นี่หรือ คือวิธีจัดการกับศพในทิเบต

คนตายไปก็ไม่มีอะไร เป็นอาหารของบรรดา แร้ง กา น้อ

 

อื้อหือ ....ไม่น่ากดเข้ามาดูตอนตี 2 เลย จะนอนแล้วเชียว

 

ศาสนาพุทธกล่าวไว้ นามะ รูปัง ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา

ชื่อนี้ ร่างกายนี้ เป็นทุกข์ ไม่เที่ยงแท้ ไม่มีตัวตน

ศาสนาฮินดูกล่าวไว้ว่า ราม สัจจะเฮ

คำกล่าวของราม เป็นความจริงคือ การเกิด แก่ เจ็บ ตาย

 

เมื่อก่อน ก็คิดว่ามันน่ากลัวนะ
แต่พอไม่รู้สึกอะไรกะความตายแล้ว รู้สึกว่าการจัดการศพแบบนี้ก็เป็นวิธีที่เรียบง่าย รวดเร็ว และไม่เป็นภาระแก่คนข้างหลังเท่าไหร่

เอามาฝากค่ะ
พิธีศพของชาวพุทธธิเบต แร้งกินศพ (Tibetan Buddhist Sky Burial)

http://pantip.com/topic/30932733

 

อนุโมทนาสาธุ สาธุ สาธุ

พิจารณา มหาพิจารณา พิจารณา มหาพิจารณา

ปรมถบารมี

 

...เขาคงคิดว่าจะทำศพให้เกิดประโยชน์บ้างมังคะ
คิดต่างกับไทยเรา และเราไม่คุ้นเคย

 

มันก็เป็นเรื่องธรรมดานะ..เพราะมันเป็นประเพณีของเขา..แต่มันจะไม่ธรรมดาถ้าเอาประเพณีเขามาทำที่ประเทศไทยค่ะ

 

เป็นการเสียสละอันยิ่งใหญ่ คืนร่างอันไร้วิญญาณให้ธรรมชาติไป อนุโมทนาบุญชาวธิเบต

 

คนเราตายไปแล้ว ประโยชน์น้อยกว่าวัวกว่าควายอีก วัวควายเนื้อหนัง กระดูยังใช้ประโยชน์ได้ แต่คนนั้นกลับไม่ใช้ประโยชน์อันดันเลย

ทางพระพุทธศาสนาเน้นให้เผาร่างที่ไร้ดวงจิต มีจุดประสงค์หลักคือ 1.ดวงวิญญาณที่ตายไปแล้วจะได้ไม่ยึดติดในร่างเดิมของตน จนไม่ไปไหน 2.การเผาเป็นการป้องกันโรคระบาดได้ดีที่สุด 3.แต่ถ้าเกิดไม่เผาก็ให้ร่างนั้นได้ใช้ประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ซึ่งจะทำให้เราไม่ยึดติดกลับร่างเก่า และรู้สึกเอิบอิ่มมีปิติหากร่างนั้นได้ใช้ประโยชน์(ในทางที่ดี) ต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย นี่แหละเหตุผล

ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ แต่ถ้าเอาร่างมาให้แร้งกินคนตายยังได้บุญอีก แต่ที่เค้าต้องตัด ต้องเฉือน ต้องผ่าศพ เพราะต้องการให้แร้งนั้นกินง่าย และหากไม่ตัด ไม่ฉีก อีแร้งมารุมทึงนั้น เศษ เนื้อกระจาย ดูอุจาดตามากกว่าอีก

 

มีสิ่งหนึ่งที่ใน pantip ยังไม่ได้อธิบายไว้ ตรงนี้ผมขอเสริมให้แล้วกัน สำหรับคนที่อ่านทางโน้นมาแล้ว

ในทางธิเบตเอง เป็นที่ทราบกันว่า นับถือวัชรญาณ ถามว่าเขาเชื่ออะไร ก็ต้องบอกว่า เขาเชื่อว่าการตรัสรู้สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน และการตรัสรู้นั้นมันเหมือนกับเราอยู่ในที่มืด ๆ และมีฟ้าแลบเกิดขึ้นที่ทำให้เรามองเห็นทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่งในทันใด แต่ฟ้าที่แลบนี้มันยังคงสว่างอยู่อีกตลอดไปไม่กลับไปมืดอีก วัชระ = เพชร หรือฟ้าแลบฟ้าผ่า

ในอีกส่วนหนึ่งคือเรื่องพระวินัย ตรงนี้อธิบายง่าย ๆ ว่าเขาถือการปฏิบัติแบบมหายานที่พัฒนามาจากสายมัธยมกะและโยคาจาร แต่ถือพระวินัยในกลุ่มมุลสรวาสติวาท ซึ่งพัฒนามาจากสรวาสติวาท หรือกล่าวได้ว่าพัฒนามาจากพระวินัยสายดั้งเดิม (สำหรับเรื่องมัธยมกะและโยคาจาร ผมได้อธิบายไว้แล้วในกระทู้ตายแล้วมีอยู่หรือตายแล้วสูญ ใน http://palungjit.org/threads/ตายแล้วดับสูญ-หรือ-มีอยู่.535654/

