แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

งั้นต่ออีกหน่อยแล้วกัน

ณ ศาลาริมน้ำนั้นเอง เป็นร้านอาหารใช้สำหรับแขกผู้มีเกียรติในการกินเลี้ยงสังสรรค์โดยเฉพาะ หากแต่คราครั้งนี้ ทวีปได้เหมาร้านนั้นสำหรับกิจบางอย่าง!
อาริยาเพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองว่า เธอได้อยู่กับทวีปแค่เพียงลำพังสองต่อสอง!...

"นั่งลงสิอาริยา หลังจากผ่านคืนนี้ไป ฉันจะไปสู่ขอเธอกับท่านคหบดี...และนี้เป็นแหวนแทนใจจากฉัน ลองส่งมือของเธอมา ฉันจะสวมให้เธอท่ามกลางพยานรัก แสงจันทร์เพ็ญยามนี้ดูงามยิ่งนัก เข้ากับใบหน้าอันงดงามหมดจดของเธอจริงๆ"

อาริยายื่นมือออกไปอย่างคนว่าง่าย ทันทีที่แหวนวงนั้นถูกสวมใส่ ได้เกิดลมพายุกรรณโชกขึ้นมาวูบหนึ่ง อาริยาสดุ้งสบัดมือออกจากทวีปทันที

เธอมีความรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาที่นิ้วมืออย่างรุนแรง สติสัมปชัญญะกลับคืนมาในบัดดล!
รีบถอดแหวนวงนั้นออกปาทิ้งไปในทันที!
"นี้อะไรกัน พี่ทวีป ฉันมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร...ฉัน ฉันจะกลับบ้าน"
"ทวีป ขว้าข้อมือเธอฉุดร่างอันบอบบางนั้นเข้ามาสู่อ้อมกอด...ฮ่าๆๆๆ จะหนีพี่ไปไหน อาริยา ฮ่าๆๆๆ"

 

ตอนหน้า ขอแบบยาวๆ ได้อ๊ะป่าว เหมียวน้อย ^^

 

นิทานของแมวเหมียว บีบหัวใจผู้ชมเจงๆ หนอ เล่าๆ แล้วก็หายหนอ อารมณ์ไ่ม่ต่อเนื่องเลยหนอ

กรุณาแจ้งวัน/เวลา เล่านิทานให้ทราบด้วยหนอ

 

ทวีป รอโอกาสนี้มานานแสนนานแล้วมีหรือที่เขาจะปล่อยให้อาริยาหลุดพ้นเงื้อมมือของตนไปได้ เมื่อนางขัดขืน เขาจึงใช้กำลังเข้าประทุษร้าย!
"เพี้ยะ..."เสียงฝ่ามืออันทรงพลังตบเข้าไปที่ใบหน้าของอาริยาอย่างรุนแรง นางล้มตัวทรุดลงไปนอนกองกับเรือนไม้ในทันที!
อนิจจา บัดนี้ ทวีป ได้ถูกอำนาจมืดของกิเลสตัณหาครอบงำจิตอย่างเต็มที่แล้ว ไม่มีใครจะสามารถหยุดยั้งการกระทำของเขาได้...

"ฮ่าๆๆ เจ้าบังคับพี่เองนะ อาริยา"ร่างทมิฬโผลตัวเข้าหาอาริยา เธอได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือ แต่หามีใครได้ยินไม่!...
"อย่า...ไม่...พี่งูช่วยด้วย"อาริยารวบรวมจิตเรียกหาที่พึ่งเป็นครั้งสุดท้าย ทันใดนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น...!

เมื่อสิ้นเสียงเรียกหา ศาลาริมน้ำก็พลันโยกเยกเกิดสั่นสะท้านไปทั่วทั้งหลัง ประหนึ่งกำลังถูกสิ่งลี้ลับเขย่าให้จมลงสู่ห้วงมหรรนพ
"เฮ้ย...อะไรกันเนี๊ยะ!"ทวีปผละจากอาริยาผลุดลุกขึ้นยืนในทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่อาริยาม้วนตัวลุกขึ้นยืนอีกทางหนึ่ง
แต่หาได้พ้นเงื้อมมือทมิฬของทวีปไม่...
"โอ้ย"...ทวีปขว้าข้อมืออันบอบบางบีบแน่นจนอาริยาร้องดังลั่น
เสียงร้องของนางทำให้สิ่งลี้ลับที่อยู่ภายใต้พื้นน้ำ มิอาจอำพรางร่างที่แท้จริงของตนไว้ได้ จึงโผล่ทลึ่งพรวดขึ้นมาจากน้ำในทันที!...

