อยากฝึกสมถะให้เกิดฌาน๔ แต่จิตมักวนเข้าเป็นวิปัสสนาตลอด

อ่านดูแล้ว คุณนิค ก็สมาธิเก่งนะ หากจะเป็นวิปัสนาก็ถือเป็นวาสนาแระ
เก่งดีค่ะ

 

ช่วงที่หัดทำสมาธิใหม่ พระอาจารย์ท่านก็เคยสอนว่า หากจิตมีการสัมรวมแล้ว
ก็ให้ยกจิตขึ้นพิจารณาอะไรก็ได้ เช่นอสุภะ หัดลอกเนื้อลอกหนัง
ประมาณนี้ค่ะ ท่านสอนไม่ให้ติดนิ่งเหมือนกัน

 

คำว่ายังไม่พร้อมจะเจอผีได้ยินบ่อยเหมือนกัน ๕๕
ความจริงเรื่องความกลัวแก้ไม่ยากนะ
ต้องฝืนเอา ประมาณ ๓ ถึง ๔ ครั้งในกิริยาอะไร
ก็ตามที่ยังทำให้เรากลัวได้อยู่ เช่น ได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก
ก็ให้เฉยๆช่างมัน ฝืนๆไป ครั้งที่ ๕ ก็ไม่กลัวแล้วครับ
นี่คือตัวอย่างนะ กิริยาอื่นๆก็เหมือนกัน
จิตมันถึงจะพอมีกำลังสมาธิมาควบคุมในเรื่องนั้นๆไม่ให้กลัวได้

ยังไงก็กรวดน้ำลงดิน อุทิศส่วนกุศล ร่วมด้วยนะครับ
เพื่อเป็นอุบายให้ใจเรามันคลาย ซึ่งมันจะช่วยเอื้อ
ต่อสภาวะการเดินปัญญา ช่วยให้จิตเราเป็นกลาง
ได้ง่ายขึ้นเร็ว..... ยิ่งทำบุญตักบาตรร่วมด้วยแล้ว
ยิ่งทำให้ใจสงบได้เร็วขึ้น

และคิดว่า น่าจะยังไม่เข้ากิริยาคำว่าวางอารมย์ไว้ระหว่างวัน
การวางอารมย์ไว้ระหว่างวันก็คือ เรื่องอะไรก็ตาม
ที่ตัวสติเราไปรู้เท่าทันว่าเราพลาด....
เช่น เผลอไปด่า นาย A ก็ให้รู้ว่า พลาดเรื่องโทสะ
เราก็ระลึกและก็ทำลืมๆไป ต่อมาเผลออยากได้ของ B
ทั้งๆที่ไม่จำเป็น ก็ให้ระลึกและลืมๆไป

เด่วพอเรามาทำสมาธิ หรือว่าอาจจะช่วงที่เรากำลังจะเคลิ้มๆหลับ
เรื่อง A มันจะผุดขึ้นมาได้ของมันเอง พอเราพิจารณาได้
เรื่อง A มันจะวาง เรื่อง B ก็จะผุดขึ้นมาได้เอง ตามลำดับ
พอเราพิจารณา จนวางได้ ที่่นี้ก่อนที่เราจะลืมตาตื่นในตอนเช้า
เรื่อง A และ B มันก็จะขึ้นมาได้อีก แต่จะไม่ต้องพิจารณาอะไรมาก
พอมันวาง เราจะรู้สึกว่าจิตเรามันสบายๆ คลายๆ พูดง่ายๆสบายใจ
สบายกาย...... ถ้าทำอย่างนี้ได้ประมาณ ๓ ถึง ๔ ครั้ง
จะสามารถตัดกิเลสในเรื่องนั้นได้ถึงระดับละเอียดเลย
(จะได้ผลเหมือนในกำลังระดับฌาน ๔ เหมือนกัน
เพียงแต่ระดับสูงมันทำแค่ครั้งเดียว)
วางอารมย์แบบนี้ ไม่ใช่พอไปนั่งแล้วค่อยนึกว่าจะพิจารณาอะไร
เพราะว่า มันยังเป็นสัญญา เป็นเรื่องที่ตัวจิตกับความคิดมันยกตัว
เองขึ้นมา มันยังอยู่ในสภาวะคิด วิเคราะห์ แยกแยะ ตีความ
จากสัญญา มันจะเป็นปัญญาทางโลกๆได้อยู่
มันเลยทำให้ไม่ได้ผล จะไม่ต่างอะไรกับการนึก
คิด วิเคราะห์ไปเอง.......ใช้เป็นได้เพียงแค่แนวทาง
ดังนั้นไม่ว่าจะพิจารณาอะไร ให้วางอารมย์เอาไว้ก่อนแบบที่บอก

