จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

ปุจฉา & วิสัชชนา

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้เรามีปุจฉาธรรมมาฝากคือว่า
ปกติยามตื่น - เวลามีปัจจัยกระทบเข้ามาหรือกิเลสต่างๆใดๆก็แล้วแต่เข้ามา เราก็อาศัย"สติ+จิตที่ฝึกมาดีแล้ว+ปัญญา" เป็นตัวตั้งรับแล้วก็จัดการกับกิเลสเหล่านั้นใช่ไหมครับ..
แต่ยามหลับ - กิเลสมันจะมากับความฝัน (ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นจำพวก"อนุสัยกิเลส"ต่างๆ) คำถามคือว่า แล้วเราจะรับมือและจัดการกับกิเลสหรือปัจจัยกระทบเหล่านั้นอย่างไรในขณะที่เราเองนอนหลับอยู่?

ขอเชิญท่านๆร่วมวิสัชชนาตามประสบการณ์และมุมมองของท่าน.. สาธุครับ

 

วิสัชชนา ขอร่วมแจมด้วยคนค่ะ อิๆ แว๊ปแรกที่พออ่านปุจฉาจบ ก็ตอบได้ในทันทีว่า ก็ทำจิตเกาะพระซิจ๊ะ ซิจ๊ะ เกาะพระให้แนบแน่น จนจิตสามารถทรงฌาณได้แม้แต่ในยามหลับ ถ้าจิตทรงฌาณอยู่กิเลสต่างๆ ก็เข้ามาทำอะไรกับจิตไม่ได้ หรือมากกว่านั้น จิตที่ทรงฌาณอยู่อะไรๆ เข้ามาเค้าก็จะวิปัสสนาลงกฎไตรลักษณ์ให้สิ้นซาก แล้วอย่างนี้กิเลสมันจะเหลือเหรอะ อิๆ ไม่รู้ตอบไปแล้วจะเสียชื่ออาจารย์ เอ๊ย..จิตบุญรึเปล่า ข้าน้อยขอยอมรับในทุกกรณีจ้าาา

 

โดยปรกติ จิตเราจะทรงฌาณ+วิปัสสนาอยู่เสมอทั้งยามหลับและตื่น ดังนั้นคำตอบน่าจะให้เราทรงฌาณ+วิปัสสนาให้ได้24ชั่วโมงครับ (ผิดถูกอย่างไรต้องขอคำแนะนำครูด้วยนะครับ)
อ่ะ uplineเราตอบคล้ายกันเลย

 

ภูธรรมาทาน...(ต่อ)
(จิตบุญสบายดีกันหรือเปล่า? กิ๊ววววว)

หัวใจในการปฏิบัติธรรมในพุทธศาสนา คือ อริยมรรค ๘ ย่อแล้วเหลือ ๓ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา

กรรมฐานเขาทำกันที่จิต การเดินมรรคเพื่อไปสู่ผลและไปสู่พระนิพพานเขาทำกันที่จิต ไม่จำเป็นต้องไปทำที่วัด

อีกตอนหนึ่งทรงตรัสว่า ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตถาคต อีกตอนหนึ่งทรงตรัสว่า พระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ ต่างก็บรรลุเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยอริยสัจด้วยกันทั้งสิ้น และพระสาวกของตถาคตต่างก็บรรลุเป็นพระอรหันต์ด้วยอริยสัจด้วยกันทุกองค์ มีทางนี้ทางเดียว ทางอื่นไม่มี

จุดนี้เองที่มีผู้เข้าใจผิดกันมาก กลัวว่าพระพุทธศาสนาจะเสื่อม ความจริงพระธรรมไม่มีคำว่าเสื่อม เพราะเป็นสัจธรรมคือจริงอยู่ตลอดกาล ที่เสื่อมคือจิตของคนที่ยังหนาอยู่ด้วยกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมเท่านั้น ที่เสื่อมไปจากความดีในพระพุทธศาสนา

