วิธีแผ่เมตตาให้เป็นฌาน ต้องทำยังไงครับ

ลองสวดอย่างนี้ดูก่อนครับจนเข้าสภาวะที่ใจโปร่งเบาสบายจึงกำหนดแผ่ความสบายให้ผู้อื่นออกไปๆๆแต่ตัองสวดจนสภาวะดีบังเกิดนะครับ

นะโม 3 จบ

พุทธัง อนันตัง ธัมมัง จักรวาลัง สังฆัง นิพพานะปัจจะโยโหตุ (3จบ)

สักกัตวา พุทธะรัตตะนัง โอสะถัง อุตตะมัง

วะรัง หิตัง เทวะมะนุสสานัง พุทธะเตเชนะ

โสตถินา นัสสันตุ ปัททะวา สัพเพ ทุกขา วูปะสะเมนตุ เมฯ



สักกัตวา ธัมมะรัตตะนัง โอสะถัง อุตตะมัง

วะรัง ปะริฬาหูปะสะมะนัง ธัมมะเตเชนะ โสตถินา

นัสสันตุ ปัททะวา สัพเพ ภะยา วูปะสะเมนตุ เมฯ



สักกัตวา สังฆะรัตตะนัง โอสะถัง อุตตะมัง

วะรัง อาหุเนยยัง ปาหุเนยยัง สังฆะเตเชนะ

โสตถินา นัสสันตุ ปัททะวา สัพเพ โรคา

วูปะสะเมนตุ เมฯ

1 จบ
ทั้งหมดคือบทนึงยกเว้นนะโม

สวดไปเรื่อยๆครับจนรับรู้ได้ด้วยการดูอารมณ์ตนเอง แล้วทำบ่อยๆฝึกบ่อยๆแผ่เมตตาด้วยพลังสุขพระรัตนตรัยผ่านเราออกไป ส่วนจิตที่ปรารถณาดีจะชินขึ้นตามลำดับๆเองครับ ถ้าจิตเข้าถึงแผ่เมตตาจริงก็ยิ่งแผ่ร่วมกับพลังพระรัตนตรัยได้เป็นทวีคูณ ถ้าแน่ใจให้ลองแผ่ให้คนที่เราใกล้ชิดครับเลือกที่ดูขี้หงุดหงิดคิดมาก แล้วดูผล

 

เมตตาฌาน เกิดจากการเจริญสมถะภาวนาจนจิตเป็นสมาธิ เป็นหนึ่งในกรรมฐาน 40 เรียกว่า เมตตาพรหมวิหาร จุดหมายเพื่อละกิเลสโทสะหรือความโกรธ อาฆาต เคียดแค้น นั่นเอง

เป็นการตั้งจิตปรารถนาให้บุคคลอื่นเป็นสุข กระทำขณะที่จิตเป็นสมาธิ เป็นอุปจารฌาน เมื่อเริ่มฝึกใหม่ๆเป้าหมายไม่ควรเป็นศัตรูหรือบุคคลที่เกลียดชัง เพราะมันจะทำได้ยาก แผ่เมตตาไม่ออกครับ

คนที่ควรฝึกเมตตาพรหมวิหารควรเป็นคนมีนิสัยขี้โกรธ ขี้โมโหง่าย เพราะกิเลสโทสะจะหนาแน่นมาก หัวร้อนบ่อยๆเพราะโดนไฟโทสะเผาลนเป็นประจำ

กิเลสโทสะมีโทษมากเพราะทำให้เกิดการทำลายล้าง ฆ่าฟันชีวิตบุคคลอื่นอย่างไม่มีความปราณี ตัวอย่างที่เห็นชัดก็คือ ข่าวจ่าทหารคลั่งยิงกราดคนบริสุทธิ์ที่โคราช เพราะสติแตกควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้ก็เลยตกอยู่ในการควบคุมของกิเลสโทสะแทน

 

ขอบคุณทุกท่านมากครับสำหรับคำแนะนำ
แต่อย่าทะเลาะกันเลยครับ
ใครมีความรู้ความเห็นแบบไหนก็แนะนำมาได้เลยครับ
ผมจะอ่านแล้วนำไปปรับใช้กับตัวเอง

เหตุที่ผมต้องการเจริญเมตตาจนเป็นฌานนั้น
เพราะผมเพิ่งจะรู้ว่าการทำจิตให้เป็นฌานนั้นมีประโยชน์มาก
ยิ่งถ้าสามารถทำเมตตาให้เป็นฌานได้ก็น่าจะดีขึ้น

