ปัญญาของพระโสดาบันต่างจากปุถุชนยังไง

ก็ไอ้แหล่งพิสูจน์ นั่นมันอยู่ ที่คุณไง

หากแหล่งพิสูจน์ ไม่พุด ไม่เผย แล้ว ใครจะไปตรัสรู้ได้หละว่า ความจริง
หรือ สิ่งที่อยู่ในใจของคุณอันเป็นแหล่งพิสูจน์ มันมีอะไร ลับลมคมในอย่างไร

 

อ้าว คุณ จิตสิงห์ กลายเป็ย จิตแมว ไปแล้วเหรอ

ถึงได้ ว่างเว้นการ ถามตอบ กับผม

ถ้าจะเป็น จิตแมว ก็ว่ากันไปเนาะ ไม่ว่ากัน

 

พระโสดาบันท่านเข้าใจและยอมรับได้ว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา และไม่ใช่ของดี เพราะมีแต่นำทุกข์มาให้ ขณะที่ปุถุชนยังรับไม่ได้ เมื่อเข้าใจว่าร่างกายไม่ใช่ของเราและไม่ใช่ของดีดั่งนี้ ความที่จะเข้าไปยึดเกาะใส่ใจมากมายกับร่างกายอย่างปุถุชนกระทำ จึงไม่มี ที่ต้องดูแลร่างกายบ้าง ก็เพื่อให้ที่อาศัยนี้ สามารถยังคงใช้งานได้ตามปกติเมื่อยังดำรงชีวิต หรือหากต้องตกแต่งบ้าง นั่นก็เพราะความจำเป็นที่ยังต้องอยู่ในสังคมเป็นหลัก

ด้านความคิดเห็น ท่านละวางความคิดที่ว่า ตนเองถูกต้องเสมอลงได้ เพราะมิได้ยึดตนเองเป็นที่ตั้งอีกต่อไปแล้ว

นอกจากนี้ ท่านยังมีความเห็นว่า ร่างกายนี้จะต้องตายลงอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นท่านจึงรับได้ ขณะที่ปุถุชน ยังคงดำรงชีวิตอย่างมิได้นึกถึงความดับสูญของร่างกาย ยังมีความอยากได้ อยากมี อยากเป็น เพื่อสนองร่างกายนี้อยู่เสมอ

และเมื่อท่านเข้าถึงจุดที่เห็นความไม่เที่ยงของร่างกาย ก็คือการเข้าถึงธรรมแล้ว รู้แล้ว จึงหมดความสงสัยในความจริง-ไม่จริงของพระธรรม และหมดความสงสัยในพระพุทธเจ้า ผู้ประทานธรรม ตลอดจนพระสงฆ์ ผู้ประพฤติธรรมนั้น

จิตของพระโสดาบันเมื่อเข้าถึงธรรม ก็เริ่มเข้าถึงความสงบเย็นเป็นผลตามมา โดยเฉพาะสงบจากอารมณ์ด้านมืดทั้งหลาย เมื่อสงบจากอารมณ์ ความคิดที่จะไปทำชั่วร้ายก็ไม่มี ก็เท่ากับมีศีลในตัวเองไปโดยปริยาย เปรียบ "ใจ" ได้กับแม่ทัพ กายและวาจาเป็นลูกทัพ เมื่อแม่ทัพสั่ง "หยุด" ลูกทัพก็ย่อมหยุด กายและวาจาจึงอยู่ในความสงบเรียบร้อย ไม่คิดกระทำความชั่ว ไม่คิดผิดศีลไปโดยธรรมชาติ เว้นไว้แต่เป็นไปโดยมิได้เจตนา

 

นี่ๆ อย่ามาทำตัวเป็นเครื่องพิสูจน์ คนโน้นคนนี้ เครื่องพิสูจน์คุณมันมาตรฐานแค่ไหน

แล้วไอ้ลับลมคมใน ที่กล่าวมา คงจะคิดเอาว่า ว่าผมนี้บรรลุ จึงวางมาดแบบผู้มีธรรมอย่างนั้นหรือ