อีกจุดหนึ่งก็คือ คนเข้าใจผิดคิดว่าในเมื่อร่างกายของพระองค์ถูกเผาไปหมดแล้ว แล้วเราจะพบพระพุทธเจ้าได้อย่างไร จุดนี้คนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ปฏิบัติเพียงแค่อ่านศึกษาคัมภีร์ตามปริยัติ แต่มิได้นำไปปฏิบัติให้เกิดผล ตัวจริงของพระพุทธศาสนาอยู่ที่ผล จริงที่ผลไม่ใช่จริงตามตำราหรือตัวหนังสือ ใครปฏิบัติได้ถึง ไหนก็หมดสงสัยได้ในจุดนั้น และรู้ได้ เห็นได้เฉพาะตน (ธรรมของตถาคตเป็นปัจจัตตัง) ดังนั้น คนใดรู้แค่ตำรา รู้แค่ตัวหนังสือจึงยังรู้ไม่จริง ข้าพเจ้าขออุปมาอุปไมยว่ารู้แค่ ก - ข เท่านั้น (ขั้นอนุบาลเท่านั้น)

สรุปว่า เราจะสิ้นความสงสัยได้ในพระพุทธศาสนา ด้วยการปฏิบัติตามคำสั่งคำสอนของพระองค์เท่านั้น ถึงเมื่อไรก็จะสิ้นสงสัยเองในขณะจิตนั้น และจะรู้ได้ด้วยตนเองเฉพาะตน เรื่องของพระพุทธศาสนาจึงละเอียด ประณีต ยากยิ่งนักที่ปุถุชนคนธรรมดา ๆ จะพึงเข้าใจได้

ความจริงจิตเป็นอมตะไม่มีคำว่าตาย ผู้ตาย คือ ขันธ์ ๕ หรือร่างกาย จิตสร้างกรรมอะไรไว้ ยึดสิ่งใดไว้ก็ไปตามนั้น คือ ไปตามกรรม พระองค์จึงใช้คำว่าจุติ คือ จิตหรือตัวเราจริงๆ ไม่เคยตาย พอร่างกายพังหรือตายหรืออนัตตา เราหรือจิตที่อาศัยอยู่ก็ต้องไปเกิดใหม่ตามกรรมที่ตนทำเอาไว้เอง ตามกฎของกรรม คือ ทำดีก็ได้ดี (สุคติ) ทำชั่วก็ไปไม่ดี (ทุคติ)

บรรดาผู้สูงอายุทั้งหลายก็ไม่ควรประมาท ควรเร่งรัดตัวเองหันมาสนใจแต่ธรรมที่นำไปสู่ความพ้นทุกข์กันเถิด อย่าไปอยากรู้ อยากเห็นอะไรที่อยู่นอกหรือโลกภายนอก ให้สนใจแต่ตัวของเราเอง ซึ่งประกอบด้วยกายกับจิต หรือโลกภายในดีกว่า หมายความว่า จงอย่าสนใจกายภายนอก หรือกายผู้อื่น และอย่าสนใจจิตของผู้อื่น หากต้องการผลหรือมรรคผลเร็ว ทรงแนะวิธีปฏิบัติสั้นๆ ไว้ ๕ ข้อ คือ จงอย่าสนใจเรื่องของผู้อื่นหรือจริยาของผู้อื่น จงอย่ายกตนข่มผู้อื่น จงอย่าคอยจับผิดผู้อื่น ให้คอยแต่จับผิดตนเองและแก้ไขตนเองตลอดเวลา จงอย่าหลงคิดว่าตนเองดีแล้ว เพราะกิเลสของเรายังมีอยู่มาก และจงอย่าไปเที่ยวแบกทุกข์ของชาวบ้าน เพราะทุกข์ที่ตัวเราที่จิตของเราชอบสร้างขึ้นก็มีอยู่มากพอแล้ว

คำสอนทรงสอนไว้ ๘๔,๐๐๐ วิธี ย่อแล้วเหลือ ๑๐ ข้อ คือ สังโยชน์ ๑๐ (สังโยชน์ คือ กิเลสที่คอยร้อยรัดจิตเราไว้ไม่ให้พ้นทุกข์) ทรงตรัสว่าเป็นบันได ๑๐ ขั้น ที่เราใช้เป็นเครื่องวัดอารมณ์ของจิตไว้เสมอ (วัดกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรม หรือวัดอารมณ์โลภ โกรธ หลง ของตัวเอง)

