วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

โมทนาสาธุด้วยทุกประการครับ ช่วงนี้ผมเองก็ยุ่งๆ อยู่ มีเรื่องที่ต้องจัดการให้เข้ารูปอยู่มากมาย

ไม่เสือกก็ไม่ได้ สัญญาตัวเดียวแท้น้อ ทำให้เราต้องเหนื่อยรับภาระบางประการให้กันไป

แต่ผู้ปราถนาพระโพธิญาณนี่ มันก็อย่างที่พวก พี่ๆ น้องๆ ท่านว่ากันมานั่นแล ไม่ต้องอธิบายกัน

เข้าใจกันอยู่แล้ว คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเราน่ะไม่มี ที่เรารู้จักหรือไม่รู้จัก ย่อมเคยเกี่ยวข้องกันมาหมด

อย่างเรื่องไม่น่าจะเสือก ในตามความคิดปกติ ก็จำต้องเสือก เพราะ..กรรมมันบังคับ พวกเราทำกันมาแบบนั้น

ยี่ห้อเสือกนี่จะโทษเราไม่ได้ บางทีเด็กฝากก็มี เด็กของเราก็มี ก็จำต้องเสือก เด็กศีลยังไม่เข้มแข็งพอ ก็ต้องเสือกลากคอมันไปด้วย

นี่มันเป็นแบบนี้ หากเห็นว่าลากไม่ไหว เตะโด่งไปเลย ไปป้ายหน้าเถอะ ไม่รู้เมื่อไหร่ กฏของกรรมจะเวียนมาเจอะกันอีก ฮ่าๆๆๆๆ

นี่ก็แวะคุยเรื่องเสือกกันเสียหน่อยนะครับ พวกพี่ ก็พากันทำบุญกัน ผมเสือกเรื่องคนอยู่ ผมก็นึกเอาเองว่าทำบุญคนละแบบไป

พี่ปั้นพระ ผมปั้นคน เอ..มันจะได้บุญมั่งรึเปล่าหว่าผม แหม..ให้สร้างพระง่ายกว่ามั้งหว่า?...โดนไล่ให้ไปขุดตอเรื่อยเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ

ผมนี่ก็นับว่าพิศูจย์ เรื่อง "จำต้องเสือก" ได้แน่แท้แก่ใจแล้ว..ผมลองดู ไม่ยุ่งกับใคร ไม่สนใจใคร ไม่สนโลก ก็ยังมีเรื่องเข้ามาเองก็ยังได้นะครับ

"เรื่อง" นี่มันมีตีนเดินเข้ามาเองได้นะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ เรียกว่ามันเป็นของบังคับกันจริง แต่เวลาเสือกนี่เราต้องดูๆ เอา

อะไรเกินวิสัยก็ช่างหัวมันก่อน ทำที่ทำได้ก่อน อะไรที่มันอยู่ในวิสัยเรา ก็เต็มใจทำไป ตามกำลัง

ติดเรื่องของ ซือเจ๊ ไว้ก่อนนะครับ เอ..สงสัยว่าผมนี่ท่าจะติดหนี้ไว้เยอะนะนี่ จึงต้องมาตามใช้หนี้อยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ


เจริญในธรรมทุกๆ ท่านครับ

 

แถมให้หน่อยเผื่อผู้มาอ่านแล้วไม่เข้าใจว่าเสือกยังไง

คำว่า "เสือก" นี่พวกเราเสือกกัน ตามแบบ อิทธิบาท ๔ ประการ

๑. ฉันทะ คือ ความพอใจ เต็มใจในการงานที่กระทำอยู่

๒. วิริยะ คือ ความพากเพียร พยายาม ในการงานที่กระทำนั้น

๓. จิตตะ คือ เอาใจใส่ จดจ่อในการงานที่กระทำอยู่

๔. วิมังสา คือ การใช้สติ ปัญญา ใคร่ครวญ พิจารณา การงานนั้น

ธรรม ๔ ประการนี้ เป็นเครื่องหนุนหมุนอยู่ตลอดเวลาที่เราเสือก

การเสือกจึงเสือกได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อให้เข้าถึงประสิทธิผล ในกาลข้างหน้า