หลักการ จะพิจารณาอะไรก็ตาม ปล่อยให้จิตว่าง รับรู้อยู่ภายในอย่างนั้น

สำคัญเรื่องการวางอารมย์นะครับ ถ้าจะมาทางด้านนี้

สมถะกับเรื่องการเห็นผี เห็นวิญญาน มันเป็นเรื่องปกติมากๆนะครับ ๕๕
เห็นคือ ไม่ใช่ฝัน หรือ กึ่งหลับกึ่งตื่นนะครับ เห็นแบบตาเปล่าๆนี่แระ

เพียงแต่สติกับปัญญา มันจะทำให้เราเข้าใจ ไม่ยึดติด
และรู้ว่าควรทำอย่างไร
เมื่อเราเห็นได้.... และกำลังสมาธิที่มี มันจะทำให้เรารู้สึกเฉยๆได้

แต่การที่เรา จะไปรู้ว่า แค่เงาดำๆที่เราเห็นแว๊บ
หรือสมมุติเห็นวิญญานขึ้นมา
แล้วเข้าใจว่า มันมีกระบวณการเกิดขึ้นมาให้เราเห็นแบบนี้ได้อย่างไร
พวกนี้เป็นแนวปัญญาญานครับ มันจะมาหลังปัญญาทางธรรมเสมอ
ถึงตอนนั้น จิตมันรู้และเข้าใจได้เองว่า แท้จริงแล้ว
มันก็ยังเป็นกระบวณการปรุงแต่งอย่างหนึ่งอยู่
แม้ว่าเราจะเห็นได้ด้วยตาเปล่าๆก็ตามครับ

ถือว่าเล่าสู่กันฟัง

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป....

 

ถ้าประมาณว่า เราไม่ใช่บุคคลประเภทที่จะต้อง
นำความสามารถทางจิตที่มี เพื่อไปใช้ประโยชน์
สาธารณะต่อผู้อื่น หรือ เพื่อบุคคลอื่นๆ
หรือ ประโยชน์ทางธรรมอะไรก็ตาม
มาเน้นทางด้านปัญญา เพื่อลด ละกิเลส
เพื่อเอาตัวเองให้พ้นก่อนดีแล้วครับ

เพราะแม้ว่าจะมีความสามารถขึ้นมา
ใช้งานได้จริง และใช้ มานานแล้ว สุดท้าย
มันก็ต้องมาทิ้งแล้วมาทางด้านปัญญาอยู่ดี
ไม่งั้นจะกลายเป็นว่า ต้องทำไปตามจริต อนุสัย
วิบากอย่างใดอย่างหนึ่ง ถือว่าเป็นวิบากกรรมอยู่



ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็แล้วแต่จริตใครจริตมันนะ
แล้วแต่คน.... เป็นเรื่องของอนาคต

และไม่ว่า คุณจะมาทางด้านไหน
จะมีหรือไม่มีความสามารถก็ตาม
สำคัญ ก็คือ การอยู่ร่วมกับ
สังคมได้อย่างแยบยล
พูดง่ายๆ อยู่ร่วมได้กับทุกสังคมแบบเนียนๆ

 