หากเราตัดสังโยชน์ ๓ ข้อแรกได้ ก็จะเป็นพระอริยเจ้าเบื้องต่ำ คือ พระโสดาบัน หรือพระสกิทาคามี

หากเราตัดสังโยชน์ ๕ ข้อแรกได้ ก็จะเป็นพระอริยเจ้าเบื้องสูง คือ พระอนาคามี

หากเราตัดสังโยชน์ ๑๐ ข้อได้ ก็จะเป็นพระอรหันต์ (มีหลักฐานชัดในมหาปรินิพพานสูตร ซึ่งพระอานนท์เป็นผู้ถาม)

โดย : พลตำรวจโท นายแพทย์ สมศักดิ์ สืบสงวน

 

เคยมีใครสักคน ได้บอกฉันมา
ว่าเวลาใคร..ทำกับเราให้เจ็บชำ้ใจ
ลองไปเก็บก้อนหินขึ้นมาซักอัน
ถือมันอยู่อย่างนั้นแล้วบีบมันไว้
บีบให้แรงจนสุดแรง ให้มือทั้งมือมันเริ่มสั่น
ใครคนนั้นยิ้มให้ฉัน ถามว่าเจ็บมือใช่ไหม

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ
ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเองว่าชีวิตของเธอ หรือของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ
ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเขาทำร้าย
เพราะใจเธอแบกรับมันเอง
<เพียงเธอจับมันโยนให้ไกลสายตา หรือเธอปรารถนาจะเก็บมันไว
หากยังยอมยังแบกไปหัวใจของเธอก็ต้องสั่น
หากยังทำตัวแบบนั้น ถามว่าปวดใจใช่ไหม...>
เพลง(((ก้อนหินก้อนนั้น)))โรส
วางก้อนหินลงนะคะ วางกิเลส
ดับ โลภ โกรธ หลง
มันมา เรารู้
มันสู้ เราปราบ
(เกาะองค์พระไปนะค่ะ เดี๋ยวเรารู้เอง)
รักตัวเองมากๆ อย่าให้มันทำร้ายเราได้
ด้วยรักและปรารถนาดีจาก(บ้านรากแก่น)
หนึ่ง จบ53

 

เห็นด้วยค่ะ เพราะการปฎิบัติ คือการทวนกระแส

ทวนกระแสกิเลสของตนเอง และสิ่งแวดล้อมภายนอก

อาศัยปัญญาบารมีนำ แล้วบารมีอี่นๆ ก็ตามมาหมด
ตัวอย่าง เช่น ถ้าไม่มีปัญญาก็ให้ทานไม่ได้ ไม่มีปัญญาก็คงไม่ทำความเพียรหรือทำได้ไม่ต่อเนื่อง ฯลฯ


จะเห็นได้ว่า มรรคมีองค์ 8 เริ่มต้นที่ สัมมาทิฎฐิ ความเห็นชอบ เป็นตัวปัญญา คือ การปฏิบัติอย่างเหมาะสมตามความเป็นจริงด้วยปัญญา (ความหมายจาก wikipedia) อ่านแล้วชอบคำแปลอันนี้ รู้สึกครอบคลุมดี


เห็นด้วยอีกเหมีอนกันที่ว่า ในตอนแรกเราทำบางอย่างที่รู้ว่าผิด แต่พอทำๆไปมันกลายเป็นเรื่องปรกติไป

ขอยกตัวอย่างเรื่องของตัวเอง ในอดีต

เมื่อก่อนมีคนหนึ่งชอบว่าเรา เราก็ต้องไปเถียงทุกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าที่เขาว่าไม่จริง แต่ก็ต้องไปเถียงทุกครั้ง

มีวันนึง เขาว่ามาอีก ในลักษณะพุดลอยๆ คนอื่นที่บังเอิญอยู่ตรงนั้นพอดีก็ส่ายหน้า เป็นทำนองว่าเอาอีกแล้ว