เพราะถ้าได้เมตตาจนเป็นฌาน
คนที่จะเป็นสุขใจคนแรกก็ตัวผมเอง
จากนั้นค่อยแผ่ให้คนอื่นต่อไป

ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านมากครับที่มาแนะนำ

แต่อย่าทะเลาะกันเลยครับ
เพราะผมต้องการคำแนะนำเท่านั้น

 

พระคาถาเมตตา

ภิกษุคือผู้ปราศจากเวรภัยกับใครทั้งปวง ท่านทั้งหลายเหล่านั้น รอดพ้นจากอันตรายนานัปการมาได้ ด้วยอาวุธที่องค์สมเด็จพระทศพลทรงประทานไว้ให้ คือเมตตาพรหมวิหารนี่เอง ไปไหนก็ปราศจากทุกข์ภัยกับใคร มีแต่ความสงบเย็นใจแก่คนและสัตว์ทั้งโลก...

บรรดาสัตว์ทั้งหลายมีประสาทสัมผัสที่หกไวมาก เขาจะรับรู้ได้ทันทีว่า บุคคลใดควรที่จะไว้วางใจ พระภิกษุสงฆ์ผู้เปี่ยมล้นด้วยเมตตา บรรดาสัตว์ทั้งหลายต่างผูกพันรักใคร่ท่านเป็นพิเศษ มีเรื่องเล่าขานกันมากมาย

หลวงพ่อท่านเล่าว่า เวลาออกธุดงค์ให้ตั้งใจแผ่เมตตาให้ดี จะปลอดภัยจากสัตว์ร้ายทั้งปวง “ก็ไม่มีอะไรมาก ใช้คาถาเมตตาบทเดียวเท่านั้น...” ฮ้า...อาตมาฟังแล้วตาลุก เรื่องคาถานี่ของโปรดเลย รีบกราบเรียนถามท่านว่า จะเมตตาถ่ายทอดให้ได้หรือไม่...?

หลวงพ่อก็เมตตาเหลือล้น บอกให้ตั้งใจจำ (ไม่ให้จด) คาถาว่าดังนี้...“พระอะระหัง สุคะโต ภะคะวา นะ เมตตาจิต”

หลวงพ่อท่านบอกว่าเป็นคาถาของหลวงพ่อแช่ม วัดฉลอง ภูเก็ต ให้ตั้งใจภาวนาไว้ รับรองว่าเวลาธุดงค์ จะไม่มีอันตรายใด ๆ มาแผ้วพานแน่นอน “ที่สำคัญคือ ถ้าทรงเมตตาบารมีได้ไม่บกพร่อง การขอข้าวเทวดากิน เป็นเรื่องกล้วย ๆ...” น่าน...ล่อให้นึกอยากหนักเข้าไปอีก กราบเรียนถามท่านว่า ต้องทรงอารมณ์เมตตาขนาดไหน เทวดาจึงจะให้ข้าวกิน “อย่างน้อยต้องทรงให้ได้ตลอดสามวัน ครบสามวันได้กินแน่ ถ้าพร่องแม้แต่วินาทีเดียวเป็นอด...!” โอ๊ย...ทำไมมันยากนักละครับ...?

ยากก็ยากซีน่า...ตั้งหน้าตั้งตาแผ่เมตตาทันที อารมณ์จิตเยือกเย็นชุ่มชื่น เห็นคนเห็นสัตว์มันยิ้มกับเขาได้ไปซะหมด ไม่มีอะไรยิ้มกับถนนก็ยังเอา (อาการหนักแล้ว...!) วันแรกรู้สึกสบายมาก วันที่สองชักเป๋แล้ว มันหนักขึ้น...หนักขึ้น...อย่างกับแบกช้างไว้ตั้งตัว...! วันที่สามเรียบร้อย...พังครืนไม่เป็นท่า หน้ามุ่ยเข้าไปกราบหลวงพ่อ พอเห็นหน้าท่านหัวเราะ พลางบอกว่า “ไอ้หนูเอ๊ย...คนจะทรงเมตตาพรหมวิหาร จนกินข้าวเทวดาได้ ฌานสี่จะต้องคล่องตัวจริง ๆ ไม่งั้นไปไม่รอดหรอกลูก...” เฮ้อ...มิน่าล่ะ เล่นเอาปางตายเลย...!

