นิ้วกายสิทธิ์

ในอดีต ช่างหูกผู้ยากไร้แต่ใจดีคนหนึ่งเป็นคนมีศรัทธา แต่ไม่มีทรัพย์จะ
บริจาค เพราะลำพังตัวเองข้าวสารกรอกหม้อก็ยังไม่มี ช่างหูกได้ยินข่าวว่า
อสัยหเศรษฐีเป็นผู้มีศรัทธา รักในการบริจาคทาน เขาอยากมีส่วนแห่งบุญนั้น
ด้วย เนื่องจากบ้านของเขาอยู่ปากทางพอดี จึงแนะนำพวกยาจก วณิพก
พเนจรทีี่ผ่านมาแถวนั้น ให้ไปรับอาหารที่บ้านอสัยหเศรษฐี ทุกๆเช้า ช่างหูก
จะออกมาชี้บอกทางให้คนที่ผ่านหน้าบ้านของตน เพื่อให้ไปรับอาหารของท่าน
เศรษฐี เขาขวนขวายทำอยู่อย่างนั้นโดยไม่เบื่อจนตลอดชีวิต


ครั้นละโลกแล้ว เนื่องจากตัวเองไม่ได้ทำทานอะไร จึงไปบังเกิดเป็นภุมเทวาที่
ต้นไทรใหญ่ เมื่อมีผู้พลัดหลงเข้ามาในป่าใหญ่ หากผ่านใต้ต้นไทรใหญ่แห่งนี้
ภุมเทวาจะเกิดจิตเมตตาหาทางช่วยเหลือผู้คนเหล่านั้น ด้วยการชี้นิ้วออกไป
นิ้วนั้นเป็นดุจนิ้วกายสิทธิ์ บันดาลข้าว นำ้ อาหารที่มีรสอร่อยให้แก่คนหลง
ทาง จากนั้นก็ใช้นิ้วเนรมิตทรัพย์สินเงินทอง เพชรนิลจินดา ให้พวกเขานำไป
ใช้ในเมืองมนุษย์อย่างสุขสบาย


" เราไม่มีอะไรจะให้ทาน ได้แต่ยกมือขวาชี้ทางให้แก่คนเดินทางเพื่อไปรับ
บริจาคที่บ้านอสัยหเศรษฐี ด้วยบุญนั้น ฝ่ามือของเราจึงให้สิ่งที่น่าปรารถนา
เป็นที่ไหลออกแห่งวัตถุมีรสอร่อย ผลบุญสำเร็จที่ฝ่ามือของเรา เพราะการ
บอกทางนั้น "



ที่มา : - อังกุรเปตวัตถุ พระไตรปิฎกเล่มที่ 26 หน้าที่ 211- 212
ฉบับ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

* * * *

ไวยาวัจจะ แปลว่า การขวนขวายช่วยทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น
ต่อส่วนรวมด้วยความสุจริตใจ การขวนขวายช่วยเหลือคนอื่น เมื่อเห็นเขา
กำลังสั่งสมบุญหรือกำลังต้องการความช่วยเหลือ โดยไม่นิ่งดูดาย ไม่ดูเบา
ไม่เห็นแก่ตัว เป็นบุญพิเศษอีกอย่างหนึ่ง เช่น ช่วยสร้างสะพาน สร้างถนน
ขุดคลอง ขุดสระ ขุดบ่อนำ้ สร้างศาลา สร้างวัด สร้างโรงพยาบาล ปลูก
ต้นไม้ ทำถนนหนทางให้สะอาด ช่วยกวาดลานวัด หรือช่วยงานบวชนาค
งานกฐิน ช่วยงานทำบุญเลี้ยงพระ ช่วยนิมนต์พระ หรือช่วยขับรถส่งพระ
หรือคนที่มาช่วยในงาน เป็นต้น ทั้งหมดนี้จัดเป็นบุญทั้งสิ้น


แม้การช่วยเหลือคนเจ็บป่วย คนตกนำ้ คนถูกรถชน หรือประสบอุบัติเหตุ
ต่างๆ ช่วยจูงคนแก่ข้ามถนนให้ปลอดภัย หรือชี้ทางให้คนหลงทางก็จัดเป็น
ไวยาวัจจมัย คือ บุญที่เกิดจากการขวนขวายช่วยเหลือผู้อื่น


( จากหนังสือ " อยู่ในบุญ " ฉบับที่ 128 )

____________________________________

ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เว็บ a5.mzstatic.com


นิพพานชาตินี้กันเถอะ

 