"อ๊ากกกๆ..."ทวีปถึงกับอ้าปากค้างเหงื่อกาฬไหลอาบไปทั่วร่าง เพราะสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ต่อหน้าในขณะนั้น เป็นพญางูใหญ่ขนาดเท่าลำตาล
แสงจันทร์สาดส่องกระทบลำตัวอันเขื่อง เผยให้เห็นเกร็ดมันวาวสีเขียวเข้ม สำหรับคนที่กลัวงูมาตั้งแต่เด็กอย่างทวีปแล้ว
มันเป็นภาพที่เขามิอาจลืมได้เลย ทวีปยืนแข็งอยู่กับที่ดังต้องมนต์สะกด...อาริยารีบสบัดมือหลุดออกจากพันธนาการแล้ววิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว

เหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง อาริยาหันหลังออกมาตะโกนออกไปว่า "พี่งูอย่าทำร้ายเขานะค่ะมันบาป"
ในไม่ช้าเธอก็กลับคืนสู่เคหะสถานอย่างปลอดภัย ทิ้งให้ทวีปยืนเผชิญกับทูตมรณะโดยลำพัง
อาจสายเกินไปหากอาริยามิได้ตะโกนร้องขอชีวิตของทวีปไว้ เพราะในขณะที่นางวิ่งออกมาพญางูได้บังหวนควันพิษเข้าใส่ทวีปเสียแล้ว!
เคราะห์ยังดีเมื่อสิ้นเสียงอาริยา นาคราชตนนั้นได้สูบเอาพิษกลับคืนจนหมดสิ้น แล้วจมน้ำหายตัวไปท่ามกลางความมืด
ทวีปนอนสลบอยู่จนถึงเช้าเมื่อมีคนผ่านมาพบ เขาจึงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

"งูๆ ไม่ ข้ากลัวแล้ว ข้ากลัวแล้ว อย่าาาา...อ๊ากกก"
"คุณค่ะ คุณค่ะ...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"
"ฮะ ที่นี้ที่ไหน หรือ หรือว่าเราตายไปแล้ว"ทวีปลนลานคลำดูร่างกายตนเอง เมื่อพบว่าเขายังไม่ตาย จึงค่อยๆเรียกสติกลับคืนมา
"เอ๊ะ ที่นี้ที่ไหน"
"โรงพยาบาลค่ะ "...

"มันหยามเกียรติลูกข้ามากเกินไปแล้ว คนเลวๆแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้"ท่านคหบดีและคุณนายได้ฟังเรื่องราวต่างๆจากอาริยาแล้วรู้สึกโกรธมาก
แต่อาริยาขอไว้ มิให้ท่านทั้งสองเอาเรื่องเอาราวกับทวีป จะเป็นการสร้างบาปต่อเวรกันเปล่าๆ อีกอย่างทวีปก็มีธุระกิจโดยตรงกับท่านคหบดี
นางมิอยากทำให้ท่านต้องเดือดร้อนเพราะตนเป็นเหตุ...

ธรรมดาหมอเก่งๆรักษาคนไข้ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บมาหลายรายแล้ว แต่เหตุไฉนพอตนเองตกเป็นผู้ป่วยบ้างกลับยากที่จะรักษาให้หาย!
หรือนี้อาจเป็นคราวเคราะห์ด้วยอำนาจแรงวิบากกรรมบางอย่าง จึงต้องชดใช้ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้!

