ร่องรอยแห่ง จิตพระอริยะเจ้า ที่เราจะต้องฝึกตาม จะต้องรู้ จะต้องมีในใจ

พระ สอนผิดกันเยอะ ตรงนี้ ก็คือ
หัวใจของพระพุทธศาสนา ควรจะเป็น พระไตรลักษณะสามอย่าง
คือ ความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ ความไม่มีตัวเราอยู่ในนั้น
สามอย่างต่างหากที่เป็น หัวใจของพระพุทธศาสนา
ที่ พระจะต้องเอาไปสอนให้มากกว่า พระไตรรัตนะสามอย่าง

"ใครเข้าใจ พระไตรลักษณะสามอย่างได้ดี ก็จะเป็น
พระอริยะเจ้าได้ดีเหมือนกัน ตามไปด้วย"

 

มันก็จริงนะ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา เกือบทั้งหมดบนโลก ไม่คิดอย่างนั้นเพราะจะคิดได้ก็ต่อเมื่อ มีหนึ่งในสามสิ่งมากระทบ แต่เอาเถอะเพราะพระศาสดากล่าวไว้แล้วว่า โดยปกติมันก็เป็นดังนั้น แต่เสียดายที่ถ้าไม่มีเหตุอันใดก็จะไม่มองเห็นว่า นั่นผลที่เกิดแต่เป็นผลที่ไม่อาจกำหนดได้ เพราะมันล่วงเลยไปแล้ว เป็นกฏไตรลักษณ์ แปลกใจเหมือนกัน ถ้าเรายอมรับมันตั้งแต่ต้นว่า หนทางที่ทำให้ทุกข์มีจริง หนทางที่สิ่งนั้นเป็นอนิจจังก็มีจริง และหนทางที่สิ่งต่างๆกลับกลายเป็นอนัตตา เรายังอยากจะทำมันอีกไหม เหมือนดาบสองคมเลยนะ แต่จริงๆ มันคมเดียว ไม่สองคม

 

ใช่แล้วครับ เมื่อก่อนตอนที่ เราเป็นมิฏฉาทิฏฐิ
เรากลับมองไม่เห็น ความสำคัญของกฏแห่งพระไตรลักษณะสามอย่าง
ไม่อย่างนั้นเราคงบรรลุธรรมเป็น พระโสดาบัน ได้นานแล้ว
เราไปเห็น ความสำคัญของสมาธิมากเกินไป เราเลยเล่นแต่สมาธิ
จนหลงติดในสมาธิ กลายเป็น สังโยชน์ตัวที่สิบเอ็ดไป
หากเราเข้าใจใน หลักพระไตรลักษณ์สามอย่าง ตั้งแต่แรก
ป่านนี้คงจะบวชไม่สึกแล้ว น่าเสียดายเวลาอยู่เหมือนกัน

 

สติ กับ กิเลส ไม่เคยมาเจอกันมาก่อน

 

https://www.youtube.com/channel/UCr7UqC1KMXw3WssX51DawvA

 

วิธี ทรงอารมณ์เข้าพระนิพพาน
โดยท่องว่า "นิพพานัง ปรมัง สูญญัง"
หรือ "นิพพานหมดไม่เหลืออะไร"

ที่นี่ หากเวลาตอนนอน มี ผู้มาทดสอบท่าน
ในรูปแบบต่างๆ บังคับให้ท่านเลิกไปนิพพาน
หรือ ถามว่า "ท่านจะไปนิพพาน แล้ว นิพพานคืออะไร"
ท่านก็ตอบไปว่า
"นิพพาน คือ การดับไม่เหลือของอดีตและอนาคต นั่นเอง
สิ่งอื่นเราไม่หวัง เราหวังไปแค่ นิพพาน แค่นั้น"