เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เปิดเว็ปรับวันอาทิตย์สดใส ด้วยธรรมะสว่างใจ
หลวงปู่สิม พุทธาจาโร เน้นที่"ใจ-สติ"ภาวนา...

"สติ"ครบ.........พบทางรู้
"สติ"อยู่...........ศัตรูพ่าย
ยืนฤาเดิน.........จำเริญใจ
นั่งนอนหมาย....กายภาวนา!

 

เป็นกองเชียร์-กองชม ที่เห็นแล้วต้องอมยิ้ม
แม้กระทั่งน้องมะหมาใบหน้ายังโทนเดียวกับคน-ฮ่า

 

สงสัยน้องเหมียวจอมเท่
เผลอไปจ้องตา"เมนดูซ่า"
ตัวแข็งเป็นหินไปแหล่ว-ฮ่า

 

ต้องขออภัยกองหนุนชั้นยอด เช่นน้องมากิ เมื่อวานคุยกับน้องชุเรื่องปวดตา เล่นเอาปวดจริงๆติดหมัด ต้องพักสายตาทั้งวันละทิ้งหน้าจอไปสิบกว่าชั่วโมง วันนี้ค่อยยังชั่วแล้ว บ่ายแก่หลังที-ไทม์พาชาวคณะท่องป่าได้

 

สวัสดีครับอาจารย์วันวิ พี่ๆน้องๆกระทู้ทุกท่าน
ลุ้นพระไม่เข้าวิน รอลุ้นเรื่องเล่าดีกว่า 555
ขอความกรุณาอาจารย์วันวิ พิจารณาเหรียญให้ด้วยครับ ด้วยความเคารพครับ

 

บุญต้นน้ำแสนดี อีกสัก7-8วันทำกันอีก หนนี้จะนำทั้งประมูล กับให้เคาะด่วนใครดีใครได้ และจับสลาก ให้ครบเครื่องเรื่องทางบุญ ทำหัวใจสูบฉีดทั้งคนเบี้ยน้อย-เบี้ยใหญ่ สนุกทัดเทียมกัน-ฮ่า

 

เหรียญดีหลักร้อย คุณค่าควรเมืองหลักล้าน พระพุทธเชียงแสนสิงห์หนึ่ง หลังลายเซ็นท่านผู้นำยุคปราบกบฏแมนฮัตตั้น สร้างปี 2495 ปลุกเสกวัดสุทัศน์กับนำไปปลุกเสกสารพัดพิธีตลอดเวลาทั้งพระป่า-พระเกจิฯทุกสาย

เหรียญแท้ดูง่ายน้องน้อต ของเก่าที่มีอดีตทางประวัติศาสตร์ชาติบ้านเมืองผนึกอยู่ในการสร้าง ควรเก็บติดบ้านไว้สักเหรียญสองเหรียญ

 

พลขับ.......กลับดีกว่าวะ ชักง่วง
ผู้โดยสาร...ครอ...ฟี้ !!!
พลขับ........อ้าว หลับเมื่อไหร่ไม่บอก?

ผู้เขียนขออภัยแฟนานุแฟน ปวดตา
หลับแต่หัวค่ำเหมียนกัลล์-ฮ่า

 

ตอบภาพน้องเมษก่อนไปทำธุระให้ท่านผบ.

จอดเรือนิ่ง.......ซิ่งไม่ออก
น้ำมันหยอก.....กระฉอกขึ้น
แข้งขาอ่อน......นอนหัวมึน
น้ำลง-ขึ้น.........ชั่งหัวมัน!

น้ำมันแพง-ค่าแรงขึ้น ออกแรงวิ่ง วิ่ง วิ่ง ดีกว่า
น้องเมษวิ่งได้ตั้ง7กม. ทำทุกวัน โรคภัยเกลี้ยง

 

เห็นภาพต้นกุหลาบอลังการ
เขียนให้น้องมากิอีกสักบท...

กุหลาบไร.......ใหญ่ยักษา
พุ่มพวงพา.......งามตายิ่ง
อยากขอปัน.....วันสักกิ่ง
มอบแด่มิ่ง.......มวลมิตรใจ!

