แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

รออ่านต่อหนอ...ตะเองงงงง รีบปั่นด้วยล่ะ 5555555555

 

อ๋อ...เห็นแล้ว แต่ทำไมต้องพ้นพิศใส่เค้าด้วยอ่ะ :'(



อ๊ากๆๆๆๆๆ ต้องพิศพญานาคราชจากแววตา! พิศนั้นตรงเข้าทะลุหัวใจแล้ว ต้องขอเวลาไปขับพิศออกก่อน!.....

 

ว้าวววว...เรื่องนี้ก็น่าสนอ่ะ...อยากฟังหนอ...มาเล่าให้ฟังเร็วๆ เลยหนอ

 

ย้อนไปเมื่อสมัยก่อนพุทธกาลยุคนั้นความเชื่อเรื่องผู้วิเศษและพรหมผู้สร้าง ยังคงมีให้เห็นโดยทั่วไป
กล่าวถึงเงื้อมเขานันทมูลกะแต่เดิมเป็นภูเขาสูงเสียดฟ้าภายในเป็นหมู่ถ้ำที่วิจิตรพิศดารมาก!มีหน้าผาล้อมรอบทุกทิศทาง
ไร้หนทางปีนป่ายขึ้นไป ผู้ที่สำเร็จฌานสมาบัติเท่านั้นถึงเข้าไปอาศัยอยู่ได้ ความอัศจรรย์ของภูเขาลูกนี้มีความเป็นมาอันยาวนาน
เกี่ยวข้องกับผู้บำเพ็ญเพื่อบรรลุธรรมเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าโดยเฉพาะ!กาลสมัยที่ยังไม่มีพระปัจเจกพุทธเจ้าอุบัตินั้น
ฤาษีบรมครูโพธิสัตว์เจ้านามว่าเกศฬีได้จุติจากเทวโลก มีหน้าที่รักษาเงื้อมเขานันทมูลกะไว้เพื่อรอพระปัจเจกชนผู้ประเสริฐ

ในราวป่าอันรกชัฎยังมีสองสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังเดินทางไกลไปยังนครต่างแดน เพราะเหตุถิ่นที่อยู่เดิมเกิดโรคระบาด
ผู้คนต่างล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ความทราบถึงฤาษีบรมครูโพธิสัตว์มิอาจทนเห็นมหาชนเดือดร้อนจึงปรุงยาวิเศษขึ้น
แล้วเหาะขึ้นสู่เวหาไปยังเมืองนั้นเพื่อช่วยเหลือเหล่าสรรพสัตว์ ในระหว่างทางเห็นนางเสือโคร่งใหญ่ถูกความหิวครอบงำแล้ว
กำลังตรงเข้าทำร้ายสองสามีภรรยา จึงเหาะลงไปยับยั้งเหตุนั้นแล้วมอบแก้ววิเชียรชัยสิทธิ์ไว้เพื่อป้องกันตัวในระหว่างเดินทาง
ด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ สองสามีภรรยาจึงถือท่านเป็นสรณะ แล้วกล่าวกับฤาษีเกศฬีว่า...

"ท่านผู้ประเสริฐต้องการสิ่งใดขอจงบอกกล่าวแก่ข้าพเจ้าเถิด"ลำดับนั้นพระมหาฤาษีเล็งเห็นด้วยญาณแล้วว่า นางพราหมณี
กำลังมีท้องอ่อนๆ บุตรนั้นเป็นผู้มีบุญ จึงกล่าวตอบพราหมณ์ทั้งสองออกไปว่า...
"ดูก่อนพราหมณ์ เราต้องการบำเพ็ญพรต หากท่านปรารถนาจงนำบุตรมาสู่สำนักเราเถิด เบื้องล่างภายใต้เงื้อมเขานันทมูลกะนั้น
ในอนาคตกาลอันใกล้นี้จักเป็นมหานครใหญ่!"สิ้นคำกล่าวแล้วท่านก็เหาะขึ้นสู่เวหาไปด้วยฤทธิ์ธานุภาพ ลุถึงเมืองชายแดนในบัดดล!
แจกจ่ายยาวิเศษแก่มหาชนผู้เดือดร้อนจนหายจากโรคภัยไข้เจ็บเป็นอันมาก ผู้ที่สมัครใจอยู่ต่อในเมืองเดิมท่านก็ให้รักษาศีล
เพื่อดำเนินชิวิตอยู่ด้วยความผาสุข ส่วนผู้ที่มีอุปนิสัยนั้นต่างมุ่งหน้าเดินทางไปยังเงื้อมเขานันทมูลกะเพื่อการบำเพ็ญพรต



