กับข้าววันนี้ค่ะ......รวมกับข้าวในแต่ละมื้อของวันค่ะ ขำขำค่ะ

เห็นหน่อไม้ครูติงแล้วอยากทานขาหมูต้มหน่อไม้จังเลยค่ะ...

 

ขอบคุณมากค่ะ คุณ pegaojung ยิ้มหวานเลยค่ะโดนค่าลอตเตอรี่ไป 220

ถ้าถูกก็ดีใจ....แหมพอไม่ถูกละก็เสียดายเงินจัง...555555555555

 

นอนหลับฝันดีนะคะ...เพื่อนๆ

 

มิน่า...เมื่อคืนนอนหลับฝันดี^^
อรุณสวัสดิ์ค่า....

 

ยังหาวนอนอยู่เลย ^^
กาแฟสักโอ่งมั้ยคะ

 

ต้องโทษหวย ที่ออก123 ใครจะไปรู้ล่ะ

 

เอามาฝากอีกค่ะ ^^


จัดให้ค่ะสำหรับมื้อเช้านี้

 

เห็นหน่อไม้แล้วเมื่อยค่ะ จะทำคนเดียวไหวหรือเปล่าคะ^^

 

เห็นหน่อไม้คุณติงแล้ว..ดิฉันคงต้องไปขอความช่วยเหลือชาวบ้านมาทั่งอำเภอ

ค่ะ.... อู้ยมันใหญ่มากเลยค่ะ555555 แต่แกงจืดหน่อไม้ไผ่ตงนั้นน่าหม่ำมากค่ะ

 

วันนี้มีโจ๊กหมูน่าทานมากๆมาฝากเพื่อนๆ

ค่ะ.....

 

วู้ โจ้กหมู ในชามหรู ดูน่าทาน
ขอสักชาม เพิ่มไข่ ใส่อีกลูก
ใส่พริกนิด น้ำส้มหน่อย อร่อยสุดสุด
สงสัยจะจุก จนลุกไม่ไหว
ไว้พรุ่งนี้ มากินใหม่ ให้สองชาม

 

มีเพื่อนเป็นชาวปราจีนบุรีคนหนึ่ง เราทำทำแกงไปฝากกินกันนอกสถานที่ มานกินแล้าทำตาลอย ว่า อืม รถชาดใช้ได้ แต่อ่อนหน่ไม้ไปหน่อย ก็เลยว่า คราวหลังแกก็พกหน่อไม้มาเองนะว้อย อยู่นี่มีแต่หน่อไม้กระป๋อง เนี่ยะแกไปเกาะแกะหน่อใหญ่ของครูติง เค้าอยู่ ระวังด้วยค่ะครุติง

 

คุณตาอยู่ต่างประเทศเหรอคะ... เก่งจังเลยค่ะ อย่างน้อยๆอยู่ต่างบ้านต่างเมือง

ก็ต้องเป็นเรื่องภาษา วัฒนธรรม อากาศ ดิฉันเคยไปเป็นแม่ครัวมาที่ประเทศติมอร์เมื่อ

หลายปีก่อน ถอดใจเลยค่ะ คิดถึงเมืองไทยจับใจ " เพราะภาษาไม่แข็งแรง " และที่ประ

เทศนี้ กฎหมายห้ามนำเข้าพืชผักของประเทศอื่น




เวลาทำผัดไทยนี่ ไม่มีต้นหอม ถั่วงอก มะขามเปียก กุ้งแห้ง ก็จะมีแต่เส้น

แล้วใช้กะหล่ำปลีแทนผักอื่น อ่อ...มะนาวไทยก็ไม่มี ต้องใช้เลมอน ลูกใหญ่ๆแทน



,ต้มยำก็เหมือนกันค่ะ เครื่องต้มยำแทบจะไม่มีให้เลย ต้องใช้หอมใหญ่ เลมอน

ผักชี พริกก็ใส่ได้นิดหน่อย เพระคนที่นั่นไม่ทานเผ็ด โอ้ย...มันเครียดหลายๆค่ะ ทำกับข้าว

