มนุษย์โลกภายใน 5 ปี จะเหลือประมาณ 500 ล้านคน และคนจะบรรลุมรรคผลนิพพานง่ายมาก

มีคนถามผมว่าไม่กลัว ภูติผีปีศาจ สัมภเวสี เหรอ
ผมอยู่มิติที่สูงกว่าคำว่ากลัว คำว่าหลอกหลอน ผมตื่นรู้จากมิติเก่า ผมอาจะไม่ใช่พระ แต่จิตวิญญาณผมตื่นรู้ จากมิติเก่า (หวังว่าผมจะได้พบเพื่อน) ร่างนั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ถูกเด็ดจิตเด็ดร่างเมื่อไหร่ จำเป็นต้องเฉาตาย

 

ในมิติทีสูงกว่า พวกเขาไม่ใช่ ภูติผีปีศาจ สัมภเวสี แต่พวกเขาคือเพื่อนร่วมทาง...
ข้าไม่รู้อาการขนลุกหลายๆครั้ง
เกิดจากจิตเป็นอะไรกันแน่ บางครั้งมันก็หนาวๆ เย็นๆ

 

อันทุกข์ไว้นานกะเป็นสาเหตุหนึ่งของการขนลุกได้ครับ

 

มาเว็บพลังจิต มีไหมสักคน ท่านใดก็ได้ ที่รู้จริง ขนาดเกิดอะไรขึ้นยังไม่มีท่านใดรู้เลย มีพระอาจารย์ท่านไหนรู้จริง แนะนำด้วยนะครับ ผมจะไปหา...

 

นิพพานังปรมังสุขัง

 

พระพุทธเจ้าก็ให้งูใหญ่มาตาม ตามไปหาใครอีกก็ยังไม่รู้ พระอาจารย์ไหนอีกก็ไม่บอก

 

ผมนอนจนจะเป็นแผลกดทับแล้ว555

 

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนสินะ ทำไมไม่ตามไปสอนในท้องก่อนเกิดเลยล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีคำว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

 

ตกลงมันมิติที่5 หรือที่ 10กันแน่เอาให้แน่

ตาเดียวนี้ไม่ 5 แล้วนะท่านเกษม

 

พระอาจารย์ที่ไหนที่เก่งๆ เค้าว่าดีมีฤทธิ์เดช รู้จริง
ก็ไม่สู้กับ ตัวเราเองที่รู้ตัวเองดี
การรู้ตัว ก็คือ ยอดคน นั่นเอง
ไม่ต้องไปหาดูที่ไหน ใครก็ฝึกเป็นยอดคนได้
ถ้าได้ ฝึกการรู้ตัว อยู่เสมอๆ

 

เรื่องแบบนี้ มีแต่พระพุทธเจ้าเท่านั้น ที่จะรู้แจ้งแทงตลอด ทุกสรรพสิ่งในสากลจักรวาลนี้ครับ ระดับสติปัญญาของผม เป็นเพียงสาวกภูมิธรรมดาเท่านั้นเอง ยังไม่อาจไปรู้เรื่องราวลึกซึ้งมากมายขนาดนั้นได้ ยกตัวอย่างเรื่องของมาร ที่หลายคนในเว็บพลังจิต ยังเข้าไปหลงติดกันอยู่มาก ก็ยังหาทางออกกันไม่ได้เลยครับ

บำเพ็ญพุทธภูมิ

ในการบำเพ็ญบารมีของพุทธภูมินั้น จะบริจาคทรัพย์จนหมดก่อนจึงเรียกว่า บารมี ๑๐ ทัศ จากนั้นจะอุทิศแรงกายจนอาจต้องเสียสละเลือดเนื้อหรืออวัยวะ เช่น การออกศึก ปกป้องประเทศ ช่วยเหลือมวลมนุษย์ หรือ การบริจาคอวัยวะถวายเป็นพุทธบูชาจึงเรียกว่า บารมี ๒๐ ทัศ จากนั้น จะเข้าสู่การเสียสละชีวิต เช่น การยอมตายเพื่อผู้อื่น, ฆ่าตัวตายถวายพุทธบูชา จึงได้เข้าสู่บารมี ๓๐ ทัศ ช่วงนี้แบ่งได้เป็นสามระยะคือ

