เจ้าของร่างที่เเท้จริง

มันยังมีเรา ยึดมั่นถือมั่นอยู่ แต่สันโดษ ไม่มีเรา ไม่ยึดมั่นถือมั่น สันโดษจึงไปได้ทุกที่

 

ลองพูดแนวสันโดษบ้าง

เป็นอิสระจากเกม ที่ชื่อว่าวัฎสงสาร เวอร์ชั่นใหม่ล่าสุดเถอะ
ยากกว่าเดิม แถมมีอะไรหลอกล่อเยอะขึ้น เกินจินตนาการ
ซับซ้อนชนิดคนโบราณคาดไม่ถึงทีเดียว ว่าจะยุ่งยิ่งได้ขนาดนี้

เกมนี้ไม่มีรีสตาร์ท

 

ไม่ได้หลงหรอก เพียงเเต่ จิตเขาไม่รู้ไง ว่า เขาไม่ได้มีตัวตน เล่นเพลิน

เเล้วคนอื่นก็ไม่เชื่อเขา จิตเขายิ่งเตลิด ไม่เชื่ออะไร

เเต่สันโดษ ไม่ไง สันโดษ สอนจิตสันโดษ ให้ รู้คิด ณ ปัจจุบันพอ

ไม่ต้องรู้มาก รู้เเค่ตอนนี้ ต้องทำอะไร หิวก็กินนะคะ ไม่ต้องไปฟังใคร

ไม่ได้ให้เชื่อ ให้รู้ไง จิตเกิด โกรธไหม? มีความสุขไหม? คิดอะไรอยู่จ๊ะ

เหมือนเริ่มต้นใหม่ เพราะ จิตเเตกเเล้ว.....จิตก็เสื่อม .....ไม่มีคิด

คิดอะไรไม่ได้..........ต้องเริ่มนับตั้งแต่ 1 ใหม่ เหมือน การเกิดใหม่

เเต่ เป็น การเเนะนำ ตัวเขาให้รู้จัก ตัวตนที่เเท้จริง ว่าเขา คือ จิตบริสุทธิ์ จิตประภัสสรคะ

 

ถูกครับ การเข้าไปในโลกแห่งวิญญาณ นั้น กลับออกมายาก มากจริง ๆ ก็อย่างที่ผมยกตัวอย่างเพื่อนของผมไปแล้ว 6 ปีมาแล้วที่ ทุกคนมองว่า เธอ "บ้า" แต่ผมเข้าใจเธอ สงสารเธอ อยากช่วยให้เธอ ออกมาให้ได้ แต่เธอสิ ไม่ให้ความร่วมมือกับผม

แต่ผมคิดว่า การกลับออกมาได้ อย่างน้อยก็ได้พิสูจน์ ว่า โลกแห่งวิญญาณ นั้นเป็นจริง ง่าย ๆ เลย ก็ได้รู้ว่า เรื่องของ ฤทธิ์ อภิญญา ที่มีในไตรปิฎก เป็นเรื่องจริง ไฉนเลย จะไม่รีบปฏิบัติให้ถึงฝั่งนิพพาน จะยังคงหลงยึดติดในโลกแห่งวิญญาณ กระนั้นหรือ

ผมทราบแล้วว่า คุณสันโดษ ไม่ได้หลงอยู่ในภวังค์ ซึ่ง ที่แสดงความเห็นไปแต่แรก เพราะอ่านแล้ว รู้สึกว่า "เป็นห่วง" เพราะอย่างที่บอกว่า มีเพื่อนที่โดนแบบนี้เข้าเหมือนกัน

และ เป็นห่วง ทุกคนที่โดน แบบนี้ อยากให้ กลับออกมากันเสียเถิด หรือถ้าคิดว่า สนุกและอยากอยู่ต่อ ก็ต้องควบคุมจิตตัวเองให้ดี อย่าได้เผลอหลงไป

การกลับออกมาได้ ก็ไม่ใช่ว่า จะหมดความรู้ไปเสียทีเดียว หากมาปฏิบัติต่อ ก็จะพบว่า ความรู้นั้น ยังคงอยู่ ยังไม่ได้หายไปไหนครับ

อนุโมทนา ถ้าการสอนดังกล่าวของท่านเจ้าของกระทู้ เพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้ทราบว่า เรื่องเหล่านี้มีอยู่จริง และจะได้ตั้งหน้าตั้งตา ปฏิบัติธรรม เพื่อความหลุดพ้นต่อไป...

