ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

เคยชิน ทำให้เกิดเวทนา เจตนา ผัสสะ ขึ้นมา

 

คนเรามักจะกลัวของที่เราไม่รู้จัก
พอรู้จักกะเหมือนเดิมนะ55

 

รู้จักก็กลัว ไม่รู้ก็กลัว ได้เหมือนกัน

 

เช่นความทุกข์

 

เราไม่รู้จักมันจริงๆนะดิ
ของทุกอย่างมันดับไปเองอยู่แล้ว
แต่ปล่อยมันดับไปโดยเราไม่รู้มันกะเป็นโมหะ
มันอยู่ที่เราจะทำงัยกะมัน
ถ้ามันไม่มีผลอะไรกัเรามากหมายปลาอยมันดับเองกะได้
ถ้ามีผลมากเรากะเข้าไปจัดการ
มันถึงบอกกันยากว่าควรทำอย่างงัย

 

หลายคน ยังเข้าใจผิด ว่า ความตายคือความดับ

 

อนาคตกะมาจากปัจจุบันนี้ละ
ทำรัยไม่ได้กะทำใจให้สตองยอมรับผลที่ตามมา
เดียวมันกะดับให้ดู
นั่งลุ้งหน้าแดงหน้าดำที่เดียว555

 

เพราะเราไม่เคยทำให้ อดีตและอนาคต เป็นหนึ่งเดียวกันได้

 

กะทำได้ยากคนที่จะวางภาระได้
ทำเรื่องยากไม่ได้ปกติ
แต่เรื่องง่ายๆอย่าพลาดแค่นี้กัพอหาความสุขให้ตัวเองได้แล้ว

 

แสดงว่าตอนเรียนไม่เคยได้ซีในตำนาน555
บทสอบชีวิตไม่มีใครทำผ่านได้หมดหลอก
แต่เรื่องง่ายๆๆละพลาดนี้มันควรพิจารณาตัวเอง

 

ความสุขระดับไหน กามสุข รูปสุข อรูปสุข สุดท้ายคือราคะเหมือนกัน

 

เพราะเราไม่เคยทำให้สุด จนถึงที่สุดจริงๆ จึงมองไม่เห็น

 

ว่าสิ่งใดอยู่หลังสุด

 

เหมือนเห็นคนตาบอด แขนขาด ขาขาด เรารู้ได้เช่นรัย ว่า ต้องลำบาก ทั้งๆที่เราไม่ได้ตาบอด แขนขาด ขาขาด เหมือนเค้า

 

กะวิชชา ที่เราได้เรียนมาละ ทำให้รู้ได้

 

เมื่อเราเคยชินแต่ อาศัยวิญญาณรับรู้ มากกว่า ให้รู้ แล้วจะมีทานบารีไปเพื่ออะไร

 

ยิ่งให้ยิ่งได้

 

ความสุขกะเหมือนข้าวเราต้องกินไว้เลี้ยงร่างกายละ
ความสุขกะไว้เลี้ยงจิตใจ

 

ไว้เป็นกำลังให้กาวเดินงัย
ไม่มีกำลังจะไปถึงปลายทางเหรอ

 

ไม่มีใครแข็งแรงแต่เกิดเนาะ