ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

พญานาคมีกายสีดำเหลือบเขียว ดวงตาเปลี่ยนสีไปตามอารมณ์ค่ะ

 

ถ้าเป็นสีแดงก็คงสยองใช่ น้อย

 

ตอนทำสงคราม? ตอนโกรธ ไม่ได้เป็นสีแดงนะจ๊ะ แค่สีเข้มขึ้นเท่านั้น

 

สิงห์ค่อยยังชั่วแล้ว ก็เดินลงเรือนมา ซาเงก็รีบรายงานว่า ขบวนของ
ท่านพระยารีบเดินทางกลับ ด้วยกิจราชการด่วน
ท่านชายอยากเข้ามาเยี่ยมพี่เสือของตนมาก แต่ก็มิอาจขัดคำสั่งของท่านพระยา
ที่มิให้รบกวนขุนสิงห์ ยังฝากฝังซาเงให้บอกขุนสิงห์ ให้กลับไปเยี่ยมตนที่เรือน
ส่วนท่านพระยาก็ว่า คงจักได้พบกันที่อโยธยา

สิงห์ทราบข่าว แล้วก็อยากจะหารือ กับท่านขุนทั้งสาม แต่ซาเงให้รอบนเรือน
มิให้ลงเรือน สิงห์ให้หงุดหงิดนัก ซาเงเลยเฉยว่า
"แม่บัว มาเฝ้าอยู่ที่ใต้เรือน เกาะเหนียวแน่น ยิ่งกว่าตุ๊กแกติดฝาอีกขอรับ"

สิงห์ได้ฟัง ก็คิดแผนทันที

 

"ซาเง ใยเจ้าจักจงชังนางนัก ใยไม่ถามข้าซักคำ ว่าเต็มใจฤาไม่"

ซาเง หันมามองเหมือนจะค้อน

"โถว ขุนสิงห์ หากวันนั้นเต็มใจพลีกาย ใยต้องเรียกข้าไปขัดทัพ

แต่ข้าว่า หากขุนสิงห์อยากได้นางมาแนบกาย คงจักมิยาก ยิ่งกว่าใส่

พานรอประเคนให้อีกขอรับ

ข้าไม่เข้าใจ เจ้าหอหน้าก็อีกคน หากได้สาวงานมาประเคนให้

ก็ทรงอิดออด ทำลำบากใจหนักหนา

ข้าก็ว่ารับๆไปเสียก็สิ้นเรื่อง เป็นข้าไม่ได้ จักวิ่งไล่ตะครุบเลย"

หางเสียงฟังดูห้วนแปลกๆ

สิงห์ได้แต่หัวเราะ

"ที่เจ้าซาเง อยากตะครุบ คงเป็นแม่สาวแถวนี้กะมัง ว่าแต่ซาเงคนป่า

ใยยังไม่มีเมีย หรืออยากมีมากเมีย"

ซาเงรีบหันมาเหมือนจะค้อนอีกครา

"คนเมืองอย่างท่านขุน คงนิยมมากเมีย แต่ข้าคนป่า มีผัวเดียวเมียเดียวจนตาย

ข้ายังไม่พบคนต้องใจ ต้องกะเตงตามเจ้าหอหน้าไปรบ หากเจ้าหอหน้าไม่เป็นใจ

ข้าก็มิกล้ามีเมียหรอกขอรับ"

 

"ซาเง ข้าว่า การหลบหน้า มิใช่การแก้ไข เราคงต้องแก้ที่ต้นเหตุกะมัง
จงเร่งไปบอกท่านขุนทั้งสามเถิด ข้าจักไปเจรจากับพ่อหมอเฒ่า เพลาพรุ่ง
ข้าจักเดินทางไปอโยธยา แล้วรีบตามข้าไปบ้านพ่อหมอ"

ซาเง แคลงใจ แต่ก็รีบไปทำตามขุนสิงห์สั่ง

ขุนสิงห์เดินลงเรือนมา ก็เห็นแม่บัวมารอเมียงมองที่ใต้ถุนเรือน เมื่อเห็นขุนสิงห์
นางก็ทำท่าละอายใจ ขุนสิงห์ได้แต่ถอนใจ แล้วเอ่ยทัก
"แม่บัว ข้าจักไปหาพ่อหมอ พ่อหมออยู่เรือนไหมจ๊ะแม่"

แม่บัวได้ฟังวาจารื่นหู ก็ให้ชื่นใจนัก ดูขุนสิงห์มิได้โกรธเคือง
กลับดูอ่อนโยนนัก
"ข้าจักไปตามพ่อหมอให้จ๊ะขุนสิงห์ ขุนสิงห์ไปรอที่เรือนพ่อหมอก่อนนะจ๊ะ"
แล้วแม่บัวก็รีบวิ่งไปตามพ่อหมอให้ทันใด

