ช่วยแนะนำผมทีครับ

ไม่เคยอ่านสภาวะพรหมเลยครับ เดียวจะหาอ่านมาเพิ่มความรู้ครับ

 

ผมคิดว่า จิตจะยึดเอาความสบายของจิตเป็นที่ตั้ง
มีเด่นๆ 4 อย่าง โทสะ โมหะ ราคะ กุศล มีทั้งหมดในจิต
โดยจะยึดตาม ปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตยุดปัจจุบันเป็นตัวตั้ง แล้วเพิ่มไปตามปัจจัยปรุง
ถ้ากุศลจิต มีกำลังน้อยกว่าอีก 3 อย่าง น่าจะยากที่จะไปตรงทางได้
กุศลจิต ก็ต้องผ่านขึ้นมาจาก กุศลกาย กุศลวาจา ก่อนตามลำดับ

ส่วนในการปฎิบัติว่าจิตทำไมไปยึดตรงนั้น ตรงนี้ ก็เพราะไปยึดแล้ว มีความสบายมากกว่า

 

ข้อที่ว่าด้วยกิเลสนี้ผมเห็นว่าคงใช้เวลา ถ้ามุ่งเอาสมาธิสติไม่สนแต่ถ้าสมาธิสติพร้อมและไม่กลัวก็ทำได้...หลายคนอาจน้ำตาเล็ดถ้าเห็นเหตุและผลของกิเลสทั้งสองทางหากทำใจไม่ได้ก็วิปลาสไป

 

ไม่ว่าจะเชิงปัญญาหรือเชิงกำลังจิต

 

ปัญาวิมุติที่เป็นทางหรือเจโตวิมุติที่เป็นทางบอกเพื่อขยายความว่า...มีแต่สติที่เหลือจิตสติเท่านั้นที่เหลือถ้ายังคงเสียใจและสุขใจอยู่รวมไปถึงไม่รับรู้อะไรเลยก็ไม่ใช่สติที่พระศาสดาสอนคับ

 

สภาวะธรรมบางประการจะรับรู้ได้ก้เมื่อปติบัติได้และเข้าถึงได้เท่านั้น

 

ถาม : ..........(ไม่ชัด).................
ตอบ : อาการปีติสุขเป็นอาการขั้นต้นก่อนจะเป็นฌาน ถ้าทรงฌานคล่องตัวแค่นึกก็จะเป็นฌานไปเลย มันไม่ได้เข้าขั้นตอนนั้นอีก มีแต่ถ้าเปลี่ยนเป็นปีติตัวใหม่กำลังใจจะตกลงไปเฉย ๆ จะลดลงมาเป็นปีติตัวใหม่
ถ้าสมมติคุณเคยเป็นขุททกาปีติ น้ำตาไหล แล้วคุณได้ฌาน ๔ หรือสมาบัติ ๘ ก็ตาม น้ำตามันไม่ไหลอีก แต่อยู่ ๆ สักวันถ้าหากคุณจำเป็นต้องรู้ว่า โอกกันติกาปีติเป็นอย่างไร กำลังจะลดลงมาเฉย ๆ ลดลงมาอยู่ในจุดนั้นแล้วก็ตัวโยกไปโยกมา มันมากเลย ไม่ได้หมายความว่าเราได้ฌานไปแล้ว ปฐมฌาน ฌาน ๒ ฌาน ๓ ฌาน ๔ หรือสมาบัติ ๘ แล้วจะไม่เป็นอีก ถ้าเรายังไม่ผ่านปีติตัวนั้นแล้วมีความจำเป็นต้องผ่าน อาจจะเป็นวิสัยเดิมเราเป็นพุทธภูมิมา หรือว่าตอนนั้นจำเป็นต้องสงเคราะห์คน เพราะคนอื่นเขาเป็นอยู่ ถ้าหากว่าเราไม่ได้เป็น อย่างนั้นเราสอนเขาไม่ได้ อยู่ ๆ กำลังก็ลดพรวดไปเฉย ๆ แล้วก็มีอาการสั่นพั่บ ๆ อย่างนั้น อาตมาเองปล้ำผ่านไปตั้งหลายปี อยู่ ๆ บางทีมันก็เป็นผรณาปีติขึ้นมาเฉย ๆ เพราะช่วงนั้นเราไม่ผ่านมาก่อน
ถาม : แล้วเพราะเหตุใดผู้ที่ปฏิบัติได้ถึงระดับนี้แล้วยังจะหวังพุทธภูมิร้อยเปอร์เซ็นต์...(ไม่ชัด)....?
ตอบ : ทำไม ? ก็เขาต้องการอย่างนั้นมาตั้งแต่แรก
ถาม : ท่านก็จะต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก ?
ตอบ : นิสัยคนไม่เหมือนกัน คนกลัวก็เลิกเกิด คนไม่กลัวก็เกิดต่อวิสัยพุทธภูมิเขาจำเป็นต้องเกิดเพื่อสร้างบารมีให้เต็ม เมื่อถึงวาระถึงเวลาได้ช่วยเหลือขนถ่ายสัตว์โลกข้ามวัฏสงสาร เต็มบุญเต็มบารมีตัวเอง ท่านก็ต้องเกิด เพื่อสร้างไปเรื่อย ๆ ท่านไม่กลัวหรอก ที่ท่านไม่กลัวเพราะจิตท่านเปี่ยมล้นไปด้วยเมตตา รักเขาเหมือนกับตัวเรา สงสารอยากช่วยเขาให้พ้นทุกข์ ท่านก็ต้องปล้ำผีลุกปลุกผีนั่ง เดือดร้อนลำบากด้วยตัวของท่านเองไปเรื่อย ๆ กว่าบารมีจะเต็ม ส่วนของเรากลัวการเกิดขึ้นมาเสียแล้ว พอเห็นทางก็หนีสุดชีวิตเลย คนละอย่างกัน เหมือนเราเบื่อการเมืองจะตาย แต่พวกนั้นแย่งเก้าอี้กัน