ในใจอยากรักษาศีลข้อ 4 วันนั้นรู้สึกต้องใช้ขันติ กำลังใจอย่างมาก ที่จะอยู่เฉยๆ ไม่โต้ตอบ แต่ก็ทำได้สำเร็จ หลังจากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยาก

มีอีกคนนึงชอบยั่วให้เราโกรธ

เราก็ไม่รู้ตัวว่าเขาทำอย่างนี้เราจะโมโหทุกครั้ง มีวันนึงเขาทำอีก นึกถึงคำที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์เคยสอน "อย่าไปให้ความหมาย" ก็เลยเฉยๆ ไม่ให้ความหมาย หลังจากนั้นเขาก็เลิกทำไป

ที่เล่ามานี้ จะสื่อว่า ความดี ถ้าจะทำให้เป็นเรื่องปกติ ก็จะเป็นปกติไปได้ในที่สุดค้าาาา yimm

ปล. ขอบคุณนะ คุณ watjojoj พอเปิดประเด็น พี่ก็มีเรื่องพุดต่อไปได้ ;41

 

จริงๆเรื่องนี้ผมพูดสอนน้องคนหนึ่งไป แต่ขอยกตัวอย่างของผมดีกว่าคือที่บ้านผมนี้ต้องฆ่าปล่าเกือบทุกวัน วันแรกๆที่ผมต้องทำก็ไม่อยากทำ แผ่กุศลให้ประจำ พอทำไปๆ มันก็ชิน เห็นว่าการฆ่าปลาเป็นเรื่องที่ไม่ผิดอะไรไปโดยแบบไม่มีความสำนึกว่าผิดเลยซักนิด จึงอยากขอพูดซะหน่อยน่ะครับ แม้ตอนนี้ตัวผมเองจะเลิกทำไปแล้วแต่ที่บ้านก็ยังทำอยู่ ก็ยังไม่ทราบว่าจะบอกเขายังไงดี ก็หมั่นแผ่ให้ที่บ้านประจำเรื่อยๆๆๆๆๆ ครับ บางครั้งตอนแผ่นี่ เงาดำเต็มบ้านไปหมด แต่ก็จะแผ่ให้บ่อยมากขึ้นและขอบารมีของพระพุทธเจ้าท่านช่วยด้วยนะครับ

 

คนที่ไม่รู้จักสุข ไม่รู้จักทุกข์นั้น

ก็จะเห็นว่า สุขกับทุกข์นั้นมันคนละระดับ มันคนละราคากัน

ถ้าผู้รู้ทั้งหลายแล้ว

ท่านจะเห็นว่าสุขเวทนากับทุกขเวทนา มันมีราคาเท่าๆกัน


หลวงพ่อชา สุภัทโท
​

ที่มา fb เครือข่ายกลุ่มพุทธธรรมกรรมฐาน สายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

ขอน้อมกราบหลวงพ่อชา ด้วยเศียรเกล้า

 