แล้วเครื่องไม่ครบนี่มันอึดอัดใจมาก.... เสียชื่ออาหารไทยหมด



แถมตอนนั้นประเทศนี้พึ่งเปิดประเทศได้ใหม่ๆ ทหาร un เดินถือปืนมาตรวจ

เป็นระยะเลยค่ะเพื่อความปลอดภัย มีพี่ un เป็นคนไทยมาทานอาหารนี่เหมือนสวรรค์มา

โปรดเลยค่ะได้คุยภาษาไทย แล้วพี่เขาเตือนว่าให้กลับเมืองไทยเถอะ มันไม่ค่อยปลอดภัย

ก็จริงค่ะ เพราะดิฉันกลับมาได้ไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องยิงประธานาธิปดีของประเทศนี้ขึ้นกลาย

เป็นเรื่องวุ่นวายภายในประเทศเลยเชียว ( ดิฉันโชคดีที่ได้กลับมาก่อน เพราะในตอนนั้น

เขาห้ามคนเข้าออกชั่วคราวเพราะมีสงครามภายในประเทศ )




ตอนนี้ใครจะมาจ้างให้ไปทำงานตปท.อีกคงไม่ไปแล้วค่ะ ( แต่ถ้าได้ไปเที่ยวนี่ไป

ค่ะ แหม 5555 ) ,อยู่เมืองไทยมีความสุขที่สุด ใต้ร่มพระบารมีในหลวงของชาวไทย

เป็นแม่ค้า..ตัวกลมๆ มีน้อยใช้น้อย ทำกินแบบพอเพียง....



แต่คุณตาก็เก่งนะคะ ทีอยู่ ตปท.ได้ ( อิอิ ดิฉัฯะได้คุยได้ว่ามีเพื่อนอยู่ ตปท.แหม

ยืดได้เลยค่ะ 555555555 )

 

ว๊าวๆได้สมใจนึก ขอบคุณครูติงมากๆค่ะ ม่ายได้หม่ำได้เห็นรูปก็ยังดี อิอิ

 

ยังไม่ได้สวัสดีทุกคนเป็นทางการเลยคะ เรียกตาก็ได้นะคะ

เราอยู่นิวซีแลนด์ ดินแดนแห่งแผ่นดินไหวและภูเขาไฟอันร้อนแรงค่ะ เลยวัยรุ่นไปเรียนที่ออสเตรเลียต่ะ ที่นั่นมีเพื่อนๆนักเรียนไทยเยอะ เลยคลายเหงาได้เยอะ ตอนนั้นวัยรุ่นด้วย ตะลอนเยอะค่ะ หลังจากนั้นก็มาทำงานที่นิวซีแลนด์ แดนกีวีเนี่ยค่ะ ที่นี่เหงามากกกก ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะตอนมาใหม่ๆ ยิ่งเวลาฝนตก ท้องฟ้ามัวๆ ออกไปไหนก็ไม่ได้ เพราะว่าไม่รู้จักใครเลยในตอนนั้น เพราะได้งานทำ และคิดว่าเราพูดภาษาอังกฤษได้แล้วจะกลัวอะไร กลัวหนุ่มฝรั่ง อย่างเดียว (ล้อเล่นค่ะ) หลังๆเนี่ยเวลาเหงา สวดมนต์ นั่งสมาธิเลยค่ะ ถามว่าทำไมไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนฝรั่ง วัฒนะธรรมเราไม่เหมือนกันค่ะ ของเขาอิสระ ของเราเข้าห้องน้ำก็ต้องมีเพื่อน เกิดไปเที่ยวแล้วเพื่อนฝรั่งไปเจอหนุ่มที่ถูกใจ เขาก็จะทิ้งเราค่ะ เลยไม่เอา ไม่ไปดีกว่า