หลังจากบวชแล้ว อาตมามีโอกาสบุกเข้าไปในดงดิบดึกดำบรรพ์ เขตติดต่อระหว่างสุโขทัยกับลำปาง ด้วยความไม่เคยทาง เลยหลงไปแทบถึงป่าหิมพานต์ (เปรียบเทียบให้มันเว่อร์น้อยกว่านี้หน่อย...) บุกบั่นไปเรื่อย ๆ ชนิดไปตายเอาดาบหน้า...หลุดจากป่าอ้อลงมาชายน้ำ ป่าไหวครืนอยู่รอบกาย...! ลูกหลานทรพีตัวดำมหึมา ยืนจังก้าเบิ่งใส่อาตมาทั้งฝูง...ตายแน่...ตายแน่...คำภาวนาเหลืออยู่เพียงเท่านี้

พระกับควายเป็นคู่ศึกกันมาแต่ปางบรรพ์ พระห่มเหลือง ส่วนควายเกลียดสีเหลือง...! พอได้สติอาตมาก็แผ่เมตตาต่อเหล่ามหิงสา เราเป็นเพียงผู้ผ่านทางมา ไม่มีอันตรายใด ๆ ต่อเธอเลย ขอจงช่วยเปิดทางให้แก่เราด้วยเถิด...พออารมณ์ใจตั้งมั่น อาตมาก็เดินฝ่าวงล้อมออกไปหน้าตาเฉย พ้นออกมาได้ก็จ้ำอ้าว ตัวใครตัวมันละเว้ย...!

ปักกลดค้างคืนกลางหุบเขา สรรพสำเนียงส่ำสัตว์ระงมไพร ตั้งใจแผ่เมตตาต่อเจ้าของเสียงทุกเสียงโดยทั่วหน้ากัน...

“มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย...ผู้เป็นเพื่อนทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตกล่วงไปแล้วในวันหนึ่งคืนหนึ่ง ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงไปเสวยสุขในสุคติภพ โดยทั่วหน้ากันเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตกอยู่ในความทุกข์ยากเศร้าหมอง เดือดร้อนลำเค็ญ ทุกข์กายทุกข์ใจ เจ็บไข้ได้ป่วย พิกลพิการใด ๆ ก็ดี ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงล่วงพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายนั้นเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น มีความสุขความเจริญดีอยู่แล้ว ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงมีความสุข ความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น พึงเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่กันและกัน เสียสละให้ปัน ช่วยเหลือเกื้อกูล แก่ผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์ยากยิ่งกว่าตน ให้พ้นทุกข์ เพื่อยังโลกนี้ไปสู่สันติสุขอันสมบูรณ์ด้วยเถิด...”

พออารมณ์ทรงดีก็จับมรณานุสติ จิตเกาะพระนิพพาน หลับสบายไร้กังวล ไม่มีอะไรมาแผ้วพาน ตลอดเวลาที่อยู่ในป่านั้น ได้รับความสะดวกสบายสมดังใจทุกประการ...

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
พระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เจ้าอาวาสวัดท่าขนุน จ.กาญจนบุรี อ.ทองผาภูมิ
อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๓๗
ที่มา: เว็บวัดท่าขนุน

 

ความเห็นส่วนตัวนะคะ

แบบหลวงตาม้าง่ะ
บทหลวงตาม้าหลวงปู่ดู่ก็ได้

หรือกำหนดใช้

อิติปิโส วิเสเสอิ อิเสเส พุทธะนาเมอิ อิเมนา พุทธะตังโสอิ อิโสตัง พุทธะ ปิติอิ

แล้วแผ่ ก็ได้

ใช้ครอบคลุมทั้ง2ศาสตร์
อันที่จริงต้องเรียกว่าศาสตร์เดียวกัน
เพียงแต่บทสวดคนละบท ช่วยกำหนดจิต
สวดไป กำหนดจิตไป แผ่ไป

จะให้สว่างๆก็ต้องรักษาศีล5เป็นปกติ เป็นอย่างต่ำ

*ละเว้นสัมผัปปลาปะด้วย

อันนี้ก็ได้

ถามตรง

แต่ว่าต้องทำมาพอสมควรนะคะ วิธีสุดท้าย

 

การแผ่เมตตา คือการทำฌานสมาบัติไม่ได้ให้หมายถึงการแผ่เมตตามั่วซั่วไปโปรดสัตว์นรกให้มาเกิดบนโลกมนุษย์คนมันถึงต่ำทรามกันลงเพราะความมั่วนี่แหละ

"และพระพุทธเจ้าเคยกำหนดแผ่เมตตาหรือไม่?"

