เจ้าของร่างที่เเท้จริง

คนอยู่ชั้นล่าง เดินไปก็เข้าใจว่า เดินบนพื้น
คนอยู่ชั้นบน เดินไปก็เข้าใจว่า เดินบนพื้น

ถ้าไม่มีพื้นให้เดินก็ไปไม่ได้ ปลายทางของบันไดขั้นสุดท้ายมันโล่งๆ
พอมาถึงแล้วใจหาย วิตก เกิดก้าวไม่ได้อีก เห็นเหมือนความตาย อันสมบรูณ์

ยังจะหาพื้นเพื่อการเดินของความนึกคิดกันอีก ไปไม่ได้ ไปไม่เป็น ต้องไป ต้องมา วนเวียน
จะว่าไป เทพเทวา มหาพรหม โพธิวตาร ดิ้นรนอย่างละเอียดในวัฏสงสาร น่าเวทนายิ่งนัก

แผ่เมตตาบ่อยๆนะ
สัตว์ทั้งหลายอย่าเบียดเบียนกันเลย เป็นปรกติเถิด

ผู้มาจากความมืด จงกลับไปสู่ความมืด
ผู้มาจากแสงสว่าง จงกลับไปสู่แสงสว่าง

เราเป็น ปรกติ ชอบแล้ว

 

อนุโมทนาค่ะ

ท่านกล่าวได้ชอบแล้ว

 

พี่จอยหนูเข้าใจ อ.ขันธ์ นะ ท่านก็หวังดี ว่าต้องการให้พี่จอยรู้ เพื่อประโยชน์ต่อคนอื่นที่มาอ่านจะได้เข้าใจด้วย ว่าสิ่งที่ไปเห็นจิตนั่นจิตนี่น่ะ ไปเห็น ไปรู้ได้อย่างไร พี่จอยควรจะรู้เองเท่านั้นเอง พอรู้ ก็จะรู้ว่า มันเป็นแบบนี้นี่เอง มันแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหล่ะ ตัวที่ไปเห็น ร่าง และจิตของพี่จอยน่ะ

 

สันโดษแยกออกไหม
ระหว่างจิตมารจิตเทพของเราเอง

กับจิตที่คิดว่าไม่ใช่จิตของเรา ทั้งมารและเทพ

มันต่างกันนะ

ถ้าแยกได้ เรียกว่ามีสติ (แต่ต้องได้จริงๆ)

 

พวกทรงเจ้าเข้าผี หรือ เทพนั่นเทพนี่ มาประทับ ใครอยากจะหาย มาคุยกับผม
ผมรบกับพวกนี้มา นานมาก แล้วพวกนี้มารทั้งนั้นนะ ไม่ใช่ของดี จะมาเหมือนดี เหมือนร้ายเป็นมารหมด
แล้วมันชอบขี้โกงนะ มันรบกับผมนี่มันขี้โกง หน้าด้านๆ มันไม่อายหรอก
ผมนี่ต้องใช้อุบาย รบกับมัน เหนือยมาก
ต้องขอยุติ พักรบก็มี แต่เดี๋ยวนี้ พวกนี้ทำอะไรผมไม่ได้ แต่ไปทำคนรอบข้างแทน นี่มันขี้โกง

วิธีการที่จะชนะมารได้คือ สติ สมาธิ ความพอใจ และ ความสันโดษ และ ตถตาคือเช่นนั้นเอง

เมื่อ เห็นสรรพสิ่งเป็น ตถตาได้ ก็ไม่ใช่ว่าจะดูมันอย่างนั้นแล้วบอกตัวเองว่า ตถตา แต่ต้องมีสติและสมาธิ ซึ่งมีกำลังพอที่จะเลิกใส่ใจสภาวะตรงนั้นเลย เรียกว่า ลืมไปเลยในเรื่องนั้นๆ หันหน้าไปสู่เรื่องใหม่ได้ เปรียบกับเด็กเวลาร้องไห้ งอแงจะเอาของเล่น พอแม่ เอา ของเล่นใหม่มาล่อ ก็ลืมเรื่องเก่าไปทันที นี่ต้องให้ ตถตาแบบนี้กัน ฝึกกันให้มาก มันจะได้ สู้กับมารในอนาคตได้

อันมารนั้นจะมีอำนาจมากๆ ขึ้น คนจะไม่เห็น ความจริงง่ายๆ แต่จะถูกยั่วยุ ปุกปั่นให้เห็นไปอีกทาง ที่เรียกว่า เห็นกงจัรเป็นดอกบัว
สังคมจำต่ำทรามมากขึ้น ให้เราหันมาตระหนักในหน้าที่ของตนเอง ในปัจจุบัน จะดีที่สุด

 

