@@..คำครู ผู้ชี้-นำ-อุปถัมภ์ สู่พระโพธิญาณ & เรื่องเล่าจากกัลยาณมิตร.@@

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/6Bo-T6xWsVw?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

......................

 

อุเบกขาธรรม


เรามักจะเห็นการกระทำที่เป็นคำพูด และการแสดงออกอยู่บ่อยๆ ส่วนการกระทำที่เป็นการนิ่ง ที่เรียกว่ามีอุเบกขานั้นมักไม่ค่อยได้เห็นกัน

ในเรื่องการสร้างอุเบกขาธรรมขึ้นในใจนั้น ผู้ปฏิบัติใหม่เมื่อได้เข้ามารู้ธรรม เห็นธรรม ได้พบเห็นสิ่งแปลกๆ และคุณค่าของพุทธศาสนา มักเกิดอารมณ์ความรู้สึกว่าอยากชวนคนมาวัด มาปฏิบัติให้มากๆ โดยลืมดูพื้นฐานจิตใจของบุคคลที่กำลังจะชวนว่าเขามีความสนใจมากน้อยเพียงใด

หลวงพ่อท่านบอกว่า "ให้ระวังให้ดีจะเป็นบาป เปรียบเสมือนกับการจุดไฟไว้ตรงกลาง ระหว่างคนสองคน ถ้าเราเอาธรรมะไปชวนเขา เขาไม่เห็นด้วย ปรามาสธรรมนี้ ซึ่งเป็นธรรมของพระพุทธเจ้า ก็เท่ากับเราเป็นคนก่อ แล้วเขาเป็นคนจุดไฟ... บาปทั้งคู่ เรียกว่า เมตตาจะพาตกเหว"

แล้วท่านยกอุทาหรณ์สอนต่อว่า "เหมือนกับมีชายคนหนึ่งตกอยู่ในเหวลึก มีผู้จะมาช่วยคนที่ ๑ มีเมตตาจะมาช่วย เอาเชือกดึงขึ้นจากเหว ดึงไม่ไหว จึงตกลงไปในเหวเหมือนกัน

คนที่ ๒ มีกรุณามาช่วยดึงอีกก็ตกลงเหวอีก

คนที่ ๓ มีมุทิตามาช่วยดึงอีกก็พลาดตกเหวอีก เช่นกัน

คนที่ ๔ สุดท้าย เป็นผู้มีอุเบกขาธรรม เห็นว่า เหวนี้ลึกเกินกว่ากำลังของตนที่จะช่วย ก็มิได้ทำประการใด ทั้งๆ ที่จิตใจก็มีเมตตาธรรมที่จะช่วยเหลืออยู่

คนสุดท้ายนี้จึงรอดชีวิตจากการตกเหวตาม
เพราะอุเบกขาธรรมนี้แล”







คติธรรมคำสอนโดย... หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ

 

" ผู้ใดมีส่วนแห่งจิตประกอบด้วยเมตตาในสัตว์ทุกหมู่เหล่า
ย่อมไม่ฆ่าเอง ไม่ใช้ให้ผู้อื่นฆ่า ไม่ชนะเอง ไม่ใช้ผู้อื่นให้ชนะ
เวรของผู้นั้นย่อมไม่มีเพราะเหตุอะไรเลย "
.
--- พระพุทธพจน์ (เมตตาภาวสูตร)

 

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4DWk4itHjM8?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

อย่าเอาใจเราไปวัดหัวใจของพระโพธิสัตว์ผู้ทุ่มเทสร้างบารมีด้วยชีวิต

การทำความดี สั่งสมบุญบารมีนั้น มีความเข้มข้นหลายระดับ ดังนี้



1. ทำบุญ คือ การทำความดีของบุคคลโดยทั่ว
ไป

2. สร้างบารมี คือ การทำบุญแบบเข้มข้น


3. อุปบารมี คือ การสร้างบารมีที่เข้มข้นมากขึ้น ระดับยอมสละอวัยวะได้

4. ปรมัตถบารมี คือ การสร้างบารมีที่เข้มข้นสูงสุด ระดับยอมสละชีวิตได้

นักสร้างบารมีผู้มุ่งหวังผลที่สูง เช่น พระโพธิสัตว์ ท่านจะมีใจที่ใหญ่มาก กล้าคิด กล้าพูด กล้าทำ ในสิ่งดีๆอย่างอุทิศชีวิต และทำอย่างต่อเนื่องไม่ใช่นานๆทำที ทำชนิดคนธรรมดาคาดฝันไม่ถึงเลย

