ตอบคำถามเรื่องเด็กอภิญญาอายุ 13 จากกระทู้เรื่องแรงบุญแรงกรรม ใครว่าไม่มีจริง

รู้มั้ยครับเวลาที่ผมเหนื่อยๆ มาจากที่อื่น แต่พอได้มาอ่านกระทู้นี้ที่ไร ไม่รู้เป็นไง หัวใจมันแช่มชื่นทุกที สงสัยคงเป็นเพราะ
ผู้คนที่ได้รู้จักพี่ศศิริยะและน้อง ต่างก็เป็นคนดีและกลัวเกรงในบาปกรรม มีใจบุญสุนทาน และจิตใจดี
ผมเชื่อนะครับ เชื่อในความดี เชื่อในสิ่งดีงาม ที่พี่ศศิริยะและน้อง ได้พร่ำบอกและสอนสั่ง ขอบพระคุณนะครับที่พี่ศศิริยะและน้อง
ที่มีเมตตาคอยช่วยเหลือ และกรุณาในทุกๆอย่าง ...........ใครทำใครได้ ขึ้นชื่อว่ากรรมไม่ทำเลยซะยังจะดีกว่า

ขอบพระคุณครับ
ณัฐภัทร สังฆรักษ์

 

ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ นี้ อ่านแล้วน้ำตาซึมเห็นภาพตามเลย ฉะนั้น หากยังมีแม่อยู่ ท่านโชคดีมากค่ะ อยากซื้อ อยากทำอะไรดี ๆ ให้แม่ บอกรักแม่
ทำเถอะค่ะ ก่อนไม่มีแม่อยู่ให้คุณได้ทำได้บอก

 

คุณศศิริยะคะ ขอบคุณมากสำหรับหนังสือดี ๆ ที่เขียนให้อ่าน "ปาฏิหาริย์ แรงบุญแรงกรรมใครว่าไม่มีจริง" ขอบคุณค่ะ

 

ขออนุโมทนาสาธุ ด้วยคนค่ะ;aa37

 

พี่ศศิริยะ
อ่านแล้วน้ำตาไหลนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ

พี่ณัฏยากร

พักผ่อนเพื่อให้ร่างกายและจิตใจเข้มแข็งน่ะค่ะพี่

 

หนังสือพี่ขายดีจริงๆ ครับ ผมไปหาตั้งหลายที่กว่าจะมี หมดๆ ตลอดเลย อ่านแล้ววางไม่ลงเลยครับ ขอบคุณสำหรับหนังสือดีๆ นะครับ ไว้พี่เขียนเล่มที่สองจะรอซื้อมาอ่านนะครับ

 

จริงหรอคะ พี่ไม่ค่อยมีเวลาไปเดินดูตามร้านเลยไม่ค่อยทราบค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่ติดตาม และกำลังใจที่ให้มา

รู้สึกว่า มีคนบอก ร้านนายอินทร์ สาขาที่เดอะมอลล์งามวงศ์วาน กับ สาขาที่มาบุญครองยังมีนะคะ ท่านใดอยู่ใกล้ และต้องการซื้อหนังสือเล่มนี้ลองแวะไปดูนะคะ จะได้ไม่เสียเวลาไปหลายแห่งน่ะค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ



หนังสือ ปาฏิหาริย์ แรงบุญ แรงกรรม...ใครว่าไม่มีจริง โดย ศศิริยะ
http://palungjit.org/showthrea...129821&page=31<!-- google_ad_section_end --><!-- / message --> <!-- / message --><!-- edit note -->

 

ลองไปซื้อน้ำข้าวกล้องงอก (ยี่ห้อวีฟิต ) ทานทุกวันดูนะคะ
แล้วดูการเปลี่ยนแปลงของสุขภาพดูนะจ๊ะ ว่าจะแข็งแรงขึ้นไหม
สักเดือนสองเดือนนะ ทานทุกวันล่ะ
พี่กับน้องทานทุกวันเลยนะ ยี่ห้อนี้อร่อยที่สุดสำหรับพี่กะน้อง 555 ทานแล้วสุขภาพดี มีประโยชน์จ๊ะ
ลองดูนะ (เป็นกล่องพาสเจอร์ไรท์เหมือนกล่องนมน่ะจ๊ะ)

ใครเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์มาอ่านเจอ อย่าเผยตัวล่ะ จะเก็บค่าโฆษณาซะให้เข็ด 5555)

เป็นห่วงนะจ๊ะ



หนังสือ ปาฏิหาริย์ แรงบุญ แรงกรรม...ใครว่าไม่มีจริง โดย ศศิริยะ
http://palungjit.org/showthrea...129821&page=31<!-- google_ad_section_end --><!-- / message -->

 

ถึง...คุณป้าแน๊ต (สหายธรรมิกผู้เรืองปัญญา 555)

มัวไปสลบไสลอยู่ที่ใด โปรดส่งเสียงมาหน่อยนะจ๊ะ
ศุกร์นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เจอกันที่เก่าเวลาเดิม
ศิจาเอาน้ำข้าวกล้องงอกไปฝากหนึ่งป๋อง
กินแล้วจะได้เรืองปัญญายิ่งขึ้น 5555
อ้าว...กินแล้วฉลาดนา รอยหยักในสมองเยอะขึ้นจริงนะ 5555
เดี๋ยวจาไปเลี้ยงติมเวนเซ่นปลอบใจนะ
อนุญาติให้เลือกเมนูที่แพงที่สุดในร้านเลย ฮ่าๆๆๆๆ
รีบส่งเสียงมาคอนเฟิร์มเวลาด่วน
ช้า.....อดดดดดดด อิอิ


หนังสือ ปาฏิหาริย์ แรงบุญ แรงกรรม...ใครว่าไม่มีจริง โดย ศศิริยะ
http://palungjit.org/showthrea...129821&page=31<!-- google_ad_section_end --><!-- / message -->

 

สุดยอดค่ะ พี่ศิ
อ่าน
แล้ว
คิด
ถึง
แม่
จังเลย

 

น้องจินคะ
น้องจินอ่านอีเมลล์ฉบับสุดท้ายของพี่รู้เรื่องและเข้าใจ
บ้างไหมหนอ ฤา จาเหมือนป้าแน๊ต
มะเป็นไร ไปซื้อน้ำข้าวกล้องงอกหม่ำนะจ๊ะ

สรุปมีคุณหนุ่มตรังเข้าใจภาษาศศิริยะคนเดียวรึไร
วันนี้เลยนั่งยิ้มดีใจ หนีไปฉลองที่ไหนแล้วก็ไม่รู้สิเนี่ย....จุ๊ จุ๊...อย่าเอ็ดไป 55555



หนังสือ ปาฏิหาริย์ แรงบุญ แรงกรรม...ใครว่าไม่มีจริง โดย ศศิริยะ
http://palungjit.org/showthrea...129821&page=31<!-- google_ad_section_end --><!-- / message -->

 

ต้องขอบคุณต้นตอ
เพราะพี่ก็ได้รับข้อความนี้มาอีกทีเหมือนกันจ๊ะ
ไม่รู้ใครส่งมาให้น่ะ เอามาจากไหนก็ไม่ทราบ
เห็นเข้าบรรยากาศพอดีกับเรื่องราวในกระทู้พี่
เลยเอามาให้น้อง ๆ ทุกคนได้อ่านกันบ้างน่ะจ๊ะ



หนังสือ ปาฏิหาริย์ แรงบุญ แรงกรรม...ใครว่าไม่มีจริง โดย ศศิริยะ
http://palungjit.org/showthrea...129821&page=31<!-- google_ad_section_end --><!-- / message -->

 

มิเป็นไรนะเจ้าคะ...เปลี่ยนบรรยากาศครื้นเครงประสาธรรมเจ้าค่ะ
สาธุ...