เติม ขันติ และ โสรัจจะ เข้าไปอีก อดทน และทำกำลังใจให้แช่มชื่นไว้เสมอๆ เป็นเครื่องต่อสู้กับอุปสรรคในการงาน

บารมี ๑๐ เป็นกำลังหนุนเนื่องการงานทุกประการ การงานทุกอย่างจึงจะสำเร็จได้ นี่เป็นวิธีเสือกอย่างย่อ


ราตรีสวัสดิ์ครับทุกท่าน

 

({) สวัสดีครับคุณ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน แหมมาได้จังหวะพอดี เป็นอันว่า เราเข้าใจกัน คำว่าเสือก มันหมายความว่าอย่างไร คนที่ไม่เข้าใจพวกเราๆพี่ๆน้อง ๆ ก็คงช่วยไม่ได้แล้วแหละครับ อ่านแล้วก็สบายใจ ที่มีคนชอบเสือก หลายๆคน ที่เข้าใจกัน และต้องขอขอบคุณและขอบใจ เป็นอย่างมากๆครับ

 

({) สวัสดีครับพี่ พีซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน และขออนุโมทนาสาธุ ในบุญกองการกุศล บุญทุกๆอย่างครับ เอ่ ใครโอนเงิน เข้าบัญชีผม มาเมื่อวาน ๒,๕๐๐ บาท โดยไม่แจ้งให้ทราบ ไม่ทราบว่า ของพี่หรือเปล่าครับ

 

เงินจำนวนนี้ไม่ใช่ผมโอนครับพี่

 

**************************
**ก็ต้องทําไปค่ะ ในฐานะที่เป็นครอบครัวทหารเรือด้วยเหมือนกันรวมทั้งตํารวจด้วย เลือดยังเข้มข้นอยู่
**ยังรอฟังอยู่ค่ะ

 

มีใครเป็นอย่างนี้บ้างใหมคะ มีสองครั้งที่เกิดขึ้นคือระหว่างฟังเทศน์หลวงพ่อฤาษีอยู่หลายๆเทปก็ฟังไปเรื่อยๆคราวนี้มันดึก ก็เลยปิดขณะที่ท่านยังเทศน์ไม่จบ คราวนี้ปิดเวปเหลือแต่จอคอม แต่ๆคราวนี้สิ เสียงหลวงพ่อก็ยังพูดไปเรื่อยๆ เชคดูแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ เนี่ยเหมือนโดนว่าเลย
(เล่าสู่กันฟัง)
***คุณน้องบุญทรงหาเจ้าของเงินเจอหรือยังคะ

 

({) สวัสดีครับอาซือเจ๊ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ยังครับ ไม่เป็นไร ไม่เจอไม่สำคัญ เดี๋ยวนำไปถวายหลวงพี่ นิคมย์ ที่ท่านกำลัง จะทำห้อง ต่างๆพื้นห้องโถง เอาเป็นค่าวัตสดุ ค่าจ้างช่างครับ และข้อ ที่อาซือเจ๊ พูดมา ผมเจอบ่อยๆครับ เคยฟัง ๆไป กลับได้ยิน ในสิ่งที่เราไม่เคยได้ยินครับ คือไม่มีในเทป นั่นเองครับ เจอจนเป็นของธรรมดาแล้วครับ

 

เรื่องการเสือกนี่ความจริงมันต้องมีอิทธิบาทสี่เป็นอย่างมากไม่งั้น มันไม่ค่อยจะเสือกนะพี่

เดี๋ยวค่อยมาต่อเรื่องเสือก ช่วงนี้ก็ยุ่งวุ่นวายประสาคนมันคอยจะแส่ไปทั่ว เมื่อวันอาทิตย์ก็พาหมู่คณะไปเตรียมงานหล่อพระกันมาครับ

 

เตรียมทดลองเครื่องเสียง เตรียมCDเสียงบวงสรวงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ

 

แก้วสองแก้ว พาหมู่คณะ วนสายสิณจน์รอบภูเขาเล็กๆที่ตั้งสำนักสงฆ์ ครึกครื้นเอาซะเป็นงานเป็นการ

 

ทำความสะอาดจัดเตรียมสถานที่จะถวายอาหารพระ

 