จิตบุญรุ่นพี่คุยกับจิตบุญรุ่นน้อง(คุณหมออุษาวดีกับคุณwajojoj)
แลดูน่ารักดี เหมือนพี่กับน้อง มีแต่เห็นด้วย ไม่เห็นมีคำว่า ไม่เห็นด้วย
แล้วจิตบุญจะมีคำว่า เบียดเบียน ขัดแย้ง ทะเลาะ ไม่สำรวมกันไหม๊?
ไม่มีใช่ไหม? มันดีใช่ไหม? จิตบุญน่ารักทุกคน เห็นมีเห็นอกเห็นใจกัน รักเมตตาต่อกัน และให้ไม่มีประมาณ ไม่ว่าทั้งคน ทั้งสัตว์ หรือแม้นกระทั่งวิญญาณต่างๆ
นี่แหล่ะ...คำว่า จิตบุญ นี่แหล่ะการเข้าถึงกระแสจิต กระแสธรรม ขอให้ผู้ปฎิบัติดูถึงผลของการปฎิบัติของตนเองเป็นหลัก ดูที่จิตตนเองเป็นหลัก คอยสอดส่องดูสิว่า กิเลสละเอียดมันยังมีอยู่ไหม๊? หรือเรียกกันง่ายๆก็คือ เรายังเลวอยู่ไหม๊? ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเขานะ เปรียบก่อนและหลังการปฎิบัติของเราเองนี่แหล่ะ ใครรักพระพุทธเจ้า ใครรักหลวงพ่อฤาษีลิงดำ นอกจากเราฟังเทศน์ฟังธรรมของท่านแล้ว จงน้อมจิตมาปฎิบัติตามด้วยนะ อันนี้ท่านพ่อและหลวงพ่อท่านปรารถนา รักและเคารพท่านพ่อจงเขี่ยกิเลสในจิตของตนออกให้หมด อย่าให้หลงเหลือซาก ตั้งหน้าปล่อยวาง ก้มหน้าปฎิบัติเพื่อความหลุดพ้น หรือเพื่อพระนิพพานเพียงอย่างเดียว ขอขอบพระคุณพี่น้องจิตคู่นี้ อยากจะบอกว่าน่ารักเจงๆ
เจริญในธรรม...สาธุ

 

ความสัมพันธ์ของ คำว่า "สติ ศีล สมาธิ และปัญญา"
(หัวใจหลักการปฎิบัติของพระพุทธศาสนา)

คำว่า "สติ" เป็นความรู้สึกตัวเกิดขึ้นโดยธรรมชาติด้วยกันทุกคน
แต่ถ้าสติของนักภาวนา หรือผู้ปฎิบัติธรรมนั้น แค่มีสติธรรมดาๆไม่เพียงพอ
และคำว่า "สติ" ของคนจะพัฒนากลายมาเป็นสติของ คำว่า มนุษย์นั้น คือว่า สติจะต้องทำให้เกิดมากกว่าคำว่าธรรมดา นั่นก็คือ การเจริญสติภาวนา หรือกรรมฐาฯทั้ง 40 กอง ที่พระองค์ทรงบัญญัติให้กับพวกเราชาวพุทธไว้เพื่อในการให้เข้าถึงกระแสจิตของตนเองและเข้าถึงกระแสธรรมไปในที่สุด สรุปแล้ว สติประเภทที่สองนี้นอกจากสติที่เกิดอยู่ตามธรรมชาติของคนเราแล้ว นักภาวนาหรือผู้ปฎิบัติจะต้องเจริญสติหรือสร้างสติให้มากถึงมากที่สุดเท่าที่จะทำกันได้ เพราะสติอันมากมายนี้จะไปช่วยส่งเสริมให้จิตมันนิ่งมันสงบก่อนเข้าสู่ขั้นที่สองของหัวใจของพระพุทธศาสนาก็คือ สมาธิต่อไป ส่วนสมาธิจะเข้มหรือเข้มจนกลายเป็นฌานสูงขึ้นไปตามลำดับนั้น เราก็ต้องอาศัยสติของเรานั่นเอง

คำว่า "ศีล" เป็นรากฐาน เป็นมาตาราฐาน เป็นพื้นฐานของคำว่า "คนดี"
แต่สำหรับศีลของนักนักภาวนาหรือผู้ปฎิบัติธรรมนั้น จะต้องเข้มหรือเคร่งครัดกว่าศีลผู้ที่ไม่ปฎิบัตินั้นย่อมเป็นธรรมดา เพราะศีลขาด ศีลทะลุ ศีลด่าง ศีลพร่อง หรือศีลพร้อยไม่ได้ เราผู้ปฎิบัติจะต้องหมั่นตราจตราศีลของตนเองอยู่สม่ำเสมอ ตามปรกจะไม่มีใครดูแลศีลให้กันและกัน เพราะฉะนั้นตัวเราจะต้องเคร่งครัด

