ขอญาตครับเบื่อการครองเรือนมานานแล้ว

ไม่เคยบ่นกับผู้ใดเฉพาะที่นี่เ
พราะมีผู้รู้ธรรมที่พึ่งได้....
คืออยากทราบว่า
นอกจากการบวชแล้ว มีทางใดที่ดีพอๆ กัน
ในการฝึกจิตโดยไม่ต้องมีภาระครองบ้านครองเรือน
ที่จำเจไม่จบเรื่องต้องทำอะไรที่ซ้ำไปซ้ำมา
แลเห็นความเสื่อมโทรมในบ้านนอกบ้าน
และความเสื่อม
ของร่างกายที่เกิดขึ้นตลอดทุกวี่วัน

ขอความอนุเคราะห์ชี้แนะด้วยครับ

 

กล่าวไปเกรงว่า จะ อ้างว่า ไม่เข้าใจ

พูดอะไรฟังยาก ไม่หวังดี

แต่เพื่อธรรม เมื่อมีการถาม ก้ต้อง ตอบไปตาม กำลัง

เอาไปพินาเอา

ที่ว่าเบื่อ มันไม่ใช่เบื่อจาก ญาณ

ปราศจากสัมมาทิฏฐิ จึงมีจิตไม่โน้มไปการบวช

ทีนี้ จะมีมิจฉาอะไรก้แล้วแต่ ให้ทราบแต่เพียงว่า

กรรมอกุสลในการก่อนๆ มันให้ผล จึงเกิดมิจฉา
ทิฏฐิปิดบัง มรรค ผล

สิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่มานั่ง ตำหนิจิต
ไม่ใช่มาดูว่าใครตำหนิ

สิ่งที่ต้องทำ คือ รับรู้ไปตรงๆว่า อกุสลให้ผล
จึงได้มีภาระ มีความคับแค้น

แล้วใช้หลัก สมชีวะตา บริหารจัดการสิ่งที่
มีอยู่ให้เรียบร้อย ไม่รก ไม่คั่งค้าง งานรูทีน
ที่ต้องดูแล ทุกอย่าง จัดการให้สะอาดสะอ้าน
เรียบร้อย

ทำด้วยจิตว่าง

ไม่ใช่ทำด้วย ข้ามีบารมี ทุกอย่างต้องเข้าที่
เข้าทางโดยมี บารมีตนบันดาล

ลองดู

แล้วจะเหนเลยว่า เบื่อ ที่มันหลอกว่าภาวนาดี
แท้จริงแล้วโดน ตัณหา อุปทานหลอกเอา

เบื่อที่เปน ญาณ จึงจะเกิด ฉับพลัน

ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องไม่หวงศาสดาอื่น

คือ ไม่เผลอวางจิตใน ศาสดาในอนาคต ในอดีต

มีอกุสลจิตบิดพลิ้วปัจจุบันนิดเดียว จะ ขอถึงธรรม
เปน อฐานะ ที่จะเปนไปได้

 

ไม่ต้องบอกว่า "อย่าลืมกินยา แล้วไปนอนซะ"
เพราะลุงแมวไม่เคยกินยารักษาโรคใดๆ กินแค่วิตตา
มิน C กับแคลเชี่ยมวันละเม็ด 2 เม็ด
แต่ไม่ประจำเวันบ้างกินบ้าง...จึงไม่ป่วยทางกายและทางจิต
แค่ป่วยด้วยความชราเอง

 

ลุงแมวเช้าใจว่าต้องถูกเช๊คอารมย์ดูว่ามีความเห็นผิด
ทางธรรมหรือทางโลกมากน้อยแค่ไหน
เพราะความเบื่อมันเหมือนคงเส้นคงวาไม่กลับมา
ยินดีอีกต่อไปแล้ว...
คือคืดว่าต้องถูกตรวจสอบอารมย์ว่าเบื่อจริงหรือเบื่อเทียม
กิเลสหลอก ผลุบๆ โผล่ๆ

 

ไม่รู้นะ

สำหรับคนที่ เขาสนใจภาวนา

ความจำเจ ภาระหน้าที่

ยาถ้าต้องกิน หรือแม้แต่ ความชรา

เหล่านี้คือ ทุกขสัจจ ใช้เจริญปัญญาทั้งนั้นเลย

ทรัพยากรในการภาวนา มี มหาศาล

แต่เพราะ ไปสำคัญผิดเรื่อง เที่ยง ก้เลยถูกปิดบัง
มรรค

ในพระไตรปิฏก ถ้าจำไม่ผิด มีพระราทะ เปน
คนชรา อายุ120 แล้ว แต่ยังไม่ยอมให้ สิ่งที่
ไม่เที่ยง มาตบตาว่าเที่ยง ไปขอบวช