ซือเจ๊ พี่บุญทรง และทุกๆท่าน ผ้าใหมสั่งทอพิเศษเพื่อตัดเย็บเป็นผ้าไตรจีวร ถวายเป็นผ้ากฐินทานพิเศษของวัดท่าซุงในปี 2558 นี้ บัดนี้ลูกสาวได้นำมาจากแหล่งที่สั่งทอแล้ว และจะเตรียมส่งต่อให้ลูกสาวและรองอันดับหนึ่งพาไปร้านที่ตัดเย็บผ้าไตรจีวรต่อไป

แก้วสองแก้วพากันถวายผ้าดิบที่ยังไม่ได้ตัดเย็บเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผ้าผืนนี้ถือว่าเป็นผ้าพิเศษสำหรับพวกเรา สั่งทำเบื้องต้นเราเอาแค่เอาด้ายที่เป็นใหมมาย้อมด้วยสีที่เรียกว่าแก่นขนุน แต่ความจริงสีแก่นขนุนสีจะออกคล้ำกว่านี้จากนั้นก็เอามาทอเป็นผืน ผ้าผืนนี้สั่งทอมาจากอิสาน ลูกสาวพาเอามาส่งถึงสงขลา

ผ้าผืนนี้อานิสงค์เพื่อพระโพธิญาณวิริยาธิกะพิเศษ สำหรับท่านที่เป็นผู้หญิงอานิสงค์เครื่องลดามหาปราสาท ทุกชาตินับแต่นี้เป็นต้นไปจนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน

ขอทุกๆท่านที่ทราบข่าวนี้จงโมทนาร่วมกันนะครับ

 

({) สวัสดีครับ พี่ พีซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ต้องอนุโมทนาสาธุในบุญกองการกุศล ในครั้งนี้เป็นอย่างยิ่งครับ และบุญทุกๆบุญ ที่พี่และคณะทำกัน ส่วนเมื่อวาน ผมได้ นำเงิน ๒,๕๐๐ บาทที่มีผู้โอนมาเข้าบัญชีผม ไปถวายหลวงพี่ นิคมย์ เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ และเพิ่มไปอีก ๒๐๐ บาท ซื้อ น้ำ นมไปถวายท่านอีก ๑๐๐ กว่าบาท
เมื่อวานพี่สมาน พาท่านไปซื้อสี ที่นครสวรรค์ บริษัท ห้าง โกล์บอลเฮ้า มาเพื่อ ทาเพดานห้อง เพราะสีลอกมาก จากน้ำ ดาดฟ้า ต้องให้ช่าง ทำการ ใช้เกียง ขูดออกครับ แล้วค่อยทาสี รองพื้น และสีจริง

 

วันนี้ขอพูดต่อ ขอเล่าเรื่องบุพการี แชร์กันก้แล้วกัน และขอแสดงความคิดเห็นจากพี่ อาซืเจ๊ คุณ Armarmy และพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ว่า ใครจะมีวิธีการ แยบยล แบบไหน เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน มีพักพวกกัน โทรมาหาผม เพื่อจะให้ผม บูชาพระ แต่จะไม่ขอเอ่ยนาม หรือพูดพิงไปถึงเขา แต่จะใช้ นามปากกาว่า ผู้ดูแล บุพการี คือ บิดา และมารดา ถ้า บิดามารดา เป็นมิจฉาทิฐฐิ รักลูกไม่ถูกทาง หรือไม่เท่าเทียมกัน ขอเล่าเรื่องนี้เป็นอุทาหารณ์ครับ ส่วนผมแนะนำไปว่า เอาอย่างนี้ดีกว่า


ขอเล่า ลัดๆนะครับ คือมีเรื่องจริง อิงนิทานอยู่ครอบครัวหนึ่ง ลูกชายคนนี้ เลี้ยงดูแล พ่อแม่ อายุเขาตอนนี้ ก็น่าจะ ๔๐ กว่าแล้ว ที่รู้จักกับผม ส่วน ลูกๆคนอื่นๆ ก็มีครอบครัวไปกันหมดแล้ว แล้วขายที่ แบ่งสมบัติกันไปแล้ว แต่ลูกคนนี้ ไม่มีครอบครัว ได้ดูแล พ่อ ซึ่งเป็นอัมพฤก แม่เป็นโรคเบาหวาน พฤติกรรม ของพ่อแม่เขาเราไม่พูดถึง ลูกคนนี้ ดูแล ปรนนิบัติ พ่อแม่ คอยให้ยา พาพ่อแม่ไปหาหมอ อยู่เรื่อยๆ ตามที่เขาบอกมา และเคยพามาหาผม หนึ่งครั้ง และพา พ่อแม่ไปวัดท่าซุง