 

สันโดษก็ รู้เเล้วว่า จอยเขาออกมาเเล้ว

แต่เขาไม่รู้อะไรเลย เพราะ ถูกขังมาตลอดชีวิต

รู้ไหม ตอนที่จอยออกมา จอยยิ้มสวยมากๆเลย

จอยเขาร้องเพลง เพราะมากๆ เเล้วเขาบอกว่า เดินเป็นยังงี้หรือคะ?

เสียงจอยเพราะจังเลยคะ ..ทุกคนให้ออกมาเเล้วหรอคะ?

พวกเราก็ร้องไห้ เเต่ พยายาม ไม่ร้องไห้ เพราะ เขา จับหน้าเเล้วบอกว่า

ร้องไห้ก็สวยนะคะ อยากร้องก็ร้องนะคะ........เราก็ร้องดิ T T

 

ดิฉันมีประสบการเรื่องได้ยินเสียงคนอื่นอยู่บ้าง ตอนเข้ากรรมฐาน
แต่ใจเราน่ะ คิดว่าเป็นจิตเราเอง เป็นตัวรู้ของเราเองเสมอ
แล้วก็ไม่เคยค้นหา ไม่ค่อยสนใจน่ะ
เรียกว่าเขาพูดสอนตลอดเวลา ให้ระวังความคิดตลอดเวลา
จะทำอะไรนี่ ตัวรู้ผุดนำอยู่ แต่เป็นคนไม่ค่อยสนใจสงสัย
อะไรเกิดก็ปล่อย และดู ถ้าไม่รู้ตอนนี้ว่าเป็นอะไร ก็เก็บเอาไว้ก่อน ไปว่ากันทีหลัง

เวลาฝันก็แยกไม่ออกนัก ว่าเป็น เทพสังหรณ์ หรือ กรรมนิมิต (ถ้าไม่มีการแสดงตัว)
(แต่ก็ออกอยู่บ้างบางเรื่อง)

แต่มีท่านผู้หญิงท่านหนึ่ง ท่านแยกได้ ว่าตัวเราหรือจิตอื่นที่มาคุยด้วย
ตอนแรกท่านก็ลังเล แต่ความชัดเจนมันมากขึ้น คือความต่างของลักษณะการพูดของจิตอื่นนั้นต่างจากจิตเรา


คนที่ไม่มีอุปาทาน ที่จะยึดเรื่องเทพพรหมให้เป็นของเรา
ไม่เห็นว่าตนจะวิเศษ หรือหลงในอัตตา ก็กลายเป็นสิ่งไม่ยึด ไม่วิเศษ
และไม่หลงทาง ทั้งไม่ดูแคลน
ย่อมเป็นผู้มีศรัทธาแท้ ไม่ใช่ศรัทธางมงาย
ย่อมเป็นผู้เชื่อในกฏกรรม และไม่ประมาทในสิ่งที่ทำทั้งหลาย

ขนาดพระพุทธเจ้า ยังไม่สำคัญพระองค์ว่าเป็นผู้วิเศษ
แล้วเราล่ะ เป็นแค่ใคร

 

จอย สอนเราว่า

รู้เเล้วนะคะ ว่าตัวเองเป็นใคร ที่ไม่พูดเพราะ อยากให้รู้ว่า จิตของเราอยู่ที่ไหน

"สันโดษนะ ไม่ได้ไม่คิดนะคะ เเต่ พวกคุณต้องรู้ว่า หน้าที่ของตัวเองอยู่ที่ไหน

เมื่อไรควรพูด ควรทำอะไร ทำด้วยใจไม่ใช่ด้วยคิด

จอยนะ ไม่ได้ไม่อยากสอนนะคะ เเต่ทุกคนอยากสอน จอย

จอยก็เงียบไม่พูด เเละไม่ทำอะไรให้ อิสระทุกคน

เเล้วทุกคนก็ เลือกที่จะทำสิ่งดีๆให้กับ จอย จนลืมไปว่า

เเท้จริงเเล้ว จอยไม่ได้ต้องการอะไร นอกจากความสงบ เท่านั้นเอง"

