ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

ความทุกข์ หรือความยินดี ยินร้ายไม่มีในพระอรหันต์ครับ
เเม้ดำรงขันธ์อยู่ก็ตาม

 

อยู่เฉยๆไม่ลงมือปฏิบัติ
ก็เป็นมรรค8ใช่ไหม

 

พระอรหันต์หิวไม่เป็นว่างั้น
ไม่ปวดอุจจาระไม่ปวดปัสสาวะใช่ไหม

 

จิตวางจิตด้วยปัญญาอันยิ่ง จึงเป็นพระอรหันต์
เเจ้งนิพพานตั้งเเต่ยังมีลมหายใจนี่หละครับ ไม่ต้องรอให้หมดลมหายใจ

พระอรหันต์ยังมีเวทนาหรือความรู้สึกทางกายครับ เเต่ไม่มีทางใจเเล้ว

หรือเรียกกระทบที่กาย เเต่ไม่กระทบที่ใจครับ

เพราะความยินดี ยินร้าย เป็นเหตุของตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติ ชรามรณะ

พระอรหันต์สิ้นความยินดี ยินร้าย จึงไม่มีตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติ ชรามรณะ

ร่างกายมันตาย.. ไม่ได้มีใครตาย
ร่างกายมันหิว.. ไม่ได้มีใครหิว
ร่างกายมันปวดอุจจาระ.. ไม่ได้มีใครอุจจาระ

 

มรรค 8 เป็นทางปฏิบัติ
ไม่ใช่มีความหมายว่า
มรรค=ปฏิบัติตามมรรค 8
อย่างที่คุณว่าครับ

 

อย่าว่าอย่างงั้น อย่างงี้เลยนะครับ
ที่เเย้งเพราะต้องการให้เข้าใจถูก เห็นถูกครับ

ถ้าที่กล่าวมา ถูกต้อง สมบูรณ์ ผมคงไม่เเย้งอะไรหรอกครับ

 

จิตวางจิต ลัทธิร่างทรง
มีจิตมากกว่าหนึ่งจิต

ไม่มีใครหิว คงไม่มีใครกิน
ตอนนี้นู๋อายุ18 นู่ยังกินข้าวกินอาหารอยู่ไหม
นู๋ยังอุจจาระอยู่ไหม

 

มีทางแต่ไม่ออกเดินทาง
มันจะถึงจุดหมายไหม

 

น้าถามนู๋สั้นๆนะ
นิพพานมีจริงไหม

 

จิตวางจิตด้วยปัญญาอันยิ่ง
คำนี้ผมกล่าวถูกครับ คุณไม่เข้าใจเอง

เเละผมจะไม่อธิบายตรงนี้ เพราะคุณถือตนว่าโตกว่าผม รู้กว่าผม เก่งกว่าผม เพราะฉะนั้นเสียเวลาที่จะอธิบายครับ ไว้ให้ผู้รู้คนอื่นมาอธิบาย หรือตอบให้เเทนละกัน

 

ที่นู๋ว่าปัญญาอันยิ่ง.. ปัญญาใคร

 

ว่องๆ

 

ไม่มีศีลมีแต่ธรรมเมา555
(เคบลองหมวดศีลแบบไม่เอากุศลมาอุด
ถึงกะร้องบรรเทิงจัด)

 

เเหม่... ลุง

 

วิจิกิจฉา.. ความลังเลสงสัย กิเลสอันปุถุชนยังละไม่ได้

การตั้งคำถามว่านิพพานมีจริงมั้ย..?
ก็เปรียบดังกับการถามว่าพระพุทธเจ้ามีจริงมั้ย..

สงสัยนิพพาน ก็ได้ชื่อว่าสงสัยพระรัตนตรัย

เพราะ..

สงสัยนิพพาน ก็ได้ชื่อว่าสงสัยพระพุทธเจ้า เพราะพระพุทธองค์สอนการปฏิบัติให้ถึงความดับสนิทไม่เหลือของกิเลส คือ "นิพพาน"

สงสัยนิพพาน ก็ได้ชื่อว่าสงสัยพระธรรม ว่าให้ผลถึงความดับสนิทของกิเลส คือ "นิพพาน" ได้จริงมั้ย..?

สงสัยนิพพาน ก็ได้ชื่อว่าสงสัยพระสงฆ์ ว่ามีผู้ปฏิบัติถึงความดับสนิทของกิเลส คือ "นิพพาน"
ว่ามีอยู่จริงมั้ย..?

-----------------------

 

นิพพานมีจริงมั้ย..?

อวิชชามีอยู่.. วิชชาจึงมีอยู่
กิเลสมีอยู่..ความดับกิเลสจึงมีอยู่

ความทุกข์มีอยู่.. ความพ้นทุกข์จึงมีอยู่
ภพชาติมีอยู่..ความสิ้นไปของภพชาติจึงมีอยู่

พระศาสนามีอยู่.. พระธรรมจึงมีอยู่
พระธรรมมีอยู่.. ผู้บรรลุธรรมจึงมีอยู่

"มิจฉาทิฏฐิมีอยู่.. สัมมาทิฏฐิจึงมีอยู่"


ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติ.