และ รู้สึก น้องชายคนนี้ จะเล่า เรื่องครอบครัวของเขา ให้ผมฟัง มาหลายปีแล้ว ผมก็แนะนำไปนิดๆหน่อยๆ แต่มาเมื่อวาน ผมบอกเขาไปว่า ไอ้ลูกเลวๆ ทรพี ต่อพ่อแม่ ไม่ควร ให้มันกิน หรือสงเคราะ ควรจะตัดออกไปเสีย ถ้าเป็นผม คือ ถ้าด่าพ่อแม่ หรือมาบังคับ จะเอาเงิน หรือสมบัติ ควรจะจัดการ ให้เด็ดขาด มาให้เข้ามาบ้าน ด่าว่าไป ถ้าเราจัดการได้ คือ รุนแรงหน่อย อาจจะต้อง เตะ ต่อย หรือหนักกว่าเดิม ใช้ไม้ ตี ตะบองอะไรก็ว่าไป แล้วแต่เหตุการณ์ แต่ พ่อแม่ก็ยังรักอยู่ คือ ให้น้องคนนี้ ให้หาเงินให้น้องใช้ไป อยู่เรื่อยๆ ทั้งๆมัน เหล่านั้น มีครอบครัวกันไปแล้ว อายุก็มากกันแล้ว ถึงอายุไม่มาก ถ้า ๒๐ กว่าไปแล้ว ผมถือว่า ไม่ควรมายุ่งกับพ่อแม่อีก ถือว่า เลี้ยงตัวเองได้แล้วถ้ารวย ล้นฟ้า ก็อีกเรื่องหนึ่ง เขาอ้างว่า พ่อเป็นอัมพฤก แม่เป็นเบาหวาน กลัว แม่เป็นหนัก


ผมบอก รักลูก ไม่ถูก ผมบอก ถ้าเป็นผม จะเป็นหนักก็เชิญ จะตายก็เชิญ เราห้ามไม่ได้ หรอก พ่อแม่ ไม่มีปัญญาหาเงิน แก่แล้ว ยังให้น้องคนนี้หาเงินให้ น้องเขา ๒ คนเห็นจะได้ พอเงินหมด ก็มาด่า พ่อแม่ พูดมึงกู ด่าว่า สารพัด พ่อแม่ใจดี ก็ให้น้อง คนนี้ ที่ผมรู้จัก จัดการหาให้ ผมบอก อย่าไปสนใจ ให้มันก็ทำให้พวกมันขี้เกียจ ผมเลยเล่าให้เขาฟัง ครอบครัวผม น้องๆคนไหน ที่ผมรู้จัก แต่ มายืมเงิน ไม่ค่อยจะใช้ ตรงเวลา ผมยังไม่ให้เลย ถ้าไม่ดี แม้ป่วยหนัก ยังไม่เยี่ยมเลย ถ้าจะไปคือ ตายโน่นแหละ ค่อยเจอกัน คนไหน ให้ง่าย ใช้ง่าย ผมจะให้ยืม คนไหน นานใช้หนี้ พวกนี้ อด ถ้า จะมาอยู่ชั่วคราว ได้ กินแค่ ๕ วัน อาทิตย์หนึ่ง นะได้ จะให้อยู่กินนานๆ อย่าหวัง ผมเองจะตายยังต้องทำงาน หาเงิน แล้วไอ้พวกนี้ มันเป็นใคร ไม่ใช่พ่อแม่ กู

 

