ถ้าเรานั่งวิปัสนา บ่อยๆเป็นระยะเวลานาน...(ช่วยอ่านหน่อยครับ)

ถ้าเรานั่งวิปัสนา บ่อยๆเป็นระยะเวลานานและเราหัดฝึกจิต จะทำให้เราเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นจริงๆเหรอครับ แล้วถ้าเราเห็นจะทำยังไงดีครับ ทำยังไงไม่ให้กลัว หรือมีวิธีแก้ไขยังไงครับ

สมมติว่เรานั่งวิปัสนาอยู่ พอวิปัสนาเสร็จ ลืมตาขึ้นมาเห็นพอดีเนี่ย จะให้ทำยังไงดีครับ

ช่วยตอบหน่อย ขอบพระคุณทุกๆคนมากครับ

 

หากไม่มีวาสนาเดิมในทางทิพยจักขุญาณจะไม่เห็น ไม่ต้องกังวล

วิปัสสนาก็เป็นหนึ่งในแนวทางสุขวิปัสสิโก ผู้ที่ฝึกมาทางสุขวิปัสสิโกก็ไม่เห็นเหมือนกันครับ

 

เห็นด้วยกับคุณคห.1ค่ะ แต่ว่าญาณทัศนะ มีกันทุกคนนะค่ะ คนเราเกิดมาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติก็ต้องมีสักชาติแหละที่เคยสร้างบารมี ปฎิบัติธรรม เพียงแต่กรรมของแต่ละคนที่กระทำมา มันไม่เหมือนกันค่ะ ทำทั้งกรรมดี กรรมชั่ว บางคนอาจจะกรรมบังตาอยู่ ไม่ได้ปฎิบัติธรรม ยังไม่ได้พบแสงสว่าง ก็ใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดาไปค่ะ

 

รบกวนอ่านกระทู้นี้เลยครับ อิอิ...

http://palungjit.org/threads/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%A3-%E0%B8%97%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87-%E0%B9%82%E0%B8%8A%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B9%82%E0%B8%81.188366/

 

ขอบพระคุณมากครับ ทุกท่ายเลยครับ

 

ก็เพราะเหตุนี้ไง

คนรุ่นเก่า

ถึงไดับอกว่า

จะทำอะไรต้องมีครูบาอาจารย์ดูแล

 

เห็นก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่ครับ ก็มันมีอยู่เป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่อะไรพิเศษ เรามองไม่เห็นเค้าก็ยังคงมีอยู่ เห็นไปก็เห็นไป บ้างก็ไม่เห็น บ้างก็เห็น แล้วแต่คน
ถ้าเรากลัวมองเห็น ก็เหมือนเราหลอกตัวเอง ทุกวันนี้มนุษย์เราหลอกตัวเองมาเยอะแล้ว เรื่องจริงไม่ค่อยรับรู้ อยากเห็นแต่โลกมืดๆ

 

ไม่ต้องกังวลว่าจะเห็นหรือเปล่าหรอกครับ แต่ตั้งใจกับสิ่งที่จะทำให้เต็มที่ดีกว่าครับ จุดประส
งค์จริง ๆ ของการนั่งสมาธิไม่ใช่เห็นหรือไม่เห็นนะครับ แต่เป็นการทำให้ใจเราสงบมากกว่าครับ ในขั้นที่คุณกังวลนั้นยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่เพราะกว่าจะถึงขั้นนั้นได้คุณคงจะตัดความกลัวจากใจไปได้หมดแล้วครับ สรุปง่าย ๆ ว่าให้ปฏิบัติต่อไปไม่ต้องคิดว่าจะเห็นหรือไม่เห็นอะไร ขอให้เห็นความจริง ความสงบในตัวเราเป็นพอ แล้วขั้นตอนมันจะพัฒนาไปเรื่อย ๆ ตามระยะเวลาที่เราปฏบัติเองครับ บางคนปฏิบัติอย่างดีเข้าถึงความสงบมาเป็นสิบ ยี่สิบปียังไม่เคยเจออะไรเลยครับ ไม่ต้องกังวลครับ อีกอย่างที่ทำให้คุณสบายใจได้นิดหน่อยคือ การรบกวนผู้ที่กำลังปฏิบัติธรรมเป็นบาปมาก คิดว่าวิญญาณที่มีทุกข์อยู่แล้วจะกล้าโผล่มาหลอกคุณคุณเล่นเพื่อให้ตัวเองมีบาป มีทุกข์มากขึ้นมั๊ยครับ...เป็นผมผมก็คงไม่กล้าแหยมหรอกครับ เพราะสำหรับวิญญาณเหล่านั้นแค่ที่เป็นอยู่คงลำบากพอแรงอยู่แล้วครับ สบายใจได้ครับ