 

สวัสดีค่ะคุณศิ ได้อ่านหนังสือของคุณแล้ววางไม่ลง เพลินซะจนม้วนเดียวจบ
อ้อลืมบอกไป หาซื้อหนังสือที่โคราชไม่มี พอท่านหนึ่งทราบเรื่อง คนที่ สวยทั้งกาย และใจจะใครซะอีกถ้าไม่ใช่ คุณแน๊ต หรือคุณป้าแน๊ตของหลานทั้งหลายนะเอง ขอนินทาหน่อยคนอารายย ใจดี้ดีมีแต่ให้

 

ขอบพระคุณนะเจ้าคะหนูจิน...คัดเค้าจะพยายามสร้างบุญให้มากๆเจ้าค่ะ

 

อ้าว ปกติเลี้ยงแต่ข้าวขาหมูไม่ใช่หรือค๊าบ

 

มาช่วยยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ค๊าบป้าเค้ามีแต่ให้จิงๆ ขออนุโมทนากับป้าแน๊ตสุดสวยด้วยค๊าบ

 

จาไปด้วยอะค๊าบ ไม่รู้ว่าจาได้ป่าว

 

หายไป 2 วัน กลับมา หากระทู้ในหน้าเว็บบอร์ดไม่เจอ
ต้องพิมพ์ชื่อหนังสือพี่ศิ หาเอาใน google ใจหายหมดเลย
คิดว่าจะไม่ได้พบเพื่อน ๆ ในเว็บนี้อีกซะแล้ว
ท่านอื่น เข้ากระทู้จากที่ไหนกันค่ะ วานบอก

 

บวชครั้งแรกนี้ ไม่ได้บอกป๊า คิดว่าไม่เหมือนบวชพระคงไม่เป็นไร ที่ไหนได้เราทำความดีอะไรควรบอกทั้งสิ้น ให้ท่านได้มีส่วนในกุศลของเราไง คัดเค้าได้แต่ระลึกถึงลูกที่เคยแท้งไปให้เขามารับบุญที่แม่ทำให้ครานี้ แลจะทำไปเรื่อยๆ พร้อมขออโหสิกรรม แม้นจักไม่เห็นผลในคราเดียว แต่จักทำให้เห็นว่า ได้สำนึกผิดแล้วจริงๆ ยอมรับโทษทัณฑ์ที่เกิดขึ้นแล้วไม่ว่าหนักเบาปานใด จะตั้งใจปฏิบัติไปตลอดเรื่อยๆ อย่างตั้งใจ ตอนนี้คิดเพียงเท่านั้น เพราะยังไม่เคยทำจริงจังมาก่อนเลย

อยู่วัดแบบงงๆ ไปรอว่าท่านเจ้าอาวาสท่านจะสอนอะไรบ้าง ทำวัตรเช้าเย็นจะมีแม่ชี แม่ขาวพ่อขาว(ถือศีล8 อย่างที่เราบวช) เณร แลพระสงฆ์ เมื่อมาพร้อมกันหมดที่สาลาใหญ่ท่านเจ้าอาวาสจะแจ้งข่าวต่างๆ โดยสรุปในวัดให้ทราบ ข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ ที่ควรทำ ที่ไม่ควรทำ ตลอดจนงานบุญอะไรที่จะมีขึ้น ญาติโยมท่านใด คณะใดเป็นเจ้าภาพน้ำปานะวันนี้ เป็นต้น

จากนั้นท่านให้ความรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับกรรมฐานว่าจะภาวนาพุท-โธ ยุบหนอพองหนอ หรืออย่างใดก็ได้ ให้รักษาศีลให้บริสุทธิ์ ทำอย่างตั้งใจ ไม่พูดคุยกัน ให้ใช้เวลาในการปฏิบัติให้มาก เพราะทุกคนมีเวลาในเรื่องเหล่านี้น้อยมาก แล้วจะให้สัญญาณโดยการเคาะระฆังเริ่มต้นทำ เป็นเวลา 1 ชม. นั่งหรือเดินก็ได้ เมื่อหมดเวลาจะให้สัญญาณอีกครั้ง