ตัวอย่างการสร้างบารมีของพระพุทธเจ้า

@ ชาติหนึ่ง พระพุทธเจ้าของเราขณะสร้างบารมีเป็นพระโพธิสัตว์อยู่ บวชเป็นดาบส ยืนอยู่บนหน้าผามองลงไปเห็นแม่เสือหิวโซกำลังจะกินลูกตัวเอง พระองค์ยอมกระโดดลงไปให้เสือกิน เพื่อช่วยชีวิตลูกเสือ โดยอธิษฐานจิตว่า ขอบุญนี้ส่งผลให้ข้าพเจ้าตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต

@ สมัยพระองค์เกิดเป็นพระเวสสันดร ยอมยกพระโอรสพระธิดา คือ กัณหา กับ ชาลี ให้กับพราหมณ์ชูชก แต่ก็วางแผนการไว้จนชูชกนำกัณหากับชาลี ไปถวายพระเจ้าตา เพื่อรับเงินแทน

@ แม้พระชาติสุดท้าย เจ้าชายสิทธัตถะก็เสด็จออกบวชในวันที่พระโอรส คือ เจ้าชายราหุลประสูตินั่นเอง เมื่อบำเพ็ญเพียรจนตรัสรู้ธรรมแล้วก็กลับมาโปรดพระญาติ พระเจ้าสุทโธทนะ บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ พระนางพิมพาสุดท้ายก็ได้บวชบรรลุธรรมเป็นพระอรหันตเถรี เจ้าชายราหุลก็บวชเป็นสามเณรรูปแรกในพระพุทธศาสนา และเป็นสามเณรอรหันต์ แม้พระราชมารดาจะสวรรคตแล้ว พระองค์ยังเสด็จตามไปโปรดถึงบนสวรรค์จนบรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน

> หากใครไม่เข้าใจ ใช้ความรู้สึกของตัวเองไปวัดการสร้างบุญบารมีของพระโพธิสัตว์ แล้วหลงไปตำหนิท่านว่าทำมากเกินไป โง่ หลงบุญ บ้าบุญ ทิ้งลูกทิ้งเมียออกบวช เราลองคิดดูว่า คนๆนั้นจะมีวจีกรรมแบกบาปหนักขนาดไหน มีนรกเป็นที่ไป ไม่คุ้มเลย >

ใจของเราหากยังอยู่ที่ระดับการทำบุญขั้นแรก ทำแบบเล็กๆน้อยๆทั่วไป เมื่อเห็นคนอื่นเขาทำความดีอย่างอุกฤษฏ์ ไม่ใช่ไปตำหนิเขา แต่ควรอนุโมทนา เราจะได้บุญด้วย

*** การทำความดีจริงๆแล้วไม่มีคำว่าทำมากเกินไป อยู่ที่หัวใจของคนๆนั้นมีเป้าหมายชีวิตที่สูงส่งเพียงใด ***

จะวัดว่าดีหรือไม่ดี ไม่ได้ดูที่ว่าทำมากไปไหม แต่ดูที่สาระของการกระทำ ถ้าเป็นเรื่องดี ก็คือดี ยิ่งทำมากยิ่งดี
___ การให้ทาน อย่างอุทิศได้แม้ชีวิต เป็นสิ่งควรอนุโมทนา
___ การรักษาศีล โดยยอมตายไม่ยอมละเมิดศีล เป็นสิ่งควรอนุโมทนา
___ การเจริญภาวนา โดยทำสมาธิอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เป็นสิ่งควรอนุโมทนา

ตัวอย่างนักสร้างบารมียุคปัจจุบัน

>> แม้ในยุคใกล้ๆของเรานี้ ก็มีพระเถระผู้บวชอุทิศตนสร้างบารมีอย่างชนิดเอาชีวิตเป็นเดิมพันหลายรูป ซึ่งในช่วงแรกทุกท่านจะมีลักษณะคล้ายกัน คือ ถูกเข้าใจผิด ถูกโจมตีด่าว่านานาชนิด

เพราะการสร้างบารมีอย่างเอาจริงเอาจัง ชนิดเอาชีวิตเป็นเดิมพันที่ทำนั้น เป็นสิ่งที่สังคมไม่คุ้นเคย จึงถูกระแวงสงสัย จับผิด โจมตี แต่ด้วยความหนักแน่น อดทน ไม่หวั่นไหวทำความดีอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายสังคมก็ยอมรับ สิ่งที่ท่านเหล่านี้ได้ทำ สร้างคุณูปการแก่พระพุทธศาสนามากมาย อาทิ

1. พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

2. หลวงพ่อสดวัดปากน้ำภาษีเจริญ

3. ครูบาศรีวิชัย

4. สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสโภ)