 

ขุนสิงห์ตั้งจิตเป็นสมาธิ ดวงตาทอดลงต่ำมองไปยังพื้นเรือนของพ่อหมอ นอกชานเรือน
ได้ยินเสียงฝีเท้าอันสงบของพ่อหมอขึ้นเรือนมา ตามด้วยเสียงฝีเท้าของแม่บัว

ขุนสิงห์รอจนพ่อหมอนั่งข้างๆตนโดยมิลุกขึ้นต้อนรับ
"ใยพ่อหมอทำกับข้าเช่นนี้ กะไรเสีย พ่อหมอก็รู้ว่าข้าเป็นคนมีวิชชา
หากอยากยกแม่บัวให้ ใยมิถามข้าก่อน กะไรเสียนางก็เป็นหญิง
มิควรมาเป็นเครื่องมือในสงครามของชาย แม้นนางจักเต็มใจก็ตาม"

แม่บัวได้ยินชัดเต็มสองหู น้ำตาก็ซึมออกมา ทั้งอายแลสงสารตนเอง

"ท่านคงมีความแค้นมากนัก จนบดบังคุณงามความดีในตนจนสิ้น
ข้านั้นหลงนับถือ ท่านคงอยู่มานาน จนหลงลืมไปแล้วว่า จักรักษา
วิชชาอันดีวิเศษในตนได้ จักต้องรักษาสัจจะวาจา แลยังต้องรักษาคุณธรรม
ประจำตน"

"เรื่องที่พ่อหมอทำ ข้ามิเห็นเป็นเรื่องเล่น ผู้หญิงก็เหมือนข้าวสุก นางยังไม่รู้ใจตน
ท่านก็จักยัดเยียดให้นางต้องมาเป็นเมียข้า ข้ามิใช่คนดีวิเศษนัก ไม่ใช่ชายที่จักรัก
แลดูแลนางจนสิ้นชีวี นางไม่มีแม่ มีพ่อก็มิได้เลี้ยงดู ท่านเลี้ยงดูนางมา ใยต้อง
ผลักไสนางให้ไปพบกับชะตาลำเค็ญอีก ชะตาอาจกำหนดไว้ แต่ท่านผู้รู้ ใยมิ
ฝืนชะตา ให้ความดี ชนะชะตานาง"

 

พ่อหมอเฒ่า มองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้า แล้วมิอาจเอื้อนเอ่ยวาจาใด
ได้แต่ทอดถอนใจ สิงห์นิ่งเงียบรอให้คู่สนทนาของตนได้กลั่นกรองความคิด
"แต่เรื่องก็ผ่านมาแล้ว ข้ามิอยากฟื้นฝอย ข้ามิติดใจเอาความใด แต่ขอเพียง
ให้ท่านตั้งสัตย์สาบานว่า จักมิเอาชะตาของใคร แลมิเอาสตรีมาเป็นเครื่องมือ
เช่นนั้น จักเป็นชายชาตรีได้เยี่ยงไร ท่านก็เป็นนักรบเช่นข้า ตงจักเข้าใจว่า
เราจักไม่ยอมแพ้ แต่ต้องไม่ลดศักดิ์ศรี ใช้สตรีในการสงคราม"

พ่อหมอ ได้แต่ถอนใจ
"ข้าคงแก่ชราไปมาก กะไรเสีย ก็มิอยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต ข้าจักสอนวิชชา
ให้เจ้าเป็นการตอบแทน ขอให้เจ้ารักษาสัตย์ว่า วิชชาที่ข้าสอน จักถ่ายทอดให้
กับทายาทข้าที่เป็นชาย อันได้แก่เหลนข้า ลูกชายของแม่บัว"

"ใยท่านมิสอนให้ลูกท่าน" ขุนสิงห์เอ่ยอย่างขัดใจ

"วิชชาของข้า ต้องเสี่ยงทายผู้สืบทอด ผู้สืบวิชชาข้า คือลูกของแม่บัว
แต่เจ้านั้นมีครูอยู่แล้ว รับวิชชาข้าไปก็ไม่เป็นโทษ แต่ลูกชายข้า
ควบคุมวิชชามิได้ หากรับไปทั้งหมด จุดจบวิชชาคงกลืนกินร่าง
จนกลายเป็นสมิงไพร"

 

สิงห์รู้สึกแคลงใจนัก "วิชชาอันใดกัน จักกลืนกินผู้ใช้ ให้เป็นสมิงไพร"