หลังจากทำวัตรสวดมนต์ ดูตามหนังสือที่วัดมีให้ โอ้โฮเฮะ...เล่มเบ้อเริ่ม แต่ตัวโตดี อ่านง่าย พอสวดไป จิตเริ่มมีสมาธิ เสียงใสดังกังวาน ไพเราะยิ่งนัก เสียงสวดมนต์ เพียงแค่นี้รู้สึกได้ว่า ได้รับอานิสงส์มากแล้ว จบบทยาว บางวันยจะมีแปล บางวันจะไม่มีแปล

คัดเค้าเริ่มต้นตั้งใจปฏิบัติ ทุกคนเขามีผ้ามารองนั่งทุกคน คัดเค้าไม่มี เพราะไม่ทราบมาก่อน นั่งบทเสื่อเท่านั้น เจ็บนิดหน่อยทนได้เจ้าค่ะ ตั้งใจทำภาวนาพุท-โธไปไม่นานจิตสงบอาจเป้นเพราะเคยฝึกมาจากบ้านอยู่แล้ว มีบ้างที่จะคิดโน่นนี้ตามธรรมชาติของจิตที่ไม่อยู่นิ่ง ดูตามไปเขาค่อยๆ ช้าลง เริ่มรู้สึกว่า...ยุงมารุมล้อมเต็มไปหมดตั้งแต่ใบหน้า ใบหู ต้นคอ แขน มือ ขา เท้า ตรงไหนเขาเจาะได้ ทะลุเนื้อผ้าบางๆ สีขาวทันที เพราะรอบวัดมีแต่ป่าแม้นจะอยู่ในเมืองก็ตาม ยิ่งกลางคืนกว่าจะเสร็จสิ้น ...แม่คุณเอ๋ย...

ยุงพากันมาทีละตัวจนรู้สึกว่าเต็มตัวคัดเค้าไปหมด มากกว่าที่เคยกัดเราที่บ้านอีก รู้สึกตัวเลยว่า ขนาดเล็กใหญ่มากันหลายขนาดเลย ไม่กล้าลืมตา ได้แต่ทำความรู้สึกอยู่กับสมาธิเท่านั้น ยังไม่มีความรู้ในการวิปัสสนาใดๆ จริงๆ แล้วหากเราพิจารณาการตามรู้ ตามดูแล้วทราบเหตุผล เป็นวิปัสสนาแล้วโดยไม่รู้ตัว

จิตหวนระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตทันที ตั้งแต่ลูกเล็กๆ เพราะเกรงว่ายุงจะกัดลูก ใช้ยากันยุงทั้งแบบสเปรย์แลแบบขดจุดควันโขมง เรียกว่าตั้งใจฆ่าจริงจัง คัดเค้านึกถึงยุง มด แมลงสาบ ปลวกที่เคยทำเขา แล้วตั้งจิตขอขมา อุทิศบุญให้เขารับบุญนี้ไป ขอให้เลือดทุกหยดคืนแก่ท่านแถมท้ายให้ด้วย....นั่งอยู่อย่างอดทน แข็งขัน โดยไม่มีจิตกระวนกระวายว่าเมื่อไรจะหมดเวลาหนอ...ไม่มี มีแต่บอกตัวเองว่า อดทนอีกนิด ไปเรื่อยๆ คันเล็กน้อยแค่นี้ ยุงตัวนิดเดียว ดื่มไม่มากเดี๋ยวเขาก็ไป เพราะเขาดื่มกันจนตัวหลุดจากผิวเรา เพราะบินไม่ไหวเสียงสัญญาณระฆังบอกเวลาหมดชั่วโมง ให้เปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งเป็นเดิน จากเดินเป็นนั่งหรือยืนตามอัธยาศัย คัดเค้าค่อยๆ ลืมตา ภาพแรกที่เห็น แม่ชีที่นั่งใกล้ๆ หลายท่านมองมาที่คัดเค้าเป็นตาเดียวกัน เราก็มองท่านอย่างงงๆ เขาจ้องไม่ทราบว่าจ้องอะไรนักหนา สักครู่เขาก็พากันห่มผ้าขาวผืนโตที่ถือมากันคลุมกันยุง เราก็คิดว่าเขามาคลุมกันหนาว เราก้มดูตรงที่ยุงกัด ตามผ้าขาวของคัดเค้ามีแต่หยดเลือดหลายที่ มีอาการคันเล็กน้อย ทั้งที่เราโดนที่บ้านตัวสองตัวเท่านั้น คัดจะเป็นจะตาย เกาจนถลอกปอกเปิก