ไอ้กลัวผีนั่นแหละ ต้นเหตุ มันเกิดจาก การกลัวตาย
เพราะคิดว่า เราจะไม่ตาย ก็เลยไม่คิดว่า เราเป็นผี
ความจริง เมื่อเราตาย เราก็เป็นผีเหมือนเค้านั่นแหละ
แล้วจะไปกลัวตายทำไม ใหภาวนาว่า เราก็คือผีๆๆๆๆ

ก่อนฝึกสติ หรือ วิปัสสนา ให้พิจารณาความตายเป็น เบื้องต้น ครับ
ใจมันจะได้เบาๆ หรือที่เรียกว่า การละสักกายะทิฏฐิ นั่นเอง
เมื่อพิจารณาอะไร ก็จะทำให้เรา ฝึกได้เร็วขึ้น

 

+++ แนะนำ จขกท นิดนึงนะ
+++ เวลา "อ่านการโพสท์ ของแต่ละคน"
+++ ให้ระวังเรื่อง "คำศัพท์+การใช้ภาษา" ด้วย
+++ เพราะแต่ละคน "ใช้การสื่อภาษา" ไม่เหมือนกัน
+++ บางคน "ชี้ไปที่อาการเดียวกัน" แต่ใช้คำศัพท์ คนละตัว
+++ บางคน "ใช้คำศัพท์เดียวกัน" แต่ชี้ไปที่ คนละอาการ

+++ คำศัพท์ ของแต่ละสายปฏิบัติ จะใช้ต่างกัน
+++ ดังนั้น หากสงสัย "ในคำศัพท์เฉพาะ" แต่ละตัว
+++ ให้ระบุถาม "เฉพาะผู้ที่โพสท์นั้น ๆ" ณ เรื่องนั้น ๆ
+++ มิฉะนั้น จขกท จะ งง หนักกว่านี้

+++ การปฏิบัติธรรม นอกจากเรื่อง "คำศัพท์" แล้ว
+++ เรื่องของ "สายปฏิบัติ" ก็จะใช้ "คำศัพท์ วนเวียน เฉพาะสาย"
+++ แม้กระทั่ง "หมวดหมู่ เฉพาะ ระดับ+วิธีฝึก" ก็เป็น เฉพาะ อีกด้วย
+++ พยายาม "อย่า" อ่านแล้ว นึกว่า "คำศัพท์ทุกตัว" จะชี้ที่อาการเดียวกัน

+++ เช่นคำว่า "จิต VS จิตสังขาร" จะเป็น "คนละอาการ"
+++ แต่ส่วนใหญ่จะใช้คำว่า "จิต" คำเดียว
+++ คำว่า "วิญญาณ" ก็เหมือนกัน
+++ จะชี้ไปที่ คนละอาการกับ "วิญญาณขันธ์ (หมวด ขันธ์ 5)" เป็นต้น

+++ ให้ "หลีกเลี่ยง" ผู้ที่ "ใช้ภาษาแปรปรวน (ในเวปนี้มีอยู่)"
+++ ที่เวลา "อ่านเมื่อไร ก็ต้องฟุ้งซ่าน เมื่อนั้น"
+++ พอถามไป ก็ตอบ "วกวน" หรือยิ่ง "ฟุ้งซ่าน" มากกว่าเดิม
+++ พอถามอีก "นอกจากระบุอาการไม่เป็นแล้ว"
+++ ยังทำให้ผู้ถาม "เสียการปฏิบัติธรรม" อีกด้วย
+++ ลงท้ายก็อาจต้องไป "หาจิตแพทย์" อีกเช่นเคย

+++ ธรรมะเป็น "ดาบ 2 คม" หากปฏิบัติไม่ดี จะกลับมา "บาดตนเอง"
+++ ปฏิบัติได้ถูกต้อง ก็ได้ "สุคติ" ปฏิบัติผิด ๆ ก็ได้ "ทุคติ" ให้ระวังด้วย

+++ คงเตือน "วิธี" อ่านการโพสท์ ในกระทู้ ไว้แค่นี้ก่อน นะครับ

 

