ตอบคำถามเรื่องเด็กอภิญญาอายุ 13 จากกระทู้เรื่องแรงบุญแรงกรรม ใครว่าไม่มีจริง

หวัดดีค่ะ คุณฐิตาภรณ์ และ คุณเม้ง

จินเดาเอาน่ะค่ะ (ชื่อหลัง).... ถูกมั๊ยเอ่ย

 

ขอบคุณค่ะคุณเมย์ ที่เฉลยให้ทราบ (เรื่องชื่อ)

จินไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย

อ้อ...จินคิดเหมือนคุณเมย์อีกอย่าง

การมีลูกเป็นบ่วงจริงๆค่ะ

แต่เป็นบ่วงที่มีความสุขนะตัวเอง

 

ถูกต้องแล้วค๊าบ

 

อะโหสุขอย่างเดียวไม่ทุกข์บ้างเลยหรือจ๊ะ แต่ถ้าได้แบบคุณศิก็ว่าไปอย่าง

 

หลังจากความหนักหน่วงแห่งพายุในชีวิตโหมกระหน่ำซ้ำซัดอยู่นานพอควร มองไม่เห็นทางออก มืดไปหมด ป๊าแม่รู้ว่าลูกสาวคนโตกำลังแย่ แต่ก็มิเคยบ่นบอกต่อว่าอะไรทั้งสิ้น ท่านเงียบมองดูครอบครัวน้อยๆ ของเราอย่างเป็นห่วงอยู่ห่างๆ เพราะท่านทราบดีว่า เรื่องของคนสองคนที่ไม่เข้าใจกัน ให้เคลียร์ใจกันเอง ยอมรับกันให้ได้ แล้วให้เรื่องจบไปในตัวของมันเอง

แต่สำหรับคัดเค้าแล้วอดทนนานแสนนานในบทบาทรับผิดชอบของแม่แลภริยา ตลอดจนบทบาทความเป็นลูก เมื่อแรงกดดันมากเหมือนลูกโป่งแตกระเบิด ขณะเหตุการณ์ถึงจุดอิ่มตัว จะเหมือนเครื่องที่มีแรงดันสูงสุด แล้วค่อยๆ ลดต่ำลงแต่ช้าเหลือเกิน ป๊าแม่เริ่มเข้ามาดูแลลูกสาวเพราะโรคเก่ากำเริบอีกครา นั่นคือ ลมชัก ที่ห่างหายไปนานกลับเข้ามาเป็นอีก ท่านเป็นห่วงหลานชาย(ลูกของคัดเค้า) สองคนนี้มาก ท่านเลี้ยงมาตอนหลานเล็กๆ ขับกล่อมโอ้ละเห่ ไกวเปลสานไม้ไผ่ ขนาดหลานชายเริ่มหัดเดินซนมาก เดินเปะปะไปทางหัวบันไดเกือบจะตก คุณยายตกใจวิ่งไปกอดหลานไว้แน่น ความรวดเร็วของคุณยายในการพุ่งตัวไปกอดหลานนั้น ทำให้เบรคตัวเองไม่อยู่ ตกบันไดสูง 11 ขั้นลงไปทั้งคุณยายแลหลาน คัดเค้าเห็นภาพทั้งหมด เกิดขึ้นรวดเร็วตามติดไม่ทันเลย คัดเค้าร้องเรียกแม่เสียงดังลั่น นั่งอยู่ในครัวใกล้กัน ตกใตวิ่งออกมาเห็นคุณยายกอดหลานไว้ในอ้อมอก ค่อยๆ พยุงกันลุกขึ้นรีบถามแม่เป็นอย่างไรบ้าง เห็นลูกชายของคัดเค้ามิเป็นอะไรเลย มีร่องรอยตามตัวแลสองแขนของคุณยายช้ำถลอกจากขอบบันได ที่ลงไปแบบลูกขนุนกลมๆ กลิ้งลงไปเลย ไม่มีมือเหลือจับยึดอะไรทั้งสิ้น...คัดเค้าน้ำตานอง นี่คือ แม่ของคัดเค้า เมื่อหลานโตพอจำความได้เล่าให้เขาฟัง เขารักแลห่วงคุณยายของเขามาก จะใกล้ชิดดูแลตลอด

