นิทาน เรื่อง "พญานาค"

อ้าว...เลยพากันอกหักรักคุดกันหมด
ว้า....เลิกเล่าต่อซะงั้น กำลังว่างๆ อยู่เลยนะเนี่ย

 

ณ คืนหนาว ดาวลับหาย คล้ายชังข้า
ลมแผ่วมา ดังว่า จะฆ่าฉัน
หยันน้ำตา กรีดวิญญา เย้ยชีวัน
เหยียบย่ำกัน เเล้วปลิดชีพ มาลิ้มลอง

ดังอ้อมแขน ความหนาว ในราวป่า
โอบกอดข้า ณ ราตรี สีดำหมอง
ดังลำนำ แห่งน้ำตา นั้นไหลนอง
ฉุดข้าลง สู่ครรลอง แห่งวิญญาณ

เสียงสะอื้น ดังเอื่อยเหงา ในคืนเงียบ
เท้าข้าเหยียบ ย่ำน้ำตา พาสะท้าน
ดวงตาเหม่อ ลอยไกล ใจร้าวราน
เสียงเพรียกขาน ครั้งสุดท้ายไร้คนยิน

มือไขว่คว้า ควานหา อย่างเหนื่อยล้า
ม่านมายา สีราตรี ปกคลุมสิ้น
ร่างฉันนั้น พลันล้มลง น้ำตาริน
กลับคืนถิ่น ที่ความตาย ต่างอวยพร

 

คุณnoukชอบเขียนกลอนเหรอคะ? สังเกตุดูว่า ชอบวางกลอนเพราะๆทั้งนั้นเลยจ๊ะ.. แต่งเองป่าว?..
(วันนี้..ติดใจกระทู้พญานาคค่ะ 555+ ต้องเข้ามาหาข้อมูลซ่ะหน่อย ฮ่า ฮ่า)

 

ชีวิตไร้ค่า เมื่อหยุดฝัน

ความหวังสูญ เมื่อสิ้นศรัทธา

รักสลายเมื่อไม่ใส่ใจต่อกัน

มิตรภาพจืดจาง เมื่อไร้ซึ่งการแบ่งปันสิ่งดีๆ
​

 

ดิฉันกำลังคิดว่า ทางที่ดี ดิฉันควรจะขายใจทิ้งไปซ่ะ เก็บไว้ก็มีแต่ทุกข์ๆๆๆๆ 555+ เพราะใจควบคุมยาก ควบคุมไ่ม่ได้ หากได้ต้องใ้ช้พลังขั้นสูงเข้ามาตัด แต่ทำแบบนั้นรู้สึกเหนื่อยค่ะ ก็เลยตามดูใจตัวเองไปก่อน แต่ไม่เกินความสามารถ วันนึงเมื่อถึงเวลาก็ย่อมได้..ทุกอย่างมีวันเวลาค่ะ

 

แต่ดิฉันเดาว่า คุณฟ้ามุ่ยต้องมีค่ะ (ดูจากอาการ)

 

ชีวิตไม่ไร้ค่า หากมีฝัน

เติมพลังต่อกัน มั่นในศรัทธา

รักไม่สลาย หากใจถึงกัน

มิตรภาพย่อมเบ่งบาน นิรันดร..(ต่อให้.ขำๆค่ะ)

 

ก๊อปมาค่ะ อ่านแล้วชอบก็เลยมาแบ่งปัน
ถ้าแต่งเองคงไม่ได้แนวนี้หรอกค่ะ
อารมณ์ค่อนข้างศิลปินนีสสสนึง
ต้องว่างๆ อยู่คนเดียว มันจะไหลออกมาเอง

เคยเขียนทีเป็นเล่มเลยค่ะ ตอนนี้หาไม่เจอแล้ว
โดยขมายไป...เสียดายมาก
จริงๆ ชอบวาดรูปด้วยดินสอมากกว่าค่ะ
วาดรูปเหมือนดอกบัวบ้าง...ปรัชญาบ้าง

ว้าว...พูดไปได้ไงเนี่ย...
แต่ถ้าอยู่ในที่สาธารณะแบบนี้
มันจะไม่ค่อยบรรเิจิดสักเท่าไหร่ แต่งไม่ได้คร้า..าาา

 

ท่านคุรุวาโรหายไปไหนคะ? ทำไมไม่เล่านิทานต่อ?.จะเข้ามาฟังนิทานด้วยคน ดิฉันอยากรู้จริงๆว่า เพื่อนคนนั้นของดิฉัน ที่เป็นเชื้อสายพญานาค ตอนนี้อยู่ที่ไหน? เธอเป็นใคร? ทำไมหัวใจของเธอจึงเป็นบุรุษ ทั้งๆที่เธอบอกว่า เธอเป็นผุ้หญิง..งงกันไหมคะ?

