อาการต่างๆ ที่เกิดภายในใจคือจิต

ลุงมีความคิดแบบนี้นะ
การตรวจสอบตนเองถึงการเห็นสภาพของไตรลักษณ์ก็พอมีวิธี แต่เวลาจะพูดต้องระมัดระวังอย่างมากลุงจะพยายามใช้คำพูดอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะอาจจะมีบางคนมาถามลุงว่า ลุงจอห์นคะหนูนั่งสมาธิแล้วหนูเห็นความคิดผุดขึ้นเต็มไปหมดแล้วหนูก็พิจารณาแปลว่าหนูเห็นไตรลักษณ์รึเปล่าคะ?
การจะตรวจสอบก็ต้องเริ่มกลับไปที่ เราเห็นจิตมันคิด มันปรุง มันฟุ้งนั่นละ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตัวพยัญชนะมันลอยขึ้นมาครบเลยไหมถ้าครบก็ปรุงเสร็จไปแล้วเนียนๆ(เสร็จมัน) เช่นรู้ลมอยู่ดีๆความคิดต่างๆเริ่มปรุงขึ้นมา (นั่นไง)อนัตตาก็ปรุงซ้อนครบ6ตัวอักษรขึ้นมาเสร็จมัน2เด้ง แต่ต่อมาพอความสงบมีมากขึ้น มีการปรุงเริ่มก่อตัวขึ้นแค่ตัว อ.อ่างแรก เริ่มปรุงลอยขึ้นมาก็รู้เท่าทันและตัดจบที่แค่ตัว อ.อ่างนั้น ไปรู้ลมต่อ ในขั้นนี้ก็จะเห็นจิตเราสงบมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ขั้นนี้เป็นการอุปมาเช่นความคิดว่านั่นเป็นปิติ ป ป ป กำลังลอยมาความสงบที่มีมากก็ตัดจบแค่ที่ ป. ไม่ปรุงต่อให้ยืดยาว(ก่อภพ)

ลุงจอห์นเล่าเรื่องนี้ไปแล้วนี่คะ ทำไมต้องเล่าซ้ำหรือคะแล้วตรงไหนคือจุดที่เป็นไตรลักษณ์คะ ลุงจอห์นนั่งสมาธิดับดำดิ่งไม่รู้เรื่องเป็นฌานฤาษีหรือคะ ไม่เห็นลุงพิจารณาหรือใคร่ครวญวิปัสสนาตรงไหนเลยคะ?
ตรงนี้ละหลานคือสิ่งสำคัญ หลานได้ความสงบอันพึงหวังได้หลานจะเข้าใจในทันทีเลยว่า ความคิดนี้ละเป็นตัวทุกข์ อวิชชาตัวพ่อ เมื่อมีความคิดก็ก่อภพ(สุขคติและทุกข์คติ) โผล่มาแย๊ป โผล่มาแย๊ป นั่งสมาธิสงบลึกยังจะหาช่องโผล่มาแบบเนียนๆหลอกปรุงเป็นพยัญชนะเนียนๆอยู่เรื่อยๆ ลุงไม่กล้าพูดว่าขั้นนี้คือ “ทุกเขอนัตตาสัญญา” ใช่หรือไม่
แต่เมื่อหลานเห็นตรงนี้มากขึ้นจิตหลานจะน้อมไปทางไม่อยากจะคิด เมื่อไม่อยากจะคิดอารมณ์โน้มไปทางสงบจะมีมากขึ้น ตรงนี้หลานจะมีจิตที่เบื่อหน่าย ไม่อยากมีความคิดปรุงแต่งเพราะการคิดไม่ใช่เรื่องสนุก หลานมองไปภพอนาคามีหลานอาจมีความคิดเล่นๆเห็นเป็น อนาถคาหนี้ นั่งตบยุงบนอาสนะ ทุกข์ทรมานกับความคิดที่ปรุงขึ้นมา ไปอีกเป็นหมื่นกัปใช้หนี้กันยาวๆ การรับรู้ถึงไตรลักษณ์ก็ครบแต่หนักไปทางทุกข์จากความคิดเป็นเหตุ ตรงจุดนี้ก็อาศัยเหตุอบรมกาย อบรมใจไปเรื่อยๆ