คำว่า "สมาธิ" สำหรับสมาธิของคนทำงานทางโลกทั่วๆไปแล้ว มีไม่มากเท่ากับสมาธิของนักภาวนา นักวิปัสสนา เพราะฉะนั้นคำว่า "ขณิกสมาธิ" หรือสมาธิเล็กน้อยนั้นจึงไม่เพียงพอสำหรับนักภาวนาหรือผู้ปฎิบัติธรรม เพราะจะต้องใช้สมาธิอย่างต่ำในการวิปัสสนา(พิจาณาธรรมหรือพิจารณาสิ่งที่มากระทบจิต) เราจึงจำเป็นจะต้องมีสมาธิเข้มกว่านี้ก็คือ อุปจารสมาธิ(เฉียดฌาน) หรือแต่ถ้าจิตใครทรงสมาธิมากกว่านี้ก็คือ อัปปนาสมาธิ(ฌาน ๑ ขึ้นไป) สรุปแล้วจิตที่จะมีคุณภาพในการวิปัสสนาหรือพิจารณาธรรมนั้น จิตยิ่งนิ่งมากเท่าไหร่ หรือจิตทรงฌานได้สูงเท่าไหร่ ปัญญาก็มากเท่านั้น สมาธิหรือฌานจึงเปรียบเสมือนได้กับเครื่องยต์ของรถยนต์ ที่ดูภายนอกเหมือนกันหมดทุกอย่าง แต่จะต่างกันเพียงเครื่องยนต์เท่านั้น นักภาวนาหรือผู้ปฎิบัติธรรมก็เหมือนกัน คือเราจะดูแค่รูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียวไม่ได้ เราจะต้องดูให้ไปถึงข้างในนั้น ก็คือ สติ สมาธิ ปัญญาของผู้ปฎิบัตินั้น แต่ผู้ปฎิบัติหมั่นเจริญสติและหมั่นเจริญสมาธิและหมั่นเจริญปัญญาของตนอยู่เสมอๆเป็นเนื่องนิจ ผู้ปฎิบัติท่านนั้นก็จะมีอินทรีย์แก่กล้า หรือมีบุญบารมีมาก เพราะจิตมีสติสัมปชัญญะมากไปจนถึงฌานนั้น ก็ย่อมมีพลังจิตมากตามไปด้วย เพราะฉะนั้นทำให้จิตเข้าเขตความบริสุทธิ์ ความว่าง ความเป็นกลางมากยิ่งขึ้น จิตของผู้ปฎิบัติที่กล่าวมาข้างท้ายนี้ นักภาวนาหรือผู้ปฎิบัติทั่วไปปรารถนาเป็นยิ่งนัก

