47. ..โอ้ดวงจำปา มาลางามยิ่ง มิ่งเมืองลาวเอย..

ราคาผ้าถือว่าอยู่ระดับกลางๆ อ่ะจ่ะ....ไม่ถึงกับแพง...

 

เป็นเครื่องดนตรีพื้นบ้านนะ....ประดิษฐ์ขึ้นเอง....

 

เป็นที่ก่อไฟในบ้านอ่ะจ่ะ.....

 

แบบบ้านสุด chic น่ารัก น่าอยู่มากเลยล่ะ (good)

 

พี่เจงต้องเดินเบาๆ นะ เดี๋ยวพื้นเขาพัง.....

 

​

ก่อนจะออกจากหมู่บ้านชนเผ่า ก็ตรงทางเข้ามานั่นแหล่ะ จะมีศาลากลางบ้านของเผ่ากะตูอยู่หลังหนึ่ง เป็นศาลายาวๆ ยกพื้น จะมีเด็กๆ มานั่งเล่น วิ่งเล่น และแสดงการละเล่นของชนเผ่าให้ได้ดูกัน....

ลืมเล่าไปอีกอย่าง บ้านเรือนแบบเก่าที่ลาวนี้ เขาจะไม่ตอกเสาลงสู่พื้นดิน เสาบ้านทุกต้นจะวางอยู่บนพื้นเฉยๆ น้องแหล่บอกว่า เป็นการเคารพแม่พระธรณี​

 

โห..เค้าก็ไม่ได้ลงส้นแรงขนาดทำบ้านพังอ่ะน่า

เอ๊ะ!! หรือว่า ...........


fly_pig

 

​

​

​

เดินออกจากหมู่บ้านชนเผ่ามา ก็จะไปสูน้ำตกผาส้วม ระยะทางเดิน ๕๐๐ เมตรได้มั้ง แต่ไม่ร้อนเพราะต้นไม้เยอะ มีสะพานพื้นไม้ไผ่สานขึงลวดสลิงให้เดินข้าม เห็นนักท่องเที่ยวหลายคนกลัว เพราะมองไปข้างล่างก็เห็นน้ำอยู่สูงๆ แล้วสะพานยังโยกเยกอีกเวลาเดินแรงๆ ถ่ายรูปน้ำตกได้หน่อยเดียวขณะนี้ก็เวลาจะเที่ยงแล้ว ไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า ก็ร้านอาหารอยู่ใกล้ๆ กับน้ำตกนั่นแหล่ะ เป็นอาหารปลอดสารพิษทั้งหมดและไม่ใส่ผงชูรส เห็นคุณวิมล กิจบำรุง นั่งต้อนรับผู้มาเยือนอยู่ด้วย ....

ร้านอาหาร​

 

เค้าไม่ได้ว่าพี่เจงเดินลงส้นน๊าาาาาาา

 

​

​

​

​

ภายในร้านอาหาร​

 

...มาดูเมนูอาหารบางส่วนกัน....​

​

​

​

​

​

​

​

คุณวิมล กิจบำรุง​

 

​

การเดินทางมาอุทยานบาเจียง ได้อ่านจากหนังสือเขาว่าข้อย บ้า ที่คุณวิมล กิจบำรุงให้พี่ที่มาด้วยกัน เขียนไว้ในบทท้ายว่า เดินทางได้หลายวิธี ไม่ว่าจะเป็นนั่งเครื่องบินจากกรุงเทพฯถึงสนามบินของเมืองปากเซ หรือจะนั่งมาลงอุบลราชธานีแล้วต่อรถตู้ข้ามแดนมาก็ได้ หรือขึ้นรถไฟที่หัวลำโพงมาสุดที่สถานีวารินชำราบแล้วก็ต่อรถตู้ข้ามแดน หรือนั่ง บขส.จากหมดชิตมายังอุบลราชธานีแล้วก็ต่อรถโดยสารปรับอากาศวิ่งระหว่างประเทศจากอุบลฯ ถึงช่องเม็ก ลงประทับตราเอกสารเข้าออก แล้วก็นั่งต่อไปยังปากเซ เมื่อถึงปากเซก็หารถเช่าไปส่งที่อุทยานบาเจียง หรือจะนั่งรถประจำทางที่เป็นสามล้อหรือสองแถวมายังบาเจียงแต่ต้องตกลงกับคนขับว่าให้มาส่งในอุทยานด้วย ถ้าจะขับรถมาเองออกนอกประเทศจะต้องเป็นรถที่ไม่ติดไฟแนนซ์ ต้องนำทะเบียนรถตัวจริงมาด้วย ถ้าตัวเจ้าของรถไม่มาเองต้องมีหนังสือมอบอำนาจ แล้วก็ทำพาสปอร์ตรถจะทำที่กรมการขนส่งกรุงเทพฯ หรือวาจะมาทำที่อุบลฯก็ได้


