ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

เหอะ ไม่มีกำลังฌาน(ความสงบ) จะไปสู้การไหลของโลกคิดว่าต้านทานมันได้

กรรมขวางฌานชาวบ้านให้ผล เลยมโนไปเรื่อย
สัมมาทิฐิแล้วโกรธไม่เป็น ฮาขรี้แตกขร้แตน

 

พอละไปละ

 

อ๋อ อย่างนี้นี่เอง คำว่าธรรมะอุทาน นัยยะของหลวงปู่

 

แยกออกไหมครับ

ถ้าเป็นหลวงปู่เสาร์ หลวงปู่พุธ จะบอกว่า

เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบมันมีแต่ความคิด

งงอะป่าว แถมเป็น การเดิน วิปัสนา สะด้วยนะ

วิปัสนาอะไรทำไมมีแต่ความคิด งงไหมละครับ

 

งงก็ดะ ไม่งงก็ดะ

เออจะไปแล้ว บรั๊ย

 

ผมอาจจะโง่จริง
หรือคนอื่นตามไม่ทัน

กรรมตัดสินครับ

บรั๊ยยย

 

อยากถามอีกเรื่องนึง ลองอธิบายแบบคนฟังแยกแยะเลยได้ไหมว่า วิปััสสนาที่แท้จริง ไม่ใช่การใช้ความคิดพิสูจน์อะไร เพียงแต่เป็นการสังเกตุอาการทุกอาการที่เกิดขึ้น อาการที่ว่าคืออาการของจิตซึ่งมันคือผลและที่จริงทุกการวิปัสสนา เราจะมีความรู้สึกว่า ช้ากว่า อยู่ก้าวนึงเสมอ คือ อาการที่ว่าเกิดหลังจาก...แล้ว เออจะว่าไปยิ่งพูดก็ยิ่งยาก สรุปคือ จะอธิบายยังไงให้คนมองเห็นว่าวิปัสสนาไม่ใช่เรื่องการใช้ความคิด พอมีแนวทางไหมเผื่อเด็กนักเรียนถาม จะได้ตอบถูก 555

 

นะ ซบท เกิดมาเป็น ห่าน มันก็ต้อง หัด ที่จะ บิน

หากมีความเพียร เดี๋ยวก็ต้อง บิน มีรอยเท้าในอากาศได้ ทุกตัว

แต่หากไปสดับผิด ฟังเดียรถีย์ โอย
เอาหัวมุดดินชัน8ชั้น
เป็น นกกระจอกเทศน์

โอยยยยย​

 

ขยายความ
ไปทำให้ฝนตก ตัวใครตัวมัน ภาวนาใครภาวนามัน เดะด่ากุตามหลังอีก555

 

ก้อแล้วยังไง ก็เห็นชอบพูดถึงนรกสวรรค์ จบสุดท้ายจะลงที่ปฎฺจจสมุปปบาทอีก แล้วจะต่ออายุเพื่ออะไร แล้วจะไปสวรรค์เพื่ออะไร แล้วจะกลัวทำไมนรก ถ้ารู้ถ้าเห็นว่า สิ่งใดทำแล้วให้ผลดี สิ่งใดทำแล้วให้ผลไม่ดี เรื่องแช่ง คงเป็นเงาหรือคราบที่เกิดในนั้น แต่มันคงไม่ใช่ของคนอื่นหรอก ธรรมบางอย่างอาจจะป้อแป้ เพราะผู้ฟังป้อแป้ก็อาจเป็นได้ เพราะจะว่าไป อธิบายไปเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เลยเกรงว่าจะเป็นผลเสียมากกว่าผลดี แต่ที่ทักนี่เพราะชอบ สโลแกนอันนั้นเฉยๆ เลยนึกขึ้นได้ วันนั้นยังชมชอบเขาอยู่เลย แต่ว่าชมใครไม่รู้นะ ที่ชอบคือ ไม่เอนเอียง ไม่มานะ...บราๆๆ กิเลสกับธรรม อยู่ร่วมกันไม่ได้ อันนี้ต่างหากที่ชอบ...เลยมาช่วยเสริมมให้สมสโลแกน เดี้ยวหลุดสโลแกน ไง เลยพูดว่า ดีไม่ดีแทนที่จะได้ไปสวรรค์จะได้ไปทัวร์นรกแทน อันนี้ไม่ได้แช่งนะ