พ่อหมอเฒ่า ได้แต่ถอนใจ "สิงห์ในย่ามที่เจ้าพกติดตัวไปมา แลสัมภาระ
มีเหล่าโหงพราย แลวัวธนู หากเจ้าไม่มีครูคอยคุ้ม เจ้าก็คงกลายเป็นสมิง
เพราะเจ้ามิเคยดูแลมันเลย วัวของเจ้าเคยให้น้ำให้หญ้าฤาไม่ โหงพราย
ของเจ้าเคยเซ่นสรวงฤาไม่ หากจักรับ ไว้ทั้งวิชาเทพ วิชชาคน ก็ต้องรักษา"

"อันยันต์ อักขระในกายเจ้านั้น เปี่ยมด้วยพุทธานุภาพ กันภูติผีปิศาจได้ทั้งปวง
เจ้าจึงเหมาะที่จะกำหราบวันใดที่วิชชาร้อน "

สิงห์ได้ฟัง ก็นั่งนึกคิดตรึกตรอง หากขรัวอินทร์ บรมครูของสิงห์ให้สิ่งเหล่านี้
คงจักต้องมีเหตุให้ต้องใช้แลรักษา สิงห์ตรึกตรองอยู่นาน
"ข้ายังมิรับปาก หากข้ากลับจากเฝ้าเจ้าหอหน้า จึงจักให้คำตอบ"

มิได้ตัดรอนให้เสียน้ำใจ แต่ก็มิได้รับปาก

แล้วสิงห์ก็ผุดลุกขึ้น "ข้าขอตัว" สิงห์มองแม่บัวที่เอาแต่ก้มหน้า มิกล้าลุกตามสิงห์
มาอีก ใจนึงก็ให้สงสารนางนัก แต่นางได้ฟังความทั้งหมดไปแล้ว สิงห์ก็หวังว่านางจัก
คิดได้ มิยอมให้ความหลงบังตา

 

ใจจริงสิงห์ก็สงสารนางนัก ด้วยนึกถึงมารดาตน กับชะตาอันน่าสงสารของนาง

สิงห์เดินลงเรือนมา เห็นซาเง รออยู่ที่ตีนเรือน ก็รู้ว่าคงได้ยินถ้อยความหมด
ก็มิกล่าวอันใด รีบจ้ำอ้าว กลับเรือน มีเรื่องอยากหารือ กับทั้งขุนทั้งสาม

ส่วนซาเง ที่มองตามแผ่นหลังขุนสิงห์ไป ก็ได้แต่นับถือน้ำใจขุนสิงห์นัก
อีกใจก็รู้สึกสงสารแม่บัวคนงาม ซาเงผู้มิทันรู้ใจตน ก็ได้แต่ใจลอยไปหาสาวงาม
บนเรือน ทั้งหมั่นไส้ ทั้งสงสาร แต่ก็มิอาจสลัดเรื่องราวของแม่สาวตาคมจากใจได้
ซาเงคงกรำศึกมานาน จนมิทันจักรับมือกับศึกรักที่เพิ่งเริ่มต้น

 

พี่สิงห์กลับมาแล้ววว

 

คืนนี้จันทร์งามมาก

 

หลังจากป้าหยุดดูหมอ มาเกือบสามเดือน ก็มีคนติดต่อมาดูเรื่อยๆ
แต่ป้าขอพักยาวๆ นะจ๊ะ

ล่าสุดก็มีหนึ่งท่าน ที่มีโอกาสไปปรับสถานที่ให้ มาติดต่อให้น้องชาย
เนื่องจากบ้านที่ได้ไปเปิดภูมิให้ ขายได้ภายในสามเดือน หลังจากไม่
มีแม้แต่คนเช่ามาเป็นปี ขายได้ในราคา 1x,xxx,xxx

ป้าไม่ได้ภูมิใจที่ทำให้บ้านขายได้ แต่ดีใจที่ท่านเจ้าที่ ไม่ต้องไปอยู่ในต้นไม้หน้าบ้าน

สองจิตสองใจว่า จะทำงานช่วยภพภูมิในด้านปรับสถานที่ต่อดีไหม แต่เรื่องดูดวงคง
ไม่น่าจะดูแล้วค่ะ

 

สิงห์เดินลงเรือนพ่อหมอ จะกลับเรือนตน อารมณ์ยังกรุ่นอยู่ในอก
ก็รู้สึกถึงเสียงตึกตักวิ่งมาด้านหลัง แล้วชนกับร่างของตน