ในไม่ช้ามหานครฤาษีก็อุบัติขึ้นในคราวครั้งนั้นเอง นามว่า "เมืองฤาษีเกศ"

แมวเหมียวมงคลฟีล์มภูมิใจเสนอ



"ตำนานรักสองหมื่นปีนาคฤาษี"

เร็วๆนี้​

 

ว้า...ไตเติ้ลนิดเดียวเองอ่ะ...มาปูเสื่อ รอฟังตอนต่อไปหนอ

 

สองสามีภรรยาเดินทางมาถึงเมืองชัมพุกะนครเข้าไปขอพักอาศัยกับสหายท่านหนึ่ง ซึ่งเคยทำการค้าร่วมกันมา ก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี
เขาชักชวนให้อยู่ที่เมืองแห่งนี้ โดยแบ่งทรัพย์และที่ทำกินให้ตามความเหมาะสม ค่านิยมสมัยนั้นเมื่อสหายรักใครชอบพอถูกอัธยาสัยกันแล้ว
มักทำพิธีหมั้นหมายบุตรของตนที่อยู่ในครรภ์เพื่อให้ได้แต่งงานกันในอนาคต (อาจดูคล้ายกับพิธีคลุมถุงชน)
ถ้าหากเกิดเป็นชายทั้งคู่ หรือหญิงทั้งคู่ก็จะได้เป็นเพื่อนรักที่สนิทสนมกันมากราวกับพี่น้องท้องเดียวกัน ถ้าหากบุตรคลอดออกมา
ได้ฝ่ายหนึ่งเป็นหญิงและอีกฝ่ายหนึ่งเป็นชายแล้วมักไม่คลาดแคล้ว ต้องได้ครองรักกันตลอดไป(ถึงแม้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไม่เต็มใจก็ตาม)

นี่เป็นประเพณีและค่านิยมในสมัยนั้น พ่อแม่จะมีสิทธิ์เด็จขาดในการตัดสินใจ ซึ่งผิดจากยุคสมัยปัจจุบันนี้ พ่อแม่ต้องเป็นฝ่ายตามใจลูกทุกอย่าง
เข้าทำนองว่า ลูกเทวดา,ลูกค้ำลูกคูณ,ลูกหัวแก้วหัวแหวน ฯลฯ ...

เหมือนดั่งเทพอุ้มสมเมื่อภรรยาของพราหมณ์ทั้งคู่คลอดบุตรออกมาเป็นหญิงและชาย ความปราบปลื้มยินดีก็มาสู่ครอบครัวพราหมณ์ทั้งสองตระกูล
ครอบครัวพราหมณ์ต่างแดนผู้มาเยือนได้ขนานนามบุตรของตนตามแก้ววิเศษที่ฤาษีมอบให้ว่า "ชัยสิทธิ์กุมาร"
ชัยสิทธิ์กุมารเจริญวัยขึ้นโดยลำดับท่ามกลางความรักและความเอาใจใส่ จนอายุได้สิบปี วันหนึ่งเขาท่องเที่ยวไปในคามนิคม
เห็นชายแก่กับหญิงแก่สองสามีภรรยากำลังทะเลาะเบาะแว้งกัน กุมารน้อยจึงแอบยืนฟังอยู่ใกล้ๆ...