 

ซบท มาดูอะไร แจ่มแมว กัน

คุรุ ไทย จัดเต็ม เป็นธรรมที่หาดูได้ยาก

 

ก็ทิ้งเวย์ไว้ให้แล้วนะครับ 1-2 หน้าที่แล้ว ถ้าจ้องจะจองกฐินเป็นแชกกี้ก็จะไม่เห็นประโยชน์ หรือไม่อยากพิสูจน เพราะเกลียดขี้หน้าไม่ว่ากันครับ

จริงๆจะไม่ตอบแล้ว ถือว่าพูดจาดีๆส่งท้ายละครับ(คุณเริ่มแรงใส่ผมก่อนด้วยซ้ำ) จากกันดีๆครับ

 

วิปัสนา คือ รู้เห็นตามความเป็นจริง
ความจริงของอะไร ก็ของกายกับใจ ที่เป็นสภาวะ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา


โดย มี วิธีการฝึก ที่จะให้เป็นวิปัสนา คือ สติปัฐฐาน

สติปัฏฐาน ก็จะแบ่งมาเป็น

กายานุปัสนาสติปัฏฐาน แปลก็คือ มีสติรู้ตามกายตามความเป็นจริง

เช่น กายขยับท่าไหน ทำสติ หรือ กำหนดรู้ ในอิริยาบทนั้นตามความเป็นจริง

เวทนา จิต ธัม ก็เหมือนกัน

ส่วน ในหมวดธัมมานุปัสนาสติปัฏฐาน

จะยกหัวข้อ ของ นิวรณ์ นี่ยกตัวอย่างง่ายสุด

เช่น หงุดหงิด ฟุ้งซ่าน หรือสงสัย ก็ทำสติตามรู้ หรือกำหนดรู้ สงสัย หงุดหงิด ฟุ้งซ่าน

ถามว่า ยากมั้ย ก็ ยากอยู่นะ
เพราะ หลายคนไม่สามารถกำหนดรู้ได้
ก็บ่น ไปละบรั๋ย
เบื่อ ไปละ บรั๋ย
เซ็งไปละ บรั๋ย เป็นต้นฯ เพราะกำลังจะข่มนิวรณ์ลงไปไม่มี
เลยไหลไปกะนิวรณ์

ถ้ากำหนดรู้ นิวรณ์ได้ บ่อยๆนะ กำลังอวิชา จะบั่นทอนลงไปได้เยอะ
เพราะหากไหลไปกับ นิวรณ์
อวิชาจะได้อาหารอันโอชา แข็งแรงขึ้นเยอะ


ทีนี้ ที่ว่า วิปัสนาไม่ใช่เรื่องของการคิด

คือ การคิด หรือ กระบวนการค้นคิดพิจารณา ด้วยเจตนาตั้งใจนี่
อันนี้ไม่ใช่ ตัววิปัสนา แต่เป็นการฝึก การตบแต่งขั้น
เพื่อให้เกิด การเดินวิปัสนา
คือ ความคิดที่เกิดขึ้นที่เป็นไปเองโดยพ้นเจตนา

พอความคิดที่พ้นเจตนามันเกิดขึ้นมา
ก็ฝึกทำสติ กำหนดรู้ความคิดนี้
ตรงนี้จึงเรียกว่าจิตเดินวิปัสนา
เรียกว่า อาศัยตัวความคิด
ที่เกิดขึ้นมาเองนี้เป็นตัวสร้าง สติ
เพื่อให้จิตมีเครื่องรู้ ให้สติมีเครื่องระลึก