ลืมไปเสียสิ้น เพราะเรื่องยุ่งเหยิง เจ้าช้างน้อยบุญทิ้ง เมื่อเห็นดวงตา
รีเล็ก ฉ่ำวาวไปด้วยน้ำ ก็อดเอามือลูบหนังอันหยาบกร้าน สิงห์อด
อมยิ้มเอ็นดู ท่าทางเหมือนเด็กของเจ้าช้างน้อย ที่ทำท่าดีใจ
งวงก็แกว่ง หัวแลตัวโยก หางก็ยกขึ้นเล็กน้อย

สิงห์จูงเจ้าบุญทิ้ง เจ้าบุญทิ้งก็ไม่นำพา รีบเดินตามสิงห์ ทั้งคู่เดินจ้ำไปหน้าหมู่บ้าน
แม้เพลาจะพลบค่ำแล้ว ซาเงรีบตามไป

 

สิงห์ทำท่าจะเดินไปปากทางหมู่บ้าน ตามแนวป่ากล้วยแน่นขนัด
ซาเงรู้ใจทันใด รีบวิ่งมาขวาง
"ขุนสิงห์ขอรับ ไปไม่ได้นะขอรับ พลบค่ำแล้ว เชิญอาบน้ำบนเรือนเถิด"

ขุนสิงห์เห็นท่าทีจริงจัง ของซาเง แล้วมีอยากจะขุ่นอารมณ์ เดินเลี้ยวกลับ
ไปที่ใต้เรือนตน เห็นตุ่มน้ำสองสามใบตั้งอยู่ด้านล่าง ก็รีบเดินเข้าไป
เจ้าช้างน้อยแสนรู้เมียงมองไม่กล้าตามไปใต้เรือน
สิงห์ทำท่าเรียก เจ้าช้างน้อยไม่กลัวใคร รีบเดินตามไปไกล้ตุ่มน้ำทันที
มันเอางวงแจะที่น้ำในตุ่มอย่างหยั่งเชิง สิงห์รู้ใจ จับงวงเจ้าช้างเบาๆ จุ่มลงไปในตุ่ม
ใช้สองมือ วักน้ำ ประพรมหัวเจ้าช้างน้อย เจ้าช้างน้อยเล่นน้ำ ขุนสิงห์อาบน้ำ
จากตุ่มเดียวกัน เสียงคนแลช้าง ดังขึ้นไปบนเรือน จนสามท่านขุนอดลงมาดูมิได้

ขุนเข้มเห็นสิงห์แข็งแรงดีก็พอใจ เรียกซาเง รีบเตรียมสำรับมาคอยท่า หาข้าวหาปลา
ให้ขุนสิงห์ทันที

 

ขุนสิงห์ อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็ไม่ยอมขึ้นเรือน ไปนั่งผึ่งลมที่แคร่ ใต้ร่มไม้หน้าบ้าน
เจ้าช้างน้อยบุญทิ้ง อาบน้ำจนชื่นใจ ก็เดินส่ายก้น มากลิ้งเกลือกคลุกฝุ่นหน้าลาน
อันเป็นวิสัยของช้าง

สิงห์ปล่อยใจล่องลอยไป แล้วใจก็ลอยไปหยุดที่ แม่เอื้อมอย่างไม่รู้ตน
"สิงห์" เสียงพี่เข้มเรียกสิงห์ สิงห์สะดุ้งในใจ แต่เสงี่ยมท่าที ค่อยๆ หันหน้า
มิกล้าจักสบตาพี่ชายตน ด้วยเกรงนักว่าพี่เข้มจักรู้จักตน
"พี่ขอให้เจ้าอภัยให้พี่ ที่พี่ไม่ได้ยับยั้งชั่งใจตน จนเกือบพลั้งมือให้เจ้าเลือดตกยางออก
ที่ลานประลอง กี่หัวของพี่คงไม่พอ " เสียงเข้มถอนหายใจอย่างหนักอก

สิงห์เสก้มหน้า ตาทอดมองเจ้าบุญทิ้ง
"สมควรแล้วขอรับ ข้าอยู่กับพี่มาตั้งนาน ไม่รู้เลยว่า พี่ออมฝีมือให้ข้ามาตลอด
เพลงดาบของพี่เข้มคนใจเย็น ใยดุดันเพียงนี้ พี่เข้มไม่เป็นรองข้าเลย"