คัดเค้าอยู่กับลูกมานานเป็นชีวิตที่คุ้นชินกับสามแม่ลูก จึงไม่รู้สึกว่าต้องเริ่มต้นอะไรใหม่ เพียงรอให้ความทุกข์สร่างหายไปจากจิตใจด้วยการรักษาของกาลเวลาเท่านั้น นอกจากคำพูดปลอบใจจากป๊าแม่ ก็มีหนังสือธรรมะเท่านั้น แต่เรื่องราวยังมิจบง่ายๆ ดังเราคิด ยังมีเรื่องยุ่งยากใจตามมาอีกมากมายจนตั้งตัวไม่ติด ไม่ได้คาดคิดมาก่อน จนคิดว่าอะไรกันนักกันหนานี่ชีวิต จนเรียกได้ว่าต่ำติดดินจมเหวอะไรปานนั้นเลย มีความรู้สึกหนึ่งที่บอกว่า ทำไมเราไม่หยุดเกมนี้ด้วยตัวเองล่ะ...

อ้าว...แล้วจะทำอย่างไร อีกจิตหนึ่งตอบกันไปมา
ก็มีเรื่องราวอะไรกับใครทุกคนก็ตาม หยุดนิดนึง แล้วหันมาพูดกันด้วยเหตุผลให้จบเรื่องราวกันไป อย่ามีเรื่องกันอีกเลย...
จะสำเร็จหรือ...
สำเร็จซีลองดู...
เอ้า...ลองก็ลอง

หลังจากที่ไม่เคยพูดคุย มีแต่ประชดประชันชีวิต คัดเค้าเริ่มหยุดอยู่กับที่ ในจิตมองเห็นองคุลีมาลยืนหยุดอยู่ แล้วพูดในสิ่งที่คิดแล้วว่าดี

คัดเค้าใช้คำพูดกับทุกคนว่า คัดเค้ากราบขอโทษในสิ่งที่เคยผิดมา เคยล่วงเกินอะไรไว้ อะไรที่ทำให้ขัดข้องหมองใจ ขอโทษขออโหสิด้วย แลสิ่งใดที่ล่วงเกินคัดเค้าไว้มาทั้งหมดนั้น คัดเค้าให้อโหสิเช่นกัน จบกันเพียงเท่านี้เถิด คัดเค้ากราบกับพื้นที่เท้าเลย ...

ทราบไหมเจ้าคะ...เหตุการณ์จากร้ายกลายเป็นดีแบบค่อยๆเปลี่ยนให้เห็นราว 10-20 % เลย เพียงแต่ยังไม่หมดไปจากใจเท่านั้น จะมีเรื่องมีปัญหามาให้แก้ไขตลอด เพียงมีเวลาให้พักยกให้น้ำเท่านั้นเอง...ก็ยังดี แต่อะไรล่ะ จะทำให้ปัญหาเหล่านี้หมดไปจากใจ หมดไปจากชีวิตเราอย่างสิ้นเชิงได้...ใครช่วยให้คำตอบคัดเค้าทีได้ไหม...

 

โอ้โห.... เอางั้นเลยหรือคะคุณเม้ง

อีกหลายสิบชาตินะ สำหรับจิน

 

แม่ของคัดเค้าเริ่มป่วย แต่ไม่บอก ท่านไม่ชอบเข้า รพ. ท่านเข็งแรงดีมาตลอด ไม่คาดคิดว่าจะเป็นโรคร้ายแรงใดๆ ป๊าท่านมีความรู้ทางการแพทย์ ตอนสมัยหนุ่มๆ เคยเป็นทหารเสนารักษ์อยู่ที่สัตหีบ ชลบุรี ท่านดูแลรักษาครอบครัวเองมาตลอด หากใครเจ็บป่วย แม่เริ่มออกอาการหนักด้วยอาการเจ็บปวดสาหัสแทบทนไม่ได้ จนขอร้องให้หลายหน ในที่สุดท่านทนไม่ได้ยอมให้ลูกพาเข้า รพ. คุณหมอเรียกลูกไปพบ แล้วบอกว่า คุณป้าเป็นมะเร็งทำไมมาช้า เราก็บอกว่า ท่านคิดว่าเจ็บป่วยธรรมดาเท่านั้น จนเจ็บปวดมาก หมอบอกเป็นระยะที่ 4 แล้ว ท่านจะอยู่ได้อีกไม่เกิน 1-3 เดือน เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ดูแลแม่อยู่ใน รพ.1 เดือน ท่านขอให้พากลับบ้าน เราไม่ยอมให้แม่ห่างคุณหมอ จึงอยู่ต่อเฝ้าดูแลจดบันทึกอาการท่านอย่างละเอียดทุก ชม. ทุกวัน จนสิ้นอายุขัยท่านไปในที่สุด เห็นภาพแม่สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าลูกหลานรายล้อม คัดเค้ามีสติบอกทางสงบให้แม่ตลอดเวลา ท่านสงบนิ่งมาก เรียกชื่อลูกได้ครบ เรียกป๊าว่า...พี่...ซึ่งคัดเค้าได้ยินแม่เรียกป๊าแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลย ทุกคนน้ำตานอง คนที่เรารักกำลังจากเราไป นี่หรือ...ความจริงที่เรากำลังพบตรงหน้า ราวครึ่งชั่วโมงที่ได้เฝ้ารอดูแม่ช่วงสุดท้าย ในเสี้ยววินาทีเดียวเองที่ท่านหลับตาลงแบบคอพับตกไปเลยเหมือนสวิทช์ไฟถูกถอดออกหมดแล้ว...คัดเค้ารักแม่ แม่คือพระอรหันต์ของลูก...