อย่าเรียกว่าเก่งเลยค่ะ ส่วนหนึ่งเราคงมีของเก่าติดตัวมา แต่กว่าจะมาถึงวันนี้เราทุกข์ใจดังไฟแผ่ดเผามาเยอะค่ะ เวลาเราโกรธมากๆ โกรธจัดๆ เสียใจหนักๆ เราทุกข์มาก แต่ในความทุกข์นั้นเรายังเห็นจุดเล็กๆที่เป็นแสงสว่างอยู่นะคะ ก่อนหน้านั้นเราไม่รู้ว่าจะไปหาแสงสว่างเล็กๆนั้นอย่างไร แต่ตอนนี้รู้แล้วค่ะ

อยากเล่าเป็นธรรมทาน ตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโต เราทะเลาะกับพ่อแม่พี่น้องหนักมากค่ะ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมเลย ตั้งแต่เราปฏิบัติธรรมครั้งแรก เรากลัวเวรกลัวกรรมหนักมาก จนหลอนแทบบ้า โดยเฉพาะเวรกรรมที่ทำกับบุพการี แต่เราก็ยังแก้ให้เลิกทะเลาะโต้เถียงไม่ได้สักที เอาจริงๆเราเพิ่งจะหยุดทะเลาะปล่อยวางได้จริงๆเมื่อไม่กี่เดือนนี้เองค่ะ แต่ก่อนขอให้ได้เถียง ขอให้ได้ชนะ ปล่อยวางไม่ได้เลยค่ะ อัตตาสูงมาก

ทุกพฤติกรรมเลวร้ายที่เปลี่ยนเบาบางลงตามลำดับค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้เปลี่ยนปุบปับนะคะ เดี๋ยวนี้เราให้อภัยตัวเอง ให้อภัยพ่อแม่ และทุกคน เราขออโหสิกรรมไม่ยึดติดแล้วค่ะ เราอยู่กับแม่ค่ะ แม่อยู่บ้านเดียวกัน ทุกวันนี้เรากราบเท้าแม่ทุกวัน บอกรักแม่ หอม กอดกันทุกวันค่ะ ชีวิตคนเราไม่เที่ยงค่ะ จะตายวันตายพรุ่งไม่รู้ รักกันไว้ก่อน เกิดตายไปจะได้ไม่ค้างคาใจ

แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังมีความรู้สึกอยู่ค่ะ คือ รู้โกรธ น้อยใจ เสียใจ เศร้า มีความอยาก แต่เวลามันเกิด ก็ให้เป็นแค่มโนกรรมไปค่ะ ไม่ระเบิดเป็นวจีกรรรมเหมือนที่ผ่านมา ถ้าทุกข์ก็ทุกข์กับตัวเองนี่แหละค่ะ เราเป็นคนโทสะเยอะค่ะ รู้เลยเพราะเวลาเราโกรธ กว่าจะดับหลายชั่วโมงเลยค่ะ ปรุงแต่งบ้าง ไม่ปรุงบ้าง หลังๆนี่ไม่ได้โกรธคนอื่นหรอก โกรธตัวเองนี่แหละ ทำไมเลวเยอะจัง ฮ่าๆๆๆ ตัวเองยังโง่ และยังเลวอยู่อีกเยอะค่ะ ยังต้องทำตัวเองให้เกิดปัญญาอีกมาก

 

คิดอยู่เหมือนกันค่ะ บางท่านเราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจค่ะ ภาษาธรรมหนักไปเราก็ไม่เข้าใจเช่นกัน พอรู้นิดหน่อยค่ะ แต่น้อยนิดมากๆ

แต่ก็ขอบพระคุณที่เขาให้คำแนะนำค่ะ

และขอบคุณคุณธรรมชาติด้วยค่ะ ที่แนะนำวิธีการอ่านโพสค่ะ

 