"สมัยฉันยังสาวยังสวยอยู่ทำไมไม่เห็นแกพูดอย่างนี้ ฮือไอ้แก่...สมัยข้ายังหนุ่มอยู่เอ็งก็ไม่เคยปากจัดแบบนี้เดี๋ยวพัดตบ!โถ ยายแก่หนังเหนียวเอ๊ย"

กุมารน้อยเดินจากมาครุ่นคิดถึงคำตัดพ้อของสองตายายนั้น เกิดคำถามขึ้นมากมาย
"ทำไมต้องแก่ ทำไมต้องเจ็บ?...ความแก่และความเจ็บเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจมากกระนั้นหรือ?...แล้วทำไฉนเราจักไม่แก่ไม่เจ็บ?"
ชัยสิทธิ์นำความสงสัยกลับไปถามบิดามารดาในเรือนตน ก็พลันเกิดเหตุอัศจรรย์ขึ้น
อยู่ๆแก้ววิเชียรชัยสิทธิ์ที่เก็บรักษาไว้ในผอบเกิดแสงสว่างรุ่งโรจน์ขึ้น สองสามีภรรยาทราบเหตุนั้นแล้วให้รำลึกถึงคำของมหาฤาษีผู้มีอุปการะ
จึงถามชัยสิทธิ์กุมารทันทีที่กลับมาถึง...

"เจ้าปรารถนาสิ่งใดหรือ?"
"ข้าปรารถนาความไม่แก่ ความไม่เจ็บ"
"โอ้...ความไม่แก่ความไม่เจ็บในเรือนนี้หามีไม่"
"แล้วทำไฉนความปรารถนาแห่งใจข้า จักสมหวัง"

ลำดับนั้นพราหมณ์ผู้เป็นบิดา ได้นำแก้ววิเชียรชัยสิทธิ์มอบให้แก่บุตรของตนแล้วกล่าวว่า
"ในเบื้องทิศบูรพาภายใต้เงื้อมเขานันทมูลกะนั้นมีมหานครใหญ่นามว่าเมืองฤาษีเกศ...
เจ้าจงไปยังสถานที่แห่งนั้นเล่าเรียนสรรพวิชาที่ตนปรารถนาเถิดพ่อฤาษีน้อย!"

ชัยสิทธิ์กุมารรับดวงแก้วจากบิดาแล้วทำปทักษิณแก่พราหมณ์ผู้ให้กำเนิดทั้งสอง ออกเดินจากบ้านมาในบัดนั้น
ในระหว่างทางนาง"อมรา"คู่หมั้นในวัยเดียวกันเห็นชัยสิทธิ์กุมารหอบผ้าสะพายของ จึงร้องทักขึ้น...

"ท่านจักไปไหน ท่านจักไปไหน สหายข้า"
"ข้าจักไปในที่ที่ความแก่และความเจ็บไม่อาจทำอันตราย"
"ที่เช่นนั้นอยู่แห่งหนตำบลใด"
"ที่เช่นนั้นอยู่แสนไกลในเงื้อมเขาใหญ่เบื้องทิศบูรพา"
"อย่า อย่าทิ้งข้าไว้เดียวดายในความชรานั้นข้ามิปรารถนา"
"ถ้าเช่นนั้นจงอย่าช้าไปด้วยกันเถิดหนา อมราเอย!"


(kiss)
อ่านวันละนิดจิตแจ่มใส

 

แอบอ่านอยู่นะจ๊ะ..แมว เอ๋ย..แมวเหมียว.ววว

 

ระหว่างรอ มิกก็เล่านิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงให้ฟังหน่อยสิ เป็นไงมาไงถึงได้ชอบคลุมผ้าอ่ะ 55555

 

ขอบอกว่า...ของเขาแร๊งงงงงงงงงงงงง

 

ก๊าก.กกกก จริงๆ ด้วย แฮะ..เอิ๊กๆๆ เอ๊ย..:boo:

 

ไม่ต้องแอบก็ได้ นำเสนอเรื่องราวบ้างก็ดีครับ

 

อ๊าวววว...ที่คลุมหน้ามา เพราะเค้าอยากเป็นสายสืบอ่ะ..เป็นสัญลักษณ์บอกว่า...
ข้า (อยาก) รู้...ข้า (อยาก) เห็น...ไม่มีอะไร พ้นหู พ้นตา ข้าได้...ไง กร๊ากกก

 

ชื่อนี้คลับคล้ายคลับคลาคนรู้จักพิกล ๕๕๕๕
รออ่านตอนต่อไปค่ะ

 

