อย่าเลยพระพุทธเจ้า อย่าเลยครูอาจารย์

นี่ก้อแยกแยะชั้นข้อมูลไม่ถูกอีกเหมือนกัน คำนิคม มันคือ คำแต่งใหม่ ที่ยกมาไม่ใช่พุทธวจนะ ถ้าจะถกกันต้องเอาคำพุทธเจ้า ไม่ใช่เอาคำแต่งใหม่มาถก

หาตัวเลข 227 ในพุทธวจนให้ดูหน่อยสิ
ถ้าถามพระจะบอกว่ามีศีล 227 สวดแค่ไหนนึงกว่ามีศิลแค่นั้นทำให้หายไป 2000 กว่าข้อโดยไม่รู้ตัว
หมวดที่สำคัญคือ สัมปันนะสีลา จะหายไป ระบุเรื่องมิจฉาอาชีวะของภิกษุ ก้อเลยไม่รู้การเลี้ยงชีวิตผิดของตัวเองเป็นยังไง ก้อเลยดูหมอ ดูฤกษ์ ดูยาม ปลุกเสก ทำน้ำมนต์ ซึ่งเป็นการผิดศีล

พระไม่ได้มีศีล 227 นะ และพวกสวด 227 ก้อต้องรู้ด้วยว่าต้องรักษาตั้งหมด 2400 กว่าข้อนั้นด้วยนะ
ถามหน่อยว่าพระที่รักษา 227 รับเงินทองมั้ย ยังรับอยู่เลยแต่สวดเยอะ การรักษากับการสวด อันไหนสำคัญกว่ากัน

 

เสขิยวัตร 75 ตาม link นี้ครับ
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=8&A=12598&w=%E0%CA%A2%D4%C2

ต่อให้เสขิยะวัตร มีแค่ 1 ข่อ ปาฏิโมกข์ก็จะมี

4 + 13 + 2 + 30 + 92 + 4 + 1 + 7 = 153 ข้อไม่ใช่ 150 ถ้วนอยู่ดี

 

คุ่นๆอยู่ว่า ลักษณะของ เสขิยวัตร. สิกขาบทที่มี75 เกียวกับมารยาท ที่ไม่ได้วางโทษเเบบ สิกขาบทอื่นๆ เป็นข้อพฤติกรรมของพระสงฆ์
ซึ่งพระองค์ให้สมบูรณ์ด้วยศิล ปาฏิโมกข์ มารยาทเเละโคจร
เป็นศิล3กลุ่ม เนี่ย เเต่จำไม่ได้ว่าเรียกอะไรบ้าง

 

ก็อยู่ในวินัยปิฎกไงครับ มีคนรวมให้แล้ว ลองย้อนขึ้นไปอ่านดูสิครับ
การสวดเสขิยะวัตร ในปาฏิโมกข์ก็ เป็นการรักษาเหมือนกันมิใช่หรือ เพราะในพระวินัยท่านให้สวดเสขิยวัตรในปาฏิโมกข์ด้วย ส่วนข้ออื่นแม้ไม่สวดเพราะพระวินัยไม่ได้กำหนดให้สวด แต่ก็ต้องรักษาอยู่แล้ว

และในปาฏิโมกข์ท่านก็บอกว่ารูปใดสวดโดยย่อต้องอาบัติทุกกฏ

 

เพราะฉนั้นเเล้ว เมื่อยึดเเต่หลักนั้น คือ ปาฏิโมกข์ พระวินัยเล่ม 1 กับ 2

ก็จะไม่สนใจ อีก2ส่วน คือศิลที่เเท้จรืง กับมารยาท เเละโคจรบทอื่นๆ
ถามว่า รักษาศิลกี่ข้อ ก็จะตอบเเต่ปาฏิโมกข์คือ227 คือรวบยอด

ส่วนที่เรียกว่าศิลจริงๆ ศิล5 พอรู้ เเต่พอศิล6ขึ้นไปก็จะเรียกว่าผิดไปเป็นเเทบ ลองไปตรวจสอบดูได้