อาริยายังคงมีอาการร้อนรนกระสับกระสายครุ่นคิดถึงทวีปอยู่มิเว้นวาย ด้วยอำนาจฤทธิ์ยาเสน่ห์นั้นเอง เพียงแต่ว่าเบากว่าเดิมมากแล้ว
นางลำดับเหตุการณ์อยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่า ขณะนั้นมีลมกรรณโชกพัดผ่านมาวูบหนึ่ง แล้วนางก็ฟื้นสติกลับคืนมา!
"ไปวัดกันนะลูกแม่ แม่รู้จักพระอาจารย์ท่านหนึ่งเก่งด้านไสยเวทย์เราไปขอให้ท่านช่วยเหลือ"คุณนายเอ่ยชวนลูกสาวหลังจากสังเกตุดูอาการเธอยังไม่หายเป็นปกติดีนัก

"อ้อ...อีหนูนี้มันถูกเขาทำนะ แววตาถึงดูหมองคล้ำซีดเซียว แต่ไม่เป็นไรๆเขามิได้ทำให้ถึงตาย แค่ทำให้ขาดสติหลงลืมเชื่อฟังคำสั่งเขา...ฮ่าๆๆๆไม่ยาก ไม่ยาก"
หลังจากที่ดื่มน้ำมนต์เข้าไปอึกใหญ่แล้ว อาริยาก็อาเจียรออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง รดน้ำมนต์ต่ออีกหน่อยแล้วรู้สึกอาการดีขึ้นมากจึงกราบลาท่านกลับบ้าน
"เอ็ง ยังไม่หมดเคราะห์ดีนะ ให้ระวังตัวดีๆ อย่าเที่ยวไปกินของใครสุ่มสี่สุ่มห้าอีก...พยายามรักษาศีล๕ แล้วไหว้พระสวดมนต์ทำสามธิอย่างต่อเนื่องอย่าให้ขาด
ของเก่าเอ็งมีสะสมดีอยู่แล้วงดช่วยเหลือผู้อื่นสักพักหนึ่งนะ พยายามใช้สมาธิรักษาตนเองไปก่อน ผ่านพ้นเดือนนี้ไปแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น"
"สาธุ เจ้าค่ะ"...

"อา ริ ยาาา...นี้เธอ เธอ...อ้า คุณ นาย ท่านท่าน คหบดี สวัสดีครับ" ทวีป ตกใจพูดเสียงสั่นงันงกเมื่อได้พบเห็นบุคคลทั้งสามมาเยือนถึงบ้าน!
"สวัสดีค่ะพี่ทวีป หายดีหรือยังค่ะ"อาริยาเอ่ยปากถามเสียงเรียบ เหมือนว่าไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
ทวีป ยังคงนิ่งอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก้มหน้าลงไม่กล้าสบสายตา ตอบเสียงอ่อยๆว่า..."สบายดีขึ้นแล้วครับ"
"ไม่ต้องกังวลอะไรนะค่ะคุณ เรามิได้มาเอาความเอาเรื่องอะไรหรอกค่ะ เรื่องมันผ่านพ้นไปแล้วก็ให้แล้วต่อกันนะค่ะ
มันอาจเป็นกรรมเก่าที่ดลจิตให้คุณทวีปต้องทำเช่นนั้น "คุณนายกล่าวแทนลูกสาว

"ดิฉันพาคุณแม่คุณพ่อมาเป็นพยานในวันนี้ เพียงแค่อยากให้พี่ทวีปถอนคำอธิษฐาแล้วกล่าวคำอโหสิกรรมให้อาริยาเถิดนะค่ะ อย่าได้ผูกอาริยาไว้ด้วยอำนาจแรงสิเน่ห์หาเลย
น้องไม่อยากเห็นพี่ทวีปหลงผิดทนทุกข์ทรมาน ถูกเพลิงนรกแผดเผาจิตใจชั่วกาลนาน"หลังจากอาริยาได้นั่งสมาธิภาวนาในคืนนั้นเอง เธอก็ย้อนระลึกถึงอดีตชาติเก่าของตนเองได้
ว่าสมัยหนึ่งทวีปเคยอธิษฐานจิต ผูกนางไว้ด้วยอำนาจทิฎฐิมานะอย่างแรงกล้า

ทวีปนึกเห็นภาพพญางูตนนั้น ยังหวาดหวั่นมิจางหาย ชะรอยอาริยาคงเป็นแม่มดผู้มีเวทย์มนต์วิเศษจึงสามารถเรียกบังคับพญางูใหญ่ให้อยู่ในอำนาจได้
หากคิดไม่ดีต่อนางอีกมีหวังเราคงตายแน่ๆคราวนี้ ทวีปตรองดูเหตุการณ์คืนวันนั้นแล้วรีบตกปากรับคำอาริยาในทันที

