ไม่รู้จักกัน

ความเคลื่อนไปของวัฏสงสาร

จุดกำเนิดแห่งแสงสว่างย่อมสว่างไสวอยู่อย่างนั้น ความเปลี่ยนแปลง เคลื่อนไป เป็นเพียงแวดล้อม จึงดูเหมือนว่าบางครั้งแสงนั้นมืดมน แสงนั้นสลัวลาง แสงนั้นเจิดจ้า

วัฏสงสารเปรียบเสมือนแวดล้อมที่เคลื่อนไปไม่มีวันจบสิ้น
จิตสว่าง จิตมืดบอด เกิดจากอุปาทาน (อวิชชา)

 

อายุ...อย่านับเลย เกิดก่อน เกิดหลัง ก็ล้วนต้องดับเหมือนกัน

ชื่อ...อยากเรียกอะไรก็เรียกไป

ที่อยู่...ในใจของผู้ที่ระลึกถึง

คำตอบเหมือนจะกวนๆ นะ แต่ไม่ได้กวน อย่ายึดเลย ก็แค่สิ่งสมมติ

 

ดวงเนตรสีเขียวขี้ม้า ดวงแก้วสีเขียวมรกต ตอนจะลงสีก็ใช้สีที่มีอยู่ ยังไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ไปซื้อหาใหม่ ก็คงมีแต่สีเขียว สีน้ำเงิน สีทอง เหลือแค่ก้นกระปุก คิดไปว่าตกลงองค์นี้คือใคร...จิตผุด..."องค์อินทร์คำไหล" ฮ้า...ใช่หรอ ลักษณะนี้หรอ สีนี้หรอ ไอ้เราก็ไม่ใช่พญานาค ไม่ใช่ลูกหลานพญานาค สื่ออะไรก็ไม่ได้ มีแต่แว้บไปแว้บมา....555

ปั้นเล่นแก้ว่างจ้า

 

กสิณ คือวิธีการปฏิบัติสมาธิแบบหนึ่งในพระพุทธศาสนา มีความหมายว่า เพ่งอารมณ์ เป็นสภาพหยาบ สำหรับให้ผู้ฝึกจับให้ติดตาติดใจ ให้จิตใจจับอยู่ในกสิณใดกสิณหนึ่งใน 10 อย่าง ให้มีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว จิตจะได้อยู่นิ่งไม่ฟุ้งซ่าน มีสภาวะให้จิตจับง่ายมีการทรงฌานถึงฌาน 4 ได้ทั้งหมด กสิณทั้ง 10 เป็นพื้นฐานของอภิญญาสมาบัติ

การเพ่งกสิณนับว่าเป็นอุบายกรรมฐานกองต้น ๆ ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงบัญญัติไว้ ว่าด้วยการปฏิบัติสมาธิภาวนาเพื่ออบรมจิต (อันเป็นแนวทางแห่งการบรรลุสำเร็จมรรคผลนิพพาน หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารนี้ออกไปได้) ซึ่งอุบายกรรมฐานมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสี่สิบกอง ภายใต้กรรมฐานทั้งสี่สิบกองนั้น จะประกอบไปด้วยกรรมฐานที่เกี่ยวเนื่องกับการเพ่งกสิณอยู่ถึงสิบกองด้วยกัน

การเพ่งกสิณ คือ อาการที่เราเพ่ง (อารมณ์) ไม่ได้หมายถึงเพ่งมอง หรือจ้องมอง ไปยังวัตถุหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง อาทิเช่น พระพุทธรูป เทียน สีต่าง ๆ หรือแม้กระทั่งอากาศ ฯลฯ แล้วเรียนรู้ รับรู้/บันทึก สภาพหรือคุณสมบัติเฉพาะ ของวัตถุ (ธาตุ) หรือสิ่ง ๆ นั้นไว้เช่น เนื้อ สี สภาพผิว ความหนาแน่น ความ เย็นในจิตจนกระทั่งเมื่อหลับตาลงจะปรากฏภาพนิมิต (นิมิตกสิณ) ของวัตถุหรือสิ่ง ๆ นั้นขึ้นมาให้เห็นในจิต หรือแม้กระทั่งยามลืมตาก็ยังสามารถมองเห็นภาพนิมิตกสิณดังกล่าวเป็นภาพติดตา