กรูวส์ ก็ ร้องไห้ อีก T T

 

มันเป็นกรรมของเขาน่ะค่ะ หมดกรรมก็หลุดจากภวังค์ ผึ้งเอง ก็เกือบจะเข้าไปในภวังค์ แต่ตัวสติ ยังมีอยู่ รู้ตัวอยู่ตลอด ไม่ยอมเข้าไปในภวังค์เลย

 

เเล้วจอยก็บอกว่า

"ตัวเรา ไม่ใช่ผู้ที่รู้ทุกอย่าง เเต่ พวกคุณอยากจะรู้ทุกอย่าง เพื่อที่คุณจะได้มีทุกอย่าง

แต่คุณเคยถามตัวเองไหมว่า อยากมีเพื่ออะไร? เพื่อตัวเอง หรือ เพื่อใคร?

คุณทำแล้วคุณสบายใจ นั้นคือ คำตอบของสิ่งที่คุณปราถนา

เเต่ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ สิ่งที่เราได้มาเเต่ เป็น สิ่งที่เรายังไม่พอใจ

จิตรู้เเล้วนะว่า ความพอใจมันอยู่ที่นี้ อยู่ที่ใจ เเล้วจะ ทำทุกอย่างเพื่ออะไรให้จอยละคะ"

กรูวส์ รักตัวเองงงงงงงงงงงงงงง T T โคตรโชคดีเลย มี อีจอย อยู่ในร่างงงงง กรูวส์

 

ดีใจด้วยครับ ที่ออกมาได้แล้ว
ผมเองเคยเข้าไปเช่นกัน ถึงได้เขียนไง ว่า ผมเชื่อ ไม่ใช่ว่า ผมได้แต่อ่าน และฟัง แล้วเอามาเขียน และกว่าจะออกมาได้ ก็เล่นเอาแทบแย่ เหมือนกัน ถึงได้เขียนมาเพราะความเป็นห่วงเพื่อนมนุษย์

ปัจจุบัน ก็ปฏิบัติตามคำเทศก์ ของพระสงฆ์ ซึ่งผมก็รับฟังจากทางวิทยุ ไม่ได้ไปยึดติดกับว่าจะต้องเป็นวัดนั้น วัดนี้ สวดมนต์ ไหว้พระ ปฏิบัติสมาธิตามคำสอนจากวิทยุ เพื่อ พิจารณา ธาตุ 4 ขันธ์ 5 เพื่อความหลุดพ้น

 

ไม่เกี่ยวกับคนศึกษาปริยัตินะ
แต่คนที่มาทางสุขวิปัสสโก มีปัญญานำทาง
มีศรัทธาโดยไม่ต้องพบเห็นอิทธิปาฏิหาริย์
รู้ว่าทางสายเอกคืออะไร ก็ตรงดิ่งไปได้ ไม่เสียเวลา

แค่เอาสมาธิมาประหารกิเลสก็พอ

;welcome2

 

"เต้าเจี้ยว.....จอยเองนะคะ

จิตไม่ได้มีเพื่อให้ใคร กด ข่ม และ ทน เพื่อการณ์ใดๆ

จิตไม่ได้มีตัวตน เเต่ มนุษย์ ถูกสอนมาว่า จิตเป็นผู้นำ กายเป็นผู้ตาม

จิต จึงใหญ่เป็น ประธาน เเต่ไม่ได้ถูกสอนว่า การเป็น ปะธานของตัวเขา

คือ การรู้จักตนเอง ท้ายที่สุด จิต จึง จบด้วยการ รู้ว่า จิตเป็นเจ้าของร่างกายเพียงเท่านั้น

