลมันเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว ที่ท่านสอนแนวปฏิบัติไว้ หลายแนวนั้น เพราะจริตของคนไม่เหมือนกัน จึงต้องมีวัตถุ สี แสงและคำบริกรรม เช่น พุทโธ อรหัง เป็นต้น เพื่อหาจุดใดจุดหนึ่งให้จิตรวมอยู่ก่อน เมื่อจิตรวม สงบ แล้วคำบริกรรมนั้นก็หลุดหายไปเองแล้วก็ถึงรอยเดียวกัน รสเดียวกัน คือมี วิมุติ เป็นแก่น มี ปัญญา เป็นยิ่ง"

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

 

ปลาอยูในน้ำคิดว่าปลารู้จักน้ำมัย