นั่งสมาธิแล้วปวดขามากๆ

ขอถามหน่อยครับสำหรับผู้รู้นะครับ พอดีผมนั่งสมาธิไปประมาณ 30 นาที แล้วจะเกิดอาการปวดขามากๆ เป็นทุกครั้งเลยครับผม
ผมอยากจะถามว่า ผมควรจะพิจารณาความปวดนั้นหรือสับเปลี่ยนขาครับ เพราะว่าปวดมากจนไม่มีสมาธิเลยครับผม
ขอแนวทางการแนะนำที่จะช่วยให้ผมเกิดสมาธิและผ่านไปสู่ฌานนะครับ
ขอบคุณมากๆครับผม

 

ยืน เดิน นั่ง นอน ทำสมาธิ ทุกลมหายใจเข้าออก อย่าหายใจทิ้ง

มีสติ อยู่กับปัจจุบัน ไม่ฟุ้งซ่าน

 

ขอบคุณครับคุณ Saber สำหรับคำแนะนำดีๆ

 

การทำ สมาธิ มีหลายแนวทาง ให้เลือก ครับ

สติปัฏฐาน 4

กาย เวทนา จิต ธรรม


ตัว จขกท ถูกจริต ในการ ปฏิบัติ ตามแนวทางไหน ก็ ใช้แนวทางนั้นครับ


ผู้ปฏิบัติ หลายคน ใช้ การ พิจารณา เวทนา ที่เกิดจากกาย ทำจิต ให้เป็น สมาธิ ได้ก็มีอยู่ครับ

เช่น พิจารณา อาการปวดขา นั้น จน จิต เป็นสมาธิ

แต่บางคน ทำสมาธิ จริง แต่จิต ไม่เป็น สมาธิ ก็มี เรียกว่า นั่งทน ไม่ใช่การนั่งสมาธิ

แต่เป็นการเรียกว่า นั่งทน ทนความเจ็บปวด เป็นเวลานานๆ แต่ จิตไม่ได้เป็นสมาธิ ใดๆ ก็มี แล้วก็ หลงเข้าใจว่าตัวเอง นั่งสมาธิ ดี ก็มีครับ


บางคน จิต มีกำลัง สติ มีกำลัง ก็ สมารถ ที่จะ ระงับความเจ็บปวดทางกาย ตอนนั่งสมาธิ ได้ก็มีอยู่

บางคน สติอ่อน กำลังอ่อน กำลังของ จิต น้อย ทนความเจ็บปวดไม่ได้ก็มีอยู่

จขกท.ถามว่า ผมควรจะพิจารณาความปวดนั้นหรือสับเปลี่ยนขา


การทำสมาธินั้น จิต จะเป็น สมาธิ นั้น คือ อารมณ์หนึ่ง จิตตั้งมั่น จน จิต สงบนิ่ง จนจิตเป็น สมาธิ ครับ

ถ้า จขกท. ฟุ้งซ่าน ไปกับ สัญญาทางกาย ที่เป็น เวทนา จน จิต ไม่สงบ จิตก็จะไม่เป็น สมาธิ

ดังนั้น ควร พิจารณาตัวเอง ว่า ปฏิบัติอย่างไร ให้ จิตสงบ จนจิต ตั้งมั่น จนจิตเป็น สมาธิ นั้นเองครับ

บางคนเริ่มใหม่ๆ ทดความเจ็บปวด แค่ 10 นาทีก็ไม่ไหว

บางคน ปฏิบัติมานาน จิตมีกำลัง นั่งสมาธิตลอดคืน ก็มี


ดังนั้น นั้นทน ทนความเจ็บปวด แล้ว จิตเป็น สมาธิ ไหมครับ

ดังนั้น สับเปลี่ยนขา แล้ว จิต เป็น สมาธิ ไหมครับ


สิ่งสำคัญ คือ จิต จิตสงบ จิตตั้งมั่น จนจิต เป็น สมาธิ ไหม



.

 

ขอบคุณมากๆเลยครับผม
ใจจริงผมก็ต้องการให้จิตผมเป็นสมาธิ อยากนั่งนานๆ ไม่ฟุ้งซ่านจากอาการเจ็บปวด
แต่ตามที่คุณ Saber แนะนำเนี่ย อันดับแรกผมต้องหาแนวทางที่ทำให้จิตเป็นสมาธิ หากสับเปลี่ยนขาแล้วเกิดสมาธิก็ทำได้ ผมเข้าใจถุกนะครับ
ปล. ถามมากไปหน่อย เพราะมือใหม่ครับ ขอบคุณมากๆครับผม

 

ตาม กิเลสไม่ทัน จะโดนกิเลสหลอก ง่าย ครับ

แนะนำว่า ลองนั่งเก้าอี้ ทำสมาธิ ดูครับ จะหมดปัญหา เรื่องสับเปลี่ยนขา แต่...