ขอบคุณน้องมากิ เป็นธุระดูแลสมาชิกอย่างดีเยี่ยม สมเป็นทีมดูแลเว็ป ท่านเว็ปฯกรุณาชี้แจงแล้วว่า เกิดความผิดพลาดทางเทคนิคเล็กน้อย ตามที่น้องมากิบอกนั่นเลย

 

สวัสดีครับ ตื่นสายเมื่อคืนหนัก หนักนี่ไม่ได้ดื่มหนักนะครับ เคลียร์พนักงานหนัก เมาแล้วดื้อกันจิงๆ 555
ซักผ้า กินข้าว แล้วนอนต่อ รอๆลุยตะนาวศรี ครับ

 

กราบขอบพระคุณอาจารย์อย่างสูง ด้วยความเคารพครับ

 

โมทนาทั้งพระทั้งบุญที่หนูชุได้รับ หลวงปู่เหรียญนี้ งามจนยากตัดใจ ต้องไม่มองเวลาหยิบออกจากตู้ คิดเพียง ทำบุญ ทำบุญ

ท่านเลือกลงใต้ แสดงว่ามีดวงสมพงษ์ บุญสัมพันธ์ ขอให้บารมีท่านคุ้มครองครอบครัว อยู่เย็น เป็นสุขตลอดไป

 

จิตคุ้มครอง ผองผ่องสุข ทั่วถ้วน
"พุทธศาสนสุภาษิต" เชียนเติมนิด...

จิตคือนาย.......ครองกายบ่าว
ใจเป็นจ้าว........ประธานใหญ่
คุ้มครองถ้วน.....ล้วนสุขใจ
ฝึกจิตไว้..........กายสุขท่วม!

 

ทำงานหนัก ซักผ้า ดูแลบ้าน เลี้ยงลูกดี แหม่...แหม นี่แหละพ่อบ้านในฝันของหญิงยุคใหม่ ยุคหญิงทัดเทียมชายเชียวหนา

ถ้ายังไม่มีแม่บ้าน รับรองมีคนสมัครตรึม-ฮ่า

 

ยินดี มิมีปัญหา เรื่องจิ้บ จิ้บ น้องน้อต

แต่นี่ไม่จิ้บ ตอบน้องน้อตแล้ว แบกกระเป๋า สะพายเป้เข้าป่าตะนาวศรีต่อไป ห่างหายไม่กี่วันเรื่องทำบุญ หน้ากระฉูดไปอีก 14 หน้าจากความเดิม ที่อยู่หน้า 1101 กว่าจะควานหาพบ ตาลาย

กรุณารอการจิ้มตามธรรมเนียมครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ธรรมชาติบริสุทธิ์ดุจสาวพรหมจรรย์ กลิ่นป่า กลิ่นปลาย่าง โชยกระทบจมูกล่วงหน้า ความหิวนี่ช่างร้ายกาจ พาจมูกได้กลิ่นก่อน จับปลาย่างไฟ...!
====================

เราสามทหารเสือ รีบวางอาวุธลุยลงแอ่งน้ำตื้นแค่ครึ่งน่อง ใช้วิธีมนุษย์ถ้ำยุคนุ่งใบไม้ เอามือกอบช้อนวิดปลาโยนขึ้นฝั่ง ปลาเชื่องไม่เคยเจอะเจอคนรังควาน ช่างจับแสนง่ายดาย พักเดียวก็ดิ้นกระแด่วริมตลิ่งเกือบสิบตัว

ลุงพรานก่อกองไฟว่องไว ผมกับบักสมช่วยกันชำแหละปลา ผ่าพุง คว้านท้องเอาไส้ทิ้ง คุณชาติกับคู่หมั้นเดินมาสมทบแต่ตอนไหนไม่ทันสังเกต

"โอ้...เนื้อสด กินเป็นปลาดิบได้เลยนะนี่ พวกไอ้แจ็ปชอบกินแบบนั้น"

นักเรียนเก่าปีนังไม่เรียกญี่ปุ่นว่า "ไอ้ยุ่น" อย่างลิ้นคนไทย แต่เรียก...ไอ้แจ็ปตามสำนวนแยงกี้กับอังกฤษ

เรื่องกินปลาดิบนี่สิ ผมสงสัย พวกพันธุ์เตี้ย แต่รบดุดัน กินเหมือนคนป่าเถื่อนอย่างนั้นจริงหรือ ?