พวงมาลาถูกเรียงร้อยบรรจงอย่างสวยงามประดับลงในพานขันธ์ ๕ อันเดียวกันนั้น อาริยาถือพานไว้ เอื้อนเอ่ยสุนทรวจีเพื่อขอขมากรรม
"โทษทั้งหลายบรรดามีที่ดิฉันได้ประมาทล่วงเกินในท่านแม้เกิดมีสมัยใด ขอท่านโปรดจงงดโทษล่วงเกินอันนั้นอย่าได้พยาบาทผู้เวรจองกรรมแก่กันและกัน
แม้ดิฉันก็จักอโหสิกรรมอดโทษให้แก่ท่านนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราทั้งสองจงเป็นอิสระต่อกันและกัน จนตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานเทอญ!"สาธุ...
อาริยาส่งพานนั้นมอบให้แก่ทวีปได้กล่าวบ้าง ...
"เช่นกัน พี่ก็ขออโหสิกรรมอดโทษทั้งหลายนั้นให้แก่เธอในทุกชาติภพ และขอให้เราทั้งสองจงเป็นอิสระต่อกันนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเทอญ!"สาธุ...

"ป๊อกๆๆ ...พระอาจารย์ครับ พระอาจารย์ สายแล้วครับ ได้เวลาบิณฑบาตรแล้วครับ" ไม่มีเสียงตอบรับจากกุฎีท่านสมภาร พระลูกวัดจึงตัดสินใจพังกุฎิเข้าไปดู!
"พระอาจารย์ครับ พระอาจารย์ เป็นอะไรครับ...โยมพุธ โยมพุธ แย่แล้ว! รีบมาดูพระอาจารย์เร็ว ท่านเป็นอะไรไปแล้ว" หลังจากอาริยาไปศึกษาเล่าเรียนต่อในเมืองหลวง
พุธก็มิได้มีภาระอะไรต้องเป็นห่วงกังวลอีก จึงตัดสินใจผันชีวิตของตนเข้ามาอยู่ในวัด ช่วยอุปัฐถากพระสงฆ์ผู้ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบในสำนักเขาพระธาตุนาล้อมแห่งนี้

"ท่านครับ ท่านครับเป็นอย่างไรบ้างครับ" ภิกษุผู้รัตตัญญูค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงพุธ ท่านค่อยๆพยุงร่างกายด้วยแรงตนเองแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ กลับทรุดตัวลงไปนอนไอเสียงแหบแห้ง!
พุธดูอาการแล้วให้นึกวิตกกังวลเป็นกำลัง เพราะท่านเคยป่วยเป็นไข้ป่ามาครั้งหนึ่งแล้ว ดีที่คราวนั้นอาริยาเป็นคนบอกให้ตนซื้อยามารักษาได้ทัน
"ไปโรงพยาบาลเถอะครับ ท่านพระอาจารย์"พุธกล่าวขึ้นอย่างมีความหวัง
"อย่าลำบากเลยโยม ป่วยครั้งนี้ไม่หายแน่ "ท่านค่อยๆขยับริมฝีปากกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

ธรรมดานักปฎิบัติผู้มีจิตฝึกดีแล้วเป็นผู้เข้มแข็ง ยามเมื่ออยู่ต่อหน้าพยามัจจุราชก็หาได้หวั่นไหวไม่ แม้ยามเจ็บไข้ได้ป่วยท่านก็มิเคยปริปากร้องหามดหมอให้ใครต้องลำบาก
วุ่นวายกับสังขารธาตุขันธ์ตน คงมุ่งใช้แต่ธรรมโอสถเป็นเครื่องเยียวยารักษา ท่านเป็นนักรบธรรมที่น่าสรรเสริญยิ่งนัก!

หากแต่คราครั้งนี้มันมิได้มีสาเหตุมาจากการป่วยไข้ธรรมดาๆ!เมื่อท่านต้องสูญเสียพลังชีวิตไป เพื่อแลกกับวิบากกรรมบางอย่างของอีกบุคคลหนึ่ง
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นการมิบังควร แต่ด้วยสายสัมพันธ์เก่าจากอดีตชาติสู่ปัจจุบัน มันทำให้ท่านต้องเลือกที่จะละสังขารก่อนกาลอันควร!...