ด้วยความอุตสาหะพยายามและความมีใจเด็จเดี่ยวในไม่ช้าทั้งสองก็ลุถึงเมืองฤาษีเกศโดยสวัสดีภาพ
"พ่อหนุ่มน้อยทั้งสองเจ้ามาด้วยเหตุใด"ชายกำยำร่างสูงใหญ่ถามผู้มาเยือนด้วยไมตรีจิต ในขณะนั้นสาวน้อยอมราเธอคลุมศรีษะ
แต่งกายแลดูคล้ายชายหนุ่ม ชัยสิทธิ์แหงนหน้าสบตาชายผู้นั้นเขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งในแววตาบ่งบอกถึง ความเป็นผู้มีตบะฌาน
อันน่าเกรงขาม...

"ข้าแต่ท่านผู้มีอายุ เราทั้งสองเดินทางไกลมาสู่สถานที่แห่งนี้เพื่อการบำเพ็ญ"
"ถ้าเช่นนั้นจงทราบกฎในแดนสถานแห่งนี้"
"กฎนั้นเป็นไฉนท่านโปรดเฉลย"
"กฎนั้นอย่าละเลยล่วงประเวณีบริโภคเนื้ออินทรีย์ใคร"

ลำดับนั้นฤาษีผู้คุมกฎได้อธิบายรายละเอียดต่างๆให้ทั้งสองทราบ...
"ในที่นี้มีเขตแดนอยู่หลายแห่ง แต่ละแห่งมีความหมายควรศึกษา"
"หนึ่งเขตบ้านบริจาคภัตรา"
"สองเขตแสวงหาไม้ผลาเอื้ออุดมคุณ"
"สามเขตถ้ำน้อยแลถ้ำใหญ่"
"สี่เขตชิงชัยประลองศิลป์"
"ห้าเขตแสวงหาอาภรณ์เกล้าชฎิล"
"หกเขตน้ำอมรินทร์ชำระกาย"
"เจ็ดเขตอิทธิฤทธิ์ของวิเศษ"
"แปดเขตยาวิเศษบัวแก้วบัวสวรรค์"
"เก้าเขตมฤคสัตว์แดนหิมพานต์
"สิบเขตครูอาจารย์ยอดเขาสูงนัทมูลกะเอย"

ลำดับนั้นฤาษีผู้คุมกฎได้อธิบายรายละเอียดปลีกย้อยอีกหลายอย่าง จับใจความสำคัญได้ว่า หลังจากชำระร่างกายในเขตที่หกแล้ว
ให้ผู้มาใหม่อธิษฐานจิตว่าตนปรารถนาสิ่งใดในการบำเพ็ญพรตแล้วดื่มน้ำจากบ่อน้ำทิพย์นั้น ก็จักเกิดนิมิตขึ้นมาในห้วงมโนนึก
แล้วให้ตนออกเดินทางไปตามนิมิตที่ตนรู้สึกนั้น นิมิตรนั้นไปหยุด ณ สถานที่แห่งใด
สถานที่แห่งนั้นคือที่ที่เหมาะสมในการบำเพ็ญพรตของตน!
(นัยว่าองค์อมรินทร์เทวาธิราชเจ้ามาร่วมสร้างบารมีด้วย จึงเนรมิตรบ่อน้ำทิพย์ให้อาบดื่มชำระร่างกาย แล้วจักเกิดนิมิต
นำพาผู้บำเพ็ญไปยังที่พักอันเหมาะสม ตามแรงอธิษฐานของตน)

เมื่อผู้บำเพ็ญเข้าพักอาศัยในสถานที่อันเหมาะสมแล้ว ในไม่ช้าครูฤาษีเกศฬีก็จักมาปรากฎให้คำแนะนำสั่งสอนตามวาระจิตที่ตนเคยได้บำเพ็ญ
สั่งสมมา(อ้อ ที่แท้ครูฤาษีเขารู้กันกับพระอินทร์นะ)โดยไม่ต้องปีนป่ายหน้าผาสูงขึ้นไปหาท่านให้ลำบากกาย