ก็เป็นคล้ายๆกันค่ะเวลาไม่ได้ดังใจก็จะชอบบึ่งรถไปเขาใหญ่โดนใบสั่งก็บ่อย หลังมาทำสมาธิขึ้น พอมามีครอบครัวมีลูกมีสามีีก็ใช้พวกเขาเป็นสนามทดวอบอารมณ์ค่ะ

 

ที่เราต้องการแก้นิสัยตัวเองก็เพราะต้องการเลิกทะเลาะกับบุพการี และให้อภัยค่ะ ไม่อยากทำให้ครอบครัวร้อนเป็นไฟค่ะ เราเป็นคนคิดลบค่ะ ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองด้วยค่ะ เรารู้ว่าถ้าเราเปลี่ยนได้ บรรยากาศในครอบครัวจะดีขึ้นค่ะ เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนตัวเองได้ค่ะ

 

ทุกวันนี้ก็ถูกทดสอบอยู่ทุกวันค่ะ แต่กำลังใจดี ไม่ปวกเปียกเช่นสมัยก่อนแล้ว จริงๆ เราอยากไปบวชมากกกก อยากละแล้ว แต่ยังติดว่ามีหลานต้องเลี้ยง หลานติดเรามากค่ะ เราเองก็ยังมีห่วง กะว่ารอเขาโตเข้าใจมากกว่านี้จะไปจริงจังแล้วค่ะ ทุกวันนี้จะไปปฏิบัติธรรมทีต้องรอหลานปิดเทอม ภารกิจบางอย่างแม่เขาทำไม่ได้ค่ะ เราเลยต้องดูแลแทน แต่ก็ไม่รู้ถึงตอนนั้นจะแก่ไปหรือเปล่า ทุกวันนี้ก็ใช้ที่บ้านนี่แหละทดสอบจิตใจ เพราะถ้ากับที่บ้านยังผ่านบททดสอบไม่ได้ แล้วที่ไหนจะผ่านได้ ก็ขอบคุณความทุกข์ที่ผ่านมาค่ะ เพราะถ้าไม่ทุกข์คงไม่คิดจะหาทางหลุดพ้นจากมัน

 

รู้จิตต้วเอง นั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว
จิตคนอื่น ก็เป็นยังไง ก็ช่างเค้า
เราดูแค่จิตของเราเองก็พอ

พ่อ แม่ บุพการี ญาติพี่น้อง คนใกล้ตัว
ล้วนแต่เคยเกิดมาเป็น ญาติ กันทั้งนั้น
คิดอย่างเดียวว่า มันคือ กฏแห่งกรรม
เราต้องยอมรับให้ได้ กรรมก็จะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

 

ลองไปซักวันสองวัน ดูก่อนครับ
ถ้ามันทนได้ ก็เพิ่มวันไปเรื่อยๆ ครับ
อย่าทำทีเดียว ลองทำสอบใจของเราดูก่อนว่า
มันจะทนได้มากที่สุดแค่ไหน
หากทนไม่ได้ ก็ยังสามารถกลับมาหา หลาน ได้
หากสามเดือนทนได้ ก็ลอง บวชเนกขัมมะ ก่อน

 

ที่แรกสุดที่เราไปก็ของคุณแม่สิริ ยุวพุทธฯค่ะ เหมือนโดนกระตุ้นของเก่าที่นี่แหละ

หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้านั่งสมาธิไปอีก ๔ ปี พอกลับมานั่งได้ก็ลองไปที่ธรรมธานี ของ อ.โกเอ็นก้า ๑๐ วัน ค่ะ อยู่ได้ครบจบหลักสูตร แต่ช่วง ๔ คืนแรกนอนไม่หลับเลยค่ะ กลัวมาก กลัวไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ก็สู้ค่ะอยู่จนครบ และหายกลัว เป็นการปลดล็อคจิตที่กลัวการปฏิบัติธรรมตั้งแต่รอบแรกเลยค่ะ