ขอบอกว่าผมเองต้องฝึกอีกเยอะ

หรือว่าไอ้ที่ว่าลับลมคมใน อมพนำ อะไรนั้น แคลงใจอะไร ถามมาจะตอบให้หายคาใจ

มาเก็บเท้าอีกข้าง

 

จิตมีหน้าที่รู้อย่างเดียวครับ รู้ทาง ตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ
ในส่วนใจ ย่อยไปอีก รู้อดีต รู้ปัจจุบัน รู้อนาคต
เอาในที่นี้ ยังไม่ต้องย่อยไปถึงวิถีจิตก็ได้ครับ
เข้าใจแบบบ้านๆ จิตมีสภาพรู้
ขณะมีเหตุเกิดร่วม จะเป็นสัญญา สังขาร เวทนา เรารู้ได้ เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดถูกไหมครับ

เรื่องอุปทาน ถ้าคุณเข้าใจเรื่องจิต เจตสิก รูป
เมื่อสติระลึกได้ ถามว่าสิ่งที่ถูกรู็ และสิ่งที่รู้นั้น
ใช่เรารู้ เราโกรธรึเปล่า ถ้าใช่มันก็ลากยาวไปเป็นอุปทาน
ถ้ารู้ถูกจุด มันหยุดตรง ไม่ใช่ตัวตน แค่เกิดขึ้นแล้วดับไป

 

ไปทานข้าวมา

ถามอะไรครับ

 

และธาตุคิดใน จิต มโน วิญญาณ ไม่ใช่จิตหรือครับ มันก็มีวิญญาณ
ธาตุรู้อยู่แล้ว แต่นั่นไม่สำคัญ ผมอยากถามว่าคุณคิดว่าเวลาที่คุณรู้สึก
ว่าพยายามมีสติมันเกิดอุปาทานขึ้นหรือเปล่าแค่อยากรู้ว่าคุณคิดอย่างไร

 

อนุโมทนาครับ

จิตพระโสดา ท่านมองไม่เห็นอย่างเราๆเห็นครับ
ไม่ได้เห็นเป็นนี่สวย นี่แมว นี่คนตน หรืออะไรๆที่สมมุตติกันขึ้นมา
ท่านมองเป็นธาตุ เป็นขันธ์ เป็นจิต ครับ
ซึ่งเป็นความจริงแท้
เพราะคน สัตวื มีขันธ์ มีอยาตนะ มีวิบาก มีกรรมเหมือนกัน
ต่างกันตรงรูปเท่านั้น

 

เฮ้อ โยนไปนู้น เรื่องตรงๆ ก็รู้อยู่ว่า ประเด็นอะไร เมื่อวานก็เห็นถลำพูด
ออกมาเต็มๆ พอจี้เข้าไปทำเป็น ไม่รู้เรื่องขึ้นมาซะงั้น เอาเถอะ พี่หม้อ
ก็เล่นลีลาเดิม คือ ไม่รับซะอย่างว่ากูทำ มันก็เป็นอันจมแหละ แต่อมเอา
ไว้กะจะดีใจวันหลัง ระวังนะ มันไม่ใช่ของดี กรรมดีอะไรหลอก

พระพุทธองค์เคยยินดี กับ การจับปลาได้ของหมู่ญาติ ยังต้องเสวยกรรม
เลย พี่หม้อของผมจะเก็บไว้ยินดีวันนี้ หรือยินดีวันหลัง มันก็กรรมพอๆกัน
นั่นแหละ เลยพยายามพูดให้ คายทิ้งออกไปซะ มันจะได้ไม่เป็น ขุยไผ่

* * * * *

เรื่องผมมีปัญญาพิสูจน์แค่ไหน อ้าว แล้วคุณสารภาพออกมาว่า ยังไปไม่
ถึงไหน แล้วคุณจะมีฐานะอะไรไปสนใจว่า ใครมีปัญญาพิสูจน์หรือไม่มี

ตัวเองไม่มี ก็รู้ไปสิ แล้วไม่ต้องมาทะลึ่งมาพิสูจน์ผมด้วย

ช่วยเอารองเท้าอีกข้างยัดปากตัวเองไปนั่นแหละ ไม่ต้องรอเก็บว่าว เนาะ

 

แป่ว..................................