คำว่า "ปัญญา" สำหรับคำว่าปัญญาทางโลกนั้นไม่มี แต่ปัญญาทางเปรียบได้แค่สัญญาในทางธรรมเท่านั้น ก็คือแค่ความจำของคนเราทั่วๆไปเท่านั้น แต่ปัญญาในทางธรรมที่จะมีกันได้นั้น จะต้องผ่านกระบวนการของ คำว่า เจริญสติภาวนา กล่าวคือจะต้องเจริญสติให้ผ่านขั้นที่สองของการเจริญสติภาวนา หรือที่เราเรียกกันว่า สมาธิ ปัญญาถึงจะเกิดขึ้นมาได้ แต่ถ้าจิตใครนิ่งน้อยหรือจิตเกิดสมาธิน้อยปัญญาก็น้อย หรือถ้าจิตใครนิ่งมากหรือสมาธิมากจนกลายเป็นระดับทรงฌาน ยิ่งทรงฌานสูงถึงฌาน๔ ก็ยิ่งจะดีใหญ่เพราะว่าปัญญาก็จะมากตามไปด้วย แลตรงนี้แหล่ะผ๓้ปฎิบัติเริ่มเข้าใจกันดีมากยิ่งๆขึ้นไปแล้ว เพราะตัวปัญญานี้ผู้ปฎิบัติจะนำไปใช้ในการวิปัสสนาต่อไป แต่ถ้าจิตใครทรงฌานสูงนานๆ หรือเรียกกันว่า จิตทรงฌานทั้งวันทั้งคืน อันนนี้จะถือว่าดีมากๆ เพราะอีกไม่นานนัก จิตจะเข้าสู่โหมดออโต้ของวิปัสสนา เมื่อจิตสามารถเข้าสู่โหมดออโต้ที่ว่านี้ได้ จิตก็จะเริ่มเข้าสู่ความว่างไปโดยอัตโนมัติ โดยที่เราไม่ต้องไปทำอะไร เราก็แค่มีสติตามดูตามรู้จิตเฉยๆ คอยรายงานให้กับเราภายนอกเท่านั้น เพราะจิตจะเข้าสู่โหมดออโต้ที่ว่านี้ จิตเขาจะทำวิปัสสนาของเขาเองโดยธรรมชาติ และเมื่อนั้นอีกไม่นานนัก จิตก็จะกลายเป็นปัญญาญาณหรือวิปััสสญาณ คือจิตเป็นพุทธะ หรือจิตสามารถเข้าถึงกระแสธรรมแล้ว ด้วยจิตผ่านวิปัสสนาญาณนี้ เหมือนเราได้มีตัวรู้รู้ จิตมีหน้าที่รู้อย่างเดียว แต่ถ้าเรามีตัวรู้นี้มากและมากกว่าที่เราเรียกว่าปัญญา นั่นก็คือ ญาณ(การหยั่งรู้) บางท่านจิตยกจิตกลายเป็นจิตบุญแล้ว มักจะงงๆกันทุกท่าน อันนี้ปกติ ไม่ได้มีอะไรมาก และกว่าผู้ปฎิบัติจะปรับตัวกันได้อีกนาน บางคนนานมาก นานเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์ก็เคยมี เพราะเมื่อสติตามทันจิตเมื่อไหร่ ก็จะเลิกงงๆเมื่อนั้น ผู้ปฎิบัติจิตที่ยังไม่ได้ยก อ่านไว้เพื่อประดับความรู้ก็จะดีนะ เพราะเมื่อถึงตาจิตเราถึงคราวยกบ้าง ระบบประสาทสัมผัสระหว่างกายกับจิตจะได้ปรับตัวทันไวๆ

ขอให้ผู้เจริญทั้งหลาย ขอให้หมั่นเจริญสติ+ภาวนาของตนให้อยู่เป็นเนืองนิจ โดยเฉพาะจิตบุญ ที่ชอบมักทำจิตหลุด(จิตตกฌาน) จะถือว่าจิตหลุดจากนิพพานไปชั่วคราวแล้ว จิตบุญใครเป็นอย่างนี้กัน ขอให้รีบๆนำจิตเข้าเขตบุญ(ฌาน)โดยด่วน นั่นพวกท่านกำลังตั้งอยู่บนแห่งความประมาทแล้ว คือใกล้เขตแดนอบายภูมิเข้าไปทุกทีแล้ว

 

สวัสดีค่ะพี่ๆจิตบุญทุกๆคน หนูน้องใหม่ของกรทู้นี้ขอฝากตัวและขอคำแนะนำจากพี่ๆและเพื่อนทุกท่านด้วยนะคะ ตอนนี้หนูฝึกเองที่บ้านเพราะไม่มีโอกาศได้ไปฝึกที่ใหนเลยเหตุผลเพราะอยู่ไกลบ้าน แต่หนูมีความตั้งใจมากที่จะฝึกค่ะ ขอบคุณคุณพี่ Dhammanee ด้วยนะคะ ที่มีความเมตตา แนะนำกระทู้นี้ให้หนูได้รู้จักค่ะ

 

ยินดีต้อนรับครับ คุณเกษขยันหาdownlineจริงๆ คงต้องเอาบ้างแล้วมั้งครับนี่
จริงๆแล้วเราก็ฝึกกันที่จิตเรานี่แหละครับ ไม่ต้องขับรถไปไหนไกลหรอก

 

สวัสดีและยินดีต้อนรับบ้านแสนจะอบอุ่นแห่งนี้นะครับ เดี๋ยวรอครูผู้จัดการจิตเกาะพระมาแนะนำเธออีกทีนะ นี่คุณwatjojojข้างล่างนี้ก็มาจากคุณDhammaneeนะ เธอเจอเพื่อนแล้วนะ คุณwajojojจะรับเองเลยมั๊ย?