จิตไม่ได้เกิดมาเพื่อเรียนรู้นะคะ เเต่ จิตเกิดมาเพื่อเป็นอิสระจากพันธนาการณ์

ดังนั้น ศาสนาคริสต์ จึงมีการสอน เรื่อง Free will เพื่อให้ จิตมีอิสระ

เเต่ หลายๆ ศาสนา กดเขา ด้วย อะไร เพื่ออะไร จอยคงไม่บอก พวกคุณ ต้องหาคำตอบด้วยตนเอง"

 

คุณ chinasungkia ช่วยแชร์ประสบการณ์หน่อยได้ไหมคะ เราเพิ่งเริ่มกลับมาสวดมนต์ ทำสมาธิใหม่ หลังจากหยุดไปนาน อ่านอันนี้แล้วชักเกรงๆ กลัวจะหลงทางเหมือนกัน ขอบคุณค่ะ

 

เรื่องทุกเรื่องเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องวิเศษ ถ้าเราจะศึกษาและเข้าใจ
ทุกอย่างก็เป็นแค่เรื่องของจิต

ถ้าไม่หลงแล้ว เราก็แค่เลือกเอาว่าเราจะเอาอย่างไรกับตัวเอง

ถ้ายังหลงอยู่มันก็กลายเป็นเรื่องยาก เพราะคนเรามักคิดว่าตัวเองไม่หลง

;aa23

 

เออ..จะว่าไป เราก็เคยเข้าในภวังค์จิต ตอนหลับนะ คือมีสติ เวลาหลับ เห็นวิญญานมาขอส่วนบุญ เดินผ่านร่างเรา ถือปิ่นโตด้วยในวันพระ วันนั้นโมโหมาก คนจะหลับ ก็มากวนเรา ไปนั่งหัวฟูอยู่หน้าบ้าน แม่ถามเป็นไร เราก็บอก อ๋อ ผีมาขอส่วนบุญน่ะ
และก็มีอีก ไปนอนอยู่บ้านพักสามี แล้วหลับก็เข้าภวังค์จิตอีก แต่มีสตินะ ได้ยินเสียงผู้หญิง มาบอกว่านอนไปเถอะ บ้านนี้ไม่มีอะไรหรอก ในใจยังนึก ต๊าย ไม่มีอะไร แล้วมาบอกเราเนี่ยนะ ยิ่งกลัวผีอยู่ ตกลงจะมีหรือไม่มีดีหล่ะ เหอ ๆ พอตื่นมา ก็เหนื่อยนะ ก็ไปนั่งหัวฟูอยูหน้าบ้านอีก ง่วงก็ง่วง แต่ไม่อยากนอนและ หลายครั้งนะที่ตกอยู่ในภวังค์ แต่สติมันจะเข้าไปด้วยทุกครั้งเลย ก็จะรู้ว่า รู้อะไรบ้าง เห็นอะไรบ้างอ่ะนะคะ

 

สันโดษไม่รู้หรอกว่าตนเองยังหลงหรือไม่หลง

แต่ที่สันโดษรู้ คือ จิตของเราสงบแล้ว


ไม่ต้องการอะไรอีกเเล้วละคะ..... จะคิดอะไรกันต่อก็ตามสบาย ....ไปล่ะ

 

เรื่องของมึง ไอ้หัวงู

 

จิตจะหลุดจากพันธนาการได้หรือไม่
อยู่ที่จิตเราหลุดจากการะกระทบจากสิ่งรายล้อมได้หรือไม่
ถ้าหลุดได้ ไม่มีใครกดข่มเราได้
คนอื่นเขาจะแสดงอะไรเจตนาเขาจะเป็นอย่างไร เขาคือผู้รับวิบากกรรมขเองขา

และนี่เป็นอิสระที่แท้จริง

 

เฮ่อ... โล่งอก

ยังปรกตินี่

 

แล้วจะหยุดรู้ได้ยังไงหละ หยุดรู้ด้วยไม่รู้หรือหยุดรู้ด้วยรู้