ท่านจิตมิงห์ จะเล่นมุขนี้จริงหรือ

 

ใช่ครับ เป็นคำที่ใช้ต่างกรรรม ต่างวาระ เป็นไวพจน์กัน
อย่างขันธ์เราเรียก วิญญาณ
ในปรมัตถ์ ท่านเรียกจิต ซึ่งแยกออกมาจาก เจตสิก
ธาตุรู้ นั้น โลตวิญญาณทางอภิธรรมท่านก็ว่าเป็นธาตุเหมือนกัน

เรื่องสติเป็นพักๆนะครับ ไม่ได้เกิดตลอดเวลา
ขณะมีสติ อุปทานไม่เกิดนี่ครับ
มันรู้แค่ กำลังรู้แล้วดับไป

 

ขยายอีกหน่อย หมายถึง ตามรู้ภายใน แล้วแต่ว่าอารมณ์ใดเข้ามากระทบ
แต่ถ้ารู้สึกตัว รู้กาย รู้อ่อนแข็งทำได้ตลอดเวลา

 

555...ทำเป็นมาเบี่ยงประเด็น เพื่อเลี่ยงเข้าประเด็นเลยนะทีนี้

ก็ถ้าหากว่าของสิ่งนั้นเราเชื่อว่าเป็นของที่มีคุณค่า มีประโยชน์สำหรับเรา
เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แล้วสิ่งนั้นจะให้โทษกับเราหรือ

หากแต่รองเท้านั้นอาจจะดูขาดหวิ่น แต่ก็ขอมอบฝากไว้ให้เป็นที่ระลึก ซึ่งอาจจะมีคุณค่าสำหรับท่านก็ได้ จึงหวงนักหวงหนา

 

เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ แลกเปลี่ยนกันแบบเพื่อนกัลญาณมิตรครับผม



อนุโมทนาสาธุ กับความเห็นนี้ครับ ความคิดเห็นส่วนตัวรู้สึกแจ่มแจ้งมากๆ ถึง

พร้อมด้วยปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ แต่ เนื่องจากว่า จขกท. ท่านมีมรรคมีผลชุด

หนึ่งอยู่ในใจท่านแล้วหละครับ ท่านมีธงที่ท่านปักไว้แล้วอยู่แล้ว การตั้งคำถาม

ของท่านก็เพื่อที่จะนำธงนั้นมาโชว์ให้ผู้อื่นได้รู้ ก็เท่านั้น

 

คุณ หม้อ คุณ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือครับ ว่า เข้ามาแล้ว ไม่ได้กี่ยวอะไรกับ กระทู้

คุณจะมา แยงๆ แหย่ๆ ให้คนเขา ระแคะ ระคาย ยุแยง ตะแคงเท้า อยู่อย่างนี้
ไปเรื่อยๆ หรือครับ

คุณเป็น ครูบาอาจารย์ที่ไหนหรือครับ ท่าน

 