เคยคุยกับนักปฎิบัติท่านหนึ่ง ปฎิบัติแบบหลายสถานที่ และปฎิบัติืมายาวนานมาก ท่านบอกว่า ปฎิบัติทั้งชีวิตก็ไว้ใช้เวลาตาย ตอนนั้นผมได้ยินก็รู้สึกเวทนานะ ว่าทำไมจึงหวังผลแค่สุขเบื้องหน้า แต่ก็เฉย ๆ เพราะรู้ว่ากล่าวไปก็เทียบจะไม่มีประโยชน์

การปฎิบัิติถ้าต้องการให้เห็นจริง(สัมมาทิฐิเกิดและเป็นหัวหน้ามรรค) ก็ควรพิจารณาทุกส่วน เ่ช่น อย่างกรณีข้างต้น ในส่วนที่ความคิดมันปรุงแต่ง ในเรื่องเวลาตายด้วย พิจารณาต่อไปอีกทำไมจึงคิด เหตุของคิดมีอะไรเกิดมาก่อน นี่คือ ตัวอย่างคร่าว ๆ

สำหรับความเห็นในโพสอ้างอิง คือ ทำเหตุแห่งการเกิดให้มันสิ้นในปัจจุบันขณะ ให้มันเที่ยง ที่จะไปในภพหน้า (กรณีไม่สิ้น) ส่วนเรื่องดับสูญ ขอให้ลองศึกษา เรื่อง พระอรหันต์ตายแล้วไปไหน หรือ พระอรหันต์ตายแล้วสูญหรือไม่

ปล.ไม่ได้แย้งว่าผิดนะ ที่ทำก็ดีแล้ว ทำต่อไป ^-^

 

อย่าทะลึ่งให้มาก สันโดษ เรียกใครไอ้หัวงู กลับไปอ่านคำถามให้ดีๆ ก่อนว่า
ใครหละที่ รู้พฤติกรรมทั้งหลายมาตลอดว่า มีจิตนั่นจิตนี่เข้ามา ใครหละที่จำได้ แล้วเอามาเล่าให้คนอื่นฟัง

 

อันบนด่า ท่าน หัวงู ด่า อีกคน

 

ขอแทรก อ.ขันธ์

สันโดษ ไม่ได้กล่าวถึงท่านมังคะ อาจหมายถึงผู้อื่น

 

ไม่เป็นไรค่ะ ก็มาแชร์ ๆ กันน่ะค่ะ
คุณจินนี่มีให้อ่านมั้ย คือหาอ่านอยู่เหมือนกัน อยากรู้ว่า สูญหรือไม่น่ะ รบกวนขอ link ด้วย ถ้ามีนะคะ

 

ใครกัน ที่รู้เรื่องราวทั้งหมด ที่เกี่ยวกับสันโดษ มาตลอด

 

ครับ ไม่เป็นไร ผมผิดพลาดเอง

 

สันโดษ อ่ะ ดูมาตลอด เเล้วก็ สังเกตุว่า จิตมันเป็นอิสระของมันเอง

แล้วเเต่ ความละเอียดของสิ่งที่เข้ามาหลอก เเละ สอน

เเต่ ท้ายที่สุดก็ สรุปแล้วว่า มันไม่มีอะไร นอกจาก สมาธิ ณ ปัจจุบัน

สิ่งที่รู้ไม่ได้มีจริง สิ่งที่หลอกคือ จิต ตนเอง

แต่ จิตมันมีตัวตนจริงๆ อยู่ที่ใคร จะให้ นิยามอะไร ตามความรู้ในศาสตร์ต่างๆที่ถูกสั่งสมมา

ในอดีต สรุปแล้วพวกเรา ถูกสังคม หลอกว่า มีเทพมีมาร มีสิ่งนู่น สิ่งนี้

เเต่ ที่จริงๆเเล้ว พวกเขา ก็ ไม่ได้มีตัวตน เเละมีหน้าที่ของ ตนเอง

ในการ รักษาตนให้ ดี และ มีสติในสิ่งที่เข้ามากระทบ เท่านั้นเอง

คนที่คิดว่า มีองค์ ออกมาไม่ได้ เพราะ อิทธิฤทธิ์เเละอภิญญา

เเม้เเต่ พระโพธิสัตว์ ก็ ยังมีกิเลสอยากจะช่วย มนุษย์ให้หลุดพ้น

 

http://www.84000.org/true/317.html
http://www.84000.org/true/048.html

 

ผมขอแสดงความคิดเห็นหน่อยนะครับ

ถ้าหากใครซึ่งกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งจิต ซึ่งผมยอมรับว่า มีจริง เป็นเรื่องจริง ที่จะมีจิตอื่น ๆ เข้ามาพูดคุยกับจิตของเราในชาติปัจจุบัน