ประเทศลาวขับรถชิดทางขวา ความเร็วนอกเมืองให้สูงสุดไม่เกิน ๘๐ กิโลเมตร/ชั่วโมง สิ่งที่ต้องระวังตอนขับรถจะมีพวกสัตว์เลี้ยงเดินขึ้นมาบนถนน เช่น วัว ความ แพะ ไก่ ก็ตอนเดินทางเห็นอยู่ประจำขับมาเร็วๆ ก็ต้องเบรคถึงกับหยุดสงบนิ่งให้พวกนี้เดินข้ามไปก่อน ตอนขากลับจากคอนพะเพ็งก็เห็นแม่เฒ่าเดินลากไก่ที่ถูกรถชนตายตะกี้นี้ออกจากถนนก็มีให้เห็น น้องแหล่บอกว่ากฎหมายเมื่อก่อนใครขับรถชนสัตว์เลี้ยง เจ้าของสามารถเรียกร้องค่าเสียหายได้ แต่มากฎหมายใหม่กลับกันแล้ว เจ้าของสัตว์เลี้ยงจะต้องรับผิดชอบความเสียหายให้แก่เจ้าของรถ พวกสัตว์เลี้ยงที่นี่เขาจะเลี่ยงแบบปล่อยให้เดินหาอะไรกินเอง ตกเย็นมันก็จะเดินกลับมาบ้านเอง อืมม ฉลาดดีเหมือนกันไม่ต้องไปตาม การขับรถถ้าบริเวณไหนมีป้ายจำกัดความเร็วก็ต้องวิ่งตามนั้น ไม่อย่างนั้นถูกตำรวจลาวจับความเร็วเสียค่าปรับหลายร้อยบาท หรือการเดินทางอีกวิธีเมื่อมาถึงช่องเม็ก ทำเรื่องผ่านแดนเรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปตามถนนใหญ่ประมาณ ๓๐๐ เมตรจะมีคิวรถแท็กซี่ไปส่งตลาดดาวเรืองแต่ต้องไม่ถึงก่อน ๑๑ โมง ไม่อย่างนั้นจะหารถไปบาเจียงไม่ได้ ถ้าหาไม่ได้ก็ต้องนั่งรถไปหลักแปดจะมีรถโดยสารไปสาละวันผ่านทางเข้าบาเจียง

​

 

​

การสื่อสารโทรศัพท์มือถือคลื่นของไทยมาไม่ถึงปากเซนะ ต้องเปิดใช้โรมมิ่งแต่ค่าโรจะแพงคนโทรก็เสียตังก์คนรับก็เสียตังก์
สำหรับการไปเที่ยวเป็นกลุ่มโดยนำรถตู้ข้ามไปโดยไกด์ไทยจะต้องมีใบอนุญาตไม่ใช่ทัวร์เถื่อน เมื่อผ่านแดนแล้วต้องเสียค่าธรรมเนียมอีกคนละ ๓๕๐ – ๔๐๐ บาท (ตรงนี้ไม่ทราบว่าต้องเสียอ่ะ เพราะไกด์จัดการหมดแล้ว คิดรวมกับค่าทัวร์) สุดท้ายต้องมีไกด์จากทางลาวอยู่ประจำรถด้วย
คำเตือนห้ามนำอาวุธปืนติดตัวเข้าไปมีโทษหนักมาก ห้ามนำสื่อลามกเข้าไปมีโทษหนัก ห้ามวิจารณ์การเมือง ห้ามดูถูกดูหมิ่นคนของเขา
หากใครสนใจรายละเอียดเพิ่มเติมสามารถสอบถามได้ที่โครงการอุทยานบาเจียง น้ำตกผาส้วม โทร ๘๕๖ – ๒๐๕ – ๗๖๗๖๗๘