 

สำหรับผมนะ

คิดว่าต่อให้สวดเกิน227 เลยก็ได้

เเต่ถ้าไม่รักษาศิล กับวัตรอื่นๆ

ด้วยการอ้างว่ามี227. ไม่สมควร

 

ชั้นข้อมูลใน Pitaka มีทั้งพุทธวจนะ คือ ธรรม + วินัย และ อถรรกถา พระอภิธรรมปิฎก ตัดไปเลยเป็น อถรรกถาทั้งหมด ในหมวด ธรรม + วินัย ก้อจะมี อถรรกถาแทรกอยู่ คำนิคม ที่ลุงยกมาหรือ link ที่ลุงยกมายังไม่ได้ยกพุทธวจนะมาเลยนะ โห้นี่ตกลงว่าเข้าใจพุทธวจนะรึป่าวเนี่ย ดูกร! ดูกร! ดูกร! ดูกร!
ลุงไปหาพุทธวจน ย้ำ พุทธวจนะ มานะว่า 227 อยู่ตรงไหน ก้อเห็นมีแต่ 150 แล้วอย่าบอกว่าในวินัยปิฎกอีกล่ะ ที่ลุงยกมา คำแต่งใหม่ เอาแค่พุทธวจนะในบาลีสยามรัฐก้อจำไม่หวาดไม่ไหวแล้ว

 

ท่าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับนี่ ส่วนเรื่อง ที่พระองค์สั่งว่าอย่างไร ย้อนกับไปดู10พระสูตรนะครับ นั้นเป็นโอวาทของพระองค์ ที่นี้ท่านอ่านแล้วจะทำอย่างไรเป็นเรื่องของท่าน ผมเป็นคนนำเสนอสิ่งที่พระองค์กล่าว กลองอานกะเนื้อไม้แท้หมดไปเพราะอะไร ท่านตอบซิเพราะอะไร ส่วนการเข้าถึงธรรมนั้นมันก็ต้องปฎิบัติทั้งนั้น และการปฎิบัติคุณเอามาจากไหน ถ้าบอกว่าเอามาจากครูอาจารย์ แล้วครูอาจารย์เอามาจากไหน และครูอาจารย์มีโอกาศกล่าวธรรมผิดไปจากพุทธองค์มั้ย ลองดูซิครับ วันนี้ทำไม สำนักนั้นกล่าวอย่างนี้ สำนักนั้นกล่าวอย่างนั้น มันเพราะเหตุใด สมัยเรายังเพลี้ยนกันขนาดนี้ อีกต่อไปจะเป็นอย่างไร อ่านดู10พระสูตรนะครับค่อยๆอ่าน ว่าพระองค์สั่งไว้อย่าไรไม่ใช่ผมสั่งนะครับ และท่านจะทำตามหรือเปล่าก็ตามสบบาย ตัวใครตัวมันแล้วล่ะ

 

จะสนกันไปทำไม ว่า พระไตรปิฏกจะเขียนอย่างไร (ไม่มีศาสนาไหนหรอกครับที่ไม่ยกศาสนาตนเองเป็นที่หนึ่ง)
แค่เราไม่ทำให้ใครเดือนร้อน แค่นี้ก็พอแล้ว พูดให้น้อยปฏิบัติให้มาก....จบ

 

เสขิยะ เป็นอาบัติทุกกฏ ครับ
ศีล ๒๒๗ - วิกิพีเดีย

 

ครูบาอาจารย์ มีโอกาสกล่าวธรรมผิด
แต่คุณและทุกคน?? ตรวจสอบได้ โดยยกพระวจนะมาตรวจสอบ
คุณเองตีความและเข้าใจพุทธพจน์ได้ขนาดไหน??