รอบต่อมา เราก็ไปที่ธรรมธานีอีกครั้ง แต่อยู่ได้แค่ ๔ คืน ก็ต้องกลับมาแอดมิทนอนโรงพยาบาล เพราะอยู่ๆก็ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์เออาการหนักเลยค่ะ รอบนั้นอยู่ไม่ครบหลักสูตรค่ะ สงสัยเจ้ากรรมนายเวรเล่นงาน ฮ่าๆๆๆ และตั้งแต่รอบนั้นก็ยังไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมที่ไหนอีกเลยค่ะ อย่างปีนี้ก็ติดโควิด ฝึกเอาเองที่บ้าน รักษาศีลเป็นการควบคุมจิตใจตัวเองไปด้วย เลยไม่เคยมีครูบาอาจารย์เป็นตัวเป็นตนเลยค่ะ ได้แต่อาราธนาเชิญพระอริยสงฆ์ที่เรานับถือช่วยดลใจชี้ทางปฏิบัติที่ถูกต้องให้ค่ะ จะได้ไม่สติแตกอีก เลยหนักไปทางวิปัสสนาดังคำอธิษฐานก็เป็นได้

หลานยังเล็กค่ะ เคยบอกนางว่าน้าขอไปบวช นางร้องไห้ไม่ยอมให้ไป เราเองก็ห่วงนางด้วยค่ะ ก็ถ้าเราจะไปก็ไปแบบไม่กี่วันช่วงหลานปิดเทอมค่ะ ถึงไปได้

 

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะสำหรับคำสอน แนะนำ ตักเตือน และอื่นๆ โพสไหนมีประโยชน์จะย้อนกลับไปอ่านทำความเข้าใจอีกบ่อยๆค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

 

โยม ร่อน นอน บ้าง นะ โยม..

 

น้องสาวก็บวชค่ะ เขาบวชครั้งละนานๆ เหมือนกัน ปกติสมาธิแบบโคเอนก้าเหรอคะ รู้สึกเขาจะชอบให้ฝึกติดต่อกันครั้งละ 10วัน คุณนิคฝึกมานานหรือยังคะ

ส่วนเรื่องลูกก็กำลังจะเปิดเทอมเหมือนกัน เรื่องที่ว่า ถ้าที่บ้านที่อื่นก็ไม่ผ่านด้วย จริงค่ะ เรากับสามีก็ทำสมาธิที่บ้านกันค่ะ นิวรณ์หลักๆ คือ ตัวป่วนบ้านแตก ก็จะทำสมถะตอนเช้า
ก้บก่อนนอน เวลาปกติก็สติปัฐฐาน ไม่มีใครแก่เกินการทำสมาธิหรอกค่ะ คุณนิค ความทุกข์เหรอ เวลาเจอใหม่ๆ มันก็หนักนะ พอผ่านไปมันกลับเป็นเรื่องตลก เห็นแบบนี้บ่อยๆ มันก็ไม่ค่อยสะเทือนใจมากค่ะ เขาเปิดเคอฟิวแล้วก็คงต้องใช้เวลาขับรถไม่ต่ำกว่าวันละ10 ชั่วโมง คงไม่ค่อยเข้ามาห้องนี้แล้วค่ะ ถ้าลูกเปิดเทอมแล้ว

 

คุณนิค ขออนุญาติแนะนำอีกเรื่องค่ะ ที่บ้านมีเด็ก พยายามเปิดธรรมไว้ในบ้านนะคะ ได้ผลค่ะลูกสาว เกือบจะ 4 ขวบ
เขาถามว่า มะมี้ขา ลูกตายก็ก่อนมะมี๊ก็ได้ใช่ไหม ลูกจะไปรอมะมี้ที่สวรรค์ นะมะมี้ รอป๊ะ ด้วย

 

สู้ลูกฉันไม่ได้ โมโหพ่อทีไร มีน้ำใจบอก ให้พ่อไปอยู่สวรรค์ ให้พ่อไปบวชเ ให้พ่อไปอยู่วัด ทุกทีื อภิชาติ..ชัดๆ