"จริง..น้องพราน อะไรที่สด พวกนี้เฉือนกินดิบ ๆ หมด บอกว่าได้วิตามินอาหารชั้นเลิศ ไม่เสียไปกับน้ำและไฟ"

บทสนทนาคั่นเวลาแทะปลาย่างหอมฉุยฝีมือพ่อครัวหัวป่าก์สม ให้ความรู้ติดสมองเล็กน้อย ก่อนที่อีกหลายสิบปีต่อมา ผมจึงรู้ว่าที่นักเรียนเก่าปีนังเล่ามานั้น ถูกต้องและเป็นเรื่องจริงทั้งดุ้น

ปลาเผาระคนการย่างห่อใบตองริมน้ำ มีเกลือเหลือในห่อเสบียงโรยเล็กน้อย แนมด้วยผักหญ้าอันอุดมที่หาได้ริมตลิ่ง เติมพลังพวกเรารวดเร็ว ใช้เวลากับมื้อนี้เหมือนทหารฝึกยุทธวิธีรบและยังชีพไม่ถึงชั่วโมง ป่ากำลังเปลี่ยว แสงสว่างที่โรยผ่านยอดไม้รำไรจางลง เรารีบล้างมือ ล้างปาก เตรียมเดินทาง

ผมคว้าไอ้ห้านัด ยืดตัวลุกขึ้นพร้อมกับ บางสิ่งที่เหนือน้ำจับเปาะเข้าเต็มตา

เก้งน้อยโผล่จากดงไม้ระยะห่างราว 20 เมตรหรืิอกว่า 20 หลาเล็กน้อย ขนาดตัวกำลังเหมาะเหมือนหมาบ้านตัวเขื่อง ผมตาวาวนึกถึงชาวคณะที่ถ้ำ ได้เนื้อชั้นดีไปฝากก็ไม่เลว

"อย่าค่ะ"...เสียงขัดจังหวะกับนาทีที่ผมยกไอ้ห้านัดเตรียมเหนี่ยวไก

ผมลดปืนลงพอดีกับแม่ตัวใหญ่กว่าเกือบเท่าตัว เผ่นแผล็วลงมากลางน้ำ ต้อนลูกน้อยวัยขบเผาะกระโจนหายไปอีกด้าน

"เกือบซวยแล้วไหมล่ะ"...ผมนึก

กฎข้อแรกห้ามยิงลูกอ่อนหรือแม่ลูกอ่อน ที่ลุงพรานเฒ่าพร่ำสอน เตือนย้ำตอนออกท่องป่ากันครั้งแรก และอีกหลายครั้งจนขึ้นใจ พรวดเข้าจิตสำนึก และมันเป็นคำเตือนที่ห้ามเถียงว่าไม่จริง...

วันไหนเผลอซัดหรือข้ามเส้น จะเจตนาหรือไม่เจตนา ผิดพลาดด้วยประการใดก็ตามที เรื่องซวยซับ ซวยซ้อน ซวยไม่เลิกถาโถมใส่ เหมือนอยู่ดี ๆ รนหาที่ หาเหาใส่หัวนั่นเทียว!

กฎเหล็กข้อนี้ ห้ามแหกเด็ดขาด!!!

"ขอบคุณครับ"...ผมมองตาสาวงามผ่าน ๆ ก้มหัวให้เล็กน้อย ลุงพรานเฒ่าออกเดินนำไปโน่นแล้ว พวกเราตามกันไปเป็นงูกินหางเงียบ ๆ ไม่ปริปากส่งเสียงพูดคุยอันใดให้ป่าตื่น...

==========(ยังมีต่อ)==========

 

(ต่อ)..."เหล็กไหล"ฯ
=============

เส้นทางรกทึบ นำทะลุออกที่โล่งอีกครั้ง เบื้องหน้าลิบ ๆ คือราวป่า ยอดไม้สูงลิ่วเป็นทิวขวางดังปราการ และเหนือยอดไม้นั้น ภูนมโตตระหง่านชัดเจน

เพียงแต่เราต้องฝ่าดงหญ้าสูงท่วมหัวที่ขวางไปก่อน ดงหญ้ายาวมักซ่อนมหันตภัยไว้มากมาย มันเดินยากกว่าดงไม้ทึบ ไม่มีปราการให้หลบภัยเช่นหลังต้นไม้ใหญ่ การเผชิญหน้ากับเขี้ยวงาชนิดไหนก็ตาม...

เหมือนวิธีเปิดฉากดวลตัวต่อตัว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เป็นวันดวลที่นักท่องป่าหรือนักล่าทั้งหลายเกลียดนักหนา ไม่เว้นแม้แต่ผม!

