จิตไม่ส่ายแส่ ก็ทุกข์ได้เพราะอะไร

นั่งอยู่ในบ้านที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศก็ดีเพราะเรา
ไม่ต้องถลุงพลังงานใน ส่วนที่เราไม่ใช้
อาจเป็นประโยชน์ต่อคนป่วย
และบุคคลากรทั้งที่ รพ.ต่างๆ
เพราะคนเหล่านั่นควรอยู่ในสภาพอากาศที่พอเหมาะสบายกายจะได้สบายใจพ้นทุกข์เร็วๆกัน

ทำใจให้นิ่งไม่แส่ส่าย แต่ก็ยังเป็นทุกข์เป็นร้อนที่ผิวหนัง
จากความอ้าวระอุของแดดรอบๆ บ้าน
ควรจะนิ่งๆ ร้อนๆ ไปไม่ต้องบ่น
หรือควรหนีร้อนไปพึ่งเย็นด้วยใจนิ่งๆและ ไม่แส่ส่ายด้วย

 

ถ้าใจไม่แส่ส่ายจริงจะไม่มีการหนีแน่ครับ
ที่คิดหนี เป็นเพราะใจแส่ส่าย

 

ไม่งั้นพวกปฏิบัติในต่างแดนไม่นั่งสมาธิใต้น้ำตกที่หนาวเยือก หรือนั่งสมาธิกลางหิมะได้หรอก

 

อริยะสงฆ์สำเร็จใต้ต้นไม้บ้าง ในถ้ำป่าลึกบ้าง เพราะอุปสรรคจากภายนอกน้อย จึงมีพลังสู้กับอุปสรรคภายใน
อย่างดีอย่างเดียว
และมั่นคงแน่วแน่

 

โอเค...ร้อนหนอ ร้อนหนอ ร้อนหนังจริงหนอ

 

ท่าน Yos คุยปั๊บเริ่มเรียกแขกเลย...ขอบคุณมาก555

 

จริงอยู่คนถามอาจจะต้องส่ายแส่บ้าง... แต่คนตอบนี่
น่าจะส่ายแสมากกว่าคนถาม ถ้าไม่ส่ายแส่ก็คงไม่สอดส่อง

 

ลองเปลี่ยนโจทย์ใหม่ดีมั้ยครับลุง หมายความว่า แทนที่คิดว่าจะปฏิบัติเพื่อจะเอาอะไร เช่นเอาจิตให้ไม่แส่สาย เปลี่ยนเป็นการฝึกเพียงเพื่อมีสติ รู้จักทุกข์/ไม่ทุกข์ตามความเป็นจริง แบบนั้นจะอยู่กับที่ ร้อนก็รู้ ย้ายที่ไปอยู่ที่เย็นๆแทน เย็นก็รู้ รู้ตามความเป็นจริงไป รวมทั้งรู้จักเวทนาเปล่าๆ กับ เวทนาที่มีตัวกูของกูเข้าไปร่วมปรุง รู้ไปยังงั้นแหละ รู้แต่ไม่ยึด

 

ง่าาา...เปลี่ยนโจทย์ได้ด้วย

 

นั่นคือภาพลักษณ์ของอริยะสงฆ์ในประเทศเขตร้อนต่างหาก

 

นั่นมันแค่การแสดงความคิดเห็น ไม่ใช่การกล่าวปฏิญญาณว่าผู้แสดงความคิดเห็น
จะต้องเป็นเหมือนกับที่พูด

 

ผมพิมพ์ตกไปครับ รู้แต่ไม่ยึด (แก้ใหม่แล้ว)

เรื่องเปลี่ยนโจทย์นี้แล้วแต่ลุงนะ จะว่าไปแล้วก็คือ ชี้ชวนให้ไปเห็นเหตุแห่งความแส่ส่าย หน่ายๆ รักๆ ชังๆ เมื่อรับรู้เวทนา..

 

จริงๆ คงทำได้แค่ควบคุมความคิดไม่ให้ส่ายแส่
ก็เข้าใจว่าจิตนิ่งแล้ว....แท้จริงจิตแสตนบายรอเสพ
ความคิดอยู่เหมือนเดิม
และพร้อมจะปรุงแต่งได้เสมอถ้าความคิดเริ่มเปิดเกม

 

จิตนิ่งจริงต้องผ่านความสงบมาเป็นลำดับจนถึงฌาน
ถึงตรงนั้นจะ ร้อน จะ หนาว ไม่รับรู้ไม่เดือดร้อนแล้ว

 

แล้วสลบนี่ถือว่าจิตนิ่งไหม ?

