วิปัสสนาญาณ เกิดขึ้นได้อย่างไร

สาธุ

เรื่องที่เรา ติดสภาวะ เพราะเกิดจากอวิชชา อวิชชานี้จะพาเราหลงว่า นี้คือเรา
มันก็ติด บางทีคิด ก็ติดคิด แล้วนึกว่านี้แหละคือรู้
บางทีก็ติดกับอาการจ้องดู พอเกิดเวทนาขึ้นก็จ้องดู หมายจะให้มันดับ มันไม่ดับเพราะเราหลงเอากำลังไปเพิ่มให้เวทนา มันก็ค้างอยู่อย่างนั้น สภาวะตรงนั้นมันก็คงสภาวะ นั้นแหละ การหลง

ทีนี้ แล้วอะไรที่จะทำให้เราสลัดออก แม้รุ้ทั้งรู้ว่า นี้คือ การหลง การเป็นสภาวะ
แต่ก็สลัดไม่ออก จิตไปจ่อดูตลอด
ตอบว่า สมาธิ และ พละ นั้นแหละจะเป็นตัวสลัดออกได้ ในเบื้องต้น
และ ปัญญา อันมองเห็นอนัตตาของสิ่งนั้น

ทีนี้ พอเห็นอนัตตาของสิ่งนั้น แล้วละมันได้ แล้วทำไมเดี๋ยวมันก็เกิดขึ้นอีก

ตอบว่า เพราะไม่ได้ไปละที่เหตุ คือ ตัณหา อยากหนี อยากอยู่ นี้มันจึงเป็นเชื้อให้ ติด ให้คงอยู่กับ การรู้ อยู่

การสลัดออกนี้ ต้องๆ ค่อยๆ เรียนรู้และ สังเกตุสภาวะแห่ง ทุกข์และ สมุทัย จนแจ้ง แล้ว ใช้จิตตนอย่าให้ติดกับเครื่องข้องทั้งหลาย ( คำนี้ที่คุณ บุคคล1 ยกมาว่าเป็น คำสอนของพระสังฆปรินายก5 บอกกับเว่ยหลาง จนแจ้งใน มรรคผล )

นี่ เรารู้เราเห็นว่า สรรพสิ่งเป็น ไตรลักษณ์ไม่พอ ต้องรู้สมุทัยของมันหรือ เหตุของมัน ด้วย ไม่เช่นนั้นเราจะ สลัดมันไม่ออก

ดังที่พระพุทธเจ้า สอนให้ดับที่เหตุ และ เป็นคาถาพระอัสสชิคือ ธรรมทั้งหลายทั้งปวงเกิดขึ้นแต่เหตุ

 

ส่องกบ หาต้นเสียงให้เจอ
ไม่ได้ให้จับแต่ให้ดู มันร้องตรงไหน ร้องยังไง อ๊อบ อ็อบ
ดูจนกบกระโดดไปเอง
ก็จะรู้ว่า อ๋อแสงมันแห่ยตา ตั้งอยู่ได้ไม่นาน
แต่อย่าไปเผลอเพ่งจะทำให้ไม่เห็นเหตุที่กบมันร้อง
เอาไปตามภูมิก่อน เดี๋ยวจะหลง

 

เกี๊ยวกุ้งนั้นอร่อย กลืนลงคอก็ไร้รส

 

เอ้า... ขำกันสิครับ ผมปล่อยมุข

 

ความว่างมีอยู่ก่อนแล้ว
แต่ความมีเข้ามากระทำ ความว่างจึงหายไป
เมื่อความมีถูกถ่ายเท ความว่างจึงปรากฎ
ที่จริง ความว่างมันก็อยู่ของมันอย่างนั้น มิได้กระทำใดๆ

 

สักว่ารู้

 

รู้อะไรอาหลง?
อิอิ แซวรอบดึก

 

ทวนอีกหน่อยสิครับ

 

ทวนยังไงครับ ให้ปัญญาด้วย

 

หัวข้อเดียว อ่านมาครบ ๑๕ หน้า ได้ความรู้เยอะดี อ่านที่ท่านๆถกและเถียงกันไปเถียงกันมา มีหยอกล้อ ตลกบ้าง เออ ดี สนุกดี โมทนาทั้งหมด