 

อย่ากลัวไปเลยการสร้างบุญ กลัวการไม่ได้สร้างบุญดีกว่า
ถึงเวลาต้องเจอกลัวไม่กลัวก็ต้องเจอ ไม่ถึงเวลาต้องเจอกลัวไม่กลัวก็ไม่เจอ
กังวลไปก็เป็นทุกข์ ว่ามั้ย

อนุโมทนากับการตั้งใจจะปฏิบัติดีครับ

 

ขอบพระคุณ ทุกๆท่านมากครับสำหรับคำแนะนำที่ดีมากๆครับ
ผมจะนำไปปฏิบัติต่อไปครับ

 

จริงๆแล้วคุณไม่ต้องคิดมาก(จินตนาการ)ล่วงหน้า มันเคยเกิดกับผมเช่นกัน ลองทำตอนเช้าดู น่าจะกลัวความมืดเลยปรุงแต่งไปต่างๆนานา จนป่านนี้ผมก็ยังไม่เห็นอะไร นอกจากฟุ้งและก็สงบ สงบและก็ฟุ้ง คิดเอาเองว่า วันหนึ่งเมื่อจิตได้รับการพัฒนาให้สูงขึ้น เมื่อเห็นสิ่งนอกเหนือธรรมชาติอาจไม่กลัวก็ได้

 

การนั่งวิปัสนา เป็นการฝึกจิต ให้มีสติ มีสามธิ มีปัญญา สิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นสำหรับผู้ฝึกวิปัสนาควรจะหมายถึงเห็น กิเลส มีปัญญาในการดับกิเลสนี้แหละคือที่สุดของการเห็น
แต่ถ้าหมายถึงวิญญาณหรือเทวดา หรือผี นั้น ต้องบอกว่าอย่าไปสนใจ เห็นก็เห็นไม่เห็นก็ไม่เห็น กลัวก็ข่ม ไม่กลัวก็ปล่อยวางนั้นแหละคือหัวใจที่ถูกต้องของการทำสมาธิ อย่าไปคิดว่าการเห็นโนน่เห็นนี่จะวิเศษไปกว่าการเห็นทุกข์และดับทุกข์

 

ถ้าจะเห็น....ก็เห็นจิตตัวเอง นั่นแหละ....ใช่เลย

ถ้าเห็นอย่างอื่น เป็นนิมิต เชื่อนิมิต อาจจะเป็นบ้าไปได้ ครับ

 

เรียนถามผู้รู้
สมัยก่อน ดิฉัน นั่งได้ไม่ถึง 5 นาที ก็เบื่อ คือนั่งไม่ได้ แต่หลังจากพยายามสวดมนต์ไหว้พระ แล้วก็เข้าเวปพลังจิตบ่อยๆ แทบทุวัน ก็เริ่มนั่งได้ แระ นั่งได้อย่างต่ำก็ 45 นาที
บางวันก็เป็นชั่วโมงนะ แต่เห็นคนอื่น ที่เล่าๆกัน จะเกิดทุกขเวทนา ปวดขามาก น้ำตาไหล หรือไม่ก็ปวดหลัง ปวด หัวบ้าง แต่ดิฉันไม่มีอาการเช่นนั้นเลย เพราะอะไรคะ แล้วต้องทำอย่างไร อ้อแต่จิตฟุ้งซ่าน คิดโน่น คิดนี่ ตลอดเวลา รบกวนผู้รู้ ชี้แนวทางด้วยค่ะ เป็นพระคุณอย่างสูง