 

ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำอีกครั้งนะครับพี่ (^_^) เป็นคำแนะนำที่เป็นประโยชน์สำหรับผมมากๆครับพี่ _/|\_ ผมมีข้อสงสัยรบกวนเรียนสอบถามพี่ @ซื่อบื้อทึ่ม (AKA. ไร้คม) นิดนึงครับ _/\_ ประเด็นที่พี่@ซื่อบื้อทึ่ม โพสต์ชี้แนะระบุไว้ว่า “… ความรู้ในอดีตทั้งหลายที่เคยฝึกมาจะผุดขึ้นมาให้เห็น ฝึกมามากจะผุดขึ้นมามาก ผุดขึ้นมาตามที่เคยฝึกมา…” ถ้าเราไม่อยากได้ และ ไม่ต้องการ “ความรู้ในอดีตทั้งหลายเหล่านั้น” เลยนะครับพี่ … เราต้องทำอย่างไรครับพี่? กำหนด “รู้” เฉยๆ “รู้” ซื่อๆ ตามอาการ ตามความเป็นจริงในปัจจุบันขณะ แล้ว มันจะหายไปหรือดับไปหรือไม่ครับ? ผมไม่ต้องการ “ความรู้ในอดีตทั้งหลายเหล่านั้น” นะครับพี่... ถ้าพี่ @ซื่อบื้อทึ่ม สะดวกและมีเวลาว่าง… ผมรบกวนพี่ช่วยกรุณาตอบข้อสงสัยผมนิดนึงนะครับ _/\_ ขอบพระคุณครับ _/|\_

 

คนทุกคนย่อมรู้ว่า
ตัวเองมีทรัพย์อยู่เท่าใด
และสามารถใช้ทรัพย์ได้เท่าที่มี
คนมีทรัพย์อยู่หนึ่งแสนอยู่ในธนาคาร
ไม่ต้องการทรัพย์ไม่อยากได้ทรัพย์
ก็ปล่อยไว้อย่างนั้นไม่ต้องเอาออกมาใช้
ปัญญาความรู้ความสามารถก็เช่นกัน

 

ผมมีข้อสงสัยรบกวนเรียนสอบถามพี่ @ซื่อบื้อทึ่ม (AKA. ไร้คม) เพิ่มเติมอีกนิดนึงนะครับ _/\_ ในตรรกะ ความรู้ และ หลักการเหตุผลทั่วไประบุไว้ว่า “กล้ามเนื้อ กระดูก ข้อต่อหรืออวัยวะร่างกายส่วนใดที่ไม่ได้ใช้งานนานๆ มันจะลีบเล็กและเสื่อมสมรรถภาพลงไป… ความรู้ ความสามารถ และทักษะต่างๆก็เช่นเดียวกัน” หลักการที่กล่าวมาดังกล่าวข้างต้นนี้… สามารถนำมาใช้กับ “ความรู้ในอดีตทั้งหลายเหล่านั้น” ให้มันหายไปได้หรือไม่ครับพี่? ขอบพระคุณครับ _/|\_

พี่ @ซื่อบื้อทึ่ม [^_^] การ์ดอย่าตกโดยเด็ดขาด นะครับ _/|\_ COVID-19 มันใกล้ตัวเรามากๆครับ (^ ^) ด้วยความปรารถนาดีครับ _/\_ … บุญรักษาครับ _/|\_

 

กล้ามเนื้อหนังเอ็นกระดูก
ร่างกายทุกส่วนทั้งหมดของทุกคน
ย่อมมีอายุการใช้งาน
ใช้งานมันมากมันก็เสื่อมเร็ว
ใช้งานน้อยมันก็เสื่อมช้า
เป็นไปตามกฏของธรรมชาติ
ที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว
เปรียบเหมือนเกวียน
ใช้งานหนักมากมันก็พังไว
เรื่องความรู้
ถ้าไม่มีปัญหาเกี่ยวกับสมองไม่เสื่อม
เรื่องทักษะก็ไม่เสื่อมถ้าสมองยังปกติดี
เรื่องความสามารถ
จะเสื่อมไปตาม
ความแก่เฒ่าชราวัยของร่างกาย

ส่วนเรื่องความรู้ทั้งหลายในอดีตชาติ
ไม่มีใครเกิดปุ๊ปแล้วรู้ทันที
บางคนหลงไปกับ,รูป
รส,กลิ่น,เสียง,ทั้งชาติก็มี
บางคนมีเหตุปัจจัยมากระตุ้น
ให้ระลึกความทรงจำในอดีตก็มี
บางคนมาฝึกสมาธิจนเห็นอดีตก็มี

ความรู้ทั้งหลายในอดีตชาติ
ไม่มาฝึกสมาธิ
ไม่มีเหตุปัจจัยมากระตุ้นให้ระลึก
ใช้ชีวิตปกติธรรมดา
มันก็หายไปเองอยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ยุ่งยากเสียเวลา