​

เนี่ยะ ตัวเนี้ยเจอที่คอนพะเพ็ง ดันมาเจอที่ผาส้วมอีก พี่อีกคนที่ชอบถ่ายรูปเดินมาบอกสร้อยฟ้าว่าให้ไปถ่ายรูปแมงมุมให้หน่อย เพราะเขาถ่ายไม่ได้ เป็น เลนส์ ๑๘ - ๕๕ มม. เย้ยยยย....เค้าไม่ถูกชะตากับแมงมุมอยู่ด้วย ตัวใหญ่มากกกกกๆๆๆๆๆๆ ใหญ่กว่าที่คอนพะเพ็งอีก พี่เขาบอว่าถ่ายภาพแมงมุมนี่เป็นสิ่งที่คนถ่ายภาพชอบถ่ายกัน มันเป็นศิลปะสุดยอดดดด.... อ่ะ ถ่ายก็ถ่าย ยืนไกลๆ ซูมสุดเลนส์ ๒๐๐ มม. ตอนแรกถ่ายไม่ได้เพราะใช้ AF มันไปโพกัสหลังใยหมดหาตัวแมงุมไม่เจอ เลยปลด AF แล้วใช้ MF แทน ถึงจะโพกัสถูกตัว.... (เคล็ดลับ...ที่พี่เขาถ่ายไม่ได้เพราะใช้ AF นี่แหล่ะ เลนส์ ๑๘ - ๕๕ มม. ก็ถ่ายได้นะ แต่ไม่อยากสอนตอนนั้นอ่ะ มันกลัวแมงมุม)​

 

​

ซุ้มประตูทางเข้าออกของอุทยานบาเจียง​

อุทยานบาเจียงเป็นที่สุดท้ายของการมาเที่ยวลาวใต้ในครั้งนี้ ระหว่างทางขากลับพี่ในรถชวนน้องแหล่ไปเที่ยวเมืองไทยถามว่าอยากไปไหน น้องบอกว่าอยากไปทะเลเพราะประเทศลาวไม่มีทะเล ที่นี่ข่าวข่มขืนไม่มีจะเดินเที่ยวตอนกลางคืนไม่ต้องกลัว กลัวอย่างเดียว ผี ขโมยของก็ไม่มี ไกด์ลาวบางคนพอพาเที่ยวลาวแล้วก็ข้ามฝั่งไปเที่ยวเมืองไทยต่อเลยและจะไปกับคนขับรถตู้แต่เวลากลับก็กลับเอง ตรงนี้คิดว่าหลายคนอาจจะถูกหลอกไกด์ซื่อผู้ชายฝั่งเรานิสัยใจคอต่างๆ นาๆ น่าอันตรายนะ ​

​

หลังคาที่คล่อมทางอยู่เมื่อก่อนจะเป็นด่านจ่ายค่าผ่านทาง แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว เพราะเงินส่วนมากไม่ได้ถูกส่งเข้าหลวง....​

 

​

ข้างหน้าที่เห็นเป็นตลาดดาวเรือง พวกเราจะเลี้ยวซ้ายเพื่อข้ามสะพาน ลาว ญี่ปุ่น มุ่งหน้าสู่บ้านวังเต่า / ช่องเม็ก​

 

​

สะพานข้ามแม้น้ำโขง ลาว ญี่ปุ่น ตอนนี้พวกเราได้หันหลังให้กับเมืองปากเซแล้ว โอกาสหน้าคนได้มาอีก....