บารมีต้น ช่วงเสวยบุญเป็นเศรษฐี มีทรัพย์ในการทำบุญทำทานได้มากมาย เป็นช่วงที่ดวงจิตหลังได้รู้ตนเองว่าปรารถนาพุทธภูมิแล้ว จะบำเพ็ญ "ทศบารมี" ในขั้นต้น ในขั้นนี้พระโพธิสัตว์ จะทรงใช้ "ทรัพย์สิน" ในการบำเพ็ญเพียรเสียโดยมาก จะเกิดมาร่ำรวย เป็นผลบุญจากการได้ถวายพุทธบูชา จะได้มาเกิดในพระพุทธศาสนาและทำนุบำรุงพุทธศาสนาด้วยทรัพย์ของตนนั้น แต่ยังไม่สามารถที่จะเข้าไปเปลี่ยนแปลงหรือบริหารงานด้านพุทธศาสนามากนัก ช่วงนี้ จะไม่ได้พบพระพุทธเจ้า จำต้องบำเพ็ญเพียรด้วยความคิดของตนเอง ไม่มีผู้ใดสั่งสอน จึงมีทั้งทำดีและทำพลาดไปบ้าง แต่ผลยังไม่ขยายวงกว้างนัก ได้ทั้งผลบุญและบาปกรรมเปื้อนติดตัวไประดับหนึ่ง ยังไม่มีบริวารมากนัก ความเสี่ยงที่จะทำงานผิดพลาดจึงยังน้อย เพียงสะสมคุณงามความดีเบื้องต้นไปก่อน ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสังคมที่เลวร้ายได้ กำลังบารมียังไม่พอ

บารมีกลาง ช่วงเสวยบุญเป็นราชามีอำนาจและบริวารมากมายทำกิจได้มาก เป็นช่วงที่ดวงจิตมีบุญบารมีมากมาย เหนือกว่ามารในสวรรค์ชั้นสูงสุด เป็นผลจากการบำเพ็ญบารมีที่สะสมมา จะมีทั้งบริวารมากมาย และทรัพย์มากมาย ในขั้นนี้ จะเริ่มเปลี่ยนแปลงสังคมตามความคิดของตนเอง ทำให้พระโพธิสัตว์อาจจะเริ่มหลงทาง เพราะหลงในผลบุญที่มีมากมายนั้น เริ่มได้รับอนุญาตให้เกิดมาพร้อมทรัพย์สินและบริวาร และเริ่มได้ปกครองประเทศ ได้เกิดเป็นพระราชา ซึ่งหากปกครองประเทศได้ดี ก็จะได้ผลบุญมากก็จะยิ่งต่อยอดบุญได้มากขึ้นไปอีก หากหลงทางก็จะกลายเป็นมารได้ จะต้องไปจุติยังสวรรค์ชั้นมาร เพื่อปกครองพวกมารอยู่ยาวนาน ต้องเป็นมารเพื่อปกครองมารได้ และรอเวลาอีกยาวนานกว่าจะได้มาเกิดเป็นมนุษย์อีกรอบหนึ่ง

บารมีปลาย เป็นช่วงที่ดวงจิตมีบุญบารมีสูงสุด พร้อมที่จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว เนื่องจากได้พ้นภพมารแล้ว ได้ละเลิกทิฐิจากความเป็นมารแล้วเพราะได้พบกับคู่ปรับแล้ว แต่ยังมีกรรมที่สะสมมาในแต่ละชาติต้องชดใช้ จากนั้น จึงมาเกิดเป็นคนยากจน ไร้ทรัพย์สินและบริวาร เพื่อแสวงหาสิ่งที่เป็นพื้นฐานธรรมดา เหมือนพระพุทธเจ้าช่วงที่ทรงสละราชสมบัติเพื่อออกผนวช ซึ่งไม่สนใจลาภยศเงินทอง หรือเรื่องราวความวุ่นวายทางโลก ใช้เพียงลำพังตัวคนเดียว ด้วยกำลังสติปัญญา ยังความเมตตาโปรดสัตว์