เมื่อหลานเริ่มเข้าใจตรงนี้ หลานจะเริ่มเข้าใจสิ่งต่างๆรอบตัว เช่นทำไมอานาปานสติถึงเป็นยอดที่ควรทำ คำตอบก็อยู่ที่ย่อหน้าแรกเพราะเป็นมรรควิธีที่ไม่เอาการปรุงแม้แต่พยัญชนะเดียวเข้าไปหลานจะเทิดทูนอานาปานสติอย่างที่สุด
ลุงอยากจะยกตัวอย่างเพิ่ม เวลาอธิบายสมาธิเนี่ยถ้าไม่มีเหตุ คนที่เข้าใจตรงนี้เนี่ย ไม่ค่อยอยากจะพูดเพราะต้องระมัดระวังในคำพูดเป็นอย่างมาก สื่อความหมายผิดตัวอักษรเดียวเป็นเหตุให้จิตผู้ฟังฟุ้งซ่านได้ จริงๆแล้วลึกๆลุงเป็นห่วงมีคนสอนสมาธิเป็นร้อยเป็นพัน channel ถ้าสอนแบบเอาพระสูตรอานาปานสติมาทำให้เข้าใจก็ดีไป
เพราะในตัวพระสูตรก็ครอบคลุมสิ่งที่ควรมีครบทั้งหมดแล้ว เช่น “เราเป็นผู้ทำจิตตสังขารให้ระงับ” ก็ตอบได้หลายคำถามแล้ว เช่นหนูต้องพิจารณาในสมาธิไหมคะ เป็นต้น
ศาสดาท่านก็เรียงลำดับความสงบก่อนหลังให้ทำความเข้าใจครบถ้วนดีแล้ว.
จึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องสอนสมาธินอกเหนือจากนี้เป็นเวลา 30 นาทีบ้าง 60 นาทีบ้าง เพราะเหตุใดเล่า?
ก็เพราะถ้าเข้าใจแล้วก็ดับบัญญัติ พยัญชนะทิ้งทั้งหมดเวลาลงมือทำอยู่ดี เหมือนที่กล่าวไปข้างต้น มันก็มีเท่านี้เอง ไม่ใช่เป็นสิ่งพิศดารล้ำลึกเหนือจินตนาการต้องเขียนเป็นร้อยๆหน้า ที่ทำกันเพียงแค่สนองกิเลสคนฟัง หรือสนองกิเลสคนสอนเท่านั้นเอง ฟังแล้วเพลิน สอนแล้วเพลิน ก็ติดเพลิน สมาธิจึงกลายเป็นของน่ากลัวสำหรับผู้เริ่มศึกษาเพราะดูมีแต่เรื่องซับซ้อน คนไหนบรรยายว่ามันก็แค่รู้ลม ตัดจบ กลับกลายว่าถูกมองเป็นนายจืด ดูเป็นคนน่าเบื่อ ถ้าเป็นภาษิตจีนก็ควกล่าวว่า อามิตตาพุทธ เวรก้ำ เวรกรรม

@ท่านแมว(ลุงแมว)ลองพิจารณาด้วยปัญญาตามด้วยนะครับ

ผิดถูกประการใดลุงขอน้อมรับไว้เองนะครับ ไม่ต้องเชื่อขอให้ใช้ปัญญาไตร่ตรองดูก่อน

 

เขียนมา ยืดยาว นอนไม่หลับเหรอลุง..

อธิบายได้อย่างนี้ น่าจัด มิยาบิ ให้เป็นรางวัล..

 

นมัสการหลวงพี่ที่เคารพควรให้ของที่สมควรแก่ผู้รับครับ
นมัสการด้วยความเคารพอีกครั้งครับ55

 

รู้จริง เห็นแจ้ง..

"ไอ้คิด" มันพาก่อภพก่อชาติ

 

ลุงเค้าเป็นพระเอกหนัง ก็ควรจัดนางเอก มาประกบคู่..