555...คุณwatjojojพูดโดนใจจริงๆ "Dhammane network corporation" แล้วครูเพ็ญกับครูวิทย์จะล้างสต๊อกกันตอนไหน๊ ฮ่าๆ คุณDhammaneeนะ คุณDhammanee ป่านนี้เธอคงนอนสะดุ้งเฮือกเพราะตีสามของเธอ ฮ่าๆ ทำไมหมู่นี้เราขำทั้งวัน พี่ภูไปนอนดีก่า เห็นครูดัชชี่ยืนถือไม้เรียวคู่กับครูเพ็ญแล้ว เห่อๆ

 

ขออภัยค่ะ ถ้าข้อความนี้จะขัดความประสงค์ของพี่ภูหรือจิตบุญ จิตบำเพ็ญ และจิตเกาะพระทุกท่าน

พี่เพ็ญปิดรับลูกศิษย์อย่างเป็นทางการค่ะ คือว่าครูจิตบุญรุ่นใหม่มีแจ้งความประสงค์เข้ามาไม่กี่ท่าน ทำให้ไม่สามารถรับคนเพิ่มได้แล้วค่ะ เพราะพี่เพ็ญมีงานทั้งทางโลกและทางธรรมเต็มแล้ว ส่วนจิตบุญท่านใดจะรับไปสอนเป็นการเฉพาะก็ยินดีค่ะ ขอให้ท่านแจ้งอีเมลของท่านกับผู้ประสงค์จะเรียนจิตเกาะพระได้โดยตรงค่ะ แต่พี่เพ็ญปิดแน่นอนค่ะ ถ้าชุดเก่าสิบกว่าคนนี้ไม่ยกจิตออกไป พี่เพ็ญไม่รับสอนค่ะ เพราะพี่เพ็ญมีคติว่าต้องการคุณภาพไม่ต้องการปริมาณค่ะ ถ้าพี่เพ็ญเปิดรับสมัครรุ่นต่อไปจะแจ้งให้ทราบค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ ^^

 

ยินดีนะครับ ยินดีเพื่อท่านพ่อ ยินดีเื่พื่อพาทุกท่านกลับบ้านครับ ยินดีเพื่อช่วยครูด้วยครับ ขอเมล์ไว้ที่หน้าบอร์ดทีครับผม

 

ขอบคุณมากค่ะ ช่วยแนะนำหนูด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

 

ขอบคุณค่ะพี่ภู ช่วยดึงหนูไปกราบหลวงพ่อ ข้างบนด้วยคนนะคะ ตอนนี้ยังไม่ไปใหนเลยค่ะ

 

เมล์หนูใช่มั๊ยค่ะ(กลัวเข้าใจผิดค่ะ) kantinan1979@hotmail.co.uk

 

ขอแสดงความยินดีและโมทนากับจิตบุญดวงที่ 63 น้องฟูจิและคุณวิทย์ด้วยนะค่ะ

 

ขอส่งบุญช่วยนะคะ ขอส่งให้เยอะๆเลยค่ะ อย่าท้อนะคะ เห็นเค้ายกกันทุกวัน
เอ้ทำไมเรายังไม่ยกสักทีน้า อยากยกบ้าง

อย่าไปอยากเลยนะคะ ความอยากคือความโลภตัวนึง
อยากในทางที่ดี ก็ดีเหมือนกันค่ะ จะได้กระตุ้นความพยายาม
แต่ถ้าอยากแล้วทุกข์ เมื่อไหร่จะยกสักทีน้า
ยังทำได้ไม่ถึงไหนเลยน้า
อันนี้ไม่ดีแน่ๆค่ะ ทำไปเรื่อยๆสบายๆนะคะ

ปล.คนพิมยังไม่ยกเลยค่ะ แหะๆ ขอโทษนะคะ
หากพี่ๆจิตบุญมีอะไรแย้ง ช่วยบอกด้วยนะคะ ยอมรับทุกอย่างค่ะ ><