การเพ่งกสิณจัดเป็นอุบายวิธีในการทำสมาธิที่มีดีอยู่ในตัว กล่าวคือ การเพ่งกสิณเป็นเสมือนทางลัดที่จิตใช้ในการเข้าสู่สมาธิได้อย่างรวดเร็วและง่ายดายกว่าการเลือกใช้อุบายกรรมฐานกองอื่น ๆ มากมายนัก ทั้งนี้เนื่องจากแนวทางในการปฏิบัติสมาธิภาวนาด้วยการใช้อุบายวิธีการเพ่งกสิณนั้น จิตจะยึดเอาภาพนิมิตกสิณที่เกิดขึ้นมาเป็นเครื่องรู้ของจิต แทนอารมณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในจิต และเมื่อภาพนิมิตกสิณเริ่มรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกันกับจิต จิตก็จะรับเอาภาพนิมิตกสิณนั้นมาเป็นหนึ่งเดียวกันกับจิต

จากนั้นภาพนิมิตกสิณดังกล่าวจะค่อย ๆ พัฒนาไปเองตามความละเอียดของจิต ซึ่งจะส่งผลให้เกิดมีความเปลี่ยนแปลงขึ้นกับภาพนิมิตกสิณนั้น เริ่มตั้งแต่ความคมชัดในการมองเห็นภาพนิมิตกสิณที่ปรากฏขึ้นภายในจิต และสามารถมองเห็นภาพนิมิตกสิณนั้นได้อย่างชัดเจน ราวกับมองเห็นด้วยตาจริง ๆ ไปจนกระทั่งการที่จิตสามารถบังคับภาพนิมิตกสิณนั้นให้เลื่อนเข้า-เลื่อนออก หรือหมุนไปทางซ้าย-ทางขวา หรือยืด-หดภาพนิมิตกสิณดังกล่าวได้ อันเป็นพลังจิตที่เกิดขึ้นจากการเพ่งนิมิตกสิณ

แต่ในที่สุดแล้วภาพนิมิตกสิณทั้งหลายก็จะมาถึงจุดแห่งความเป็นอนัตตา อันได้แก่ ความว่างและแสงสว่าง กล่าวคือ ภาพนิมิตทั้งหลายจะหมดไปจากจิต แม้กระทั่งอาการและสัญญาในดวงจิตก็จะจางหายไปด้วย จากนั้นจิตจึงเข้าสู่กระบวนการของสมาธิในขั้นฌานต่อไปตามลำดับ

(ก๊อปมาซิจ้ะ จากไหนจำไม่ได้แล้ว ลำพังตัวเองคงเขียนอะไรยาวๆ ไม่ได้ สัญญา สังขารมันเกิด-ดับ ไวมาก)

 

จะไปด่าทำไม ต้องขอบคุณซิที่คุณมาสร้างสีสันต์ให้กระทู้นี้

เราไม่ได้คิดมากนะ เวลาทำอะไรเราทำด้วยจิตว่าง พอทำเสร็จแล้วค่อยพิจารณาปรุงแต่ง มันก็ขำๆ ฮาๆ ดี

 

อาการ 32

เกศา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ มังสัง นะหารู อัฐิ อัฏฐิมิญชัง วักกัง หะทะยัง ยะกะนัง กิโลมะกัง ปิหะกัง ปัปผาสัง อันตัง อันตะคุณัง อุทะริยัง กะรีสัง ปิตตัง เสมหัง ปุปโป โลหิตัง เสโท เมโท อัสสุ วะสา เขโฬ สิงฆานิกา ละสิกา มุตตัง มัตถเก-มัตถลุงคัง

เอาไว้ท่อง

 