อ้า...ใช่แล้ว สายลมกรรโชกวูบหนึ่งนั้นเอง มันคือกระแสดวงจิตจากปิตุดรผู้ทรงคุณ แผ่มาช่วยเหลือให้เธอได้มีสติฟื้นกลับคืนมา!
เธอจะรู้บ้างไหมนะ อาริยา!..

เรื่องราวของอาริยายังไม่จบอยู่เพียงแค่นี้ เมื่อเธอได้พบเจอคู่บารมีอีกคนหนึ่ง และนางเกิดพอใจในวาสนาเดิม อะไรจะเกิดขึ้น?
(โปรดติดตามๆๆๆๆ)

 

ตามเวลาสะดวกครับ!

 

เรื่องราวของอาริยายังไม่จบอยู่เพียงแค่นี้ เมื่อเธอได้พบเจอคู่บารมีอีกคนหนึ่ง และนางเกิดพอใจในวาสนาเดิม อะไรจะเกิดขึ้น?
(โปรดติดตามๆๆๆๆ)

อยากรู้หนอว่าจะเหมือนกับเราหรือเปล่าหนอ....????

 

รออ่านตอนต่อไปเน้อ

 

ระหว่างรอเรื่องอาริยา คุณนุ๊กก็นำเสนอนิยายรักคลองแสนแสบให้อ่านบ้างสิ

 

เกรงใจคนอ่านหนอ เดี๋ยวอารมณ์จะไม่ต่อเนื่องกันหนอ อีกอย่างขวัญกับเรียมก็คงพากันไปเกิดใหม่แล้วหนอ

 

เช้าๆ อากาศเย็น สายฝนโปรยปราย...
ช่างเหมาะกับการนอนอ่านนิทานมากค่ะ
ไม่อยากไปโรงเรียนเลย
หกโมงครึ่งแล้ว ยังไม่สว่างเลยค่ะ

 

แมวเหมียวววววววว แฟนคลับรออยู่น๊า

 

แมวเหมียวทิ้งกระทู้หนีเข้าวัดแล้วหนอออออ
รอเธออออออออออ...........................

 

พักเหนื่อยนานไปหน่อย อิอิอิ

เหลืออีกเพียงไม่ถึงปีอาริยาก็จะได้สำเร็จการศึกษาวิชาแพทย์ชั้นสูงสุดในสมัยนั้น เธอจักนำความสำเร็จครั้งนี้กลับไปอวดบิดาทั้งสองของเธอ ...
คเชนทร์ หนุ่มนักเรียนแพทย์ผู้มีอนาคตไกลเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่และอยู่ในสายงานวิจัยเดียวกันกับอาริยา คงเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ที่มีพรสวรรค์มักจะมีสัมผัสพิเศษ
ในตนเองรวมอยู่ด้วยไม่มากก็น้อย ยิ่งเป็นสายการรักษาพยาบาลด้วยแล้ววิชาจิตวิทยาถือว่าช่วยเยียวยารักษาคนไข้ให้หายป่วยจากโรคได้มากทีเดียว

คเชนทร์ ก็เช่นเดียวกัน เขามีบุคคลิกและนิสัยไม่แตกต่างจากอาริยามากนัก ท่านผู้อ่านคงเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า "แค่มองตาก็รู้ใจ"คำนี้หากใครไม่เจอประสบการณ์ด้วยตนเองแล้ว
คงยากที่จะเชื่ออย่างหมดใจเป็นแน่ แต่สำหรับอาริยาและคเชนทร์เพียงแค่ได้สัมผัสแววตาครั้งแรก ประตูหัวใจก็ถูกเปิดเพื่อเชื่อมกระแสจิตให้คนทั้งสองได้สื่อถึงกันตลอดไป!
"คุณยาชอบไปวัดเหมือนกันหรือครับ"
"ใช่ค่ะ ถ้ามีโอกาสคุณแม่จะพาไปสวดมนต์รักษาศีล ฟังธรรม เหมือนที่เคยอยู่บ้านเดิมที่ต่างจังหวัดค่ะ"
"สมัยเด็กผมก็ชอบไปนั่งสมาธิ แล้วเพ่งมองดูพระประธานในวัด เมื่อได้เห็นพุทธสรีระอันสง่างดงามแล้วรู้สึกจิตใจสงบเยือกเย็นและรักพระพุทธองค์มากๆครับ
ทุกวันนี้ก็หาเวลาไปวัดบ่อยๆถ้ามีโอกาส"
"หรือค่ะ วัดทื่คุณแม่พาไปก็มีพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์พระองค์ท่านดูสง่างดงามมาก ถ้าสะดวกไว้โอกาสหน้าคุณคเชนทร์ไปด้วยกันนะค่ะ"
"จริงหรือครับ งั้นอย่าลืมชวนนะครับ ต้องไปให้ได้เลย"