จากที่เขาถือเรื่อง พระโพธิสัตว์นี่เอง มันนำไปสู่การพัฒนาวัฒนธรรมต่าง ๆ ที่สัมพันธ์กับโพธิสัตว์วิถีตั้งแต่เกิดจนตาย โดยเฉพาะอวโลกิเตศวรและมัญชูศรี ซึ่งกล่าวง่าย ๆ ว่าคือภาคกรุณาและปัญญาธิคุณของพระพุทธเจ้านั่นเอง โดยเฉพาะกับอวโลกิเตศวรนี่ที่มีอิทธิพลกับธิเบตมาก เหตุผลที่ใช้อธิบายได้ก็คือมาจากความเชื่อที่ว่าดาไลลามะปรมุขของรัฐและศาสนจักรของธิเบตก็คืออวตารแห่งองค์พระอวโลกิเตศวรนี่เช่นเดียวกัน ความเชื่อเรื่องโพธิสัตว์นี้วางรากลึกอยู่ในวิถีชีวิตอย่างแนบแน่น ที่นี่เขามองกันว่าทุกชีวิตอยู่บนวิถึแห่งโพธิสัตว์ มุมมองที่เขาใช้อธิบายเรื่องนี้จะมาจากเรื่องโพธิจิตเป็นส่วนมาก เรื่องโพธิจิตนี้ใช้อธิบายว่า จิดแห่งการตื่นรู้หรือจิตแห่งพุทธนี้มีอยู่ในทุกสรรพชีวิต เพียงแต่ต้องอาศัยการขัดเกลาและปัญญาจึงจะสามารถเข้าสู่หนทางแห่งพุทธได้ วัฒนธรรมเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดนี้มีวิธีคิดอีกมาก ตรงนี้คงไม่พูดถึงเพราะจะไม่เข้าเนื้อหากะทู้

ในส่วนของความเชื่อเกี่ยวกับการเกิดตาย ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ธิเบตให้ความสำคัญมากที่สุด เนื่องจากเขาเชื่อว่า สภาวะจิตก่อนตายจะเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเนื่องจากเป็นตัวกำหนดชาติกำเนิดต่อไป และในทางธิเบตเองก็ได้อธิบายขั้นตอนเหล่านี้ไว้อย่างละเอียด เพื่อให้มนุษย์เราเข้าใจขั้นตอนต่าง ๆ ของการละเบญจขันธ์และการเดินทางของจิต เพื่อให้ให้ตกไปอยู่ในอบายภูมิ และเดรัจฉานภูมิ แต่ให้คงอยู่ในภพภูมิที่สามารถปฏิบัติได้บำเพ็ญต่อในเส้นทางโพธิสัตว์ต่อได้ ก็คือเกิดเป็นมนุษย์นี่แหละดีที่สุด เพราะเป็นทางที่ดีที่สุดในการบำเพ็ญเพียรภาวนา ไม่ได้หวังพึ่งสวรรค์สมบัติ ลาภลอยดังที่ชาวไทยเรานิยมเท่าใด

จากความเชื่อเรื่องอวโลกิเตศวร (ในธิเบตเองพระอวโลกิเตศวรเป็นชาย แต่พอไปถึงจีนก็ได้ผสมกับนิทานพื้นบ้านหรือบุคคลในประวัติศาสตร์กลายเป็นหญิงไป) ความเชื่อนี้ ส่งผลต่อพิธีกรรมที่เราเห็นอันหนึ่งคือการทำทานหลังจากที่เราเองตายไปแล้ว ด้วยการนำร่างกายนั้นเป็นทานเป็นอาหารแด่ฝูงปลานกต่าง ๆ หลังจากระยะเวลาหนึ่งที่เขาเชื่อว่าวิญญาณได้ออกจากร่างไปแล้วจริง ๆ

ในเรื่องนี้มันมีมิติและเหตุผลทางวัฒนธรรมประกอบกับภูมิศาสตร์อยู่ส่วนหนึ่ง ที่คนนอกบางทีก็มักจะลืมมอง คือธิเบตเองอยู่บนที่ราบสูง ดินแข็ง ผสมกับหนองบึงที่กลายเป็นทุ่งหิมะและทุ่งน้ำแข็งในฤดูหนาว ที่ฝรั่งเรียกว่า Thermafrost ซึ่งเป็นตัวกำหนดลักษณะเฉพาะเรื่องวัฒนธรรมโดยเฉาะเรื่องการกินอยู่ และการก่อสร้าง เจ้า Thermafrost นี่ถูกพูดถึงมากช่วงมีการสร้างทางรถไฟสายชิงให่-ธิเบต เพราะไม่เคยมีใครสามารถสร้างอะไรแบบนั้นได้บนทุ่งน้ำแข็ง แต่เรื่องนี้ท้ายที่สุดก็สามารถเอาชนะความท้าทายทางวิศวกรรมนี้ได้ด้วยการศึกษาวิธีการจากการก่อสร้างบ้านเรือนของชาวธิเบตเร่ร่อน หรือพวก nomad นั่นเอง

ทางด้านกายภาพ จากการที่มีพื้นที่เป็นหินแข็งโดยทั่วไป ต้นไม้ใหญ่ก็มีไม่มาก ทำให้การจะเผาศพกลายเป็นเรื่องยากและสิ้นเปลืองมาก การทำ skyburiel น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดทางหนึ่ง เพราะไม่ต้องเผาเนื้อด้วยฟืนจำนวนมาก หรือต้องขุดดินที่มีแต่กรวดกับพื้นแข็ง ๆ แต่เลือกที่จะกำจัดเนื้อเพื่อเผากระดูกอย่างเดียว อีกทั้งยังได้บุญ ได้ทำทานอีกด้วย สมดังวิถีทางแห่งพระโพธิสัตว์

 

จะว่าไปก็ดูมีประโยชน์ เป็นอาหารให้นกได้ ไหนๆร่างกายตายแล้วก้อเอาไปไม่ได้ จัดเรียบง่ายไม่ยุ่งยาก เหลือเอาไว้แต่ความดีความชั่วนี่แหล่ะ

 

ถือว่าเป็นมรณานุสติได้ดี