 

การนั่งสมาธิ จิตต้องไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คิดสิ่งใด ๆให้เข้ามาอยู่ในเวลาปฏิบัติ และใจพร้อมที่จะปฏิบัติจริง ๆ ถึงเรียกว่าการนั่งสมาธิ ลองทำดูใหม่นะคะ ละ วางเฉย ในการคิดในช่วงการปฏิบัติแล้วจะได้ผลเอง

 

จิตฟุ้งซ่านลองใช้วีธี สวดมนต์บทใดบทหนึ่งให้ดังแล้วเอาจิตของเราฟังเสียงสวดมนต์ตัวเอง จนกว่าจิตจะนิ่งและเป็นสมาธิในที่สุด

 

ผมว่าไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นก็เห็นสิ ก็ให้มันเป็นแค่ผัสสะกระทบตา ไม่ต้องปรุงแต่งต่อไปเป็นความกลัวหรือฟุ้งซ่านอะไรหรอกครับ ต่างคนต่างอยู่ หรือจะให้สบายใจก็แผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ซะเลย

 

ไม่ต้องกลัวครับถ้าไม่มีบารมีนิสัยเดิมทางสมาธินำ ก็ไม่มีโอกาสเห็นและนิมิตจะมีราว 3 ในร้อย เห็นจริงมัวไปกลัวก็ไม่รู้ไม่เห็นธรรม แล้วจะไปเพ่งอสุภะให้ติดตาทำไม ถึงไม่นั่งในชีวิตปรกติก็โดนหลอกอยู่แล้วเรานั่งภาวนาให้รู้แจ้งว่าแม้แต่ร่างกายก็ไม่ใช่ของจริงที่จะไปยึด ถ้ามีโอกาสได้เห็นสิดีจะได้พิจารณาธรรมมีเราจึงกลัว ไม่มีเราก็ไมกลัวและก็ไม่มีทุกข์ ไม่มีใครตาย เห็นได้ ก็ละ สักกายทิฐิได้ ถ้ากลัวเสียก่อน อีกล้านปีจะหายกลัวมั้ย

 

กรรมฐานที่ฝึกเพื่อเห็นนั้นมีอยู่นะครับ......มีอยู่จริง......แต่จะเป็นในผ่านที่เป็นเตวิชโช ขึ้นไป นะครับ......เนื้อความนั้นมีให้ศึกษานะ.....ไว่ว่าจะในห้อง อภิญญาสมาธิ หรือบอร์ดของ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ นะครับ......ถ้าคุณชอบอุปนิสัยด้านนี้เข้าไปศึกษาได้นะ......

ส่วนพระอริยเจ้าที่เราเห็นและคิดว่าท่านเป็นสุขวิปัสกะนั้น......แล้วท่านได้......อันนั้นแสดงว่าท่านไม่ได้เป็นสุขวิปัสสกะนะครับ........มันเป็นของเดิมที่ท่านได้มาแล้วในอดีต หรือ อาจเป็นอดีตชาติ และจะพูดไปแล้วก็ไม่มีใครไปเห็นว่าท่านฝึกอย่างไร...รุ่นหลังก็มัวแต่คิดเอานะครับ....แต่ไม่ทำให้ได้.....พวกคิดเอา.... เรื่องบังเอิญไม่มีในพุทธศาสนาครับ.....

 

ผมเองก็กลัวเหมือนกัน แต่ตั้งแต่นั่งสมาธิมาก็ยังไม่เคยเห็นอะไร ได้แต่สัมผัสเหมือนมีใครมานั่งหรือเดินอยู่ข้างๆ ก็กลัวอยู่เหมือนกันแต่ข่มใจเอา นั่งสมาธิต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานก็เริ่มชินเริ่มลดความกลัวลงไปเรื่อยๆ สำหรับวันไหนที่รู้สึกกลัวมากก็จะใช้วิธีแผ่เมตตาหรืออุทิศบุญกุศลให้ จะทำให้รู้สึกดีขึ้นครับ