ส่วนป๊าท่านก็เป็นหลายโรคทั้งเก๊าท์ ความดัน เบาหวาน หัวใจ ไขมันในเส้นเลือด สารพัด ท่านบอกทำไมป๊าไม่หมดอายุก่อนแม่ ท่านร้องไห้ด้วยความรักคิดถึงกันอยู่นานหลายเดือน

มีน้องที่ทำงานบอกคัดเค้าว่า หากพ่อแม่ป่วยให้ไปถือศีล ไปบวชที่วัด ช่วยรักษาชีวิตท่านได้ แต่ทำไมคัดเค้าต้องรู้ช้าไปล่ะ ทำไมไม่รู้ก่อน ป๊าบอก...ลูกเอ๋ย ห้ามเป็นห้ามตายไม่ได้กรรมของแม่เขาหมดอายุเอง เพียงเห็นท่านไม่ทุรนทุรายตอนหมดลมก็บุญของแม่แล้ว ท่านเคยบวชอยู่ที่วัดมาก่อน ชอบเป็นแม่ครัวอยู่เบื้องหลังไม่ออกมาข้างนอก แม่ชอบบวชพระ ชาวบ้านคนใด ใครไม่มีเงินบวชมาบอกแม่ ท่านจัดการบวชให้เลย วันที่ท่านเสียก็เป็นเจ้าภาพบวชไว้ 1 องค์อีก ท่านทำบุญจนวันสุดท้ายของท่านเลย...

และแล้ววันหนึ่ง...คัดเค้าได้ตัดสินใจบอกลูกชายทั้งสองว่า...แม่จะไปบวชอยู่ที่วัดนะลูก ...!!!...

 

เอาบุญมาฝาก .... มาร่วมอนุโมทนาบุญด้วยกันครับ ;aa32​

ร่วมทำบุญสร้างมหาเจดีย์ครอบสมเด็จองค์ปฐมแปดศอก 100 บาท
ร่วมทำบุญสร้างพระไตรภาคีมหาลาภ-พระสีวลี พระมหากัจจายนะ 100 บาท<O
ร่วมทำบุญค่ารักษาพยาบาลหลวงปู่ครูบาครอง วัดท่ามะเกว๋น 200บาท<O
ร่วมทำบุญค่ารักษาพยาบาลหลวงปู่ทอง วัดเกาะอาพาธ 200 บาท<O</O
ร่วมทำบุญสร้างหนังสือวิชชาที่จะทำให้อยูรอดฯ ฉบับพื้นฐาน 100 บาท<O</O​

ข้าพเจ้าทั้งหลายขอน้อมถวายกุศลผลบุญแด่ครูอาจารย์
หลวงปู่เทพโลกอุดร หลวงปู่ทวด สมเด็จฯโต หลวงปู่ดู่
หลวงปู่ปาน (วัดบางนมโค) หลวงพ่อฤาษีลิงดำ หลวงปู่ละมัย หลวงปู่ทองดี หลวงตาม้า ครูอาจารย์ทุก ๆ ท่าน
ขอน้อมถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙
มารดา บิดา ผู้มีพระคุณ ตลอดทั้งเจ้ากรรมนายเวร
นับตั้งแต่ปฐมชาติ จนถึงปัจจุบัน และอนาคต ที่รู้จักและไม่รู้จักก็ดี ที่จำได้และจำไม่ได้ก็ดี ขอทุกท่านโปรดอนุโมทนาในกุศลผลแห่งบุญนี้ที่ข้าพเจ้าทั้งหลายได้ตั้งใจ
ร่วมทำบุญสร้างมหาเจดีย์ครอบสมเด็จองค์ปฐมแปดศอก
ได้ร่วมทำบุญสร้างพระไตรภาคีมหาลาภ-พระสีวลี พระมหากัจจายนะ
ร่วมทำบุญค่ารักษาพยาบาลหลวงปู่ครูบาครอง วัดท่ามะเกว๋น จ.ลำปาง
ร่วมทำบุญค่ารักษาพยาบาลหลวงปู่ทอง วัดเกาะอาพาธ
ร่วมทำบุญสร้างหนังสือวิชชาที่จะทำให้อยูรอดฯ ฉบับพื้นฐาน
ในครั้งนี้ด้วยเทอญ