และ ระวังโดนกิเลส หลอก ออกทางอื่น นะ


.

 

ค่อยๆฝึกไปครับ อย่าไปฝืนมาก ตะก่อนผมนั่ง10นาทีก็จะตายแล้ว

เดียวนี่ก็ได้40-50นาทีสบายๆครับ

พระพุทธเจ้าตรัสสอนให้เดินจงกรมสลับนั่งสมาธิครับ

เราฝึกจิตแต่ไม่ควรทรมานกายครับ

 

ก็เอางี้สิ พอครบสิบนาทีก็ขยับที่หนึ่ง
ร่างกายมันยังไม่ชิน มันก็เรียกร้องต้องการแบบนี้แหละครับ
มันเป็นเรื่องธรรมดาครับ

แต่จริงๆแล้วอาการปวดนั่นแหละคือครูมาแล้ว
ครูบอกแล้วว่า ร่างกายแบบนี้ยังต้องการอีกมั้ย นี้แน่ๆๆ
อยากเกิดมาดีนัก ไม่รู้หรือไงว่าร่างกายมันเป็นเหตุแห่งทุกข์
ยังจะแห่กันมาเกิดมาเป็นคนมีร่างกายอยู่อีก
ต้องเอาซะให้เข็ด

เราเห็นอย่างนี้เราก็ตั้งจิตไว้ที่พระนิพพานสิครับ
คือไม่ขอไปไหนแล้ว ขอไปพระนิพพานจุดเดียว

อนึ่ง ตอนที่ผมฝึกยุบหนอพองหนอรู้หนอเจ็บหนออยู่
ตอนนั้นอาจารย์ก็ไม่อยู่ ต้องลุยด้วยตัวเอง
ถามใครก็ได้คำตอบแบบมึนๆกลับมา

เลยคิดแบบนี้นะ เจ็บหนอๆ ไม่หาย... เจ็บหนอๆ ไม่หาย...
ไม่หายก็ช่างมึงนะ มึงเจ็บไปนะ กูยุบหนอพองหนอต่อแล้วละ
ก็มึงเจ็บมึงทุกข์ แล้วกูจะไปยุ่งกับมึงทำไม กูไม่ได้โง่นี่

ทีนี้พอเจอพระอาจารย์ ท่านก็ถามว่าอย่างไรบ้าง
ก็บอกพระอาจารย์ว่า ทุกอย่างปกติดี
แต่ผมสงสัยว่าต้องกำหนดรู้ทุกอย่างเลยหรือครับ
เพราะสถานที่ปฏิบัติมันเป็นสวนที่มีต้นไม้ไหวไปมา เสียดสีกันบ้าง
กิ่งไม้แตกหักบ้าง เสียงคนเดินไปมาบ้าง ชาวบ้านคุยกันบ้าง
(หลังๆมาเลยชอบปฏิบัติในกุฏิ แต่กระนั้นก็ตามไม่วายนะ
ข้างหลังกุฏิมีงานก่อสร้างเสียงเลื่อย เสียงคนงานก็ตลอดเวลาเหมือนเดิม)
ท่านก็แนะนำว่าต้องกำหนดรู้ทุกอย่าง
ผมก็เลยบอกว่า ถ้ากำหนดรู้ทุกอย่างก็จะไม่ได้สมาธิ
ท่านก็นิ่งนิดหนึ่งแล้วบอกว่า
ถ้าเธอต้องการสมาธิ เธอก็ตามแค่ยุบหนอพองหนอก็พอ
ไม่ต้องกำหนดรู้ทุกอย่าง ทิ้งมันไป

แต่ต่อมาสึกแล้วปฏิบัติที่บ้าน ภาวนาพุทโธ ผมนั่งบนเก้าอี้นะ...
จะนั่งจะนอนท่านไหนก็มีทุกข์เวทนาทั้งนั้น เราไม่สนใจมันก็หมดเรื่อง

 