ต้องไปแล้วนะครับเรื่องที่อย่ากพูดไม่มีโอกาสได้พูดซักที่แค่จะบอกว่าเมื่อมี
ความรู้สึกว่าพยายามนี้อุปาทานเกิดแล้ว คือเกิดตัวเราที่พยายามทำอะไรซัก
อย่างเวลาภาวนาหากสังเกตว่าเราพยายามทำอะไรให้ถอนออก และเวลานี่มัน
เกิดจากตัณหา ถ้าไม่ถึงขั้นตัณหามันจะไม่มีความรู้สึกว่ามีเวลาอยู่เลย เพราะเรา
อยากได้อะไรมันจะรู้สึกช้า เมื่อได้มาแล้วอยากครอบครองไว้ก็รู้สึกว่าเวลาเดิน
เร็ว ถ้ามีความคิดถึงเร่องเวลาแสดงว่าตัณหาเกิดขึ้นแล้วคอยสังเกตให้ดี ฝากไว้
พิจารณา

 

มามุขนี้อีกแล้ว นิสัย

 

ถ้าคิดอย่างนั้น ท่านก็ไม่ได้ประโยชน์อันใดในอรรถนี้เลย

การที่สนทนาธรรมเผื่อแผ่แลกเปลี่ยนธรรม จุดประสงค์เพื่อปรับภูมิธรรมกัน
มีแต่จะเกิดประโยชน์แก่ผู้พูดและผู้ฟัง ไม่มีมารยาต่อกัน

สมัยพุทธกาล ท่านก็อาศัยสนทนาแสดงธรรม ถามธรรมกันเป็นธรรมดา
ไม่มีท่านใครคิดว่านี่อวดรู้สักจิตเดียว

สุตะ การฟังมาก ตรึกมาก เป็นการศึกษาธรรมตามกำลัง ครับ

 

พี่ จิตสิงห์ หน่วยก้านไม่เบา มีอภิธรรมด้วย ไม่ใช่ บันลือสีหนาถเปล่าๆแล้ว

หาก พกอภิธรรมมาด้วย ก็ต้องเพิ่มเป็น ธรรมกถึก

เอ่อ....ถ้างั้นผมถามสักหน่อยละกัน

เขาว่ากันว่า

มีท่านหนึ่งบอกว่า "จิตเป็นตัวทุกข์"

อีกท่านหนึ่งบอกว่า "ผิด จิตเป็นตัวทุกข์ไม่ได้ จิตเป็นตัวสมุทัยต่างหาก"

อีกท่านหนึ่งบอกว่า "จิตไม่เกิดไม่ดับ"

ท่านที่บอกว่า "จิตไม่เกิดไม่ดับ ไม่มีเกิดไม่มีตาย" เป็นอาจารย์ของคนที่
บอกว่า "จิตเป็นตัวสมุทัย"

ดังนั้น "จิตย่อมเป็นตัวสมุทัยไปตลอดอนันตกาล" จริงหรือ ?

หากไม่จริง ส่วนไหนไม่จริง ? ส่วนที่กล่าวว่า "จิตเป็นตัวสมุทัย"
หรือ "จิตไม่มีเกิดไม่มีตาย"

แล้ว ผมเห็นว่า พี่สิงห์กล่าวว่า จิตมีเกิดมีดับ จากประโยค "ความอยากไม่ใช่เรา
เป็นจิตที่ปรากฏขึ้นดับไป"

การที่พี่สิงห์กล่าวว่า จิตมีเกิดมีดับ ก็เท่ากับ พูดในสิ่งที่ผิดตามท้องเรื่องคือ "จิตเป็นตัวทุกข์" หรือครับ ?

 

ยินดีครับ

ความพยายามในที่นี้หมายถึง เจตนา รึเปล่าครับ
สติเกิดรู้ เจตนาประกอบด้วยกุศล
หรือไม่รู้ แล้วรู้ว่ากำลังไม่รู้ ขณะนั้นก็เป็นกุศล ครับ
เรื่องชาติ กุศล อุศล วิบาก กริยา ก็ต้องค่อยๆรู้ไปว่าจิตขณะนั้นเป็นอะไร

ส่วนเรื่องภาวนา เคยบอกไปแล้วว่า
ส่วนมากทำด้วย โมหะ โลภะ อยากได้ธรรม อยากได้ปัญญา อยากสงบ
ยินดีในสงบ