 

มิเป็นไรดอก น้องน้ำนิ่ง เมื่อคืนก็ฝึกแบบสบ๊าย ๆ ๆ ไม่ซีเรียสอะไร ไม่ต้องกำหนดกฎเกณฑ์ ว่าต้องได้นั่น ต้องได้นี้ ปล่อยไป ดูอารมณ์ก็พอนะ อารมณ์ทุกข์ อารมณ์สุข เราอยู่ในอารมณ์ไหน ถ้าทุกข์ก็ขอให้รู้ว่าทุกข์ เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาใจพี่ ฮือ ๆ ..... บร้า เนอะ

 

ก็ไม่มีไรหรอก พูดไปงั้นเอง แล้วคุณไร้กรรมเป็นงัยมั่งคะ ขึ้นไปน่ะ แล้วลงมาหรือยัง

 

วิปัสสนาญาณ เกิดจากพิจารณาจากการวาง กิเลส ตัณหา อุปทาน ที่ยึดเกาะจิตเดิมแท้เราอยู่

 

ชิมิ ชิมิ

 

ข้อมูลเหล่านี้เป็นธรรมทานแลกเปลี่ยนกันดีค่ะ ..อนุโมทนาด้วย..สาธุ

 

โมทนาบุญกับสิ่งที่ได้อธิบายมาทั้งหมดครับ
ผมเคยได้ยินได้รับรู้สิ่งเหล่านี้อยู่ แต่ก็ยังไม่สามารถรู้แจ้งได้จริง
ก็ต้องปฏิบัติจนกว่าจะรู้จริง สาธุ

 

เคยได้ยินมาว่า "สมถะเกิดขึ้นเมื่อหมดความตั้งใจ วิปัสนาเกิดขึ้นเมื่อหมดความคิด"

 

ท่านทั้งหลายอาจเห็นว่า มีการถกเถียงกันอยู่บ่อยครั้ง
ซึ่งเป็นเรื่องปกติ
สมัยพุทธกาลก็มีขึ้นบ่อยๆ
สาเหตุก็เพราะความไม่แจ้งในมรรคและนิโรธ
ส่งผลให้มุมมองในการปฏิบัติแตกต่างกันไป
ดังนั้นจึงไม่ควรปักใจเชื่อผู้ใดผู้หนึ่งเสียทีเดียว
เพราะถ้าเราเชื่อคนที่ยังหลงทางอยู่
เราจะพบทางแห่งอริยมรรคได้อย่างไร
สิ่งที่เราควรทำคือ ฟังๆ เอาไว้
แล้วลองพิจารณาดูด้วยปัญญาของตนเองเสียก่อน
ว่าเห็นสอดคล้องหรือไม่
แล้วทดลองปฏิบัติตาม
เมื่อเห็นผลแล้ว จะหมดสงสัยทันที
แล้วจะไม่ถามใครอีกต่อไปว่า ปฏิบัติธรรม ทำอย่างไร
แต่ถ้าไม่เห็นผล ก็ค่อยลองวิธีอื่นที่เหมาะสมกับตนเองต่อไป
ใครจะโชคดี เจอธรรมะของแท้ ก็นับเป็นวาสนามากทีเดียว
มีโอกาสต่อยอดไปจนถึงที่สุดแห่งทุกข์ได้ในที่สุด

 

สิ่งนี้แหละที่กำลังปฏิบัติอยู่ และจะปฏิบัติให้ถึงที่สุด เพื่อผลแห่งความสงบ และเจอ หนทางแห่ง นิพพาน ขอขอบคุณในสิ่งที่ให้ครับ

 

อยากขอคำแนะนำ จากคุณวิมุตติ และทุกๆท่าน นะคะ
คือ ถ้ามีความเข้าใจในไตรลักษณ์, มรรค8 และ/หรืออื่นๆ แต่ในเรื่องของการครองสติในตั้งอยู่ในสมาธินั้น ยังทำได้ไม่ค่อยดี อย่างไรก็ตามหากเราต้องการบรรลุธรรมแล้ว เราก็ควรจะทำสมาธิให้ได้ก่อน อย่างนั้นหรือเปล่าคะ ... ขอบคุณค่ะ