พระสารีบุตร รับไปบรรพชา

สอนแค่ สัปดาห์เดียว สำเร็จอรหันต์

ก้แค่ ทุกข์ เขาให้กำหนดรู้

ไม่ใช่ไล่ตระครุบ คำคนอื่นกล่าวถึงสิ่งเที่ยง
แล้วก้ทำบุญ ทำทาน เพ่งกสิน ละจิต ละสัญญา
เวทนา ตามๆกันไป

 

อยู่ที่เรียนรู้อยู่ที่ยอมรับมัน...เติมความคิดสติเราให้ทัน...อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝันและทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด...ฮาฮา...อืมดูๆ มันก็เหมือนเพลงๆหนึ่งเลยนะครับ...สำหรับผมมันขึ้นอยู่กับลุงว่าต้องการอะไร...สิ่งที่ลุงถามผมว่าทำได้แต่ว่าเราไม่อาจคาดหวังให้หลุดพ้นได้เพราะมีหลายเหตุผลและเป็นลำดับคืออธิบายอะไรไม่ได้ก็โบ้ยกรรมไว้ก่อนเพราะไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้แต่...ยังดีที่พอรู้วิธีหลบหรือทำให้เบาลงด้วยสติปัญญา...แบบนี้น่าดีกว่า...การเดินจากไปพร้อมปัญหานั้นยังไม่ใช่ทางแก้ไขคับ...ถ้าเราเดินจากไปเพราะมันไม่ใช่ปัญหานั้นน่าสนใจครับ

 

ตาย จบ

ถ้ายังมีชีวิตอยู่ แม้จะเป็นนักบวชก็ทำอะไรจำเจไม่จบทำซ้ำๆ เช่น สวดมนต์ซ้ำๆ ทำวัตรเช้าเย็น ซ้ำๆ บิณฑบาตซ้ำๆ แลเห็นความโทรมทั้งในวัดนอกวัดทั้งของร่างกายทุกวี่วัน (เว้นแต่ไม่ครองเรือน เพราะเป็นอนาคาริก แต่ก็ครองวัด ครองสำนัก ถ้าเป็นเจ้าอาวาสเป็นผู้ช่วย)

ส่วนคฤหัสถ์ที่เป็นโสดไม่แต่งงาน แต่ก็มีบ้านเรือน (เรียกว่าครองเรือนได้ไหม) ก็ทำอะไรซ้ำๆจำเจ เช่น ทำงานสายอาชีพตัว เข้าไปเย็นกลับ ค่ำก็หลับนอน ตื่นเข้าก็ไป ฯลฯ

ถึงจะฝึกจิต ไม่ฝึกจิตก็ต้องทำอย่างว่านี้ เพราะต้องกินต้องใช้

คนมีครอบครัว ก็เฉกเช่นเดียวกัน ต้องนั่นนี่...ซ้ำๆจำเจ คือกัน


สรุปแล้ว ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องทำอย่างว่า นอกจากตายก็เลิกทำจำเจ หมดภาระครองบ้านครองเรื่อน ครองวัดครองสำนัก

 

แล้วไม่กล่าวแบบนี้ เสียแต่ตอนแรก

ว่า กำลังยก เบื่อ เปนสภาวะธรรม เพ่งพิสูจน์

ถ้า ยกความเบื่อขึ้นเปน สิ่งถูกสังเกต

อย่าสังเกตด้วย การถือว่า เปนตน ออกมาจากตน

ต้องแยกธาตุ แยกขันธ์

ความเบื่อ จะแสดงความเกิด ความดับ

อดทนดูด้วยจิตตั้งมั่นเปนกลาง จนกว่า

สติจะจดจำสภาวะจิตเคลื่อนเข้าสู่ภพ

พอสติเหน อาการจิตเคลื่อนสู่ภพ จิตจะจด
จำสภาวะ การเคลื่อนได้

จิตเหนอาการของจิต

จิตก้าวข้ามจิต(จะไม่เคลื่อนเข้าสู่ภพ อกุสล)

ก้จะ รู้จัก สัมมาสติ

พอมี สัมมาสติ จิตเคลื่อนเข้าเสพกุสล เราไม่ห้าม

แต่มันจะมีเข้า มีออก มีทรงฌาณ มีแฉลบเข้า
สมาบัติ มีปลิ้นออกไปอภิญญา5 ให้กำหนดรู้ความ
ไม่เที่ยงของกุสล อัพพยากฤติ