ขอให้ผลบุญนี้จงมีส่วนช่วยสืบต่ออายุของพระพุทธศาสนา และขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลายทั่วสากลโลก จงมีดวงตาเห็นธรรมด้วยเทอญ สาธุ..​

​

<!-- / message --><!-- sig -->

 

ขณะอยู่บ้านก็คิดหนัก เอ...ใจทำไมอยากบวชเอาตอนนี้ อยู่บ้านก็ปฏิบัติแต่สงบบ้าง ไม่สงบบ้าง เรายังไม่เห็นทางชัดเจน อยู่ห่างจากป๊าด้วย ควรจะหาครูบาอาจารย์ชี้ทางสว่างหลังจากอ่านหนังสือมานาน คิดอยู่กับลูกเสมอๆ ลูกบอกแม่จะไปเมื่อไรครับ แม่จะรอเคลียร์งานให้หมด มิให้มีงานค้างแล้วลาไปเลย...

น้องผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเลขานุการของบอสใหญ่คัดเค้าเอง(หน้าห้อง) ชอบปฏิบัติธรรมทำมาก่อนคัดเค้าอีก มาคุยด้วยเมื่อรู้ว่าเราจะบวช น้องเขาออกอาการดีใจ อนุโมทนาบุญกับเรา หาซื้อชุดขาวพร้อมสะไบมาให้ เราก็งงว่าเอ...ทำไมลงทุนซื้อให้เลย เขาบอกต้องการได้อานิสงส์ด้วย แล้วน้องเขาพาขับรถไปส่งถึงวัดเลย น้องเขารู้จักกับเจ้าอาวาส จะบวชราว 7 วัน น้องเขามาส่งถึงกุฎิที่พักแล้วลากลับจับสะไบเราแล้วบอกว่า...อนุโมทนานะคะพี่ ปิดโทรศัพท์ไว้ แล้วพบกันค่ะ...ได้อยู่บนกุฎิของแม่ชีๆ ท่านอยู่ชั้นล่าง คัดเค้าอยู่ชั้นบนคนเดียวเลย

ห้องโล่งๆ ว่างๆ มีเพียงเตียงเดี่ยว 1 หลัง บนเตียงมีเสื่อม้วนอยู่ ข้างเตียงมีถุงพลาสติกใสใบใหญ่บรรจุผ้าห่มกับหมอนไว้ นอกนั้นไม่มีอะไร ห้องน้ำติดห้องนอนอยู่ข้างบน เรียกว่าสะดวกสบายดีทุกประการ เวลาที่มาวัดเป็นเวลาเย็นราวสี่โมงก่อนทำวัตรเย็นพอดี

นั่งอยู่บนกุฎิคนเดียวเงียบๆ เริ่มคิดหนักหลากปัญหาหลั่งไหลเข้ามาในสมอง เอ...เราจะทำอย่างไรบ้างนี่ จะอยู่ได้ไหมนี่...ต้องทำอะไรบ้าง จะง่ายยากอย่างไรหนอ แน่ะ...ความสงสัยพร้อมคำถามที่จิตจัดทัพตั้งคำถามให้ถอยจากวัดท่าเดียว อยู่คนเดียวกับความเงียบทำไมเป็นอย่างงี้หนอ...สักครู่กลิ่นเหมือนอะไรเน่าไม่ค่อยแรงนักอยู่ใกล้ๆ เตียงที่เรานั่งอยู่สำรวจตรวจสอบก้มดูไม่มีอะไรเลย เพราะโล่งไปหมด ม้วนเสื่อ คลี่เสื่อดูก็แล้ว ถ้าเดินห่างออกจากเตียงจะไม่ได้กลิ่น แต่พอนั่งลงตรงใกล้หัวนอนด้านหน้าห้องน้ำ ได้กลิ่นที่เดียวเหมือนหนูตายหรือจิ้งจกตาย หาแล้วไม่มีอะไร...แล้วอะไรล่ะ...