จึงเรียกว่า อาศัยคิด

อาศัยความคิดที่พ้นเจตนานี้ มาเป็นเครื่องฝึกสร้างสติ
เมื่อมีสติรู้เท่าทันความคิด
จึงจะเรียกว่า รู้เห็นตามความเป็นจริง ของวิปัสนา

เพราะความคิด เป้นลักษณะของ อนิจจังทุกขังอนัตตา

ฉะนั้น ความคิดตัวแรก หรือ กระบวนการค้นคิดด้วยเจตนา
อันนี้ยังไม่เริ่มเป็นวิปัสนา
เรื่องของธรรมมันจึงอาศัยการค้นคิดหาคำตอบด้วยเจตนาไม่ได้


ส่วน การเกิดก่อน
เราอาศัยสิ่งที่เกิดก่อนมาแล้ว อาศัยการรู้ตาม ถูกแล้วครับ
ในสติปัฏฐาน ก็ยังบอกว่า รู้ตาม
นั่นคือ อาศัยมันเกิดมาก่อน จึงทำสติรู้ตาม

พอรู้ตามบ่อยๆๆ เข้า จึงรู้เท่าทัน

ที่สุดของการฝึก ก็คือการรู้เท่าทัน นั้นละครับ
ไม่มีใครจะไปรู้ก่อนได้

รู้เท่าทันจึงเป็นการรู้ลงปัจจุบัน
มีแวว ตัดภพชาติกันเลยทีเดียว

 

ไปคิดแบบนั้นทำไม เอาเป็นว่า ผมทำส่วนของผมแล้ว ที่เหลือลุงทำส่วนของตัวเอง ผมถือว่าทุำกคนเป็นคนดี เป็นกัลยานมิตรก็ยังได้ บางทีลุงต้องหย่อนบางอย่างลงบ้าง สักสี กับ ศักดิ์ศรี ออกเสียงเหมือนกันก็จริง แต่ความหมายมันต่างกัน อยู่ที่จะใช้กับอะไรและใช้มันยังไง มันก็ไม่มีอะไรมาก อย่าคิดมากในเรื่องไม่น่าคิด

 

ครับผม รับทราบกันไป
แต่ฝากนิดนึงนะครับ ใครคิดว่าของตัวเองถูก อีก 7 ปีก็ตรวจของตัวเองไปครับ(ฝากทั้งบอร์ด)

ของผมไม่ตรวจครับ ผมรู้ผมขาดอะไร คือความเพียร ฌาน 2-3-4 ถ้าปัจจุบันที่มียังไม่พอ

ผมไม่แอนตี้ 2-3-4 จะลงแค่ 1 ก็เพียงพอแบบคนในบอร์ดนี้ครับ ถ้าคิดว่าพอ อีก 7 ปีถ้าไม่ตายห่านก่อน ก็อย่าลืมตรวจตัวเองนะครับ
(ขอฟาดแถม เห็นบางคนอยู่ตั้งกะ 2000 ยังไม่10ยังมั่นหน้ามั่นใจ)

อย่างผมนี่รู้เลย ต้องเร่งกำลังฌาน(แล้วก็โดนคนในนี้ถล่ม)

 

ฌานดีๆ พระอัตรสาวก แค่ไม่กี่วันด้วยซ้ำ ไม่ต้องรอ 7 ปี

 