ยกที่สอง คัดเค้านั่งต่อไม่คิดไปเดินกับเขา เพราะยังไม่เคยเลยทำไม่เป็น นั่งรอบหลังมียุงเหลือเล้กน้อย ไม่เหมือนโดนหามเมื่อกี้นี้ แต่ก็ยังชุมมากโขอยู่พอควร ก็แปลกที่อดทนได้โดยไม่มีอาการกระวนกระวายใดๆ หมดเวลากราบพระแล้วเกินกับกุฎิมืดมีเพียงไฟฉายของแม่ชี แต่เราไม่มี เพราะไม่ทราบอีกว่าต้องใช้ตอนค่ำเยี่ยงนี้ เดินกันไปคุยกันไปประสาผู้หญิงจริงๆ แต่คัดเค้าไม่รู้จักใคร จึงเดินกลับตามคนอื่นไปเงียบๆ เรียกว่าสำรวมจากสมาธิเมื่อครู่ก็ถูก เพราะอารมณ์เดิมยังมี

มาถึงกุฎิแม่ชีเราก็เดินขึ้นบันใดซึ่งมีอยู่ด้านนอก ไม่ต้องขึ้นด้านใน เขาทำเป็นเอกเทศห้องใครห้องมัน ชั้นล่างก้เดินเข้าห้องได้เลย ชั้นบนก้เดินขึ้นบันไดด้านข้างสูง 10 กว่าขั้น อยู่คนเดียว วังเวงชอบกล หากจะเล่าให้น่ากลัวก็ได้ แต่มันไม่ถึงขนาดนั้น จิตเรากลัวไปเองจริงๆ ในใจนึกว่า พรุ่งเราคงผื่นขึ้นเต็มตัวจากยุงกัดแน่นอน ออกลายแดงเถือกแน่ๆ อาบน้ำนอน นั่งอีกรอบก่อนนอน ขณะนั่งอยู่บนเสื่อบนเตียง เสียงท่านเจ้าอาวาสเดินยามตรวจความสงบเรียบร้อย เตือนให้ปิดไฟให้หมด เรียกว่า หากไฟเปิดคนจะคุยมากกว่าปฏิบัติ ต้องไม่มีแสงไฟ คืนแรกคัดเค้าไม่ทราบเปิดอยู่ดึกเลย จนนั่งเสร็จจะนอนแล้วจึงปิด...ขอประทานโทษเจ้าค่ะ...

เช้ามืดตื่นตีสองครึ่งด้วยโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ แต่ปิดการรับส่งอื่นใด ไม่โทร อาบน้ำแล้วเดินไปศาลาใหญ่คนเดียวพบแม่ชีใหญ่ตื่นก่อนอยู่แล้วที่นั่ง ท่านมารอต้มน้ำร้อนชงกาแฟถวายหลวงพ่อก่อนทำวัตรเช้ามืดนี้ทุกวัน ความแปลกอันนี้ที่พบ คือ ความกลัวจากการอยู่คนเดียว ความกลัวจากความมืด ทำไมไม่มี มันหายหลบลี้หนีหน้าไปที่ใด เดินไปได้มืดๆ คนเดียว

ทำวัตรเช้าเราก็ยังพบเจอยุงอีกเช่นเคย เพราะยังมืดอยู่ โดนซ้ำอีกห่าใหญ่รอบสอง คัดเค้าพบความแปลกอย่างที่สอง คือ พอแจ้งแล้ว คัดเค้าไม่พบตุ่มยุงแม่แต่ตุ่มเดียวเลย ขอบอก
เป็นไปได้อย่างไร เมื่อเขารุมกัดเป็นร้อยเป็นพัน แทบจะให้หมดไปทั้งเนื้อแลกระดูก ทำไมไม่มีร่องรอยแม้นจุดแดงๆ