มาต่อ คนเรา ไม่ใช่ เมตตาดะ พ่อแม่จะเป็นตายอะไร่ก็ช่าง บางที บางครั้ง ก็ต้องปล่อย เหมือนกัน ใช้ วิธี ขู่ก่อน ถ้าไม่ได้ผล ปล่อยทิ้งเลย ไม่ใช่ แบบพระสุวรรณ สาม มีลูกคนเดียว เลี้ยงพ่อแม่ ตาบอด นี่ตัวเอง ทำไม่ได้แล้ว หนำซ้ำ ให้ลูกอีกคน ไปรับ เลี้ยง อยู่เรื่อยๆ การงาน ไม่ทำ ถ้าเป็นผม ไม่ต้อง ถึงขนาดนั้นหรอก มึงโดน ไม้ ตะบองอย่างเดียว ถ้าพ่อแม่ยังเข้าข้างอีก ปล่อยไปเลย ไม่ต้องดูแล ดัด สันดาน เสียบ้าง ขนาดมันด่า ว่าร้าย สารพัด ไหนมันก็มีลูกเมียแล้ว อายุก็มาก ยังรักลูก ไม่ถูกทางอีก ไอ้คนเดือดร้อน คือ ลูกคนที่ดูแล ต้องหาเงินมาให้พวกมัน เดือดร้อนใจ จริงๆไม่ใช่เรื่องของผมหรอกครับเล่าสู่กันฟัง แมห บางทีไม่มีเงิน ก็เอาพระมาให้บอก แบบว่า หาเงินให้น้องๆคนนี้ ผมบอกถ้าเป็นผมเจอบาทาไปนานแล้ว


แล้วก็ทิ้ง พ่อแม่ไปนานแล้ว ดัดสันดาน ให้เข็ด จะเป็นจะตายบางที ก็ต้องละ ไม่สนใจ ถ้ามีโอกาศ ค่อยเข้าไป ดูแล คอยดู ตามดูอยู่ห่างๆ แต่ที่เขาทำเช่นนั้น คงเป็นกรรมของเขานะ แต่มันไม่ใช่กรรมอย่างเดียว มันอยู่ที่น้องคนนี้ จะจัดการด้วย แต่เขาก็ตามใจพ่อแม่เขา ฟังแล้วหนักใจ แต่ ก็ไม่ใช่เรื่องของเรา เผื่อ ใคร มาอ่านมีเรื่องแบบนี้ คงมีประโยชน์ อยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย ครับ ส่วนผมก็ขออย่า ให้เจอ แบบนี้เลย ทุกวันนี้ ก็หนักอยู่แล้ว แต่ก็ต้องปล่อยไปเหมือนกัน


คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ เมื่อตอนสงกราน์ ผมพาหลาน แฟนลูกชาย อาบน้ำแม่ผม ใช้ น้ำอบ ดอกไม้ ก่อนอาบน้ำ ผมก็ขอขมากรรม ต่อมารดา และแถมท้าย ไปว่า ขอให้เจอ กัน เป็นชาติ สุดท้ายเถอะนะแม่ ชาติหน้า อย่าได้เจอกันอีกเลย ถ้นจะเจอกัน ก็อย่าได้เกิดเป็นลูกแม่กันอีกเลย ถ้าจำจะต้องเกิดอีก แต่ขอให้ไปเจอกัน ในที่ดีๆ สูงๆขึ้นไป และขอให้ถึง ซึ่งพระนิพพาน นี่แม่ผมแกจำไว้เลย หาว่า ไปบอกลูกๆหลานๆว่า ผมตัดลูกตัดแม่ กันแล้ว ว่าผมไม่ดี สารพัด พาล เกเรไปเลย อยู่ไม่กี่วัน แกเก็บเสื้อผ้า ยัดใส่ กระเป๋า กับบ้านกล้วย ผมอะบาย อย่างไรไม่ฟัง ผลสุดท้าย ผมบอก แกว่า แม่จะไปก็ไป จะมาก็มาไมว่า แล้วแต่ ถ้า จะมาอยู่วันไหน ให้บอก จะไปรับ มาอยู่ด้วย แม่คนเดียวเลี้ยงได้อยู่แล้ว แต่แม่ ไม่อยากอยู่กับเรา ผมเคยบอก อยู่เรื่อยๆอยู่ๆ บ่อยๆว่า จริงๆ จะคิดถึงลูก คนไหน ให้บอก จะไปส่ง หรือไปอยู่ กับคนนั้นๆคนนี้สักพัก หรือเป็นเดือนก็ได้ แล้วค่อยกลับมาอยู่ กับผม แม่ผมแก จะไปอยู่ไหน ไม่ค่อยได้ นานๆ แกพูดอะไร มาผมฟัง นินทาคนอื่นผมก็บอกไม่อยากฟัง เรื่องของเรา ก็ทุกข์อยู่แล้ว ดันเอาเรื่องคนอื่นมาพูด นินทา