..เพราะชีวิตคือการลงทุน ตัวชีวิตคือต้นทุน สิ่งที่ได้มาหลังจากชีวิตคือกำไรทั้งหมด การเกิดมาในโลกนี้ เหมือนการมาเที่ยวหรือไปเที่ยวต่างประเทศ เราชื่นชมได้ทุกอย่างที่เห็น แต่เมื่อจะเดินทางกลับ จะต้องวางทุกอย่างไว้ที่เดิม เพราะนั่นเป็นสมบัติของแผ่นดินนั้น เก็บเอาเพียงความสุข ความเบิกบานใจติดตัวกลับบ้านไปก็พอ ชีวิตในโลกนี้ มีทั้งกำไรที่เป็นสินทรัพย์และกำไรที่เป็นอริยทรัพย์ สินทรัพย์เราทิ้งไว้ให้เป็นสมบัติของโลกต่อไป ให้คนอื่นชื่นชมด้วย หากเรามีโอกาสกลับมาเที่ยว(เกิดใหม่) อีก เราก็มีโอกาสได้ชื่นชมอีก อริยทรัพย์คือบุญ ความสุขความเบิกบานใจ อิ่มใจ พอใจ เป็นสมบัติแท้ของเราตามเราไปได้ทุกแห่งหน...

เศรษฐีและช่างหูก เป็นผู้ที่มีปัญญาจึงคิดและทำเช่นนี้ได้..รุ้ว่าการลงทุนให้ได้กำไร คือหัดทำความพอใจในสิ่งที่เรามี ความโชคร้ายของมนุษย์ส่วนใหญ่แล้วคือการไม่รู้ว่าตนเองนั้นโชคดี..

 

สงสัยเป็นภาพปริศนาธรรม

ชี้คนอื่น..๑ นิ้ว..ตัวเอง..๓ นิ้ว..กรรมน่ะ

 

กระทู้นี้ไม่มีปริศนาใดๆครับ ท่านอภิมาร

มีแต่พระธรรมที่โปร่งใส ตรงๆ ชัดเจน ครับ


นิพพานชาตินี้กันเถอะ

 

๑.นิ้วชี้..นำออก..สั่ง..บอก..แลแนะนำ

มือที่กำกลับ..๓.นิ้วเข้าหาตัว.มีกรรมดำ

กรรมขาว..กรรมที่ดำและขาว

นิ้วโป้ง..เมื่อยกออก.ชูว่าเยี่ยม

ความหมายว่ายอด.ชี้บอก.ออกระหว่างช่อง

มีความนัย..กรรมที่ไม่ดำไม่ขาว ไม่มีวิบากทั้งฝ่ายดำ

และฝ่ายขาว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม การกระทำ

ที่เกิดจากเจตนาที่จะละทิ้ง.กรรมดำ.และกรรมขาว

ซึ่งเป็นเจตนาก่อให้เกิดกรรม.ที่นำไปสู่การหลุดพ้นจากทุกข์

โดยสิ้นเชิง.กรรมชนิดนี้ได้แก่.." มรรคมีองค์ ๘ ".

 

มันไม่ได้อยู่ที่ดัชนี นิ้วชี้ของท่านหรือของใคร แม้ฝ่ามือข้างซ้ายของกระผม เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งผีเข้า ผมไปเจอเข้า ผมก็จะช่วยเหลือเขา ผีที่สิงห์ร่างผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอย่าเข้ามา ข้ากลัวฝ่ามือของท่านทำไมมีดวงไฟลุกสว่างจ้า ผมถามว่าเป็นใครมาจากไหน ผีตนนั้นบอกว่าเป็นสัมภเวสี เดือดร้อนมาก หิวโหยมาก ให้ช่วยหน่อย ผมจึงอธิฐานจิตแผ่เมตตาและบุญให้ ใช้ฝ่ามือแตะที่หน้าฝาก เสร็จแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็สลบลงและสงบไปชั่วขณะและตื่นขึ้นมา ด้วยอาการงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เลยเล่าให้ฟัง คนที่ีมามุงดูก็งงมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น

สุดท้ายมันอยู่ที่การที่เราปฏิบัติ ทางกายและจิตของเรา ขอให้ตั้งใจปฏิบัติธรรมเพื่อชำระจิตใจเราให้สะอาดบริสุทธิ์ เป็นที่พึงของตนเองและผู้อื่นได้ครับ

 

เอ่อ..ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีสิจะได้ขอแรง

ช่วยสงเคราะห์หน่อยครับ..นี่ก็โดยไล่

ตามสิงเกือบทุก.โพสท์.เลยโอยไม่เว้น

วันโกน.วันพระ.วันหยุดราชการเลย.เเต่

จะไปแตะ.ต้องระวังหน่อยครับ.ไม่เผลอ

เธองับเลือดสาด.เดือดร้อน30บาทอีก.