ขุนเข้มเห็นขุนสิงห์ดูไม่ใส่ใจที่ตนทำตามอารมณ์ ก็ให้สบายใจนัก อย่างไรเสีย
สิงห์ก็เป็นน้องรัก ที่เข้มยังตั้งสัจจะเหมือนเดิมว่า แม้ชีวิตก็ให้ได้
แลไม่อยากพูดถึงสาเหตุที่ตนแลขุนสิงห์ต้องหมางใจกันอีก จึงแกล้ง
พูดกลบเกลื่อน
"ข้าเป็นถึงผู้สืบทอดสำนัก หากแพ้ไม่มีท่า พ่อครูคงหวดข้าไม่ยั้งแน่ แล
ข้ายังอยากจะแสดงให้ขุนแก้ว ขุนทองเห็นเพลงมวยแลดาบของสำนักดาบ
ลพบุรี ว่าไม่เป็นรองใคร"

ขุนแก้วขุนทองเดินเข้ามาทันำด้ยินถ้อยนั้น อดรนทนไม่ได้ จนต้องเอ่ยปาก
"อยากให้วันนี้เจ้าหอหน้ามาเห็นเสียจริง ท่านโปรดการประดาบโดยไม่ออมมือ
หากเจ้าได้เห็นเพลงดาบ ของเจ้าหอหน้าแลพระอนุชา เจ้าจะไม่เสียดายชีวี"
ขุนแก้วเอ่ยขึ้น เพลานี้ทั้งสี่ รู้สึกดั่งเป็นเกลอที่สนิทใจกันมาแต่อ้อนแต่ออก

ขุนทองเอ่ยเย้าขุนแก้ว
"ข้าชอบการรำดาบของทางเหนือแบบที่เจ้าแสดง แต่ข้าถนัดตีไม่พูดไม่รำมากกว่า"

ขุนแก้วรีบหันไปแก้ "ข้าไม่ได้รำ ข้าควงดาบ ในสนามศึกคงมิมีเวลารำดอกท่านขุนทอง"

ขุนเข้ม เอ่ยต่อ" ข้าว่า เรากินข้าว แล้วถกไม้แก้กันดีกว่า คงจะดีมิน้อย"

ซาเงได้ยินดังนั้น รีบยกสำรับอาหารบ้านป่าลงมา ทั้งสี่ คุยกันอย่างออกรส
ดั่งคอเดียวกันในเรื่องหมัดมวย ในวงสำรับวันนั้น มีแต่เสียงพูดคุยหัวเราะ

ซาเง มองท่านขุนทั้งสี่ แล้วนึกถึงวันที่ได้พบคราแรก ท่านขุนทั้งสี่ที่ยังสงวนท่าทีต่อกัน
บัดนี้ได้รวมเป็นเนื้อเป็นน้ำเดียวกัน

ดั่งที่เจ้าหอหน้าผู้มองการณ์ไกล ได้คะเนไว้ทุกประการ ความลำบากร่วมกัน จักทำให้เป็น
น้ำหนึ่งใจเดียวกัน ดั่งเพื่อนพ้องพี่น้อง ที่ร่วมเป็นร่วมตายในสนามรบ

 

เมื่ออิ่มหนำแล้ว ล้างไม้ล้างมือเรียบร้อย สิงห์เอาผ้าคาดเอวมาไล่แมลง
แล้วเอ่ยขึ้น "ข้าคิดถึงเจ้าหอหน้า ใจร้อนนัก อยากรู้ว่าท่านมีบัญชาใดอีก
เราจักเดินทางได้เมื่อใด ขุนแก้ว"

ขุนแก้วยิ้มให้"เจ้าหอหน้าก็ห่วงเจ้ามาก ทรงมีพระบัญชา ให้พาเจ้าไปเข้าเฝ้า
พ่ออยู่หัว พวกเราจักเดินทาง เพลารุ่ง"

สิงห์ให้อุ่นใจนัก ใจก็คิดถึงแม่หนูอิน ไปครานี้อยากจักทักทายแม่หนูน้อยนัก
แต่มิรู้จักได้พบฤาไม่

 

เพลาอันเบื้องหน้า ท่านขุนทั้งสี่ จักได้เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย จนตายจากกัน
ไปข้างหนึ่ง คิดถึงวีรกรรม ของแต่ละท่านขุน อย่างที่สุด พี่เข้ม พี่แก้ว พี่ทอง
ตัวละครที่มีชีวิตจิตใจ เหมือนเป็นภาพที่ยังฉายชัดอยู่เบื้องหน้า

 

จะพยายามเขียนให้มากมากนะคะ แต่คงต้องใจเย็นกันซักนิด มันมีรายละเอียด ที่สำคัญ
แต่ศรัทธาของป้าจารุ กลับมาเหมือนเดิม จะขอทำตามบัญชาของท่านพี่ต่อค่ะ โดยมิสงสัย
มีแต่ความเชื่อมั่น

 

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับความรู้ คงสวยมากๆ ถ้าเดาจากสิ่งที่อ่าน