บทพิจารณาอาการ 32

คำว่า อาการ 32 เป็นคำที่มาจากคติในทางพระพุทธศาสนา ที่ถือว่าร่างกายของคนเราสามารถพิจารณาจำแนกออกเป็นธาตุทั้ง 4 คือ ปฐวีธาตุ (ธาตุดิน) อาโปธาตุ (ธาตุน้ำ) เตโชธาตุ (ธาตุไฟ) และ วาโยธาตุ (ธาตุลม) ในจำนวนธาตุทั้ง 4 นี้ มีอยู่ 2 ธาตุ ที่สามารถจับต้องได้ คือ ปฐวีธาตุ กับ อาโปธาตุ

ปฐวีธาตุ เป็นธาตุที่มีลักษณะแข้นแข็ง มี 19 อย่าง ได้แก่ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เยื่อในกระดูก ม้าม หัวใจ ตับ พังผืด ไต ปอด ไส้ใหญ่ ไส้น้อย อาหารใหม่ อาหารเก่า กับ มันสมอง อีก 1 อย่าง รวมเป็นทั้งหมด 20 อย่าง ส่วน อาโปธาตุ เป็นธาตุที่มีลักษณะเอิบอาบ มี 12 อย่าง ได้แก่ ดี เสลด หนอง เลือด เหงื่อ มันข้น น้ำตา เปลวมัน น้ำลาย น้ำมูก ไขข้อ มูตร หากเรานับรวม ปฐวีธาตุ และ อาโปธาตุ ก็จะได้ 32 อย่าง เราจึงเรียกว่า อาการ 32 ซึ่งตรงกับภาษาบาลีว่า ทวัตติงสาการ อาการ 32 จึงมิได้หมายถึงอวัยวะ 32 ส่วน อย่างที่หลายคนเข้าใจ แต่หมายถึงส่วนที่ประกอบขึ้นเป็นร่างกายของเราตามที่กล่าวมาเบื้องต้น

 

หาเสพสิ่งจรรโลงใจบ้าง...ไรบ้าง

 

มีแต่คน ปสด คุยกับรุ่นใหญ่ดีกว่า

 

ไม่รู้จะคุยอะไร คุยไปก็คงอ้างอนัตตา
คงไม่มีความจริงสักอย่าง
ถ้าคิดว่าเป็นเวรกรรมเราก็คงไปทำเธอเอาไว้ก่อนสินะ ถึงมาทำคืน
เราไม่รู้จักกันจริงๆ
จริงๆแล้ว เธอรู้จักเรา แต่เราไม่รู้จักเธอตะหาก
จะคบคุยกันต่อไปก็
ไม่สามารถเชื่อใจได้จริงๆนั้นแหละ
ที่จริงก็เชื่อใครไม่ได้สักคนเลยจริงๆ
อภิญอะไรต่างๆ ก็ขอสรุปว่า ไม่จริงเหมือนกัน คงใช้วิธีอะไรสักอย่างนั้นแหละ มายาแท้ๆ

ั

 

ภาพที่งดงาม ย่อมจรรโลงใจให้สดชื่น ใครๆ ล้วนชื่นชมชื่นชอบ ความสบายที่เกิดขึ้นทางตา ทางหู ทางจมูก ท่างลิ้น ทางกาย ทางใจ นั่นแหละคือความงดงาม

จะทำ พูด คิด สิ่งใดถ้าเกิดความสบายขึ้นทั้งตนเอง และผู้อื่น ย่อมเป็นความประทับใจ กุศลก็เกิดขึ้นง่าย

ได้เกิดมาเป็นสัตว์สังคม สัตว์สังคมจะมีสังคมหรือไม่มีสังคม ก็ต้องมีการได้พบปะกันอยู่ดี

 

คุณbird180531 อารมณ์ดีจัง ฮาได้ทุกเม้นท์

 

มันก็เป็นแบบนี้หละ
เมื่อเราเข้าใจ บ้างอย่างก็ต้องไม่เข้าใจ
เข้าใจแล้ว แล้วก็จะไม่เข้าใจ
มันเป็นอนัตตา ตัวตนคือ อัตตา พระองค์ไม่ได้บอกไว้ เหตุใหจึงไม่บอกไว้ เหตุนั้น
เพราะเราทุกคน ค้องทำด้วยปัญญาตัวเอง"มั้ง"

 