ถ้าจะพูดเรื่องคนอื่น ต้องพูดโดยธรรม หรือมีเหตุ อะไร ให้ระวังแบบนี้เป็นต้น ไม่ใช่ ผมไม่มีเหตุผล ผมน่ะชอบคนมีเหตุผล แค่นี้ก่อนนะครับ ถ้าพูดผิด ก็ขออภัยนะครับ

 

พี่บุญทรงไม่ว่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่ มันก็ต้องอยู่ในขอบขตของบารมีทั้งสิบทั้งนั้น เราจะเมตตาปราณีอย่างไรมันก็ต้องมีขอบเขต มันก็ต้องมีปัญญาพิจารณาใคร่ครวญว่าอะไรควรอะไรไม่ควร อะไรที่มันสุดวิสัยมันก็ต้องอุเบกขา

โดยฉะเพาะอย่างยิ่ง บุพการีผู้มีคุณใหญ่ หากจะแก้ หากจะโทษ มันต้องโทษที่ตัวเรา สวรรคมีให้ไป พรหมมีให้ไป พระนิพพานมีให้ไป ทีอย่างนี้ไม่ไป เสือกที่จะมาเกิดในแดนที่เป็นทุกข์เป็นโทษ

ในเมื่อเราเสือกเกิดมาแล้ว แล้วก็หลับหูหลับตาเกิดไม่รู้จักเลือกที่จะเกิด มันต้องยอมรับสภาพ จะไปเปลี่ยนคนอื่นนั้นมันไม่ง่าย

มันต้องปลี่ยนที่เรา อย่างกับพ่อแม่นี่สุดวิสัย ต้องประคับประคองด้วยอดด้วยทนจริงๆ ไม่อย่างนั้นความหวังดีปรารถนาดีของเรานี่แหละ พาทั้งตัวเราและพ่อแม่ร่วงนรกไปด้วย ทางตรงไปไม่ได้เราก็ต้องพาอ้อมๆไป

อย่างเราปรารถนาให้หมู่คณะบรรลุมรรคผลเข้าถึงซึ่งพระนิพพานซะในชาติปัจจุบัน พูดให้ตายพวกเขาก็คิดไม่ออกฟังไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครอยากไปงั้นก็พักไว้ก่อน

เอาแค่ทำบุญให้ทาน อานิสงค์แค่มนุษย์โลก และเทวโลกไว้ก่อน ไม่ต้องหวังผลมาก

อย่างที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อบอก คนเรานั้นวาสนาบารมีแค่ใหนฟังรู้เรื่องและพอใจแค่นั้น

หากบารมีต้นพอใจแค่ทานแค่ศีล พูดเรื่องสมาธิกรรมฐานฟังไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ

ที่พี่เล่าให้มาเราก็คงอุเบกขา มันป็นกรรมของพวกเขา ดูได้รู้ได้เป็นประโยชน์สอนใจได้ ว่าเราไม่ต้องการสภาพแบบนั้น

สิ่งที่พวกเราพากันทำอยู่ขณะนี้คือต้องการความพ้นไปจากกองทุกข์ อย่างน้อยเบื้องต้นก็ยังดี คือหากเกิดเป็นมนุษย์ก็ให้มันชั้นดีกะเขาหน่อย

หากใครเขามีความพอใจในกองทุกข์เราก็คงต้องปล่อยเขาเกลือกกลั้วของเขาไป เราพยายามถอยห่างเอาใจถอยห่าง เมตตาปราณีอย่างไรมันก็ต้องเว้นระยะ ก็เป็นอะไรที่ดีนะพี่ ที่พวกเขาทำตัวอย่างให้ดู

 