เอ่อ..ช่วงนี้สังเกตุง่ายหน้าตาเธอจาเปื่อยๆน่ะครับ.

 

ถ้าเป็นสัมภเวสีไม่เกเรเดือดร้อนจริงๆก็ช่วยเหลือได้ครับ

แต่ถ้าเป็นผีอันธพาลเกเร ก็ต้องขอตรวจดูก่อนครับ ผมว่าพอเราปฏิบัติธรรมมา เราจะมีเมตตามาก และไม่ค่อยอยากไปรบกับใครหรือสู้กับใคร บางทีก็ปล่อยวาง ใจก็อวยพรให้เขามีดวงตาเห็นธรรมจะได้ไม่ทำบาบพ้นทุกข์เร็วๆ ก็เมตตาเขาให้มากครับ เพราะเขายังไม่รู้จักแยกแยะ จึงยังหนาด้วยบาบกรรมอยู่ครับ ให้เมตตาปราถนาช่วยเหลือเขาก่อนเบื้องต้น แล้วค่อยสงเคราะห์แก้ไขตามความเหมาะสมต่อไปครับ

 

ถ้าถือศีล ภาวนา จิตใจผ่องใสเป็นสุขในพระพุทธศาสนาแล้ว
ความดีก็จะคงอยู่ทั้งจิตและร่างกาย
อนุโมทนาค่ะ

 

ชอบ....
อ่านเหมือนกันนะ...
สนุกดี

 

ในวัฏฏังคุลีชาดก กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า พระเจ้าปเสนทิโกศล ถวายนมัสการสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วทูลถามว่า “บุรุษ สตรีผู้หนึ่งผู้ใด เมื่อได้สร้างพระพุทธปฏิมากร กระทำรูปเปรียบจำลองพระพุทธองค์ ขึ้นไว้ จะได้ประมาณอานิสงส์เช่นไรพระพุทธเจ้าข้า”

สมเด็จพระบรมศาสดามีพระพุทธดำรัสว่า “ดูกร มหาบพิตร ผู้ เป็นมหาราชบุรุษหรือสตรีผู้ใดผู้หนึ่ง ซึ่งประกอบด้วยศรัทธา เมื่อได้สร้างพระพุทธปฏิมากรไว้ในพระพุทธศาสนา พระพุทธปฏิมากรนั้น บุคคลจะสร้างด้วยดินเหนียว หรือศิลาก็ตามหรือทำด้วยโลหะแลทองแดงก็ตาม จะทำด้วยไม้ แลสังกะสี ดีบุกก็ตาม จะทำด้วยรัตนะ เงินทองก็ตาม ผู้ที่สร้างทำนั้น จักได้อานิสงส์ผลอันมากพ้นที่จะนับประมาณ การที่สร้างพระพุทธปฏิมากร หรือปฏิสังขรณ์พระพุทธรูปก็ดี เป็นประเพณีของพระพุทธเจ้าทั้งหลายซึ่งยังเวียนว่ายในวัฏฏสงสาร ครั้งเมื่อตถาคตเสวยพระชาติเป็นพระโพธิสัตว์ ได้เห็นนิ้วพระหัตถ์พระพุทธปฏิมากรซึ่งทำด้วยดินเหนียวหักขาดไปนิ้วหนึ่ง จึงนำเอาดินเหนียวมาปั้นทำให้เป็นบริบูรณ์เป็นปกติ แล้วทำการสักการบูชาด้วยมาลาแลของหอม ครั้งทำลายเบญจขันธ์ ก็ได้เสวยสมบัติในสวรรค์ ได้เป็นบรมกษัตริย์ในมนุษย์โลก สิ้นกาลนาน ภายหลังเมื่อโพธิสมภารพุทธการกธรรมเต็มบริบูรณ์แล้วก็ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า” แล้วทรงเทศนาถึงอดีตชาติของพระองค์ ดังนี้