 

พรานยิ้มพูดถูกนี่ แล้วท่านมาเข้ามาทำไม

 

ช่วยอธิบายหน่อยจ๊ะ ถ้าใช้บทอธิษฐานความเพียร
แล้วเข้าถึงธรรมแท้ ได้อย่างไร

 

ถามผมเหรอ ผมนะหายสงสัยไปนานแล้ว ที่เอาเรื่องพุทธวจนมากล่าวเพราะต้อการทำตามพุทธประสงค์ เท่าที่จะมีชีวิตอยู่เท่าที่ทำได้เพื่อดำรงพระศาสนาว่าพระองค์มีพระประสงค์อย่าไร ส่วนเรื่องเข้าใจพุทธวจนเหรอ ธรรมเพียงบทเดียวก็เพียงพอแก่การเข้าถึธรรมแล้ว ส่วนอื่นก็สะสมสุตตะไปก็เท่านั้น

 

ลองดูซิ อธิบายไปก็ไม่มีวันรู้หรอกว่า สภานิพพานนั้นเป็นอย่าไร จะอธิบายอย่างนี้นะ อะไรที่มีทั้หมดในจักรวาลนี้นั้น ในนั้นไม่มี ถ้าท่านมีศรัทธาที่แรงกล้าท่านก็จะใช้บทอธิฐานนี้แน่นอน

 

คุณต้องไปดูทั้ง75 ข้อ

บางข้อไม่มีปรับอาบัติด้วยซ้ำไปครับ เป็นเพียงข้อประพฤติที่ให้ทำ
เป็นเเค่มารยาท ส่วนบางข้อถ้าฝืนทำก็ต้องโดนอาบัติทุกกฏ

 

ลองดูซิใช้อานาปานนี้แหล่ะเป็นสะพานเชื่อมไป อธิบายไปก็ไม่มีวันรู้หรอกว่า สภานิพพานนั้นเป็นอย่าไร จะอธิบายอย่างนี้นะ อะไรที่มีทั้หมดในจักรวาลนี้นั้น ในนั้นไม่มี ถ้าท่านมีศรัทธาที่แรงกล้าท่านก็จะใช้บทอธิฐานนี้แน่นอน

 

"ธรรมเพียงบทเดียวก็เพียงพอแก่การเข้าถึธรรมแล้ว" เชื่อมั้ยพวกหิ้งห้อยไม่เคยได้ยินธรรมนี้

 

ทุกคนมีโอกาสกล่าวธรรมผิดทั้งนั้น สมัยก่อนครูอาจารย์ท่านอาจรย์จะไม่ทราบพุทธวจนตรงนี้นั้นท่านก็กล่าวไปผิดบ้างถูกบ้างก็ไม่เป็นอะไรก็เป็นธรรมดา แต่เมื่อเรารู้แล้วในวันนี้ เราต่างหากจะทำอย่างไร ไม่มีใครไปว่าท่านหรอกครับ มีแต่ความเคารพที่มีให้ ใครเป็นครูบาอาจารย์ใคร ก็สมควรมีความกตัญญูต่อครูอาจารย์ ส่วนท่านใดจะเป็นพระอริยะขั้นไหนเราก็ทราบไม่ได้และไม่จำเป็นต้องรู้เลยเพราะไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับตัวเราเลยถ้าเราไม่ปฎิบัติตามคำสอน

 

เป็นเรื่องที่ว่า ไม่น่าตื่นตนกอะไรเลย เรื่องอาบัติ
ถ้าคุณไปเล่มอื่นๆประกอบด้วย

จะเห็นว่าที่เรียกว่าอาบัติทุกกฏ
ที่พระองค์บัญญัติไว้ ไม่ได้มีอยู่ในพระปาติโมกข์เท่านั้น เเต่มีเขียนไว้เต็มไปหมด วินัยปิฏกมีตั้ง6 7 เล่มนั่นอุ

ถ้าเกิดสนใจเเต่227 นับเเต่227 อย่างเดียว ไม่สนใจเล่มอื่น. จะ ไม่รู้เลย ว่า ที่ทำๆอยู่นั้นโดนอาบัติไปเเล้วบ้างหรือไม่