ที่มา หลวงพ่อเล็กวัดท่าขนุน ตอบปัญหาธรรม

 

จขกท หลบ ไปก่อน จิตก็เลยไม่เป็นฌาน นะครับ เพราะ ผ่าน ปิติ ยังไม่ได้

 

ตอนนี้ทุกครั้งที่ผมนั่งสมาธิผมจะเริ่มที่ปิติก่อนทุกครั้ง ผมไม่ทราบรอกครับว่าผมผ่านปิติไปรึยังที่ว่าผมเริ่มตรงนี้เพราะ ขณะเริ่มนั่งสมาธินั้นหากผมหายใจยาว 2 3 ครัง ก้อเกิดปิติแล้วและเมื่อปิติเกิดแล้วผมทำอย่างนี้ต่อ
1 ละคำภาวนาตามรู้ลมสบายๆ ซักพักดับ ต่อมาเหมือนหรือหลับเพราะ สัปหงก พอปงกแล้วกับมาจับลมต่อ สงบต่อ ดับต่อ หลับต่อ สลับไปมา แบบนี้พอเลิกนั่งแล้วนอนหลับ
2 เคร่ง เพ่ง จับลมชัดเจน ภาวนาชัดเจน สงบดีไม่มีช่วงดับ หลับ แต่หลังจากนั่งสมาธิแล้วออกจากสมาธิแล้ว นอนไม่หลับได้แค่เคลิ้ม ตื่นสลับไปมาจนเช้า
นี่เปนคำถามขอคำแนะนำแนวทาง ใครมีข้อแนะนำดีๆลงไว้ ขอบพระคุณเปนอย่างสูงครับ

 

ทน จ้า มี สติอยู่กับอานาปานสติ คำภาวนาในกรรมฐานครับ

 

ที่ว่านอนไม่หลับ เคลิ้มๆนี้ มีสติรู้หรือไม่ครับ คือจิตตื่น อยู่ตลอดมีสติรู้ หรือ เคลิ้มแบบ ไม่มีสติรับรู้ รู้แค่มันไม่หลับ

1.ถ้ามีสติรับรู้ จิต คือติดในปิติ สลัดไม่หลุด เป็นอาการปกติ ของผู้ฝึกเริ่มต้น

2.ถ้าไม่มีสติ แต่นอนไม่หลับ คือ อันนี้ต้องหายานอนหลับมาช่วยละครับ

หากเป็นเช่น ข้อ 1 ก็ปฏิบัติต่อไปครับ เมื่อไหร่ที่ สมาธิจิตละเอียดมากขึ้นกว่านี้ จะละปิติได้เอง และจะไปติดสุข เป็นอันดับต่อไป เป็นธรรมชาติของจิต

เจริญในธรรมครับ

 

ที่ท่านอทิบายมาไกล้เคียงเลยนะ

 

หลังจากได้คำแนะนำไปตอนนี้ผมเดินจงกรมก่อนนั่งสมาธิครับ แล้วเลือกเอาวิธีนั่งแบบเคร่งครัดรู้ลมหายใจชัดเจนพอนั่งจนสงบแล้วซักพักจะมีอาการ ดับ ครับดับทุกครั้งเลย คือ คำภาวนาหาย ลมหาย ความคิดหาย หูก้อแทบไม่ได้ยินอะไร หายหมดเลยแล้วซักระยะจะกลับมาเอง ไม่ไช่หลับแน่นอนคับเพราะผมดูลมอย่างเคร่งครัดเลยรูัลมจนถึงท้องตลอด แต่ตอนดับเนี่ยไม่รู็จิงๆว่าดับตอนไหน รู้ตัวอีกทีหลังจากการดับผ่านไปแล้ว คิดว่าตัวเองพลาดหลับก้อไม่ไช่ หลังก้อยังตรงอาการสัปหงกก้อไม่มี ผมมาถูกทางมั้ย

 

ถูกครับ
แต่ กำลังสติก็ยังน้อย เพราะตกภวังค์ ควร อานา ระหว่างวันด้วยครับ
แล้วก็หาข้อธรรม มา โยนิโส ระหว่างวันบ้างครับ นอกจากธรรมที่เกืดตรงหน้า
เพื่อเตรียมตัว วิปัสสนา ครับท่าน

 

ดีแล้วครับ ทำต่อไปอีก จนคล่อง มันยังไม่สุดทางครับ ยังมีต่ออีก จนกว่าจะถึงอุเบกขารมณ์ ของสมถะ

ตอนนี้จิตละเอียดขึ้นแล้ว แต่ยังมีละเอียดกว่านี้อีก เร่งความเพียรดีแล้วครับ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเร่งมาก ไม่ต้องหย่อนมาก รักษา ระดับความเพียรไว้ครับ จะไปได้อีก

สู้ๆ ครับ

 

อนุโมทนาด้วยคับ