เราทำเวลาได้อย่างแย่ การคำนวณของลุงพรานกับผม ผิดพลาดไปหลายชั่วโมง ป่าดิบนี้ช่างเข้าใจยากเย็น มีบทเรียนอีกมากที่พึงเรียนรู้ ยิ่งบักสมผู้กำลังข้ามชั้นขึ้นเป็นยอดพรานในวันข้างหน้า จะต้องสังเกตเห็นเองว่า...

ป่าเสมือนดั่งทะเล คืบก็ป่า ศอกก็ป่า หาวางใจและคาดถึงได้ถี่ถ้วน...คลื่นแห่งทิวไม้ กับยอดหญ้าที่ระบัดปลิวไสว ล้วนซุกซ่อนสิ่งน่าคร้ามเกรง พลาดก็มีสิทธิ์สังเวยชีวิต เฉกเช่นความลึกล้ำของคลื่นโหดทะเลคลั่ง

เราผ่านพ้นชื้นแฉะแต่การเดินก็ยังเป็นดินนุ่มหลายแห่ง ครั้งหนึ่งลุงพรานทรุดลงนั่งยอง ยกมือขึ้นสูงเหนือหัวเป็นสัญญาณ พวกเรานั่งตาม มีผมกับบักสมที่ขยับตัวไปเคียงกันข้างหน้า บังคู่หมั้นไว้ด้านหลัง

ในท่านั่งเรียงย่อเข่าเป็นหน้ากระดาน ลุงพรานชี้ที่พื้น...

รอยเท้านักล่ามหากาฬ บุ๋มเป็นอุ้งเห็นชัดเหมือนชามเปลหรือชามก๋วยเตี๋ยวตราไก่...

"ใหญ่ไม่เบานายทหาร"... ลุงพรานไม่อ้อมค้อม เพราะเราสามล้วนผจญเป็น-ตายสารพัน ไม่ต้องมีสิ่งใดอมพะนำต่อกัน

บักสมพยักหน้าหงึกหงัก ตาเล็ก ๆ ของมันมองปราดไปข้างหน้า เอามือชี้ให้เห็นอีกรอย เจ้าน้องรักตาดีมาก

"มันตามกวาง..ลุง ไม่เกี่ยวกับเรา"

บักสมว่าก็ถูก แต่มันดันอยู่หน้า ผมมองหน้าลุงในทำนอง เอาไง?...ลุงพรานมองซ้ายขวากับป่าที่ไม่คุ้น ได้แต่อาศัยสัญชาติญาณที่รักษาตัวรอดเป็นยอดดีมาค่อนชีวิต ตะแกทำหน้าครุ่นคิด ก่อนเปิดปากที่เกือบไร้ฟันพูดเบา ๆ...

"ตามหลังมันไป กลัวแต่จะมืดก่อน"

"มืดก็ช่าง ภูนมข้างหน้าสัก2 ชั่วโมง ไหวมั้ย?"

"ป่าแถวนี้ ดูยากจริงนายทหาร ลุงกะผิดอยู่เรื่อย"...พรานกะหร่างเฒ่าไม่อยากคาดการณ์ให้เรารู้ชั่วโมงแม้ว ชั่วโมงกะเหรี่ยงอีกแล้ว ผมเอามือจับบ่าพรานอาวุโสบีบเบา ๆ...

"ไปเถอะ ค่ำไหนไม่ไหวก็นอนนั่น พวกที่ถ้ำรู้แล้วเรากำลังมา ยิงปืนส่งสัญญาณอีกทีก็ได้"

คู่หมั้นขยิบเข้าสมทบและเห็นรอยเจ้าพยัคฆ์...คุณชาติตีสีหน้าปูเลี่ยนหวาดเสียว แต่สาวงามใบหน้าเฉยเมย เธอเป็นสาวใจหาญ ผจญวิกฤติกับผมมาก เห็นรอยตีนเสือ เป็นเพียงรอยทางเสือผ่าน

"รอยสดแค่ไหนลุง?"...คุณชาติปุจฉายังกับเป็นนักท่องป่าชั้นเซียน

ลุงพรานเฒ่า ฉีกยิ้มเหงือกแดง..."มันผ่านไปสักชั่วโมงแล้ว..นาย"!!!

 

ได้รับเหรียญหลวงพ่อรวยแล้วครับ

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆครับ
วันนี้สมใจที่คิดถึง เปิดมาผ่านเข้าหน้าท้ายสุด หุๆๆๆๆ สมใจๆ ได้อ่านเลย
ขอบคุณครับ