ท่าน PCO เรื่องคนในใกล้ชิดเนี่ย ดิฉันกระอักช้ำในเช่นกันค่ะ ไม่ทราบจะมีวิธีใดๆแล้ว บางครั้งดิฉันคิดยอมลงนรกเพื่อให้พวกเขาได้ไปดีในภายภาคหน้า แต่ๆๆๆๆๆ เราจะช่วยพวกเขาได้กี่วัน กี่คืน กี่ปี กี่ชาติ กี่กัปป์ กี่กัลล์ แม้องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านก็ไม่อาจขนไปได้หมด แล้วเราล่ะ เป็นใคร บางครั้งดิฉันเองก็หมดปัญญาจริงๆๆๆ เมื่อต้องการตอบแทนกันก็ทำได้แต่ทำให้กันได้ในชาตินี้เท่านั้น สุดท้ายต้องลงที่อุเบกขาค่ะ
สาธุ

 

บางคน ก็ถอยจากศีลเข้าหาอบายภูมิเอง จะพูดจะบอกจะแงะแกะเกาด้วยวิธีใดๆ ก็ไร้ผล

ก็คนมันจะไปซะอย่าง แล้วจะทำไม

นี่ผมเจอมากับตัว แล้วไง..จะเลวแล้วไง... เขาว่าแบบนี้เลย

มีอีกวิธีที่ไม่อยากใช้เลย..คือ กระทืบให้ลงไวๆ กว่าเดิม ไหนๆ ก็จะไปอยู่แล้ว

ก็ลงไปนานๆ อยากขึ้นไม่ต้องขึ้นกระทืบให้ลงไปอีก ดัดสันดาน ชอบนี่นรกนะ อยู่ไปสิไม่ต้องขึ้นมา จะทุกข์แค่ไหน จิบชานั่งดูเลย

โผล่หัวอยากจะดีมีสุขกับเขาบ้าง ก็กระทืบซ้ำเข้าไปอีก ให้มันหมกอยู่แบบนั้นไม่ต้องเลิกทุกข์

แต่วิธีนี้ก็อย่างพุทธภูมิประเภทตั้งใจแก้ไขโลกที่ลงนรก ก็เพราะ พยายามจะแก้ไขเขานี่แหล่ะ

ถ้าเราไม่ลงอุเบกขาให้ได้ สุดท้ายเราจะคิดฆ่าเสียเอง

ทำนอง "มึงดีไม่ได้ งั้นก็ตายเสียเถอะมึง อย่าอยู่เลย" นั่นแหล่ะ

อารมณ์พวกพุทธภูมิ พยายามจะแก้ไขทุกอย่าง ทุกทาง เมื่อไม่ได้อย่างตั้งใจก็อาจคิดทำลายเอง

ทีนี้เมื่อเติบโตมาแล้ว พวกเรานี่ควรจะถือว่าเรียนมาจนเริ่มจะแยกได้แล้ว

คนมีกี่จำพวก แล้วประเภทไหน พระพุทธเจ้าทรงหลีก จะเป็นญาติโก โหติกา ก็ตาม

ถ้าเข้าข่ายที่พระใหญ่ไม่โปรด ก็เลี่ยงเลย เปลืองตัว เปลืองเวลา เราจะเอาเวลาไปต่อยอดบารมีเราก็ต้องมาหมดเปลืองกับบุคคลจำพวกนี้

ซึ่งมีสภาพเหมือน กระชังก้นรั่ว ตักน้ำรดทะเลทราย เทน้ำเท่าไหร่ไม่มีวันเต็ม ต่อให้เรามีน้ำขนาดเทลงเป็นทะเลได้ก็หมดไม่เหลือ

ที่พูดในตอนต้นว่า ถอยจากศีลคืออะไร? คนมันจะมาเกิดเป็นคนได้ ต้องเคยมีศีลมาก่อน มีพรหมวิหารสี่มาก่อน จึงมาเกิดเป็นคนได้

แต่ทำตนถอยหลังกลับไป นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉานใหม่ นี่มันถอยไปขนาดนี้ กว่าจะมาเป็นคนใหม่ กัปป์หนึ่งอาจไม่พอให้โผล่มาได้เป็นคนอีก