 

ธรรมะ ก่อน ฟ้าสาง

 

ลุงยืมโควต้าการพิมพ์มาล่วงหน้า 3 วัน
หมดโควต้าขี้เกียจพิมพ์ต่อแล้วเชิญใคร่ครวญ หรือถล่มเต็มที่55

 

แค่โพสต์เดียว ลุงก็ได้แสดงความ กตัญญู ต่อธรรมแล้ว..

งั้น สามวันต่อจากนี้ ลุงก็ลาพักร้อน ไปลงอ่างได้ ตามชอบใจ..

 

เขียนตั้งเยอะ ก้ยังบอกว่า น้อย

เพราะอะไร เพราะไม่รู้ อานาปานสติ

ทำไม ไม่รู้

เพราะอ่าน ตาม บรรทัด อยู่ดีๆ
ตะครุบ ระงับจิตสังขาร ตัดคิด

ทั้งที่ อานาปานสติ กล่าวถึง

เหตุ ที่ ทำให้จิตมีความคิด

มันอยู่บรรทัดก่อนหน้า โน้น ตะหาก

แค่นี้ ก้ ฮุ้แฮ้ว ว่า ลูบคลำจับจด

ภาวนา ไม่เป็น

เหนตามจรืง

กับ

ปฏิบัติแบบลิเก ตัดคิด จึงต่างกัน

 

ลุงแมวพินาแล้วเห็นว่า กิริยาอาการ คิดนึกตรึกตรอง
การวิพากย์วิจารณ์ เป็นอาการของจิต
ที่ปรุงแต่งขึ้นภายในใจที่มีแต่ความ
ว่างสงบและไม่ปรากฎปฏิกิริยาอาการใดๆ
ตอบสนองต่อกิริยาอาการ
ทั้งหลายที่จิต
ปรุงแต่งขึ้น
และกิริยาอาการที่จิตได้ปรุงแต่งขึ้นมา
นั้นมันก็จะหายไปเองขณะเดียวกัน
อาการคิดนึกปรุงใหม่ๆ
ก็เกิดขึ้นมาแทน
แบบเก่าไปใหม่มา ไม่เคยหยุด
(เป็นไปตามธรรมชาติของจิต
ยกเว้นตอนหลับสนิท)ทั้งหมดนี้ในทาง
อริยสัจจ์
เรียกว่าเป็นสิ่งที่ถูกรู้
เพราะเหตุว่า สิ่งใดที่เกิดเกิดดับดับ
สิ่งนั้น ยึดถือแล้วเป็นทุกข์

แต่ประโยชน์ของสิ่งที่ถูกรู้(สิ่งปรุงแต่ง)
ก็คือทำให้ผู้รู้ ได้ทำหน้าที่รับรู้
และเมื่อรู้แล้วก็ปล่อยวางไป
คือรู้แล้ววาง รู้แล้ววาง รู้แล้ววาง
จนที่สุด ทั้งสิ่งที่ถูกรู้ และผู้รู้
ก็จะถูกวางไปทั้งหมด
ไม่เหลือทั้งสิ่งที่ถูกรู้ และไม่เหลือทั้งผู้รู้
ด้วยปัญญาใจ (ที่ไม่ใช่เราและไม่ใช่ของเรา)
ทุกข์ยังมีอยู่ แต่ไม่มีผู้ยึด จึงไม่มีผู้ทุกข์

 

ดีอยู่ครับลุง ลุงน่ะส่วนตัวผม มองว่าปฏิบัติธรรมมีความเห็นความเข้าใจดีกว่าหมูไม้นะ แต่ย่อหน้าสุดท้ายควรตัดทิ้งไปเลยครับ อย่าไปคาดหมาย คาดหมายไม่ได้คาดหมายไปก็ไม่ถูกหรอก ที่เราคาดๆไปแบบนั้นนั่นมันภูมิปัญญาแบบโลกๆทั้งนั้น หรือจะเรียกว่าตรรกะแบบโลกๆโลกียะก็ได้ มันคาดหมายกันไปแบบนั้นเอง แต่ความจริงแล้ว มันนอกเหตุเหนือผลกว่านั้นมาก โลกไม่สามารถคาดหมายเดาใจได้เลย