มีแต่รู้ว่าควรช่วยใครและไปเทศนา นั่นคือเมตตา(ช่วยผู้ที่ควรช่วย(เพราะท่านรู้ว่าใครช่วยได้และควรช่วย))แล้วหากศึกษาพุทธศาสนาจะเคยได้ยินว่ามีจิตเมตตาต่อสัตว์ (ไม่ได้หมายถึงการกำหนดแผ่เมตตาไปที่สัตว์แต่รู้สึกเมตตาเฉยๆ)

ดังนั้นการแผ่เมตตาไปทั่วสากลจักรวาลเป็นการสอนที่ผิดเป็นมิจฉาทิษฏิเต็มใบ ที่มาจากความเข้าใจผิดของลัทธิโพธิสัตว์ ขนาดชาติที่พระพุทธเจ้าบำเพ็ญยังปราบรากษสอยู่เลยไม่แผ่เมตตาใส่ละ ?

ผลลัพธ์ก็เห็นๆกันอยู่นะครับถ้าไม่เกี่ยวไม่รุ้จักก็อย่าเมตตามั่วนะครับ และต่อให้แผ่ได้จริงจะรับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ไม่เชื่อหากเจอนักเลงพุ่งมาจะกระทืบก็แผ่ใส่เขาตรงนั้นเลยครับ ดังนั้นใครควรช่วยก็ช่วย ใครเป็นศัตรูก็ต้องปกป้องตัวเองไม่ใช่ไปแผ่เมตตามั่วนะครับ

 

คนที่แผ่เมตาเป็นฌาน
จิตอย่างน้อยๆกะเป็นพรหมแล้ว
กลัวอะไรกะสัตว์นรกครับ
ใครมั้งไม่เคยทำผิด

 

คุณนี่ "ขี้กลัวนะครับ" ทั้งชีวิต "คุณไม่เคยทำผิดเลย" เพราะว่า "คุณจะปกป้องตัวเองเสมอ" อย่างโพสท์นี้คุณก็มาพูดว่า "ใครมั่งไม่เคยทำผิด" อีกหลายๆโพสท์ก็เช่นกัน และที่สำคัญผมก็ไม่เคยพูดว่าพรหมจะกลัวสัตว์นรกนะครับ ไม่เกี่ยวใดๆกับข้อความของผมเลยด้วยซ้ำ และผมได้เข้าไปส่องอยู่ปัจจุบันคุณก็ยังคุยเล่นอยู่ "แต่พอผมพูดไปคุณก็รับไม่ได้หาทางแถไปเรื่อย" นั่นแหละครับสันดานของคนขี้กลัว "ออกมาจากกระดองหน่อยครับ"

 

ผมกะแผ่เมตตาให้สัตว์นรกทุกวัน
เป็นสุขๆนะครับ

 

คุณทำไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณรับความจริงไม่ได้เลย "ทำได้แต่ปกป้องตัวเอง" ดังนั้นคุณไม่มีแม้แต่สัมมาทิษฏิ(เห็นและรู้ตามความเป็นจริง)เลยด้วยซ้ำครับ

 

ไม่เป็นรัยครับผมแค่รู้ว่าผมหวังดีกะสัตว์นรกผมกะพอ ใจละครับ

 

สาธุขอให้เป็นไปตามนั้น ขอให้ชีวิตคุณเจอแต่คนเอารัดเอาเปรียบไม่จริงใจอะไรๆก็สะกิดให้คุณโมโห เริ่มตั้งแต่ปัจจุบันขณะเลยครับ ขอให้สมพรปากครับ

 

ถ้าการที่เราปรารถนาดีกับใครแล้วเค้ากลับมาทำร้ายเรากะตามใจเค้าเถอะครับ

 

55กะมีความสุขดีอยู่นะครับ

 

ก็ตามใจเค้าอยู่แล้วครับ ไม่เกี่ยวกับคุณและผมครับ

 

คนมีความสุขจะไม่ดิ้นโพสท์รัวๆครับ ตามนั้น

 

คนมีความสุขห้ามโพสต์55

 

ไม่มีใครพูดนะครับคุณพูดเอง

 

ใช่ครับผมพูดแล้วงงัยต่อครับ

 

ไม่รู้ครับ ถามตัวเองสิครับพูดทำไม