5. ท่านพุทธทาส

6. พระธรรมวิสุทธิมงคล (หลวงตามหาบัว)
ฯลฯ

>>> ผู้มีปัญญาเพียงพินิจดู ก็จะรู้ว่า สิ่งที่ท่านเหล่านั้นทำ ต้องทำด้วยชีวิต ผู้มีเจตนาทุจริต ทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ ศาสนสถานและศาสนบุคคลที่ท่านสร้าง ก็จะเป็นสมบัติของแผ่นดินและพระพุทธศาสนาสืบไป

ผู้มีเจตนาไม่สุจริต มักจะอยู่ไม่ได้นาน ก็จะมีเหตุให้ต้องออกไป ยากที่จะยืนหยัดทำความดี โดยไม่หวั่นไหวต่อคำติฉิน นินทาใดๆ

คนในโลกนี้ส่วนมากคิดถึงตนเองก่อน ถ้าเป็นเรื่องส่วนรวมก็ทำเล็กๆน้อยๆ เหยาะแหยะ ผู้ที่มีใจใหญ่เอาชีวิตเป็นเดิมพันในการทำความดี ใหม่ๆจึงมักถูกมองว่าทำอะไรใหญ่โต เว่อร์! เพี้ยน มีวัตถุประสงค์แอบแฝง

เราชาวพุทธเมื่อเห็นพระภิกษรูปใดตั้งใจทำงานเผยแผ่พระพุทธศาสนาอย่างเข้มแข็ง แม้เริ่มต้นเราอาจจะไม่เห็นด้วยในวิธีการ เพราะความไม่คุ้นเคย เป็นเรื่องค่อนข้างแปลกใหม่ เราอย่าเพิ่งไปตำหนิด่าว่าท่าน จะกลายเป็นวิบากกรรม คนที่ไปด่าพระภิกษุที่ทำความดีอย่างอุทิศชีวิตเหมือนพระโพธิสัตว์ ว่าบ้า ผลกรรมนั้นน่ากลัวมาก <<<

" ใครชอบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาแบบไหน ก็ไปชวนคนให้มาปฏิบัติแบบที่ตัวเองชอบ อย่าเอาเวลา สติปัญญา ความสามารถของเราไปใช้ในทางทำลาย ก่อบาป แต่ให้เอามาใช้ในทางสร้างสรรค์กันดีกว่า จะส่งผลให้พระพุทธศาสนาเจริญก้าวหน้า ตัวเราก็จะได้ไม่มีกรรมหนักติดตัวด้วย "

 

" ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ "

" ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ "

หลวงปู่เคยบอกกับอาจารย์ศุภรัตน์ว่า " ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ " มักจะมีอาถรรพ์ มิใช่บุคคลทั่วไปจะครอบครองได้โดยง่าย โดยเฉพาะสมบัติที่ฝั่งไว้ในสมัยก่อน ท่านบอกว่า เขาต้องมีพิธีกลบฝั่งตั้งหุ่นพยนต์รักษา บางคนก็ใช้วิชาอาคมเพื่อให้ได้ซึ่งสมบัติเหล่านี้ ดวงดีก็ได้ดีไปถ้ามิเช่นนั้นจะประสบกับความวิบัตินานัปการ โดยเฉพาะทรัพย์ของเเผ่นดิน " ท่านยกตัวอย่างว่าสมัยก่อนที่วัดกุฏีดาว เล่าลือกันว่ามีสมบัติฝั่งไว้มาก มีคณะล่าสมบัติใช้เครื่องมือทางวิทยาศาสตร์เพื่อค้นสมบัติใต้ดินเเล้วทำการขุด เมื่อถึงวัดนี้ คณะนี้ก็ทำการขุดเช่นกันเเต่พอถึงจุดของสมบัติเกิดมีเสียงเคลื่อนไหวท่านบอกว่า เขาเคลื่อนตัวไม่ยอมให้ " คณะนี้จึงมาปรึกษาหลวงปู่สี วัดสะเเก ซึ่งท่านก็ไม่ยอมเออออห่อหมกด้วย โดยท่านบอกว่าไม่ใช่กิจของสงฆ์ เเต่ถึงกระนั้นในตอนกลางคืนหลวงปู่สีได้เล่าให้ฟังว่า มีกุมาร๒ตน ตัวใหญ่มากเป็นผู้เฝ้าสมบัติ เขามาหาท่านถึงกุฎิท่านจึงบอกไปว่าท่านไม่ได้ไปเกี่ยวข้องด้วย ไม่ต้องมายุ่งกุมารนั้นจึงหายไป ภายหลังจึงได้ทราบว่าคณะล่าสมบัติเหล่านั้น ได้พบภัยพิบัติต่างๆนานา
มีลูกศิษย์หลวงปู่ดู่เป็นพระสงฆ์ มีวิชาพอสมควรได้มีคนมาชักชวน ให้ไปขุดสมบัติหลวงปู่ท่านล่าให้อาจารย์ศุภรัตน์ฟังว่า " เรื่องของเขาไม่ใช่กิจของเราอยากได้ของๆเขาถ้าไม่เป็นเจ้าของมาก่อนยากที่จะได้ดีไม่ดีจะโดนดี " อาจารย์ศุภรัตน์ได้ฟังมารู้ภายหลังว่าการไปขุดสมบัติของคณะนี้ไม่ประสบความสำเร็จ ต่างป๋วยไข้ไม่สบายกันเป็นเถว วันนั้นอาจารย์ศุภรัตน์เเละคณะได้ไปทำบุญถวายภัตตาหารเพลกับหลวงปู่ดู่ เห็นพระองค์นี้เข้ามาท่าท่างโรยเเรงคลานเข้าไปหาหลวงปู่ขอให้พรมน้ำมนต์ให้ หลวงปู่ท่านก็ทำให้ หลังจากพระกลับไปเเล้วท่านยังพูดกับอาจารย์ศุภรัตน์ เเก่ไม่เอาบ้างเหรอ อาจารย์ศุภรัตน์ตอบท่านว่า ถ้าเอามาวางไว้ตรงหน้า ไม่ต้องขุดถึงจะรับ ขี้เกียจไปโดนผีกระทืบ หลวงปู่ท่านหัวเราะพร้อมพูดว่า ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ เป็นของยาก เอาทรัพย์ในใจ สินในใจดีกว่า เเค่ลงทุนภาวนาก็ได้เเล้ว เป็นอริยะทรัพย์ติดตัวไปจนตายทั้งชาตินี้ ชาติหน้า