ตอนแรกก็คงเหมือนคุณทัศน์ล่ะค่ะ ดีใจมากที่ได้เจอคนไทยด้วยกัน แต่พอได้คุยกันไปแล้ว ก็ไม่ใช่ มันพุดยาก เราก็แบบนึง เขาก็แบบนึง ก็เลยบางทีคิดว่าอยู่คนเดียวก็ได้ ไม่มีปัญหา เมื่อก่อนไม่มีเฟสบุค ไม่มีเน็ต ไม่มีไลน์เราก็อยู่ได้ ตอนนี้มีเพียบ ที่นี่ห้าโมงเย็นร้านค้าปิดหมดแล้วค่ะ มีแต่ซุปเปอร์มาเก็ตที่ยังเปิดสามทุ่ม เจ้านายตอนนั้นก็กำชับหนักหนาว่า ห้ามกลับบ้านมืด ห้ามเดินคนเดียวมืดๆ เราก็กลัวนะ พกมีดตลอด แต่ก็ไม่มีอะไร เพราะไม่เคยกลับบ้านมืดจริงๆแล้วกลัวผีฝรั่งมากกว่าค่ะ เรามีแฟลตเมท เขาก็ยุ่งกับตัวเขาเอง เขาไปปาร์ตี้ทุกวัน ทิ้งเราไว้กับหมาของเขาทุกคืน เราก็เลยกลายเป็นคน ไปไหนคนเดียว ยังมีหมอดูฝรั่ง(ที่ออสเตรเลีย)ทักเลยค่ะ แบบว่า เขาบอกว่า เขาอยากดูดวงให้เรา ดูให้ฟรี ไม่คิดเงิน เขามาตื้อหลายทีค่ะ เขาตื้อเพื่อนเราอีกคนด้วย เพื่อนไปดูก็บอกว่าใช้ได้ แต่หลังๆทนลูกตื้อลุงแกไม่ไหว เขาบอกว่า ยูอยู่คนเดียวได้ เขาไม่เคยเห็นแบบนี้ เขาบอกว่าเขาดูจากรังสี เขาเห็นแค่เส้นสีขาวจากเราไม่มีสีอื่น อย่างน้อยน่าจะมีเส้นสีชมพูกับสีดำ ส่วนของเพื่อนเรากลับกันค่ะ เขามีทั้งสีชมพูและสีดำ แต่ไม่มีสีขาว ต่างคนคงเกื้อกูลกันมั้งคะ

ตอนนี้ชินแล้วค่ะ มีทั้งไลน์ ทั้งเฟส คิดถึงใครก็กดๆ อย่างเดียว คนนี้ไม่ว่างก็คุยกับอีกคน ทำนองนี้ แต่ก็บางทียังเหงาแต่แบบว่าหาอะไรทำก็ได้ค่ะเรื่องอาหารตอนแรกก็ลำบากนะคะ เรากินอาหารฝรั่งไม่ค่อยได้ กินได้แค่มื้อเดียว มื้อต่อไปต้องมีพริกอ่ะค่ะ ส่วนใหญ่เลยทำเองตลอด ทำได้ไม่กี่อย่างหรอกค่ะ เราขี้เกียจทำมื้อนึงก็ทำทีเยอะๆ กินหลายๆมื้อ แรกๆนี่เข้าเมืองใหญ่ๆทีนึงต้องหาร้านขายของชำ ซื้อทีนึงจนคนขายคิดว่าเราจะเอาไปเปิดร้านอาหาร เขาถามตรงๆเลยค่ะ เราก็ขำมากๆ เหมือนคนป่าเข้ากรุงจริงๆ เราอยู่นอกเมืองมากๆ เลยต้องตุนค่ะ ปัจจุบันนี้สบายค่ะ มีขายทุกอย่าง เครื่องกระป๋อง มีหมดเลยไม่ค่อยลำบากเหมือนสมัยแรกๆ หาได้ง่ายๆตามซุปเปอร์ เสียตรงที่ผักสด พวกคะน้า ผักบุ้ง ผักขึ้นช่ายไม่มีขายเลย ผักโปรดทั้งนั้นหาซื้อไม่ได้ เดี๋ยวนี้ต้องปลูกตะใคร้ มะกรูด มะนาว ผักชี สะระแหน่ค่ะ จะกินก็ไปเด็ดเอาหน้าบ้าน ง่ายดีค่ะ