ใช่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ทั้งสองจะคุยกันแล้วออกอรรถรสถึงปานนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องใดๆก็ตาม ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะลงตัวเข้ากันได้หมด
ทั้งความสามารถที่โดดเด่นและอัธยาสัยที่เอื้อเฟื้อจึงทำให้ทั้งสองเป็นที่รักของคนหมู่มาก...จนหลายคนต่างก็คิดเห็นไปในทางเดียวกันว่า
คเชนทร์และอาริยาจะต้องเป็นคู่รักที่ใครอิจฉาในอนาคตอย่างแน่นอน

ภายหลังที่หลวงพ่อพระอาจารย์ล้มป่วยลงครั้งนั้นท่านก็ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ตามปกติ ต้องเป็นภาระให้พุธและลูกศิษย์ค่อยดูแลอย่างใกล้ชิด ดีที่ท่านยังสามารถพูดได้
จึงทำให้ทราบความต้องการของท่านในกิจการต่างๆที่มีอยู่ภายในวัด ท่านสั่งกำชับมิให้ใครส่งขาวไปบอกอาริยาให้ล่วงรู้ถึงอาการป่วยของท่าน เพราะเกรงว่าจะเสียการเรียน
ถึงกระนั้นท่านก็ยังคงถามเวลาที่แน่นอนจากพุธอยู่เสมอว่า เมื่อไหรเธอจะเรียนจบและหวนคืนกลับมา...จะมีใครล่วงรู้ถึงเจตนาที่แท้จริงของท่านไหมนะ?

ความสัมพันธ์ของทั้งสองมันเริ่มก่อตัวขึ้นมาจากความเข้าใจกัน หาใช่ความหลงไหลความสิเนห์หาในรูปโฉมโนมพรรณ หรือทรัพย์สินฐานันดรเพียงอย่างเดียว
เหมือนที่เด็กวัยรุ่นสมัยนี้คิดกันไม่ เมื่อมีปัญญาเสมอกัน จาคะเสมอกัน ศรัทธาเสมอกัน ศีลเสมอกัน และเกื้อกูลกันในทุกสิ่งอย่าง มันจึงกลายมาเป็นความรักที่มั่นคงแน่นแฟ้นและยั่งยืน
เกิดกว่าใครที่มีความรักแบบฉาบฉวยจะเข้าใจได้โดยง่าย!

หรือนี้อาจเป็นตัวอย่างบุพเพสันนิวาส ของผู้ที่เคยอยู่ร่วมกันมาในกาลก่อนจึงทำให้กรรมจัดสรรคลิขิตให้ทั้งสองได้มาเจอกันอีกครั้ง แต่จะได้อยู่ร่วมกันอีกหรือไม่?
เมื่อสัจวาจาได้เคยอธิษฐานให้ไว้กับคู่บารมี(พญานาคราช)อีกท่านหนึ่ง?แถมยังมีกรรมสัญญาจากหลวงพ่อพระอาจารย์ซ่อนเข้ามาอีกวาระหนึ่ง ซึ่งจะได้เล่าในโอกาสต่อไป
เรื่องกรรมนี้เป็นอจิณไตยจริงๆ ท่านผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณพิจารณาตามไปด้วยก็คงพอจะทราบอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

ปัญหาเรื่องรักสามเศร้า ทำไมถึงได้พบเห็นกันบ่อยนัก อาริยาคงมีความรู้สึกเหมือนกับเพลงหนึ่งที่ขับร้องได้ความหมายว่า...
"อย่าเลย อย่าบอกให้ฉันเลือกเลย เพราะฉันไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะเลือกใคร...ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน"

"อาภัสรา น้องจะลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับพี่หรือ? พี่คอยเธออยู่นะ! กลับมา กลับมา กลับมา...กลับมาดั่งคำสัญญา ตรงที่เก่า คนก็เก่า อย่าลืมนะคนดี จะมีเพียงเรา!"
พญางูจำแลงในร่างมานพหนุ่มรูปงามปรากฎให้เห็นในห้วงความฝัน ทวงคำมั่นสัญญาในอดีต...