 

​

​

แต่ก่อนจะกลับก็ต้องแวะดิวตี้ฟรีกันตามระเบียบ อากาศร้อน เข้ามาหาห้องแอร์เย็นๆ ค่อยยังชั่ว ซื้อของไปถ่ายรูปไปได้ ๒ ภาพในดิวตี้ฟรี คนขายบอกว่าถ่ายรูปไม่ได้ อ่ะไม่ถ่ายก็ได้ ไม่ให้ถ่ายก็ไม่ซื้อหล่ะ... ก็เลยเดินออกมาเลย ไปหาซื้อกระเป๋าร้านข้างนอกก็ได้ มีอีกตั้งหลายร้าน ถึงแม้ไม่ได้ติดแอร์แต่กระเป๋ามีให้เลือกเยอะกว่า ไม่ห้ามเรื่องถ่ายรูปด้วย แต่ไม่ถ่ายแล้ว หมด..รมณ์....


ก็ได้กระเป๋าไปกันคนละหลายใบเลยหล่ะ.... ในระหว่างซื้อของไกด์ของเราก็ไปจัดการเรื่องเข้าเมือง พอเอกสารผ่านแดนเรียบร้อย รถตู้ก็ขับไปคอยฝั่งไทยพร้อมกับโทรศัพท์อีกหลายเครื่อง งึม งึม เค้าไม่ได้ซื้อนะ ใครซุกไว้ในรถก็ไม่รู้.... น้องแหล่ไกด์ลาวก็มาส่งพวกเราก็เดินทางข้ามแดนสู้ประเทศไทย พี่ในคณะให้ค่าขนมไป ๕๐๐ บาท ....

 

จะกลับเมืองไทยแล้วน๊าาาาาาาา.....​

 

​

พอขึ้นรถขับรถออกมาได้ผ่านป้ายยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทย ก็จะเป็นทางแยกระหว่างเลนส์ไปและเลนส์กลับ คนขับลังเลชะงักจะข้ามไปขับฝั่งขวายังปรับตัวไม่ทัน ถึงเมืองไทยขับฝั่งซ้ายนะจ๊ะ.... พวกเราแวะซื้อของฝากที่จังหวัดอุบลราชธานีและเปลี่ยนรถตู้ที่ขับมาจากรุงเทพฯ ตอนนี้จะหกโมงเย็นแล้ว จะถึงกรุงเทพฯ กี่โมงกี่ยามเนี่ยะ นั่งรถไปนั่งหลับไปมาตื่นอีกที ตำรวจเรียกให้จอดอีกแล้ว แต่อันนี้เป็นด่านตรวจมีตำรวจหลายนาย ตำรวจถามว่าไปไหนมา คนขับบอกว่ามาจากลาวพานายไปเที่ยวกำลังจะกลับกรุงเทพฯ ตำรวจก็มองเข้ามาแล้วก็ปล่อยไป แต่มองๆ ไปส่วนมากรถตู้จะถูกเรียกตรวจ...