เท่านี้ ก้จะเหน อาการจิตเคลื่อนสู่โลกสาม

ที่เหลือ ก้แล้วแต่สัททา จะอดีต อนาคต ปัจจุบัน
ได้หมด เพราะเปนหนึ่ง

 

ความเบื่อการครองเรือนนี่เกิดจากเห็นความแปรปรวน
นั่นล่ะ
และก็ทราบว่าอาการเบื่อก็ไม่เที่ยงเช่นกัน
แต่ก็ถอนความเบื่อไม่ออก แถมไปเบื่อแทนเพื่อนบ้านอีก
ว่าเขาทนทำในสิ่งที่มันไม่จบอยู่ได้อย่างไร
แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร....ก็คิดสงสารเขาในใจอีก
ว่าเขายังไม่รู้สึกว่านี่เป็นกิจกรรมที่ไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย...
น่านเป็นยังงั้นไปอีก

 

เดินจากไปเพราะมันไม่ใช่ปัญหา...
มันไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ มันก็มีของมันอย่างนั้นเอง
เราก็ไม่ได้ไปคิดว่ามันเป็นของเราและต้องอยู่กับเรา
ตลอดไปจนตาย
เราคิดว่าควรมีอิสระจากกันก่อนตายจากกันครับ

 

วิธีทำให้จบก่อนตาย....ไปคิดค้นมาโชว์กันหน่อยครับ

 

มาจากดินน่าจะรู้ว่าตราบใดที่ยังมีการ"ครอง"อยู่
มันก็มีกังวลอยู่....คงตายคาครองนั่นล่ะนะ

ไม่เช่นนั้นจะมีการออกธุดงค์ทำไมกันล่ะใช่มะ

 

เผลอถูกวิภวตัณหาครอบงำครับ อีกอย่าง..ถ้านิวรณ์ตัวใดตัวหนึ่งเกิดอยู่ก็เป็นเหตุให้ไม่สงบได้ ทีนี้ความสงบนั้นสำคัญไฉน คงต้องอยู่ที่ตัวของผู้นั้นเองจะเห็นคุณของความสงบได้แจ่มแจ้งชัดเจนขนาดไหน ถ้าแจ้งจริงๆ ก็ นัตถิ สันติ ปะรัง สุขัง, นิพพานัง ปะระมัง สุขัง ..นัยยะเดียวกัน

 

เบื่อ ตรึกแบบตรรกะ ตรึกแบบคนอาบน้ำร้อน ก็จะ สรุป ผลึกความรู้ออกมา ชุดหนึ่ง

ลองสังเกต ชุดสรุปความรู้นั้นหากถูกยกย้อนแย้ง

จะเกิดอาการ "เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า" เข้าห้อมล้อม

อาการแบบนี้ ภาษาพระป่าจะเรียกว่า ชุดความคิด หรือ ผงมาม่า
หรือ สูตรสำเร็จ

ภาษาโบราณคือ ยึดมั่นถือมั่น ด้วยอาการประมาท

เบื่อ หากยกให้เปน ขันธ์5

ยกพิจารณาให้รู้จัก สัมมาสติ ที่ไม่มีคนใดแสดงได้ เข้ามาก่อน

เบื่อ จะกลายเปน ปรมัตถ์ธรรม ชื่อ โทษะ

พอได ปรมัตถ์ธรรม โทษะมูลจิต แล้ว เบื่อ จะถูกยกเปน อนุพยัญชนะ
คือ นิวรณ์5

แปลว่าอะไร

แปลว่า หากภาวนาถูกต้อง จิตจะต้องเกิด ฌาณ3 หรือ4

เพราะ กำจัดนิวรณ์ได้ แถมด้วย ละ พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก

ถ้า กำหนดรู้เบื่อ แล้วได้แต่ ชุดความคิด ฌาณไม่รู้จัก ก้ต้อง
พิจารณาเอาเองว่า จะ ประมาท เช่นนั้นจริงๆ หรือ

 

อนึ่ง เบื่อ ที่มีรสเป็น อุธธัจจะ จะมี ปรกติเปนธรรมคู่กับ เมตตา

ธรรมคู่ หมายถึง พอด้านหนึ่งดับ อีกด้านมันก็เกิด

พออีกด้านเกิด แล้วมันดับ ก็ธรรมดาอยู่เองที่ อีกด้านจะกลับมา

อุธธัจจะ บางเหล่า จึง เกิดสลับ เมตตา

คนที่ไม่รู้ จะสำคัญว่า ตนมี เมตตา ต่อชาวโลก ประเทศชาติ
ที่ไหนได้ อุธธัจจะ มันหลอกเอา ให้สร้างปัจจัยในการเกิด