เข้าสมาธิให้เร็วครับก่อนจะปวดขา เดาว่าน่าจะกังวลว่าจะปวดขาจนไม่เป็นสมาธิสักที ทำใจสบายๆจะเป็นสมาธิหรือไม่เป็นสมาธิ ถ้าปวดจนฟุ้งซ่านมากจะขยับเคลื่อนไหวนิดหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร พอทำใจว่าจะขยับอะไรสักหน่อยก็ไม่เป็นไร จิตไม่กังวลก็นั่งๆไปมันก็เข้าสมาธิได้
นั่งสมาธิอยู่ที่กายผ่อนคลายสบายไม่เกร็ง จิตใจปลอดโปร่งสบายไม่กังวล

 

หลังจากเลิกนั่งแล้วมีผลต่อร่างกายอย่างไรหรือไม่
เช่นเดินขัดไปหลายวันหรือจะทำให้เกิดเหตุแห่งสุขแห่งทุกข์อื่นตามมา

หากทนได้หายไปในเวลาอันใกล้

มาทางนี้ครับ
คนเราจะตายเมื่อทนเวทนาไม้ได้
แต่เราตายได้กับเวทนานี้

ตามลมหายใจไปเลยครับอย่าสนความปวด
พอเราตามลมหายใจไปลืมปวดแล้วท่านก็จะพบกับความตายที่กระผมกล่าว
ตายอย่างนี้กลัวทำไมเดี๋ยวหลังตายก็รู้อีกกลับมาถามอีก

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้ว

 

ถ้าอดทนจนพ้นความปวดได้ ก็จะหายปวดค่ะ แต่ต้องอดทนมากๆ

 

ไม่ว่าผลเป็นอย่างไร ขอเป็นกำลังใจให่ครับ...

 

ขอบคุณทุกความเห็นและทุกกำลังใจครับผม
แล้วก้าวหน้ายังไง ผมจะมาเล่าให้ฟังนะครับ
ขอบคุณจากใจเลยครับ ^_^

 

ขณะนั้น เจ็บที่ขา หรือ เจ็บที่ใจ

พิจารณาดีๆ ^^

 

...................เจ็บได้ทั้งขา เจ็บได้ทั้งใจ ครับ หลวงพี่..

 

อ๊ะๆ ขาเป็นอะไร บัญญัติ หรือ ของจริง

เจ็บเป็นอะไร บัญญัติ หรือ ของจริง

ขณะรู้กับถูกรู้ เป็นสิ่งเดียวกันหรือไม่

เจ็บเป็นของที่ถูกรู้ หรือเปล่าหนอ ^^


หากเป็นของที่ถูกรู้ เจ็บนั้นก็เป็นเวทนา เป็นสภาพวะที่เกิดขึ้น คือ มีแล้วไม่มี

ก็สภาวะนั้นใช่ชีวะ สัตตะ หรือไม่

ก็สภาวะนั้นตั้งอยู่ได้นานหรือไม่ มั่งคง ไม่แก่ ไม่ตายหรือไม่

เมื่อไม่ใช่ ก็ไม่มีแก่นสารใดให้ยึดถือ

สักแต่ว่าเป็นเงา เป็นพยับแดด เป็นควัน เป็นหมอก

 

มันต้องมีอะไร ตามมาเป็นพรวน อีกครับ เช่น ความทนไม่ได้ ความอยากหนีให้พ้นไปจาก..โทสะเล็กน้อยถึงมาก...จิตที่ดิ้นรนหากรรมฐานมาแแก้สภาวะ....สุดท้ายคือ?

 

จะเอาอะไรล่ะ

หมายถึง ลักษณะของอกุศล สังขารเจตสิกหรือ

ให้รู้ที่นาม หากไปรู้เรื่องราวของนาม ขณะนั้นหลงเรื่องราวแล้ว ไม่ทันสภาวะ

ขณะนั้นอะไรเด่นชัดก็ให้พิจารณาสิ่งนั้น ไม่ต้องไปคิดเผื่อสิงที่ไม่มีอยู่ในขณะนั้น

วิปัสสนาเพื่อรู้อนัตตา ไม่ใช่มาเพิ่มอัตตา

 

^^ ดีครับหลวงพี่ วิปัสสนาเพื่อรู้จักอัตตา เห็นอนัตตา

 

^^ ดีแล้วจิตตินนท์

อนัตตามันเกิดอยู่แล้ว เพราะไม่เคยใส่ใจ จึงสำคัญว่าเป็นอัตตา


เอาเท่านี้นะ