เราอาจจะรู้ว่ามันน่ากลัวแบบนี้ เราถึงพยายามทำด้วยใจคิดสงเคราะห์ สงสารกัน ไม่ต้องการให้ไปเจอทุกข์ถึงเพียงนั้น

แต่ มันก็สุดวิสัยสำหรับบุคคลบางจำพวก ไม่เห็นแก่ตัวก็ต้องเหมือนเห็นแก่ตัว ตัดจบที่เราไปเลย

เอาให้จบถาวรคือ ทำตนให้ถึงนิพพาน ตัดสังโยชน์ ๑๐ ให้หมดจากใจ เข้าสู่อรหัตผล จบถาวรตลอดกาล


เจริญในธรรมครับ

 

เรื่องบุพการีเป็นแบบนี้ ผมเองก็เจอมาทั้งชีวิต แต่ที่ไม่อยากพูดอะไร เพราะ ขาดทุน พูดไปก็ขาดทุน

จำเรื่องที่ผมเล่าเรื่อง ท่านยาย เป็นสังเขปได้มั้ยครับ นั่นน่ะ ตั้งหอก ตั้งดาบ กับผมมาตลอด จนวาระสุดท้ายของชีวิต นั่นล่ะจึงเอาลง

เราไม่ใช่พระพุทธเจ้า จึงไม่รู้วาระแห่งมรรคผลของบุคคลใด จึงทิ่มมั่วไปเรื่อยไม่เข้าเป้าสักที งานนี้เป็นงานของพระใหญ่ท่านโดยเฉพาะ

เรามันนักเรียน ก็ต้องเรียนเหมือนกัน แต่หนักเป็นวิชาที่เรียนยากมาก

เวลาทำน่ะ ผมทำน่ะ ผมทำแรง คนมันหนัก เบาๆ ไม่ไหว ไม่หลุด แล้วมันก็เป็นผลให้เราได้นรกเข้าไปด้วยเต็มๆ

ถึงจะทำเบาๆ เขาก็เป็นแบบนั้น ขึ้นชื่อว่า วาสนาบารมีเดิม ไม่มีคำว่าญาติพี่น้องใคร มันเป็นเรื่องเฉพาะใครเฉพาะมัน

สมัยพุทธกาล ลูกเป็นพระอรหันต์ เป็นพระอริยเจ้าเยอะแยะ พ่อแม่และเหล่าญาติ ไปนรกก็มีถมไป

อย่าง มาคันทิยา พ่อแม่ไปนิพพาน ลูกไปนรก นี่เป็นข้อชี้ชัดให้เราเห็นธรรมอย่างหนึ่ง ไม่มีคำว่าญาติ กรรมล้วนๆ กรรมใครกรรมมัน

อย่างเรานี่ก็ด้วย ตั้งใจรักษาศีลธรรม แต่..ญาติ บุคคลอันเราจำได้ว่าเป็นนั่นเป็นนี่กับเรา เราชวนให้เขาทำ ก็คนมันจะไม่เอาเสียอย่างน่ะ

"สัญญาก็เลยกลายเป็นยาพิษ" สำหรับเรา เพราะเราทุกข์ใจเอง กลายเป็นคนอมทุกข์ไว้เอง เกรงเขาจะได้ยากในกาลข้างหน้า

ก็เสียกำลังใจเราเองอีก ไอ้ห่วงเขาน่ะ เขาน่ะบางทีก็ไปแหงๆ อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงเลย ถ้าคนมันมีวิสัย ปทปรมะ กันจริงๆ ไปแน่

แต่ไอ้เราน่ะจะไปเพราะ ห่วงเกินพอดี ทำกำลังใจเศร้าหมอง แทนที่จะไปตามกำลัง ศีล ทาน ภาวนา ที่ทำไว้

ก็ไปผิงไฟก่อน เพราะเราก็เกิดมาแล้วทำบาปเหมือนกัน นี่ผมเองนี่ก็ระวังตัวกับเรื่องนี้ที่สุด

เพราะผมรู้สึกตัวอยู่เหมือนกัน บาปเก่าๆ ก็เยอะ เจอของใหม่เข้าไปอีก มันจะบวกกัน เราจะลงยาว

ก็ออกความเห็นเรื่องนี้ไว้เท่านี้ก่อนครับ

เจริญในธรรมครับ