ในอดีตกาล มีพ่อค้าคนหนึ่งชื่อ กุลภัทรกุมาร ไดัชักชวนพ่อค้าทั้งหลายเดินทางไปค้าขายยังต่างเมือง ระหว่างทางเขาเห็นพระพุทธปฏิมากรทำด้วยดินเหนียวองค์หนึ่ง ซึ่งประดิษฐานอยู่ในพระอาราม ในป่าชัฏ พระพุทธปฏิมากรนั้น มีนิ้วพระหัตถ์หักไปนิ้วหนึ่ง จึงเอาดินเหนียวมาขยำกับน้ำอ้อย ปั้นนิ้วพระหัตถ์พระพุทธปฏิมากรปฏิสังขรณ์ให้เต็มบริบูรณ์ทั้ง ๕ นิ้ว แล้วเอาเงิน ๕ กหาปนะ ให้หญิงทาสีคนหนึ่ง คอยปฏิบัติรักษา พระพุทธปฏิมากรนั้น และให้มูลค่าประทีป เทียน แลมาลา ของหอม สำหรับบูชาพระปฏิมากรนั้นด้วย ครั้นบูชาแล้ว จึงตั้งความปรารถนาด้วยว่า “อานิสงค์ที่ข้าพเจ้าได้ปฏิสังขรณ์นิ้วพระหัตถ์นี้ ขึ้นชื่อว่าข้าศึกศัตรูทั้งปวง อย่าให้มีเฉพาะหน้าข้าพเจ้าเลยอนึ่งขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้เป็นสัพพัญญูพระ พุทธเจ้าในอนาคตด้วยเถิด”

นับแต่นั้นมา ข้าศึกศัตรูและสัตว์ร้ายทั้งหลาย แม้แต่งู ตะขาบ และแมลงป่อง เป็นต้น ก็มิได้กล้ำกลายกุลภัทรกุมาร เมื่อตายไปได้เกิดเป็นเทพในสวรรค์ พวกอสูรในเทวโลกก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ พากันหนีหมด เมื่อปฏิสนธิในครรภ์พระอัครมเหสีของพระเจ้าพาราณสี เทพบุตรซึ่งเป็นบริวารพันหนึ่งก็มาเกิดในครรภ์ของภรรยาพวกอำมาตย์ เมื่อประสูติพระกุมารแล้ว ในกาลนั้น ทั้งหลายมีช้าง แลม้าเป็นต้น แม้จะดื้อเพียงใด เมื่อพระราชกุมารยกนิ้วพระหัตถ์ชี้มาในกาลใด สัตว์เหล่านั้นก็ซวนเซล้มลงพระราชกุมารจึงได้พระนามว่า “วัฏฏังคุลีราชกุมาร”

เมื่อได้ครองราชย์เป็น “พระเจ้าวัฏฏังคุลีราชโพธิ ” ประกอบด้วยเมตตากรุณา ไม่เคยเบียดเบียนชีวิตใดเลย ตั้งมั่นอยู่ในศีล ในกาลนั้นพระยาร้อยเอ็ดทั้งหลายในชมพูทวีปจึงปรึกษากันจักไปชิงราชสมบัติ ของพระเจ้าวัฏฏังคุลีราช เพราะเห็นว่าพระองค์ไม่ฆ่า เลย คงได้เมืองมาโดยง่ายเมื่อยกทัพมาประชิดเมืองของพระเจ้าวัฏฏังคุลีราช พระองค์เพียงชี้นิ้วพระหัตถ์ พวกพระยาร้อยเอ็ดและเหล่าทหารก็ตกจากยานพาหนะและหกล้มระเนระนาด พระยาร้อยเอ็ดจึงสวามิภักดิ์ยอมเป็นประเทศราชของพระโพธิ สมเด็จพระทศพลจึงตรัสพระคาถาว่า บุคคลผู้สร้างพระพุทธรูปนั้น จะได้เป็นพระอินทร์ ๘ ครั้ง จะได้เป็นสมเด็จบรมจักรพรรดิ ๘๐ ชาติหรือ ๑๐๐ ชาติ จะได้เป็นพระราชานับประมาณไม่ได้ ผลแห่งการปฏิสังขรณ์ซ่อมแซมพระพุทธรูปนั้น ไม่ควรคิดว่ามีค่าเท่าใดเพราะเป็นอจินไตย ประมาณไม่ได้ บุคคลผู้ก่อสร้างพระพุทธรูปด้วยปีติเลื่อมใสแล้วจะเกิดในสวรรค์สิ้นกาลนาน ผู้ปลูกมหาโพธิ์ นรชนผู้บวชตน นรชนผู้สร้างพระปฏิมากร นรชนสามจำพวกนี้ จักได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเที่ยงแท้