แสดงว่าในการฝึกเราสามารถสร้างสถานการณ์ขึ้นมาเองได้ตั้งแต่แรก เช่น คนหลายคนชอบใช้คำว่าเกิดดับ แล้วเราคิดสร้างสถานการณ์ฺไปก่อนได้เช่น จากคำสอน เรารู็ว่า อารมณ์ใดๆ ไม่เคยคงที่ หรือ รูปกายไม่เคยเที่ยงแท้ โดยย้อนนึกเมื่อยาม เกิด เกิดเพราะอะไร เกิดมาแล้ว เป็นยังไง โตแล้วไม่เหมือนตอนเด็ก ไอ้ที่ไม่เคยมีมันก็มี พอถึงตรงนี้เราก็สร้างสถานการณ์ต่อไปอีกว่า ถ้าแก่ก็จะเป็ฯไปแบบนี้ อันที่เคยมีแล้วก็ไม่มีก็เสื่อมหายไป ถ้ามองหรือสร้างสถานการณ์ด้วยความคิดและเป็นการฝึก ตอนที่เข้าถึงวิปัสสนาโดยพ้นเจตนามันคือ...ยากจริงนั่นแหละถ้าอย่างนั้น

 

ในกรณี คนที่ ฝึกสมาธิแล้วเอาแต่ นิ่ง ไม่เกิดความรู้ความคิดขึ้นมา
วิธีแก้
ก็จะเป็นการ น้อมไปเพื่อให้เกิดภูมิความรู้ความคิด

เช่น ที่ง่ายที่สุด คือ การน้อมนึก
พิจารณา อาการ 32 เกสาโลมานะขาทันตาตะโจ ไล่ไปเรื่อย
หรือจะเอาแค่ อันใดอันนึงตามถนัด นี่เป็นกระบวนการค้นคิด พิจารณา
เพื่อให้เกิดภูมิความรู้ความคิด ไม่ไปนั่งนิ่ง เสพสุขในฌาน

ถ้าเสพสุขในฌานนิ่งๆบ่อยๆ เข้า จะกลายเป็นซื่อบื้อ เอาแต่นิ่งๆ สะบาย

ถ้าเอาแต่นิ่งๆ มีปิติซาบซ่าน ก็ยังดีอยู่ ยังมีกุศลให้ไปเสวย

ถ้านิ่งๆ มืดๆจืดๆ ปิติไม่มี ความแจ่มเบาไม่มี นี่โมหะสมาธิ จิตหดหู่แบบนี้ อันตราย

 

อันที่จริงไม่ใช่เรื่องจะมาบอกว่าใครถูกใครผิดหรอก ตึงไปมันก็ไม่ได้ หย่อนไปมันก็ไม่ได้ ส่วนเรื่องเขาหรือใครจะอยู่มาตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น มันก็เป็นเรื่องของเขา ถ้าเราว่ากิเลสกับธรรมมันคนละทางกัน ก็คนละทาง แต่ถ้ากิเลสไม่มีแล้วจะหาธรรมมาจากที่ไหน ก็เป็นได้ ถ้าจะไม่ต้องคิดแบบนั้นอีกคือ ไม่ต้องรอถ้า คิดว่าสิ่งดีและดีตรงตามที่เรียกว่า พระสัจธรรมก็ทำเลย บางทีกับอะไรๆ นี่ถ้าจะคิดหรือพิจารณา คงไม่ต้องใช้เวลานาน ถึงขนาดนั้น ไม่รู้สิ แต่ก็เห็นมาพอสมควรแต่ไม่หมดทุกสิ่งหรอกว่า อะไรบ้างผลจะเป็นยังไง เพราะเราไม่อาจควบคุมทุกสิ่งได้จริงๆ เลยไม่ค่อยคิดแบบนั้น แต่ที่พูดกับลุงแมวเพราะว่า 10 ปี ก็จะเห็นเรื่องใหม่มาเรื่อยๆ แต่มันไม่ได้ใหม่จริง มันใหม่เพราะยังไม่เคยเจอ แต่เรื่องทั้งหมดมันมีและค้นพบและผ่านมานานแล้ว คนบอกคนแรกคือพระศาสดาสมณโคดม

 

เอาคนตาบอดมาคลำช้าง

คำๆนี้มีนัยยะครับ