เพราะเหตุนั้นจึงอย่าเสียเวลาไปเดาว่าจะต้องเกิดอย่างนั้นอย่างนี้เลย ไม่มีทางเดาถูกหรอก ถ้าเดาถูกก็ไม่ใช่โลกุตระปัญญา หรือปัญญาเหนือโลกแล้วนะสิครับลุง นี่แหละที่เราพลาดๆกัน คือเผลอแอบคาดหวังตั้งธงเอาไว้ในใจ แล้วก็พยายามจะน้อมจิตให้เป็นไปตามความเชื่อนั้นแบบไม่รู้ตัว บังคับบัญชากันใหญ่เลย ก็ได้แต่แค่บอกๆกัน จริงๆของแบบนี้มันห้ามยาก มีแต่รู้ทันเอา รอบรู้ รู้รอบในกองสังขารไปเนาะ

 

อานาปานสติ ทิฏฐิ แทรกไม่ได้เด็ดขาด

แค่ วรรคแรก หายใจเข้า หายใจออก ให้ระลึกรู้

แค่นี้ก็ไม่มีทางแล้ว ที่จะปฏิบัติไป คิดไป เทียบไป
สุดท้ายไป คว้าเอา สมาธินอกศาสนา มาเป็น อานาปานสติ

 

เห็นไตรลักษณ์ในสมาธิก็แบบลุงว่าครับ
เห็นไปจนกว่ามันจะเห็นแจ้ง โพล้งขึ้นมา
อย่างนั้นเรียกผล ที่ละสังโยชน์ได้

ของทุกอย่างมีสภาพเป็นของเสื่อมอยู่แล้ว
เป็นของมีแล้วหาย
การเห็นนั้นต้องใช้กำลังที่จิตตั้งมั่นพอ
จิตถึงรู้แจ้งได้
ขาดความตั้งมั่นของจิต(สัมมาสมาธิ)
จิตก็จะแค่เห็นปรากฎการณ์เกิดดับ
ยังไม่เห็นแจ้ง
แต่ก็ได้ชื่อว่าทำเหตุเเห่งความเห็นแจ้ง
ได้ตรงครับ
ก็เหลือแค่ขณะจิตใด ขณะจิตหนึ่ง
จะรู้แจ้งขึ้นมาเท่านั้นครับ

#ผมตอบลุงจอซ ท่ามกลางน้ำทะเล สายลม และพื้นที่สีแดงเลยนะครับ

 

ลุงขอพูดตรงๆว่าหลายครั้งที่ลุงอ่านของคนอื่น เขาดูอธิบายสมาธิ ฌานได้ดี
แต่กับท่านลุงมองว่ามันพูดไม่ถูก มันมีความยูนิก เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใครเกินไป จนดูเหมือนเข้ากับของใครไม่ได้ เลยต้องพาลจี้คนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆรึเปล่า

ถ้าให้ลุงตอบเป็นกรณีพิเศษกับคุณคือ ลุงไม่ตอบครับ
เพราะความยูนิก เฉพาะตัวของคุณลุงเห็นมาสักพักแล้วท่านก็จะมีช่องให้ดิ้นออกไป
จนประหนึ่งว่าท่านเป็นสายโพธิสัตว์ยังไงก็ไม่รู้ แต่ลุงก็มองว่าโพธิสัตว์ยังไม่รู้แจ้งแล้วมาสอนก็ไม่ถูก

ลุงก็ตอบคุยกับคนนี้ คนนั้นมาหลายวัน สำหรับท่านลุงขอเว้นครับ
เก่งเกินจนลุงปวดหัว ไม่อยากจะตอบครับ

 

กั๊กๆๆๆๆ

ธรรมดา ของ ความเห็นผิด

พอเข้าไป "ถือเอา" พอ จวนจะแก่ตาย
ก็หวั่นไหว เกรงว่า ไอ้ที่ภาวนามาทั้งชีวิต

มันมีอะไร ที่ พลาด ไม่ได้ พิจารณา

สู้กอดขอนไม้ผุ รอใกล้ฝั่ง เยี่ยงคนประมาท

พอเห็น นางวิสาขา ก็เอา สันติ เหยียบเข้าไปที่ ....