คัดเค้าตั้งใจบวช 7 วัน แต่อยู่ถึง 9 วันจึงได้กลับบ้าน ก่อนวันที่จะได้กลับบ้าน สัก 2-3 วันแม่ขาวที่เขามาบวชเขาคุยกัน ให้เราได้ยินว่า เขาโดยผีจับขาลากให้ลุกนั่งปฏิบัติบ้าง เห็นคนมานั่งในเงามืดสองข้างทางตอนเดินกลับกุฎิบ้าง สารพัดจะเจอ เราก็นึกในใจ เอ...แล้วเราทำไมมองไม่เห็นสิ่งนั้นอย่างคนอื่นบ้าง ทำไมล่ะ...ให้เรามองเห็นบ้างไม่ได้หรือ บุญบารมีกุศลเรายังมีไม่ถึงหรือ...นี่ คิดไปอย่างนี้ คนทั่วไปเขาไม่อยากเห็น มีแต่เราอยากเห็นเลยจุดธูป 9 ดอกไหว้เจ้าที่เจ้าทางตรงบันไดข้างล่างบอกกล่าวทุกวัน ว่าที่ทำกุศลอยู่ให้ท่านได้รับ แลขอบคุณท่านที่ดูแลปกปักรักษาให้ที่อยู่อาศัยปฏิบัติธรรม หากท่านมีจริงให้หนูมีบุญได้พบเห็นอย่างคนอื่นบ้าง ว่าแล้วก็ปักลงดินมีต้นมะยมอยู่ เช่นนี้ทุกวัน ได้แต่นึกเอ...ไม่เห็นมีอะไร จนวันสุดท้ายวันที่เก้าแล้ว วันนี้จะกลับบ้านแล้วนะ ตื่นเช้ามืดเพื่อเตรียมตัวทำวัตรเช้า ตีสองครึ่งคื่นอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จตีสามปิดห้องเตรียมลงจากห้องซึ่งอยู่ชั้นบน พอใส่กุญแจห้องเสร็จหันกลับจะเดินลงบันไดจากชั้นบนลงมา เพีงแค่หันมาตั้งท่ายืนยังไม่ทันก้าวขาลงเลย สายตาไปสะดุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง แสงไฟจากกุฎิแม่ชีใกล้เคียง ที่ท่านตื่นแล้วแต่ยังไม่มีใครออกมากันเลย พอมองเห็น มีร่างหนึ่งเป็นชายอยู่ในท่านั่งยองอยู่ด้านขวามือของเรา เรียกภาษาชาวบ้านว่า ตรงตีนบันไดข้างขวา เขาอยู่ในท่านั่งยองพนมมือขึ้นเหนือหัวไว้เยี่ยงนั้น มองไม่เห็นหน้าเขา ดูการแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเป็นชาย กางเกงขายาวสีดำ เสื้อแขนยาวสีขาว ความรู้สึกตะลึงกับภาพนี้ทำให้คัดเค้าสะดุดอยู่กับที่ครู่หนึ่งมองจนติดตาเขาไม่หายไปไหน ภาพนี้กลับให้ความรู้สึกมาในหัวใจเราว่า เขายกย่องกับเราเหลือเกิน ท่าทางเขาอนุโมทนาบุญกับเรา ขอรับบุญจากเรา เป็นภาพที่ให้คุณค่าทางจิตใจคัดเค้ามาก เรายืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนบันได เหมือนบันไดสวรรค์กำลังจะลงจากวิมานปานนั้น เมื่อจิตบอกอาการของเขา คัดเค้าเริ่มหลับตาลงยืนมือประสานกันข้างหน้า แล้วกำหนดจิตแผ่เมตตาทันที กล่าวในใจตามคำที่เคยกล่าวแผ่เมตตาง่ายๆ แลบอกเพิ่มอีกว่า หนูกราบขอบพระคุณท่าน หนูเชื่อแล้วว่าสิ่งที่ไม่เคยเห็นนี้มีจริง หนูไม่เคยคิดลบหลู่ เพียงคิดว่าถ้าสิ่งเหล่านี้มีจริง แลการบวชของหนูการปฏิบัติของหนูมีอานิสงส์ให้ท่านทั้งหลายได้จริง ทำมาถูกทางแล้วจริง ให้ปรากฏให้หนูเห็นแลรับบุญจากหนูไปด้วย เมื่อท่านได้รับแล้วขอให้ท่านเป็นสุข พ้นจากความทุกข์ที่เป็นอยู่ ให้มีรัศมีจิตที่ประภัสสรผ่องใส สถิตในภพภูมิที่สูงสุดจนเข้าสู่พระนิพพานต่อไปเทอญ....