ตอนนี้เราทำงานร้านอาหารค่ะ มีพ่อครัวหนุ่มคนไทย เขาก็บ่นเหงาๆ นะคะ แต่บางทีจะว่าไป บางทีเราก็ต้องเดินออกไปหาคน หาโลกบ้าง ไม่ใช่ให้โลกเดินเข้าหาเราอ่ะนะคะ ของคุณทัศน์กับเราเป็นผู้หญิง ไม่เหมือนโลกของผู้ชาย เราจะทำไม่ได้อย่างเขา ผ่อนคลายของเขาคือเข้าผับ เข้าคาสิโนเขาก็ไปคนเดียว(ไปเที่ยวขนาดนี้ยังบ่นว่าเหงา เขามีสาวๆไม่ขาด) ของเราไปแบบนั้นไม่ได้ค่ะ ใจไม่กล้า ของคุณทัศน์น่ากลัวกว่านะคะ เพราะเราเดาว่าติมอร์น่าจะเป็นแขกหรืออินโดฯใช่ไหมคะ เขาจะมีภาษาของเขาเอง ไม่ง่ายเหมือนภาษาอังกฤษ แล้วเป็นผู้หญิงไปทำงานคนเดียว น่ากลัวค่ะ

เคยมีน้องเป็นพ่อครัวไทยอีกคนนึง คนนี้เขาก็อยู่คนเดียวนะคะ เหล้าไม่ดื่ม ผับไม่เข้าและไม่เล่น เขาทำงานไม่กี่ปีเขาก็สร้างบ้านเป็นล้านให้พ่อแม่เขาแล้ว น้องเขาอายุน้อยแต่เขามีจุดมุ่งมั่นที่จะทำเพื่อพ่อแม่ของเขาอ่ะคะ

แต่เราว่าอยู่ ตปท เนี่ยน่าสงสารออก ถึงจะมีอะไรขายยังไง มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดีค่ะ รดชาดกับข้าวก็งั้นๆ ไปกินตามร้านอาหารก็โอเคแต่แพงค่ะ อยากทานอะไรก็ไม่มีให้ทาน จะมีก็กระป๋องทั้งนั้น สารกันบูดเพียบ ที่นี่สามทุ่มก็หาอะไรใส่ท้องไม่ได้แล้วค่ะ เห็นมะ ข้าวต้มน่ะ อย่างกับทองคำเลยค่ะ

ขอโทษนะยาวไปนิดค่ะ วันนี้ทำงานตอนเย็น เลยว่างๆ

 

ดิฉันนำน้ำส้มมาให้คุณตา..ดื่มเย็นๆชื่นใจค่ะ รอคุณตามาเล่าเรื่องต่อค่ะ อิอิ

 

ขอบคุุณสำหรับน้ำส้ม หวานชื่นใจ
แอบแก้และเพิ่มข้อมูลไปแล้วค่ะ ขอโทษทีคะ

ทนหน่อยนะคะ พูดมากไปนิด ไม่ค่อยมีใครให้คุยภาษาไทยมากมายค่ะ นอกจากเวลาไปวัดเท่านั้นจะเจอคนไทยเยอะแย แล้วก็อาหารอร่อยๆ เยอะมากค่ะ

 

เอากาแฟดำ espresso มาฝากค่ะ เพราะตัวเอง ได้ไป 2 แก้ว แล้ว เนื่องจากนอนน้อย ตื่นไปเรียนแต่เช้า ง่วงมากค่ะ อาหารการกิน ทู้นี้ น่ากินท้างน๊านเลยค่า

 

แตงโมหวานๆ....มาฝากค่ะ

​