สนุกเอาเถิด แล้ว ยังกล้าที่จะบอกว่าตนเป็น อนา คา

 

พระพรหม ทรงสมาธิ ได้เก่งกว่า มนุษย์ ไม่รู้กี่เท่า พันเท่า

ถามว่า พอจิตเคลื่อน แล้วไปไหน

ไม่ใช่ นิพพนา หรือ ไปเป็น พรหม หรือ เทวดาต่อ


โน้น


กาดูงูไปที่รูปูข้างคูนา หญ้า ขึ้น รก

 

อธิษฐานบารมีเป็นได้ทั้งสนับสนุนและการผูกมัดดวงจิตไปในตัว
อธิษฐานจิตมันก็เป็นสัญญาจิตอันหนึ่ง
หากเหตุปัจจัยทางกำลังใจเราก็พร้อมปล่อยอยู่แล้ว
แต่ฟังยังไงก็ไม่บรรลุอะไรเลย เต็มที่หล่อสุดก็แค่ฌาน

การเกาถูกที่คันโดยส่วนตัวมองว่าการปลดล็อคสัญญาจิตก็สำคัญ
ทั้งที่เราระลึกได้หรือระลึกไม่ได้ก็ตามที เพราะคนเรานั้นเกิดมาหลายชาติ
เคยอธิษฐานจิตอะไรมาบลาๆๆบ้างก็ไม่รู้

การอธิษฐานจิตก็เหมือนกับการมีสัญญาบัญญัติจิต
ให้ได้เข้าถึงเหตุปัจจัยตามที่ได้ปราถนา
หากจะวิมุติก็ต้องพ้นการบัญญัติเป็นอะไรบลาๆๆ

่่ปราถนาพุทธภูมิบ้าง
ปรถนาเป็นพระปัจเจกบ้าง
ปราถนาเป็นอัครสาวกบ้าง
ปราถนาเป็นคู่รักกับคนนู้นี้นั้นทุกภพทุกชาติบ้าง
ปราถนาเป็นคู้แค้นกับผู้นู้นบลาๆๆบ้าง
ปราถนาไปหลุดพ้นตามพระพุทธเจ้าพระองค์นู้นๆบ้าง

สัญญาเป็นอนัตตา ธรรมก็เป็นอนัตตา
บางคนได้พบเจอนั้นนี้ตามที่เคยปราถนา
ก็เรียกเป็นไปตามธรรมะจัดสรร

 

ผมตอบคุณหมูไม้ด้วยสิ่งนี้แล้วกันครับ

มาครับ มาคุยฌานกันต่อไอ้ เด มุก คำพูดจากผู้สอนธรรมครับ

เว็บบอร์ดนี้เจ้าของใจดีมากครับ ให้เกียรติคู่สนทนาขนาดนี้ยังมีที่ยืนอยู่ได้

 

ม่ายฉ่าย จิ ฮับ

เหตุ ของ พุกกะพุง ไม่ใช่ เกิดลอยๆ สัญญาผุกลอยๆ

อันนั้น มันเป็น นวนิยายทาง มหายาน(รุ่นหลังๆ) หาก
ย้อนกลับไป ทิเบต ยังพอทน

เหตุ ของ พุกกะพุง พระศาสดาตรัสชัดว่า เกิดจาก ปัจจัยการ

ปัจจัยการของ โพธิสัตว์ คือ กตัญญู มีแค่นี้

พอมีได้เท่านี้ ตามความจริง จิต จะพ้น สัญญา พ้นการสดับจากผู้อื่น

พุกกะพุง ไม่มี ฮับ จะไป นั่งเรียนธรรม พยักหน้าเอา
ตั้งแต่ วันแรก ที่กระทำ พลีกรรมกตัญญู