เมตตา แล้วก็ อุธธัจจะ ส่องโลกนับพัน พอมันคิดดอกเบี้ย ก็ผลิกเปน กุกกุจจะ(รำคาญใจ)

 

นักภาวนา จะ ต้อง หยุดทุกอย่าง เลยมั้ย

ก็ดูหลวงตามหาบัว ท่านหยุดเล่นการเมืองไหม หยุดช่วยประเทศไหม

ทำไมท่านทำได้

พระพุทธองค์ตรัสถึง การมี สติ เปนเขื่อนกั้น

สติ ในที่นี้คือ สัมมาสติ เป็น ธรรม ที่เกิดนอกภพ คนใดก็แสดงให้เห็นไม่ได้

นอกจากเจ้าตัวจะภาวนาเห็น ด้วย ปัญญาอันยิ่งเอง ลำพัง

 

ถ้าอย่างนั้นกลัวอะไรละ...ทำเลย...เดินไปที่วัดขอเป็นผ้าขาวสักเดือน...พร้อมเมื่อไหรปลงผมเลยครับอย่าไปกลัวถ้าคิดว่าคนรอบข้างก็คิดเห็นเช่นเดียวกับเราว่าอะไรมันก็ไม่ใช่ของเราไม่เป็นตัวเป็นตนแต่ปัญหาคือเขาเข้าใจเหมือนที่เราเข้าใจหรือไม่ละอันนี้ไม้รู้นะคับแต่ถ้าเข้าใจตรงกันเอาเลย...จะได้ไม่ต้องพะวงกับตัณหาอะไรๆอีก...เพราะปัญหาไม่มีตัณหาก็น่าจะทุเลาลงและดับได้ด้วยปัญญาที่ต้องใช้เวลาและความเรียบง่ายปราศจากสิ่งเร้า

 

เห็นมีคนพาดพิงหลวงตาบัว...ถามคุณทองก้อนน่าจะดีกว่าคับว่าทำไมหลวงตาถึงต้องเข้ามายุ่ง...มันไม่ใช่เรื่องแต่มันเป็นเรื่องเพราะเกี่ยวกับคนทั้งหมดในชาติ...โดนตราหน้าว่า....ทั้งที่คนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้พลาญชาติบ้านเมืองแต่ถ้าปล่อยไว้ก็คงชิบหายกันหมดอันนี้คุณลุงทองก้อนน่าจะรู้ว่าหลวงตาทำไปทำไม...แต่ไม่ได้เกี่ยวกับเป็นหรือไม่เป็นพระอรหันต์คับ

 

ยังไงก็ได้ให้จิตยอมรับตามความเป็นจริง
ว่าอะไรที่เกิดขึ้นปกติ ว่าอะไรที่มีอยู่แล้วปกติ
และอะไรที่เป็นไปตามธรรมชาติของมัน
อยู่แล้วปกติครับ

 

ขอขอบพระคุณนักปฏิบัติและดาบสทุกท่าน
กับความพยายามที่ทุ่มเทให้ด้วยเมตตา
ต่อกัน
ด้วยเมตตาธรรมที่มีต่อกันภายใต้ร่มเงาพระพุทธ
พระธรรมและพระสงฆ์นี้
ขออำนาจแห่งคุณพระรัตนตรัย
ที่เราเคารพกันสุดประมาณจงเป็น
ดุจดวงประทีปชัชวาลย์
ส่องสว่างนำทางให้ดวงปัญญาของทุกท่าน
โชติช่วงเเลเห็นแจ้งแทงตลอดโดยเร็วพลัน
ในพระอริยสัจตามที่พระผู้มีพระภาคได้ทรงชี้ทางไว้
ให้เเก่หล่าเวไนยได้เดินตามรอยบาท
พระองค์...จงทุกท่านทุกคนเทอญ

ส่วนคำชี้แนะทุกคำตอบล้วนเเต่มาสร้างเสริม
ความมีสติ และทำให้เกิดการพิจารณาตนเองมากขึ้น
ในเรื่องของความวิริยะ อุตสาหะเพื่อเดินไปสู่
ความเป็นอิสระทางจิตวิญาณครับ

ขอบคุณอีกและเปิดรับคำชี้แนะต่อไปครับ