หากผู้บำเพ็ญมีจิตเข็มแข็งหนักแน่นดีแล้วได้อิทธานุภาพ ก็จักบังเกิดภาพนิมิตนำพาให้ไปสู่เขตแดนที่สี่เพื่อชิงชัยประลองศิลป์ ผู้ที่ชนะก็จักได้
รับคำสรรเสริฐและยกย่องให้เป็นมหาฤาษีผู้มีเดชมากในสายฤทธิ์อภิญญา ส่วนผู้แพ้ก็จักกลับไปบำเพ็ญมาใหม่...โดยฤาษีแต่ละท่านนั้น
สามารถใช้ความสามารถของตนได้เต็มที่โดยไม่ต้องหวั่นเกรงผลกระทบใดๆ เช่นแผ่นดินไหว ภูเขาระเบิด น้ำท่วม ไฟบรรลัยกัณ ฯลฯ
เพราะในเขตแดนนี้ท้าวจตุโลกบาลทั้งสี่ได้ให้การอุปถัมภ์คุ้มครองโดยสร้างมิติทับซ่อนไว้ในโลกทิพย์
จึงไม่เกิดผลเสียหายแก่สรรพสัตว์ทั้งหลายในโลกมนุษย์

เนื่องจากชัยสิทธิ์กุมารปรารถนาความไม่เจ็บความไม่แก่ เธอจึงได้นิมิตไปสู่เขตแดนที่แปดซึ่งเป็นเขตยาโอสถวิเศษอันมีบัวแก้วบัวสวรรค์เป็นอาทิ
ในเขตแดนนี้ผู้ที่สำเร็จแล้วจักสามารถรู้สรรพวิธีต่างๆในการรักษาโรค มีอายุยืน เจริญฌานสมาบัติอันเป็นเหตุรักษาธาตุขันธ์ไว้มิให้เจ็บไข้ได้ป่วย
มีอินทริย์ผิวพรรณ์ผ่องใสไม่แก่โดยธรรมชาติ!ดุจได้กายทิพย์แห่งเทพเทวัณบนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า ซึ่งอุบัติแล้วมีร่างกายหนุ่มสาวอยู่ตลอดเวลา
อายุราว๑๖ปีตลอดอายุไข พอหมดบุญแล้วก็จุติไปเอง!

กล่าวถึงนางอมรานั้นอธิษฐานจิตขอติดตามชัยสิทธิ์กุมารไปด้วยทุกหนแห่ง เพราะนางถือว่าเป็นสมบัติของชัยสิทธิ์แล้วตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา
จึงปรากฎนิมิตเดียวกันมุ่งสู่แดนที่แปดในกาลบัดนั้น...

(ซาบซึ้งใจจริงๆนางแก้วคู่บารมีอธิษฐานขอเป็นตุ๊กแก เกาะโพธิสัตว์น้อยไปทุกหนทุกแห่ง 5555...)

 

ว้าว....ววว มีนางแก้วกับพระโพธิสัตว์ด้วยหนอออออ ความฝันอันสูงสุด...บ่

 

แหมมมม...จะเปรียบ เธอ ให้ดีกว่านี้ก็ไม่ได้ ป๊าดดด มาเปรียบเป็นตุ๊กแกได้ไงเนี่ย >"<

 

ถ้าพิจารณากันดีๆแล้วส่วนใหญ่แทบทุกเรื่องที่นำมาลง จะเป็นเรื่องราวในการสร้างบารมีของโพธิสัตว์และการบำเพ็ญเนกขัมมะบารมีแทบทั้งสิ้น และทุกเรื่องจะเกี่ยวข้องกับพญานาค!

เฉลย เป็นเพราะยุคสมัยนี้ ลูกหลานสายพญานาคมาสร้างบารมีกันเยอะ
และในอนาคต ผู้คนจะมีความกำหนัดกล้าในกามราคะ จนถึงยุคสมัยที่ ห้าปีแต่งงาน สิบปีมีลูกได้ นั้นแหละ!

การที่นิทานออกไปในแนวบำเพ็ญเนกขัมมะ ก็เพื่อผู้ที่มีนิสัยวาสนาเดิมมาอ่านพบเข้าก็จะได้มีกำลังใจหนักแน่นในการบำเพ็ญของตนสืบต่อไป

 

งั้นแบบนี้คงพอรับได้