 

คุณคล้ายดิฉัน เพียงแต่ว่าดิฉันวาดรูปไม่เป็น แต่เขียนกวี ปากเปล่าได้เป็นเล่มๆ ดิฉันชอบจินตนาการ
(แต่ไม่เพ้อเจ้อนะคะ555+)

 

ส่วนใหญ่บทกวีที่เขียนจะออกมาในแนวธรรมะ ค่ะ

อกหักเมื่อไหร่ก็ได้เรื่อง ร่ายยาว...เกิด แก่ เจ็บ ตาย

สุดท้ายคืนสู่ดินทุกคนเลยค่ะ ก็เลยไม่ค่อยเศร้านานๆ เหมือนคนอื่น

ใช้ตัวเองสอนตัวเอง ไม่ต้องไปพึ่งใคร..อะไรที่ไหนเลยคร้า...าาาา

 

ไม่งงค่ะ มีมากมายดาดดื่น เพราะมันคือ "มายา"
เอาใจออกมาให้ได้นะคะ หลงเมื่อไหร่ ก็ต้องร้องเพลง "ครวญ"

หญิงหรือชาย ชายหรือหญิง ล้วนแล้วแต่วนเวียนในวัฏฏด้วยกันทั้งสิ้น
เรามีเพื่อนทุกประเภทเลย หญิงใจชาย ชายใจหญิง ชายจริง หญิงแท้
ชายที่มีทั้งใจหญิงใจชาย และหญิงที่มีทั้งใจหญิงใจชาย ก็เลยไม่แปลกใจค่ะ
หากทุกคนยอมรับธรรมชาติและกฏของธรรมชาติ ชีวิตนี้ก็ไม่วุ่นวาย
เพียงแต่ไม่ยอมรับธรรมชาติีที่เกิดมา หรือที่เรียกว่า "ไม่สันโดษในชีวิต"

 

เราชอบทุกอย่างเลย เกิดมาแล้วชาติหนึ่ง รู้อะไรก็ต้องรู้ให้หมด

ทุกด้านไม่เว้น สิ่งที่คนสรรเสริญ สิ่งที่คนนินทา สิ่งที่คนประนาม

ต้องรู้ให้จริงในทุกๆ เรื่อง ทุกเรื่องราวทั้งขาวและดำ...เพราะสิ่งนั้นคือครูบาอาจารย์

เหลืออย่างเดียวที่ยังไม่ได้ลองเป็น คือ บร้า...าาา เอ๊ะหรือว่ากำลังเป็นอยู่นิ ฮ่า..

 

อันนี้เว้นไว้ไม่ต้องเป็นก็ได้นะคะพี่นุ๊ก^^

 

เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น สุขก็เฉย ทุกข์ก็เฉย มีเพียงแค่พระธรรมอยู่ใจจิตก็เพียงพอ

 

จะว่าไม่เคยก็ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ค่ะ
เคยแกล้งบ้า ตอนเด็กๆ อยากรู้ความรู้สึกของคนรอบข้าง
ก็เลยอยู่ดีๆ ก็หัวเราะแล้วก็ร้องไห้ สลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น
พร้อมทั้งสายตาเหม่อลอย...

พี่ชายตกใจค่ะ รีบมาถามว่าเป็นอะไร? แบบตะโกนถามอ่ะ
พร้อมทั้งสีหน้าที่ตื่นตกใจ...คิดว่าเราเป็นบ้าไปจริงๆ ฮ่า...

เราก็เลยยิ้มแล้วบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากลองทำดู
เห็นใครๆ เค้าก็บอกว่าถ้าทำอย่างนี้เค้าเรียกว่า "บ้า"

บางครั้งการใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่วกวนนี้ เป็นคนดีซะทีเดียวคงไม่ได้
ต้องผสมบ้า...บ้างในบางโอกาส ไม่งั้นเอาตัวไม่รอดคร้า..าาา

 

อาการแบบนี้ ใครเห็นก็ตกใจค่ะพี่นุ๊ก ถ้าหนูเห็นหนูคงวิ่งไปแอบหลังเก้าอี้แทบไม่ทันเลยละคะ

 

วันนี้เงียบเหงาแท้หนอออออ

 

อืม เหงามาก

 

พี่ชอบลองใจคนที่อยู่รอบข้างเราว่าจริงใจแค่ไหน?
มีหลายวิธีค่ะ แต่ไม่บอกหรอก เดี๋ยวรู้เราซะหมด...
ต่อไปคงจะเงียบกว่านี้ เพราะพี่คงไม่ได้เข้ามาบ่อยๆ