พวกเรามาถึงกรุงเทพฯ เกือบตีสอง หิ้วของพะรุงพะรังลงจากรถตู้ ก็มีรถแท็กซี่วิ่งตามมาจ่อท้ายรถตู้เพราะรู้ว่าจะต้องมีคนขึ้น สร้อยฟ้ามาลาก็โบกขึ้น ถามคนขับว่าไปหมู่บ้าน......นี้ คนขับถามว่าอยู่ตรงไหน ก็อยู่ตรงข้ามฝั่งถนนนี่ไง (ฮึ ฮึ รู้ทันนะ นี่แหล่ะความไม่ซื่อของคนขับรถแท๊กซี่เริ่มให้เห็นจะหลอกวิ่งวนหล่ะสิ) คงนึกว่ามาจากต่างจังหวัดหิ้วของพะรุงพะรังลงรถตู้มาแล้วไม่รู้จักทางหล่ะสิ ขึ้นรถได้ถามอีกว่าให้กลับรถใต้สะพานใช่ไหม อ้าวก็รู้จักทางนี่หว่าแล้วถามทำไม ตรงนั้นจะมีทางกลับรถอยู่สองทางคือใต้สะพาน กับ เกือกม้า ใต้สะพานจะถึงก่อนเกือกม้า และตอนที่ถามถ้าคนขับไม่รู้ทางก็จะไม่รู้เลยว่ามีทางกลับรถใต้สะพาน แล้วตอนที่ถามก็ยังอีกไกลที่จะถึงสะพาน คนไม่เคยขับมาทางนี้ก็จะไม่รู้อีกนั่นแหล่ะว่ามีทางกลับรถ ความเจ้าเล่ห์ของคุณคนขับแท็กซี่คันนี้(คันนี้นะไม่ได้เหมารวมทุกคัน) ฉะนั้นเพื่อไม่ให้ออกนอกทางก็เลยกำกับเส้นทางซะเลย พอเลี้ยวเข้าซอยทางจะไปหมู่บ้าน เป็นถนนคอนกรีตสองเลนส์ จะมีทางโค้งอยู่หลายโค้ง มาถึงโค้งกลางซอย ลิบๆ มองเห็นผู้ชายผมเผ้ารุงรัง ยืนคอเอียงๆ อยู่กลางถนน โบกรถอยู่ไกลๆ เอาหล่ะสิ สายตาจับจ้องอยู่ภาพตรงหน้า คนขับแท็กซี่ก็เห็นเหมือนกัน พอรถขับเข้าใกล้ ร่างนั้นก็ยืนทื่ออยู่กลางถนน โบกรถเหมือนเดิม จะว่าคนเมาก็ไม่ใช่ ถ้าคนเมาแล้วยืนเอียงๆ โบกมืออย่างนี้ จะต้องเซหน้าเซหลัง แต่นี่ยืนทื่อเลย คนขับก็เลยขับเลี่ยงไปอีกเลนส์ พอรถขับเลยไป สร้อยฟ้าฯ ก็มองไปกระจกหลัง เห็นรถกระบะอีกคันขับมาห่างๆ แสงจากหน้ารถกระบะสาดส่องแต่ก็ไม่เห็นร่างนั้นยืนอยู่กลางถนนแล้ว และก็ไม่เห็นวี่แววว่ารถกระบะจะวิ่งหลบอะไรกลางถนนเลย ก็วิ่งมาตามเลนส์ปกติ ๕๕๕ สมน้ำหน้า สงสัยโดนผีหลอก.........<O</O

​

 

เขียนเรื่องราวโดย : สร้อยฟ้ามาลา
รูปถ่ายโดย : สร้อยฟ้ามาลา




ที่มาของข้อมูล
travel.thaiza.com/detail_156294.html
tourlaotai.com/leepee.htm
www.southlaostour.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=115143&Ntype=5
boonthan2507.blogspot.com/2010/10/blog-post_1577.html


วิมล กิจบำรุง. เขาว่าข้อย บ้า. พิมพ์ครั้งที่ ๔ . กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์
...................๒๕๕๓

๑๓ ชนเผ่าในลาวตอนใต้ ปฏิสัมพันธ์และการปรับตัวสูวิถีชีวิตปัจจุบัน รายงานการวิจัยด้านวัฒนธรรม โครงการวิจัยภาษาและวัฒนธรรมของชนเผ่าในแขวงเซกอง สปป.ลาว

(รายงานการวิจัยนี้เขาเขียนว่า ไม่อนุญาตให้อ้างถึง คัดลอก ตัดทอนหรือทำสำเนาข้อความในลักษณะใดทั้งสิ้น) ก็แค่อ่านผ่านๆ ได้ความรู้ติดมานิดๆ หน่อยๆ ทีแรกกะว่าจะไม่ลงเพราะเห็นว่าเขาหวงความรู้ แต่เพื่อเป็นการให้เกียรติก็เลยลงไว้

.......................

​

..............​