บ้างอย่างเราก็กลัวนะเธอ แต่มันดีกว่า เราปกปปิดความคิดตัวเอง ความรู้สึกในใจ(สมุทัย)
ไม่มีใครรู้ บอกไปก็ไม่มีใครฟังละเชื่อหรอก
เมื่อเรากระทำไป เราอาจเข้าใจตัวเองก็ได้
แต่ (มายาจิต)มันสนุกจริงๆละก็

 

การยอมรับความจริงด้วยความจริงใจ จิตจะปล่อยวางลงเองในทุกเรื่องที่เคยยึดไว้ โดยไม่ต้องเสแสร้งหลอกตนว่าเข้าใจแล้ว

 

จริงนะ แต่เราควรยึดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไหม
หรือไม่ควรยึดเลยซะอย่างนึง

 

ถ้ายังไม่พ้นภัยแห่งวัฏฏะก็ต้องยึด ทีนี้ก็มาดูว่าที่ต้องยึดไว้คืออะไร และยึดเพื่ออะไร เพื่อความพ้นหรือเพื่อความพอก.. จะได้ยึดได้ถูกที่ ถูกหลัก

ตอบแล้วก็ขำตัวเอง ตลกดี

 

..ธรรมะสวัสดีเช้านี้..
..ทุกข์ที่จะเกิดขึ้นจริง ๆ ก็เกิดขึ้นที่จิตใจของตนเองไม่ได้เกิดจากบุคคลอื่น แต่คนทั้งหลายก็ว่าคนอื่น ทำให้เราเป็นทุกข์ ทุกข์จริงๆนั้นเป็นเพราะจิตใจของพวกเรานั้นเกิดคิดขึ้น คิดยึดมั่น ถือมั่น ถ้าเราโทษแต่คนอื่นก็จะทำให้ตนเองนั้นเกิดทุกข์ เอาไปเอามาแล้วเราคิดว่าทุกข์เกิดมาจากจิตของคนอื่นหรือจิตของตนเอง เหุตฉะนั้น ครูบาอาจารย์ท่านจึงสั่งสอนว่าความทุกข์นั้นเกิดมาจากของที่มีอยู่ ไม่ใช่จากของที่ไม่มี ทุกข์กับร่้างกายของเรา ใจของเรานั้นทุกข์กับร่างกายของเรา เมื่อคิดแล้วเราจะทำอย่างไรจึงจะหาวิธีแก้ความทุกข์ได้
..การที่จะแก้ไขทุกข์ไม่ให้เกิดขึ้น จึงเป็นเหตุที่สำคัญที่สุดเป็นงานที่หนักและงานที่ยาก แต่อย่างไรก็ตามครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ท่านเป็นนักปฎิบัติท่านก็แก้ไขได้ถ้าเราพูดถึงง่าย ๆ เหมือนกับคนมีความโกรธ โกรธขึ้นมาก็ทุกข์แต่สามารถละความโกรธได้
..ดังนั้นตนเองก็หายจากความทุกข์ได้ ก็เป็นอย่างนี้ ท่านลองคิดพิจารณาดี ๆ ใจของเราเศร้าหมองอย่างไรโศกเศร้าแต่ก็แก้ไขใจเศร้าหมองโศกเศร้าบรรเทาได้ ทำให้ใจแช่มชื่นเบิกบานได้ ก็เป็นเรื่องของการฝึกฝนอบรมจิตใจ ที่จะให้มีสติปัญญา
..เพราะธรรมทั้งหลายเกิดจากเหตุตามหลักคำสอนทางพระพทุธศาสนาจึงถือได้ว่าพุทธศาสนานี้เป็นศาสนาที่ทันสมัยที่สุด สามารถแก้ไขความทุกข์ความเดือดร้อน จากจิตใจของคน ให้เกิดความสงบสุขได้..

จากเพจ..บูชาธรรม พ่อแม่ครูบาอาจารย์

 

แวะเข้ามาเยี่ยม..ครับ

 

ต้องใช้ภาวนามยปัญญาค่ะ บอกให้ก็ได้แค่บอก ความรู้ก็กลายเป็นความจำ มันไปติดแค่สัญญา เกาะอยู่ตามขันธ์ ไม่เหมือนการรู้เห็นขึ้นมาที่จิตด้วยจิตเอง