อยากให้ทำสมาธิ ฝึกจิตปัจจุบันให้เข้มแข็ง และออกมาจาก ภวังค์จิต ให้ได้ แล้วคุณจะพบว่า ทางสว่างนั้นคืออะไร

การตกอยู่ในภวังค์จิต นั้น เป็นเรื่อง ทรมานอย่างยิ่ง กลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดา จะดีกว่า แล้วปฏิบัติธรรมตามคำสอนแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อความหลุดพ้น โดยสงบ

คือ สงบแห่งจิต จะดีกว่า มนุษย์บางคนได้ประสบเรื่องทางจิต ซึ่งเป็นเรื่องจริง แต่นั้นต้องพยายามควบคุมจิตให้ดี อย่าหลง หากเข้าไปอยู่ในภวังค์จิต นาน ๆ อาจจะทำให้เพี้ยน และยิ่งนานวันเข้า ก็จะยิ่งแก้ ยาก เข้าไปทุกที

ผมมีเพื่อน สมัยเรียน เรียนเก่ง เคยไปแข่งวิชาการระดับจังหวัด แต่เพราะเธอตกเข้าไปอยู่ในภวังค์แห่งจิต ซึ่ง นับถึงปัจจุบันนี้ก็ 6 ปีเข้าไปแล้ว เธอยังไม่ยอมออกมาจากภวังค์แห่งจิตเลย ซึ่งผมก็พยายามช่วยเหลือ แต่ก็ จนปัญญาแล้ว เนื่องจากเธอไม่ให้ความร่วมมือในการที่จะออกจากภวังค์ ตรงนั้น

อืม... กรรม มุ นา วัต ตะ ตี โล โก

 

นี่แหล่ะ เหตุผลว่าทำไม พระโพธิสัตย์จึงไม่นิพพาน

 

ที่สันโดษ สงสัย คือ ทำไม การปฏิบัติ ในสมัยนี้ กับ สมัยก่อน

คนถึงเข้าไปใน จุดนั้นได้ ยาก ? สันโดษไม่เเน่ใจ ว่า คำสอนในปัจจุบัน

คือ คำสอนที่เเท้จริง ของ พระศาสดา

เพราะ ทำไม พระพุทธเจ้าถึง สอนเเล้ว อรหันต์ ได้ ทันที?

คนที่สันโดษ สอน ก็ ทำได้ เหมือนกัน ง่ายๆ เเบบนี้ละ

ทุกคืน น้องๆในเอ็มจะเอาเรื่อง มหัศจรรย์ เช่น

มือขยับเอง, ปากพูดเอง, ฝันเห็นวิญญาณ กันได้เเล้ว ฯลฯ

เเต่ทำไม คนที่ศึกษา ปริยัติ ถึง ไม่เจอเหมือนพวกเรา???

การเข้าไปในจุด ของ การ อยู่ในโลกเเห่ง วิญญาณ ถ้าหลง ก็บ้า

ถ้ากลับออกมา ก็ ไม่เหลืออะไร เหมือนเเค่ ไป เที่ยวเเล้วกลับออกมาเล่าให้คนอื่นฟัง

มันหมดรู้เเล้ว ก็ ไม่ได้อยากรู้อะไรเเล้ว เพราะ มันก็จบที่เเค่รู้

ที่สันโดษ ช่วยก็ เเค่ บอกคนที่เข้าไปว่า คุณเข้าไปเเล้ว เเต่ ระวัง อย่ากลายเป็น ผู้เล่นเกมส์ในโลกใหม่

 

โลกมนุษย์คุณ อยู่ในนั้น ถึง คุณ ไม่สามารถ ชนะ อย่างน้อย คุณก็ ยังมีโอกาสศึกษาต่อ

แต่ ถ้าคุณเข้าไปในโลกเเห่ง วิญญาณ โดนเทพ มาร หรือ อะไร กักตัว คุณกลายเป็นทาส

ของ พลังจิตเมื่อไร ชีวิตคุณ ก็ ยากมาก ที่จะกลับมาเป็น มนุษย์ปกติได้

ถ้าคุณ เชื่อ เเละ ไหลตาม สิ่งวิเศษที่คุณ ได้รับประสบการณ์

 

สันโดษไม่ได้วิเศษ นะ เพียงแต่ สันโดษ เข้าใจ เเละ เล่า เรื่องราว ในโลกวิญญาณ

ได้จากจินตนาการได้เก่ง คุณเอง ก็ รู้มาก เเต่ไม่เคย ลงไปฝึกว่ายน้ำ

คุณเรียนทฤษฏี เเต่ คุณ กลัวจมน้ำ นั้นคือ ปัญหา ของ การปิดกันปัญญาในการ ดูจิตตนเอง

 

เพราะหลงงัย จึงออกมาไม่ได้