"พี่งู"อริยาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น ให้ครุ่นคิดถึงใจคนรอในมิติลี้ลับ!

"โอ้ย...ทำไมนะความรู้สึกเรามันถึงได้สับสนอย่างนี้ ใจหนึ่งก็ให้นึกสงสารพี่งู อีกใจหนึ่งก็ให้นึกชื่นชมคุณคเชนทร์อยู่มิเว้นวาย โอ้ย..."

ย้อนหลังไปในอดีตก่อนที่พระราชาจะได้พบรักกับนางพญานาคีแม่ของอาภัสรานั้น ท้าวเธอได้ไปเรียนศิลปะวิทยาจากเมืองตักศิลาจนสำเร็จมนต์สกดไพร ซึ่งเป็นมนต์เอกของคนธรรพ์
สามารถร่ายมนต์ขับกล่อมให้อมนุษย์และสรรพสัตว์อยู่ในอำนาจเชื่อฟังได้ แต่มีข้อห้ามคืออย่านำไปใช้ในทางที่ผิดศีลธรรม มิเช่นนั้นจะเกิดภัยมาสู่ตัว
แต่เมื่อพระองค์ท่านเสด็จประพาสป่า แล้วเกิดไปพบรักกับนางพญานาคีผู้จำแลงกายเป็นหญิงงามว่ายแหวกคุ้งน้ำอยู่(แม่ของอาภัสรา)เกิดหักห้ามใจไว้ไม่อยู่จึงได้ใช้
มนต์ที่ตนร่ำเรียนมา ขับกล่อมให้นางพญานาคีนั้นหลงไหลและยินยอมพร้อมใจให้แก่ตน(ตามเนื้อเรื่องเดิมดังที่เคยเล่าไว้แล้วในตอนต้นๆ)...
ถ้าหากท้าวเธอมิได้มีพระมเหสีอยู่ก่อน ภัยอันเกิดจากมนต์คงไม่ย้อนกลับมาสนองตนให้ต้องเสียงบ้านเมือง หนีอริราชศัตรูมาพึ่งใบบุญท้าวศรีบรมฉัตรเป็นแน่

เมื่อผลิตผลแห่งกรรมปรากฎจึงทำให้เกิด "ศึกชิงนาง"ขึ้นดังกล่าว

มีผลถึงอาริยาในภพปัจจุบันด้วยเช่นกัน เพราะปรากฎว่าผู้สำเร็จมนต์สกดไพรในคราครั้งนั้นหาใช่มีเพียงพระราชาคนเดียว
"คเชนทร์ในครั้งอดีตก็เป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน"

(โปรดติดตามๆๆๆ )

 

นึกว่า เหมียวน้อย ลืมบ้านหลังนี้แล้วซะอีก อิอิ
รอชมตอนต่อไปเน้อ

 

ไม่ต้องบอกก็ติดตามอยู่แล้วหนอ นานแค่ไหนก็จะรอ
มีการชิงรักหักสวาทกันอีกแล้วหนอ....รักอย่างสงบๆ มีไหมหนอ

 

น่าจะมี..นะ..(เดา)

 

แมวเหมียวววววววววววววว แฟนคลับรออยู่

 

ช่ายยยยย...รอจนเหงือกแห้งแล้วอ่ะ (หรือว่า...ป่านนี้เขาคงลืมพวกเราแล้ว ก็ไม่รู้...วู้ววว์วูวว์)

 

แมวเหมียวตัวนี้เที่ยวไกลแท้หนอ ไปจับหนูข้ามจังหวััดหรือว่าไปจับจนข้ามชาติหนอ ติดสาวไม่กลับบ้านซะทีหนออออออ ปลาทูแห้งแล้ว...แห้งอีก แมวน้อยหลงทาง :'(

 

เอาปลาทู หน้าแสนงอ คอก็หัก
เอามาดัก แมวเหมียว เที่ยวไปไหน
ปล่อยแฟนคลับ รอเก้อ เธอเที่ยวไป
กลับเร็วไว มากินปลา นะเพื่อนคอย