ตัวอย่างเช่น พระพุทธเจ้าในชาติที่ทรงปราบ "รากษส" ทรงเกิดเป็นคนยากจน และมีแม่ที่อดอยาก ดังนั้น จึงทรงอาสาปราบรากษสเสี่ยงตายเพื่อหาเงินเลี้ยงแม่ จนในที่สุด ปราบรากษสได้ด้วยตัวคนเดียว เป็นต้น ช่วงบารมีปลายนี้ยิ่งต้องระวังกรรมที่เปื้อนไปสู่ชาติที่ได้ตรัสรู้ให้มาก เพราะหากยังมีเศษกรรมเปื้อนไป ก็จะยังผลให้พระศาสนาในชาติที่ตรัสรู้นั้น ได้รับผลกรรมไปด้วย เช่น การฆ่ารากษสของพระพุทธเจ้าในชาติที่บำเพ็ญเพียร ยังผลให้ท่านมีอายุเพียง ๘๐ พรรษา ไม่อาจทำกิจตามพุทธศาสนาได้สมปณิธานที่ตั้งใจ ในชาติที่บำเพ็ญบารมีปลาย จึงต้องใช้ "ปัญญาและเมตตา" ให้มากขึ้น แม้มีสิ่งยั่วยุก็ตาม เพื่อไม่ให้กรรมเปื้อนติดตนไปในชาติสุดท้าย

ที่มา http://www.buddhapoom.com/index.php/topic,21.0.html

 

เรื่องจริงไม่ได้โม้...สายน้ำหลั่ง กรากเชี่ยว หวาดเสียวใจ​

เหตุธารน้ำแข็งหิมาลัย จะสะเทือนไทยในระยะเวลาอันใกล้! 11 ก.พ. 2021
​

 

ต้องสละกายและชีวิต เพื่อเป็นพุทธบูชา เข้าสู่พุทธภูมิ ให้ทันในชาตินี้ เพราะความสำคัญตนทำให้จิต ปล่อยวางได้ยาก แม้แต่จิตเองยัง ยินดียินร้าย อาศัยเหยื่อมารเป็นอารมณ์ พาไปติดอยู่ จมอยู่ ในโลกนี้ โลกหน้า อยู่เรื่อยไป

 

มิติหลอน

ไม่หลอนหรอก
ความรักเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนอัตวิบาตกรรมเหมือนตนและทะเลาะกับแม่ก่อนตาย

**เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม?**
ไม่ใช่สัญญา แต่เป็นการเตือนสติว่า
จะทำอะไรก็ตาม อย่าคิดว่าตนเองเดียวดาย
ถึงไม่มีคนเป็นเพื่อน แต่จิตที่ห่วงใยและเป็นกุศล
ก็ย่อมไม่อยากให้มนุษย์คิดฆ่าตัวตายอย่างนั้น

 

อยากหนาวไหม ท่านเกษมอยากหนาวไหม น้ำแข็งจะได้ไม่ต้องละลาย อย่าว่าผมอวดอุตริเลย ผมไม่ใช่พระ

 

ผมกะเคยคิดฆ่าตัวตายนะแต่กะกลัวบาป
เลยคิดวิธีตายแบบธรรมชาติ
กลั่นใจตายถ้าตายคงไม่บาป
เลยนอนเฉยๆจัดท่าสวยๆ
พยายามกลั่นใจตาย
แต่เดชะบุญกลับไม่ยอมตาย
เลยเบื่อกลั่นใจตายแล้วไปหาอะไรทำ

 

อย่าหัวเราะนะคร้ามีแต่อัจฉริยะเท่านั้นที่คิดได้
ฆ่าตัวตายอย่างงัยไม่ให้บาป
กลั่นใจตายเป็นทางเลือกสำหรับผู้ที่ยากตาย
แต่กลัวบาป

 

บาปจ้ะ
กลั้นใจตายก็บาป
บาปแต่ เจตนากรรมแล้ว

 

เดี๋ยวไปเลี้ยงแมว แปป

 

แสดงว่าไม่เคยลอง55
คนเรากลั่นใจตายไม่ได้เป็นระบบอัตโนมัติของร่างกาย
ใครกลั่นใจตายได้ยกให้เป็นตำนาน555