 

อนุโมทนาสาธุครับ

 

ขอบคุณค่ะ คุณคัดเค้า
ที่ถ่ายทอดเรื่องราว แง่มุมชีวิต
ที่หักเห ดุจนวนิยาย

เป็นประโยชน์สำหรับผู้เก็บเกี่ยวได้ดีทีเดียวค่ะ

...ขอให้บุญกุศล ที่จินเคยทำมา ดลบันดาลให้คุณคัดเค้าหลุดพ้นจากมรสุม
คลื่นลม แห่งชีวิต และ พบกับความสุขตลอดไป เถิด........

 

หวัดดี ครับ
ตามมาอ่าน ด้วย ความนับถือ ครับ
;aa37

 

_/l\_โมทนาด้วยเจ้าค่ะ

 

;hi2 kunmeng
ม่ายช่ายอย่างงั้นค่า คบค่ะ คบทุกคนเลย
เป็นพวกเดียวกันกะทุกคนน่ะแหละค่ะ
ร๊าก..เพื่อนๆ ในเว็บนี้ทุกคนเลย

 

ผู้ที่มีความทุกข์อยู่หลายๆคนก็ขอให้สู้ต่อไปเหมือนน้องเค้านะครับ

 

ขอประทานโทษคุณ คัดเค้า มากเลยค่ะที่เขียนชื่อผิด อย่าถือโกรธนะค่ะ

ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวในชีวิตที่มาแบ่งปัน เราทุกคนต้องเจอะเจอกันทุกคนแล้วแต่ว่าจะมาในรูปแบบใหน ดิฉันเองก็เจอมามากมายอาจจะสาหัสกว่าคุณคัดเค้าก็ได้ แต่หากเราหยุดคิดและตั้งสติ เอาตัวอย่างรอบตัวที่เราคิดว่ามันหนักกว่าที่เราเจออยู่มาเป็นแรงที่จะเดินและต่อสู้ต่อไป ให้คิดว่าแย่กว่านี้คงไม่มีในชีวิตเรา นาทีหรือวันข้างหน้าต้องดีกว่า และหากถึงวันนั้นฉันจะได้ช่วยคนอื่นที่อาจจะเพิ่งเจอเหมือนที่เราเคยเจอมาให้พ้นทุกข์ เหมือนที่คุณคัดเค้าได้ทำอยู่นี่ ดิฉันเชื่อว่าได้ให้สติกับผู้ที่เข้ามาอ่านไม่มากก็น้อย ขอให้เข้มแข็ง จงเชื่อว่าคุณแม่คุณคัดเค้าคอยดูแลและเป็นกำลังใจให้อยู่ตลอดเวลา ดิฉันเองก็เสียแม่ไปกับอุบัติเหตุเกือบแปดปีแล้วทุกวันนี้ก็ยังพูดคุยกับแม่อยู่ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ บางครั้งก็หอมที่รูปถ่ายด้วย เพราะดิฉันเองไม่เคยเห็นหน้าพ่อ คุณพ่อเสียวันที่๒๗ธค แล้วดิฉันเองก็เกิด ๒๓ มค ปีถัดมา เมื่อ ๔๔ ปีที่แล้วค่ะ บอกโดยไม่อายตอนเด็กก็สงสัยทำใมคนอื่นเขามีทั้งพ่อและแม่ ก็เลยไปเรียกพ่อของเพื่อนบ้านติดกันว่าป๋า เหมือนที่เพื่อนเรียก

ขออนุโมทนาบุญที่ได้บวชด้วยนะค่ะ

 

ตอนที่ดิฉันเองเริ่มตามคุณแม่ไปถือศิลครั้งแรก ตอนนั้นปี ๒๕๒๘ อยู่กันที่ป่าช้า ข้างเตาอบเผาศพเลยหละ สงบดี แต่อาจจะเกิดจากความเคยชินเพราะตอนเด็กๆเดินไปโรงเรียนสมัยก่อนแถวบ้านนอกยังไม่มีเตาอบ เขาก็เผาแบบเชิงตะกอนนะ

 

เหมือนพุทธดำรัสของพระพุทธองค์ครับเกิดมาก็มีแต่ทุกข์ ความทุกข์อยู่รอบตัวอยู่คู่กับเราตลอด เกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นธรรมดา มีเกิดขึ้นในเบื้องต้นเปลี่ยนแปลงในท่ามกลางและเสื่อมสลายไปในที่สุด มันย่อมเป็นเช่นนั้นเอง

 

สาธุ ค่ะ คุณ kunmeng
และขอขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้นะค่ะ

 

ยินดี ที่ได้รู้จัก
คนดีๆ อีกคน ครับ
;aa37