 

จิตสงบนิ่งจนถึงฌานได้
ต้องเริ่มจากมีสติช่วยสร้างสมาธินะท่าน
อาการสลบมันไม่ต้องใช้สตินี่นา จึงไม่เป็นสมาธิ ไม่เป็นฌาน
เพราะเป็นสภาพไร้สติ ไร้สมาธิ เลยไม่แส่ส่ายไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เพราะระบบประสาทหยุดทำงาน ลึกๆ ก็ไม่รู้สึกตัว ตื้นๆ ก็ไม่รู้สึกตัว

 

คนที่มีอาการสลบไร้สติ จิตตั้งมั่นไม่ได้ ฌานก็บังเกิดไม่ได้

 

ต่อไปนี้ลองอ่านดูนะครับ เผื่อจะได้ประโยชน์อะไรบ้าง

จริงๆ จิตเดิมแท้นี่เขานิ่งประภัสสรเป็นธรรมชาติอยู่อย่างนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับเกิดกับตายใดๆทั้งสิ้น อวิชชาปัจจยาสังขารา นี่มันเป็นส่วนนอกหรือจะว่าส่วนเกินก็ได้ คือมันอยู่คนละส่วนกันเลย น่าจะเรียกว่าเป็นผลมาจากความไม่รู้นั่นเอง มาก่อร่างสร้างเป็นขันธ์ ๕ มายาคติขึ้นมา แล้วคนเราก็มาติดเอาตรงขันธ์ ๕ นี้ ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ ๕ นี้ จึงทำให้ไม่สามารถเข้าถึงความบริสุทธิ์อันแท้จริงได้ และหลงกันอยู่แต่รูปกับนามนี้เอง

พระพุทธเจ้าท่านทรงสอนให้ละวางความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ ๕ ก็เพื่อให้ถึงซึ่งความบริสุทธิ์หมดจดอันนี้ แม้แต่ความบริสุทธิ์หรือจิตเดิมแท้อันบริสุทธิ์นั้น ก็หาใช่สิ่งที่จะยึดมั่นถือมั่นได้ไม่ หากยึดถือเมื่อใด เดี๋ยวก็พอกเป็นกิเลสอัตตาหนาเตอะขึ้นมาทันที และหลงกันอยู่แต่ส่วนเปลือกต่อไป ดังนั้นเครื่องมือสำคัญที่จะนำออกจากทุกข์ (ขันธ์ ๕ เป็นทุกข์) ที่แท้จริงก็คือสติปัญญา การเห็นชอบนั่นเอง เห็นอะไร เห็นอริยสัจ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค และเดินไปตามมรรคปฏิปทา บางคนอาจจะว่าผมเพี้ยนไปแล้วก็ได้นะ อยู่ๆกลายเป็นมาเห็นจิตเที่ยง (ผมก็เพิ่งเห็นเหมือนกัน ต้องขอบคุณคุณนพด้วย) จะบอกไว้เลยว่าไม่เกี่ยวกับเที่ยงหรือไม่เที่ยงอะไร เกี่ยวกับมีกูหรือไม่มีกูนั่นต่างหาก ยึดมั่นถือมั่นหรือไม่นั่นต่างหาก

ทีนี้ที่เราสาระวนกันอยู่นี่ ก็คือสาระวนกันอยู่แต่ในระดับของสมมุติเท่านั้นเอง ปล่อยวางก็ปล่อยวางกันในระดับนี้ พ้นนี้ไปเขาอยู่ของเขาเฉยๆ ไม่มีครองแห่งคำพูดใดๆ ไม่มีสังขาร สิ้นสังขาร เป็นอสังขต การกล่าวถึงสิ่งนั้นเป็นการกล่าวโดยสมมุติเพื่อให้เข้าใจได้เท่านั้นเอง

ถ้าถามว่า ผมได้ประโยชน์อะไรจากการเห็นตรงนี้ ก็ต้องตอบว่า ได้เห็นส่วนที่เป็นอสาระ กับสาระจริงๆ นั่นเองครับ เห็นแล้วก็วาง วางๆไปซะ แค่นั้นเอง

 

เห็นด้วยแต่เรื่องจริงมัรอาจยากแต่ไม่ยากเกินความ....อิทธิบาท

 

ต้องพิจารณาสมมุติกันไปจนถึงขั้นใช่ก็รู้ว่าใช่ ไม่ใช่ก็รู้ว่าไม่ใช่ ด้วยปัญญาของตนเองจนไม่มี
การโต้เเย้ง เพราะเราเลือกรับแต่สิ่งที่ใช่ ไม่ใช่ก็ปล่อยไปสันติภาพภายในก็เริ่มบังเกิด