หลวงปู่ดู่ท่านให้วิธีป้องกันภูติผีปีศาจ โดยท่านบอกไปไหนให้ถืออาวุธพระพุทธเจ้า คือพระขรรค์เพชร ( เมตตา ) เเละสวดมนต์ภาวนาเพื่ออุทิศกุศล ให้ภพภูมิเหล่านี้เป็นการป้องกันตนเองเเละหมู่คณะได้อีกด้วย

 

วิธีฝึกทรงฌานในพุทธานุสสติ

เอาอย่างนี้นะ ทุกวันถ้าเวลาของเรามีน้อย ก็ใช้
เวลาก่อนจะหลับ เมื่อศีรษะถึงหมอน
นึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เราชอบ
นี่สำหรับท่านที่ไม่ได้มโนมยิทธินะ
พวกที่ได้มโนมยิทธินี่เขาได้กำไรมาก
นึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เราชอบ
คิดว่าองค์นี้คือพระพุทธเจ้าแล้วก็ภาวนาว่า พุทโธ
หายใจเข้านึกว่า พุท
หายใจออกนึกว่า โธ สัก ๒-๓ ครั้ง ก็ได้ตามความ
พอใจ มากก็ได้น้อยก็ได้แล้วก็หลับไป
พอตื่นขึ้นมาใหม่ๆ ก็นึกถึงพระพุทธรูปองค์นั้นอีก
แล้วก็ภาวนาว่า พุทโธ
ทำอย่างนี้ทุกวันจนกระทั่งถึงวันไหนถ้าเราไม่มี
โอกาสจะทำ วันนั้นรำคาญต้องทำ

วิธีทำก็ไม่ต้องไปนั่งขัดสมาธิก็ได้ กลางวันทั้งวัน
เราเหนื่อยยากในการงานมากก็นอน
เวลาจะนอนก็กราบหมอนสัก ๓ ครั้ง นึกกราบ
พระพุทธเจ้า กราบพระธรรม กราบพระสงฆ์
หลังจากนั้นเมื่อหัวถึงหมอนก็นอนภาวนา พุทโธ
ทำอย่างนี้เพียงแค่ ๒-๓ ครั้งแล้วก็หลับ
แล้วตื่นขึ้นมาใหม่เอาอีกแหละ เอาแบบนี้
จนกระทั่งมีอาการชิน
วันไหนถ้าไม่ได้ภาวนา พุทโธ วันนั้นรำคาญ
ไม่สบายใจ ไม่ได้ ต้องภาวนา
อย่างนี้ถือว่าทรงฌานใน พุทธานุสสติกรรมฐาน
ถ้าอารมณ์ของท่านทรงฌานใน พุทธานุสสติกรร
มฐาน แล้ว ถึงแม้ศีลมันจะขาดมันจะบกพร่องบ้าง
ถึงอย่างไรก็ตามตายแล้วต้องไปสวรรค์แน่นอน
เอาแค่สวรรค์ก่อนนะ

จาก : โอวาทหลวงพ่อวัดท่าซุง เล่ม ๔ หน้า ๘๘-๘๙