พอลืมตาก็ไม่เห็นท่านแล้ว ท่านไปแล้ว....เชื่อเต็มหัวใจว่า ท่านรับรองบุญที่คัดเค้าปฏิบัติแล้ว โอ้พระเจ้า....นี่หรืออานิสงส์แห่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ที่ข้าพเจ้าเข้าถึงซึ่งจิตที่สะอาดบริสุทธิ์แล้ว...นี่คือ อีกหนึ่งกำลังใจของคัดเค้า

เช้าก่อนลาจาก ได้ทานข้าวกับแม่ชีใหญ่ที่ห้องของแม่ชีข้างล่าง จึงเรียนถามแม่ชีว่า แม่ชีเจ้าคะ ที่วัดแห่งนี้ก่อนมาเป็นวัดเจ้าของชื่ออะไร เขาบริจาคที่ให้หรือ รูปร่างเขาเป็นอย่างไร เป็นอย่างนี้ใช่หรือไม่...แม่ชีใหญ่มองหน้า แล้วตอบว่า...ใช่ เขาบริจาคที่ให้สร้างวัด รูปเขาอยู่ที่ศาลาใหญ่ที่เราทำวัตร คัดเค้าไม่ได้ไปดูภาพถ่ายนั้น เชื่อว่าแม่ชีพูดจริง ถามว่ามีศาลเจ้าที่ของวัดไหม ท่านบอกอยู่ที่ประตูวัดด้านหลังใกล้ศาลาใหม่ที่เพิ่งส้างเสร็จ ก่อนกลับบ้านลาแม่ชีใหญ่แล้ว คัดเค้าจึงไปจุดธูปกราบท่าน ลูกขับรถมารับแม่กลับบ้านแล้ว ลาท่านเจ้าอาวาสก็กลับ พอถึงบ้านพบอัศจรรย์อย่างที่สาม คือ งูขนาดใหญ่เท่าต้นขาเรา ยาวสักเกือบสองวากระมัง สีทองอร่ามตาจริงๆ มาเลื่อยวนเป็นวงกลมอยู่ที่พื้นซีเมนต์หน้าบันได บ้านชั้นเดียว บันไดเพียง 3 ขั้นเท่านั้น เขามาให้พบครั้งแรกครั้งเดียวเลย คัดเค้ายังไม่ทันได้ถอดชุดขาวเลย เรียกป๊ามาดูว่า เขาคงมาอนุมทนารับบุญกับเราแน่เลย ก็แผ่เมตตาให้บุญอีกคราที่บ้าน เหมือนดีใจกับเรา รับเรากลับบ้าน มาทำต่อที่บ้านนะเจ้าคะ สาธุกับเขาเขาวนอยู่สักครู่แล้วจึงวนออกไปนอกรั้วข้างบ้านเป็นป่าหญ้าขน เจ้าบางแก้วของเราก็เห่าขรมเลย...

...จบการปฏิบัติรอบแรก อัศจรรย์ที่เป็นกำลังใจแก่คัดเค้า ทำให้มีรอบต่อมาเรื่อยๆ ในการบวชของคัดเค้าเจ้าค่ะ ...

...แล้วจะมาบอกผลของการที่ได้ปฏิบัติรอบแรก มีอะไรเปลี่ยนแปลงในตัวคัดเค้าบ้างเจ้าค่ะ...สาธุ